توخل چطور راهِ کلوپ را ادامه داد

آی اسپورت: توماس توخل در اولین مصاحبه‌یِ مطبوعاتی‌اش به عنوانِ مربیِ دورتموند گفت یورگن کلوپ هفت سالِ فوق‌العاده با این تیم داشته و او قصد دارد از زیربنایی که کلوپ ساخته استفاده کند و دورتموندش را بر مبنایِ آن بسازد. نه ماه از این مصاحبه می‌گذرد و توخل دقیقا به قولی که داده عمل کرده است

توماس توخل یکی از سخت‌ترین پست‌هایِ مربیگریِ اروپا، یعنیِ جانشینیِ یورگن کلوپ را به عهده گرفت و با استفاده از تیمی که کلوپ از دورتموند ساخته بود و ایجادِ تغییراتی ریز، اما دقیق و موثر، تیمش را دوباره بدل به یک قدرتِ درجه یک در آلمان و اروپا کرد. دورتموند بعد از تساویِ بدونِ گل در "در کلاسیکر" حالا با ۵ امتیاز کمتر نسبت به بایرن در رده‌یِ دومِ بوندسلیگا قرار گرفته است. اما برعکسِ چند فصلِ اخیر، بوندسلیگایِ امسال پتانسیل این را دارد که در هفته‌هایِ پایانی به جدالی نزدیک بدل شود. افتِ محسوسِ بایرن، بعد از اعلام رفتنِ گواردیولا از دومِ فوریه بدین سو، باعث شده تا دورتموند به تعقیبِ قهرمانِ سه دوره‌یِ اخیرِ آلمان بپردازد. بایرنِ پپ در ۶ بازیِ اخیر ۷ امتیاز از دست داده است، در حالی که در ۱۹ بازیِ قبلش فقط ۵ امتیاز از دست داده بود. برایِ همین توخل و تیمش مطمئن هستند که اگر بایرن بازهم امتیاز از دست بدهد، می‌توانند قهرمانی را از باواریایی‌ها بربایند. اما این اطمینان از کجا می‌آید؟

حضورِ دورتموند در رده‌یِ دوم تنها ناشی از فورمِ مقطعی خوب نمی‌دهد، بلکه نتیجه‌یِ کارِ ساختاریِ توخل با تیمِ جدیدش است. تیمِ توخل تا اینجایِ فصل ۵۸ امتیاز از ۲۵ بازی گرفته است، تعدادِ امتیازی که دورتموند فقط در فصلِ ۲۰۱۰-۲۰۱۱ که قهرمان شد موفق به کسب‌اش شد. توخل با حفظ استخوان‌بندیِ دورتموندِ کلوپ، با تغییراتِ تاکتیکی و بازتعریف کردنِ نقشِ بازیکنان، تیمِ خودش را ساخته است. دورتموندِ توخل کمتر از دورتموندِ کلوپ می‌دود، بیشتر پاس می‌دهد، بیشتر از کانال‌هایِ کناری استفاده می‌کند و با اینکه چیزی از پرس‌اش کم نشده است، اما از پرس به عنوانِ وسیله‌ای برایِ شکل دادن به بازی استفاده می‌کند، نه به عنوانِ اولین راهِ حمله. مقایسه‌یِ آمارِ دورتموندِ توخل و کلوپ بیانگر این تغییرات است:

دورتموندِ توخل در فصلِ ۲۰۱۵-۲۰۱۶ / میانگینِ مالیکتِ توپ: ۶۰ درصد، میانگینِ پاس در هر بازی: ۶۱۷، گل‌هایِ با ضربه‌یِ سر: ۱۵ درصد.

دورتموندِ کلوپ در فصلِ ۲۰۱۳-۲۰۱۴ / میانگینِ مالکیتِ توپ: ۵۲ درصد، میانگینِ پاس در هر بازی: ۵۰۱، میانگینِ گل‌هایِ با ضربه‌یِ سر: ۹.۸ درصد.

توماسِ توخل در دورانی که شاهدِ تغییراتِ ۱۵۰ میلیون پوندیِ تابستانی در تیم‌هایِ بزرگ هستیم، به جایِ خریدهایِ زیاد به بازیکنانی که داشت اطمینان کرد و سه بازیکن از این اطمینان بیشترین بهره را بردند. در درجه‌یِ اول هنریک میخیتاریان بود. میخیتاریان که سالِ ۲۰۱۳ به عنوانِ جایگزینی برایِ ماریو گوتزه به دورتموند پیوسته بود در ابتدا موفق نشد خودش را با شرایطِ جدیدش وفق دهد و از عهده‌یِ بارِ سنگینی که رویِ دوشش بود برنیامد. اما این فصل با تغییرِ جایِ او توسطِ توخل و استفاده‌یِ بیشترش به عنوانِ بالِ چپ یا راست در سیستم‌هایِ مختلفِ دورتموند از جمله ۱-۳-۲-۴، ۱-۴-۱-۴ و ۴-۲-۴، هافبکِ ارمنستانی تا اینجا در ۲۵ بازی ۹ گل زده و ۱۳ پاسِ گل داده است. دورتموند توخل با استفاده از میخیتاریان و رویس در کناره‌ها و استفاده‌یِ بیشتر از این کانال‌هایِ کناری به یک "پلنِ بی"، مقابلِ تیم‌هایِ ضعیف‌تر که با تعداد و عمقِ بالا دفاع می‌کنند رسید، چیزی که دورتموندِ کلوپ در فصلِ آخر نداشت.

دورتموند تا اینجایِ فصل ۵۹ گل زده است، یعنی ۱۲ گل بیش از کلِ فصلِ قبل و تنها ۸ گل کمتر از فصلِ ۲۰۱۰-۲۰۱۱. مهمترین عنصرِ این خطِ حمله‌یِ آتشین یکی دیگر از بازیکنانی است که توماس توخل به ستاره تبدیلش کرده است؛ پیر امریک اوبامیانگ. مهاجمِ تیم ملیِ گابون تا اینجایِ فصل ۲۲ گل در بوندسلیگا زده، یعنی تنها ۷ گل کمتر از مجموعِ گل‌هایِ دو فصلِ قبلش رویِ هم. برایِ همین است که دائم شایعه‌یِ پیوستنِ اوبامیانگ به تیم‌هایِ بزرگِ اسپانیایی و انگلیسی به گوش می‌رسد. اما پشتِ او و رویس و میخیتاریان، یک جوانِ ۲۰ ساله بازی می‌کند که انگار تصویرِ خودِ توخل درونِ زمین است. جولین وایگل که تابستان با قیمتِ حدودِ ۲ میلیون پوند از مونیخِ ۱۸۶۰ راهیِ دورتموند شده بود در ابتدا نسبت به خریدِ بزرگترِ این تیم یعنی گونزالو کاسترویِ ۸ میلیون پوندی چندان رویش حسابی باز نمی‌شد. اما هرچه از فصل گذشت وایگل بهتر و بهتر شد و بیشتر درخشید و کاسترو بیشتر محو و نیمکت‌نشین شد. جدا از این بازیکنانِ جدید، شاگردانِ قدیمیِ کلوپ هم زیرِ نظرِ توخل به اوج بازگشته‌اند، بازیکنانی از جمله متس هوملز، ایلکای گوندوگان و شاید مهمتر از همه اسون بندر. بندر که نزدیکِ ۲۰۰ بازی برایِ دورتموندِ کلوپ به عنوانِ هافبکِ دفاعی بازی کرد، بعد از آمدن توخل به دفاعِ میانی منتقل شد و حالا نقشی بسیار کلیدی برایِ تیمش پیدا کرده است.

اما خودِ توخل چی؟ درباره‌یِ کاراکترِ او چه می‌توان گفت؟ همینکه اینقدر طول کشید تا به اینجایِ بحث برسیم بهترین نشانه از کاراکترِ توخل و ذهنیت‌اش است. توخل هم مثلِ کلوپ بازیکنِ بزرگی نبوده و قبل از پیوستن به دورتموند نتایجِ چشمگیری با ماینتز گرفته بود. اما برعکسِ کلوپ، جذابیتِ فوتبالِ تیمِ توخل تنها در زمین است. نه اینکه او آدمی کسالت‌بار باشد. توخل باهوش، مودب و رک است و البته در مقایسه با یورگن کلوپ خب چند مربی در جهان هستند که می‌توانند جذاب‌تر از او باشند. توخل از جمله مربیانی است که ۲۴ ساعته به فوتبال فکر می‌کند. در سالی که او از ماینتز جدا شده بود و استراحت می‌کرد، یک بار با گواردیولا سر میزِ یک رستوران در مونیخ با استفاده از نمک‌دان و فلفل‌پاش به بحث و تبادلِ نظر درباره‌یِ تاکتیک‌ها و سیستم‌هایِ مختلف پرداخته بودند. توخل در سطحی البته متفاوت عقاید مشترکِ زیادی با پپ گواردیولا دارد.

در نهایت هر اتفاقی هم در ادامه‌یِ این فصل بیفتد، توخل باید فصل را برایِ خودش موفقیت‌آمیز بداند، چون هیچکس انتظار نداشت در این مقطع دورتموند تنها ۵ امتیاز با صدر فاصله داشته باشد. چالشِ توخل در ادامه حفظ کردنِ مهره‌هایِ کلیدی‌اش برایِ فصلِ آینده و تداوم بخشیدن به روندِ رو به رشدِ تیمش است.

دورتموندِ توماس توخل، مدعیِ اولِ قهرمانیِ یوروپا لیگ، فردا شب مقابلِ تاتنهامِ موریسیو پوچتینو قرار می‌گیرد، بازی‌ای که جدالیست بینِ دوتا از بهترین و جذاب‌ترین مربی‌هایِ نسلِ خودشان.