فریدون جیرانی و همه حاشیه های اخیرش
دعوتش کردیم تا در یک روز برفی، مصاحبه ای گرم با او داشته باشیم و تلافی تمام این یک سال و اندی سکوت را درآوریم. مصاحبه ای که به دلیل گفت و گو در مورد مباحث مختلف آن را به چند بخش تقسیم کردیم و نتیجه اش پیش رویتان حاضر است.
گذشت تا اینکه رسیدیم به «من مادر هستم» و حالا جیرانی تنها یک کارگردان بود و دیگر مسئولیتی در برنامه «هفت» نداشت. فریدون جیرانی می گوید تماشا را دوست دارد و از خوانندگان ثابت روزنامه هم هست.
برای همین به دفتر روزنامه دعوتش کردیم تا در یک روز برفی، مصاحبه ای گرم با او داشته باشیم و تلافی تمام این یک سال و اندی سکوت را درآوریم. مصاحبه ای که به دلیل گفت و گو در مورد مباحث مختلف آن را به چند بخش تقسیم کردیم و نتیجه اش پیش رویتان حاضر است:
آقای جیرانی این فشارها که از همه طرف به واسطه اکران «من مادر هستم» به شما تحمیل شد، چقدر خسته تان کرد و چقدر به شما انگیزه داد؟
- به هر حال این اتفاقات برای من که آدمی جنجالی نبوده و نیستم، تبعات خوبی نداشته است. به ویژه اینکه من با این فیلم اصلا قصد جنجال سازی نداشتم. این شاید برای کسی که با هدف حاشیه، فیلم ساخته باشد، خوشایند به نظر برسد اما برای من اینطور نیست. من در این سال ها فقط برای تماشاگر فیلم ساخته ام و هیچ وقت سعی نکرده ام با اثرم باعث ایجاد حاشیه های فرامتنی شوم.
به نظرم می آید تمثیل «عدو شود سبب خیر» برای وضعیت کنونی فیلم شما کاملا مصداق داشته باشد. چرا که اعتراض گروه های مخالف و تحصن ها و ... باعث فروش بیشتر این فیلم شد.
- بله و اگر بخواهم راستش را بگویم من زیاد از این موضوع خوشحال نیستم. من فیلمسازی هستم که همیشه آثارم با داستانی که در آن بوده مخاطبش را پیدا کرده نه به واسطه حاشیه! این برای من اصلا خوب نیست. اینکه متن نمی فروشد و حاشیه می فروشد برای سینما هم خوشایند نیست.
اصلا وجهه خوبی ندارد که هر فیلمی با اعتراض از سوی عده ای منتسب به نظام روبرو شود و از طرف دیگر به خاطر سر و صداهای به وجود آمده کنجکاو شود که فیلم را تماشا کند. در واقع این نکته را از این زاویه می گویم که سینما قرار است با داستان مخاطبش را جذب کند نه اینکه باعث شود تماشاچی که مدت هاست به سینما نرفته، به خاطر این جنجال ها دوباره با آن آشتی کند.
من قبول دارم که این موضوعات به فروش فیلم کمک کرده اما یک چیزی را هم باید در نظر گرفت و آن هم اینکه تماشاگر وقتی از سالن بیرون می آید، ناراضی نیست. این موضوع نشان می دهد، تماشاچی به خاطر جنجال ها به سالن رفته اما فیلم و کیفیت آن جذبش کرده است.
- فیلم های من همیشه فروخته منهای سه تا که همان «ستاره ها» باشد. فیلم «قرمز»، «آب و آتش»، «شام آخر»، «صورتی» و حتی «سالاد فصل» و «پارک وی» هم فیلم های پرفروشی بودند. من تا حالا فیلم نفروش نساخته ام اما اینکه در دوران بحران فعلی فیلم ملودرام تلخ بالای یک میلیارد بفروشد، نشانه های کمک کردن حاشیه هم هست. اگر در شرایط غیربحرانی این فیلم اکران می شد، حتما کمتر از این می فروخت.
الان مقابل شما ناخواسته موضعی شکل گرفته و حتی در بیانیه ای که در حمایت از اقدامات حوزه هنری در خبرگزاری ها منتشر شده، نوشته اند فریدون جیرانی دوست پورمحمدی است و همین یعنی ببینید ارشاد دارد به کدام مسیر می رود!
- (بلند می خندد) من برای آقای پرومحمدی به عنوان یک مدیر موفق خیلی احترام قائل هستم ولی دوستی با احترام قائل شدن داستان دیگری است. شاید چون من در مراسم تجلیل از ایشان سخنرانی کردم، تعبیر دوستی داشته اند اما از همین جا باید به این خبرگزاری ها بگویم که آقای پورمحمدی نظراتش تابع دوستی نیست. ایشان نظراتش تابع اصولی است که به آن معتقد است.
دفاع تمام قد مسعود فراستی شائبه های زیادی به وجود آورده، بعضی ها فکر می کنند فراستی می خواهد از دلتان دربیاورد که وقتی شما رفتید در برنامه «هفت» ماند.
- نه من این حرف را قبول ندارم و برای آن استدلال هم دارم. روزی که من نسخه تدوین شده ابتدایی فیلم را نشان جمعی دادم از آقای فراستی هم خواستم بیاید و فیلم را تماشا کند. وقتی فیلم تمام شد فراستی بلند شد، گفت: «خیلی فیلم خوبیه!»
من اصلا انتظار نداشتم که او از یک نسخه ۱۱۵ دقیقه ای مونتاژ نشده خوشش بیاید. او از همان جا با فیلم مخالف نبود و با من هم تعارف ندارد؛ کما اینکه وقتی قصه پریا را دیده بود از سالن بیرون آمد به من زنگ زد و گفت خیلی فیلم بدی بود. (می خندد)
بخش دوم: خود خود فریدون جیرانی و سینمایش
ما روزنامه نگاران همیشه دو چهره از شما می بینیم. یک فریدون جیرانی محافظه کار که درباره دیگران و وضعیت سینما اظهارنظر صریحی نمی کند و چهره دیگر هم کارگردان آثاری است که داستان های تند و اعتراضی نسبت به موضوعش دارد.
- (می خندد) من اصولا آدم تندرویی نبوده ام حتی در دوران جوانی! همیشه آدم محافظه کاری بوده ام. این را حتی می توان از مصاحبه هایم که در زمان روزنامه نگاری انجام می دادم حس کرد. من هیچ وقت سعی نمیکردم مصاحبه های جنجالی و عجیب و غریب داشته باشم. در دوران فیلمسازی هم همینطور بوده ام و هستم و مثل بعضی از فیلمسازان جوان نمی نشینم و تند درباره همه حرف بزنم اما در فیلمسازی ... سرنترسی داشتید و دارید.
- آره، شاید به خاطر جنس متفاوت قصه هایم باشد.
در اغلب آثارتان جامعه سرمایه داری دیده می شود چون به این طبقه تعلق دارید و دغدغه هایشان را می فهمید، درباره شان فیلم می سازید، یا دلایل دیگری دارد؟
- بیشتر به طبقه متوسط مرفه نزدیک است. از «قرمز» این طبقه وجود داشته تا الان. به هر حال سینمای قصه گوی ایران از دهه 70 متوجه این قشر می شود و سراغش می رود تا معضلات این قشر را به تصویر بکشد اولین کسی هم که سراغ این طبقه می رود داریوش مهرجویی است.
به نظرم مهرجویی یکی از آن کارگردانانی است که شامه تیزی برای انتخاب موضوع و مضمون روز دارد. این را هم بگویم که شاید فیلم های آخرش را دوست نداشته باشم اما همیشه به خاطر اینکه گفتمان جامعه را می گیرد و بروز می دهد او را تحسین کرده ام. ما از دهه 70 دچار گفتمانی شدیم چون جامعه در حال گذر ایران دچار یک تقابل بین سنت و مدرنیته شده است. این بروز بیرونی در آثار هنری هم وارد شد.
- (می خندد) بله؛ من اولین بار در یکی از تئاترهای داریوش ارجمند بازی کردم و تقریبا ورودم به سینما را مدیون ارجمند هستم. اولین فیلم ۸ میلی متری ام را هم با دوربین خصوصی داریوش ارجمند گرفتم. بچه های تئاتر مشهد آن موقع خیلی مستعد بودند و خیلی از آنها الان در سینما و تئاتر ایران شناخته شده هستند.
چرا دوباره بازیگری را تجربه نمی کنید؟
- من هیچ وقت عاشق بازیگری نبوده ام. بعد از آن دو تئاتر هم هیچ وقت بازی نکرده ام. البته به تازگی به من پیشنهاد بازی شد ولی قبول نکرده ام. البته اولش قبول کردم ولی رفتم سفر و بعد پشیمان شدم. فکر کنم نقش من را امید روحانی بازی کرد.
در میان کارگردانانی که بازیگری را تجربه کرده اند در حال حاضر فیلم «زنندگی خصوصی آقا و خانم میم» با بازی همکار شما ابراهیم حاتمی کیا روی پرده است. نظرتان درباره بازی او در این فیلم چیست؟
- خیلی بازی خوبی است و بازی اش را واقعا دوست دارم. به نظرم انتخاب درستی است.
از مسیری که تا الان طی کرده اید راضی هستید؟ به نظرتان آن وسط «صورتی» و سه گانه ستاره ها اشتباه نبود؟
- «ستاره ها» را می پذیرم اما صورتی را نه؛ چون «صورتی» از لحاظ کارگردانی خیلی فیلم سختی بود.
«پارک وی» چطور؟
- آن فیلم هم کارگردانی اش خیلی خوب است اما قربانی عدم پیشرفت ما در جلوه های ویژه در سینمای وحشت شد. دومین دلیلش هم این است که فیلم وحشت بر پایه گناه است و در سینمای ایران نمی توان گناه را خیلی خوب نشان داد.
بخش سوم: سینما
فکر می کنید در زمان حاضر که اغلب فیلمسازان دغدغه های فرمالیستی از خود نشان می دهند و داستان برایشان در اولویت بعدی قرار می گیرد چقدر سینمای داستان گوی شما مخاطب داشته باشد؟
- از سه سال پیش که به من ساخت «قصه پریا» پیشنهاد شد دچار این سوال بودم الان که داستان از سینما رفته بیرون و پیرنگ های پررنگ جای خودش را به خرده پیرنگ داده، آیا می توانیم برگردیم به قصه هایی که پیرنگ پررنگ دارد و در عین حال بیننده را هم جذب می کند؟ فکر می کنم خرده پیرنگ در زمان فعلی بیشتر مخاطب را جذب می کند. مخاطب حرفه ای که سینما می رود و دو سه بار فیلمی را می بیند و از «یه حبه قند» و «سعادت آباد» استقبال می کند، تماشاگری است که جور دیگری فکر می کند و دنبال جنبه های دیگری در سینماست.
آن تماشاگری که دنبال سینما - سرگرمی بود حالا در خانه نشسته، یا ماهواره تماشا می کند، یا از شبکه نمایش خانگی فیلم می گیرد یا با دی وی دی فیلم های روز جهان سر خودش را گرم می کند. هنوز هم دچار این تردید هستم و برای فیلم بعدی ام هم این بحران را واهم داشت. دوست دارم آن سینمایی که به آن تعلق دارم را تصویر کنم؛ سینمایی که یک تریلر جذاب باشد مثل «سالاد فصل».
هنوز هم اگر از من بپرسند کدام فیلمت را بیشتر از همه دوست داری می گویم «سالاد فصل». اما آیا تریلرهای از این دست در زمان حاضر می تواند مخاطب را جذب کند؟ به خاطر همین پاسخ سوالت را واقعا نمی دانم.
- به نظرم تنها فیلمی که در سال های اخیر فروش طبیعی دارد فیلم «ورود آقایان ممنوع» است؛ چون قصه خوبی دارد و کمدی است. تقریبا اغلب فیلم های پرفروش سینمای ما متعلق به فیلم های کمدی است و در سال گذشته تنها فیلم «سعادت آباد» نزدیک به یک میلیارد و فیلم ضد پیرنگ «یه حبه قند» بالای یک میلیارد فروخته است.
بنابراین این فروش ها فروش طبیعی برای سینما نیست؛ حتی می توانیم «جدایی نادر از سیمین» و «اینجا بدون من» را هم به این فهرست اضافه کنیم. این فروش به خاطر واکنش یک عده تماشاگر است. مثلا برای «جدایی نادر از سیمین» این اتفاق افتاد که بعضی به خاطر اینکه فیلم مقابل یعنی «اخراجی ها» را تحریم کنند از اثر فرهادی استقبال کردند و گروه مقابل هم همینطور و رفتند.
«اخراجی ها» را دیدند. این فروش ها محصول سینمای سیاست زده ایران است و از دل این سینمای سیاسی هم تماشاگران اعتراضی عمل می کنند. به نظرم «یه حبه قند» فیلم خیلی خوبی است و یکی از بهترین فیلم هایی است که من در عمرم دیده ام، کارگردانش هم به نظرم بسیار کارگردان خوبی است اما این را هم باید بدانیم که در شرایط فعلی فضایی که برای یک فیلم به وجود می آید موجب فروشش می شود اما در دهه ۷۰ و قبل تر فرهنگ راه طبیعی خودش را می رفت و فروشش منطقی بود.
به خاطر همین است که می بینید پرفروش ترین فیلم آن سال ها «عقاب ها» و فیلم «بگذار زندگی کنم» است؛ پس آن زمان تماشاگر سینما - سرگرمی سرجایش بوده است اما حالا مردم برای چی می روند سینما؟ هیچی مگر جنجال. پس سینما به عنوان تفریح عمومی از سبد خانواده خارج شده است.
حالا سینما برای مخاطب حکم جریانساز دارد. فیلمساز به واسطه اثرش تریبونی پیدا می کند تا حرف هایی را بزند که در حالت عادی نمی تواند به زبان بیاورد.
- بله، اما من به این شکل اعتقادی ندارم. سینما از دل تفریح و سرگرمی باید بیرون بیاید. من معتقدم که فیلم فارسی هم جریانسازی کرده است. فیلم های فردین همین کار را کردند و جریانسازی اجتماعی کردند. حتی هالیوود هم سینمای جریانسازی است اما از دل سرگرمی جریانسازی می کند. هیچ کس نیامده در دهه ۶۰ و حتی ۵۰ میلادی به عنوان یک «چپ» فیلم بسازد؛ آنها اولویت اولشان ارتباط با تماشاگر بوده و بعد از آن خواستند اعتراض کنند و می بینید که چه شاهکارهایی هم خلق شدند؛ مثل کازابلانکا و ... پس هدف اصلی سینما باید تماشاگر باشد نه سیاست.
«ژان لوک گدار هم یک دوره ای در فرانسه از این حرف ها زد که برویم سراغ سینمای اعتراضی اما شاهکاری از دل آن بیرون نیامد و اگر بخواهید مهمترین فیلم های سینمای فرانسه را انتخاب کنید قطعا از میان فیلم های اعتراضی انتخاب نخواهید کرد. همانطور که در ایران بعد از سال ها منتقدان ما وقتی می خواستند بهترین فیلم های تاریخ این سینما را انتخاب کنند «کندو» و «جدایی نادر از سیمین» بهترین فیلم شدند. دو فیلمی که به شدت داستان دارند.
بخش چهارم: روبروی همکاران سابق ولی به آرامی
در میان حرف هایتان از فیلم های «سعادت آباد» و «یه حبه قند» تعریف کردید؛ اقدامی که از جانب شما به عنوان فیلمساز تحریمی قابل تحسین است. اصلا به این موضوع توجه نمی کنید که آنها به شما پشت کردند و برای حوزه هنری فیلم می سازند؟
- بگذارید این را بگویم که من فیلم را فقط به خاطر فیلم می بینم. موقع فیلم دیدن اصلا برایم مهم نیست که من از این فیلمساز دلخورم یا این فیلمساز رفته علیه من مقاله نوشته یا زمان اجرایم در برنامه «هفت» من را زیر سوال برده و ... آقای مازیار میری زمانی که من در برنامه «هفت» بودم بارها علیه برنامه من حرف زد و حتی گفت که من هیچ وقت به «هفت» نمی روم اما نباید این مسائل را با هم قاتی کرد. من در عمرم به خاطر حرفه روزنامه نگاری ام یاد گرفتم به اتفاقات اینطور نگاه نکنم.
همیشه فیلمی را که دوست داشته باشم می بینم حتی اگر متعلق به دشمنم باشد. احساس لذتم نسبت به فیلم را هیچ وقت پنهان نخواهم کرد. همانطور که درباره فیلم «زندگی خصوصی آقا و خانم میم» همین کار را کردم و در برنامه «هفت» از فیلم تعریف کردم. در مقابل هم اگر از فیلمی خوشم نیاید احساسم را بروز نخواهم داد، همانطور که درباره «بوسیدن روی ماه» بروز ندادم اما درباره «طلا و مس» این کار را کردم.
حتی این اتفاقات تاثیری هم روی نظر شما نمی گذارد؟
- من سعی می کنم این تاثیر را از خودم بگیرم. من سعی می کنم بی عقده فیلم نگاه کنم. نظراتم را هم بدون هیچ محافظه کاری می گویم همانطور که در برنامه «هفت» هم صریحا این کار را می کردم.
البته نه آنچنان عیان ...
- آره چون اقتضای برنامه بود اما در سال های روزنامه نگاری ام مثلا در هفته نامه «سینما» صراحتا اعلام کرد که از «آدم برفی» خوشم می آید. از فیلم «کیمیا» هم خیلی لذت بردم و نوشتم. من معتقدم که همه باید بی عقده فیلم نگاه کنیم و مستقل از شخصیت آدم ها قضاوت کنیم.
به هر صورت سینما متاثر از اندیشه آدم هاست و وقتی کارگردانی می خواهد با پول دولت فیلمی روشنفکری بسازد و روی ادعاهای قبلی پایبند باشد به نظر نمی آید چیز خوبی از دلش دربیاید.
- من فکر نمی کنم تفکر سازنده «سعادت آباد» یعنی مازیار میری که برای حوزه هنری فیلم ساخته ۱۸۰ درجه تغییر کرده باشد. من تصورم این است که احتمالا این کارگردان با همان تفکر قبلی اش برای حوزه فیلم ساخته یا شاید بهتر باشد بگویم انتظار من این است که این اتفاق افتاده باشد. اگر سازنده «سعادت آباد» خلاف تفکر قبلی اش فیلم ساخته باشد، بیرون می زند.
شاید من فیلم های قبل از «سعادت آباد» را دوست نداشته باشم اما تفکر میری در همه فیلم هایش وجود دارد، پس این سازنده که نمی تواند یک شبه تفکرش عوض شود اما اگر عوض شود شک نکنید که در فیلمش دیده می شود و مخاطب می فهمد که فیلمساز برای هماهنگی با نهاد تغییر مسیر داده است. من تصورم بر عکس است؛ من فکر می کنم که آن نهاد دولتی تفکرش را برای همکاری با این کارگردانان تغییر داده است. ضمن اینکه منوچهر محمدی هم بعید است تغییر مسیر بدهد.
- بله. او هم یک سبک دارد و همانطور که می بینید فیلم هایش قدم به قدم بهتر می شود. از همان فیلم اول یعنی «کودک و سرباز» که من خیلی آن را دوست دارم تا همین «یه حبه قند» که از نظر کارگردانی استحکام و قدرت زیادی پیدا کرده است. او دنبال هویتی ایرانی در فیلم هایش است و این تحلیل عمیقی است که خیلی فراتر از مازیار میری است. میری قابل مقایسه با میرکریمی نیست. در کل من اینقدر بدبینانه به این فیلمسازان نگاه نمی کنم چون من فکر می کنم حوزه به واسطه همکاری اش با این کارگردانان می خواهد ثابت کند که می شود فیلم روشنفکرانه با امید و آگاهی و رسیدن به هویت ایرانی ساخت. تصور من این است که مسئولان حوزه دنبال یک الگو هستند.
بخش پنجم: «من مادر هستم»
به نظر می آید باید نام فیلم را می گذاشتید: «من مادر نیستم» چون هنگامه قاضیانی به عنوان مادر نقش اصلی را در وقوع فاجعه دارد و مقابل پسری (امیرحسین آرمان) قرار می گیرد که فرد معقولی است و شاید اگر این همه لجبازی نمی کرد شاهد این اتفاقات نبودیم.
- این اسم برای طرح اولی انتخاب شده بود، چون طرح چند بار تغییر کرد دیگر این اسم روی آن ماند. اتفاقا خیلی دنبال آن بودیم که عنوان را تغییر بدهیم اما اینقدر مسائل پشت سر هم به وجود آمد که این موضوع از ذهنمان رفت و به همین خاطر حرفت را قبول دارم. اسم فیلفم مناسب مضمون آن نیست. شاید اگر اسم فیلم را عوض می کردیم بخشی از حساسیتها هم کم می شد.
فیلم «من مادر هستم» ملودرام است یا نوآر یا ترکیب این دو؟
- به نظرم ملودرام است.
- از جنس ملودرام های دهه ۶۰ است اما با شمایل ملودرام های امروزی ساخته شده. جنس پیرنگ های پررنگ دهه ۶۰ را دارد.
کاراکتر «مشرقی» این فیلمتان هنگام قاضیانی است. چه پارامتری این مشرقی ها را به هم وصل می کند؟ یا شاید بهتر باشد بگویم وجه تشابه شان چیست؟
- اصلا مشرقی در این قصه گم شده؛ به نظرم خانم پانته آ بهرام باید مشرقی فیلم می شد. از اول هم من به او برای مشرقی فکر کرده بودم اما اگر مشرقی اینقدر کینه توز و انتقام جو باشد همه مشرقی های قبلی خراب می شد اما از آنجایی که من همیشه مشرقی ها را بر این اساس می گذارم که آدم های سالم قصه ام هستند و آرمان قصه از دل آنها بیرون می آید اینجا نتوانستم کاراکتری مناسب این آرمان پیدا کنم. همه آدم های خاکستری هستند. شاید هم این آخرین مشرقی باشد؛ معلوم نیست.
تاکیدتان روی مشروب که در سریال «مرگ تدریجی یک رویا» هم وجود داشت برای تفهیم موضوع خاصی است؟
- در «من مادر هستم» می خواستم با استفاده مکرر از مشروب بگویم که یک چیزهایی انگار عادی شده است و همین عادی شدن دارد از درون لطمات فراوانی به خانواده می زند. شما در سینمای آمریا هیچ وقت نخواهید دید که قهرمان، الکلی باشد؛ چون الکل چیز بدی است.
- بله؛ در جامعه مثلا مدرن ایران یک چیزهایی تبدیل به فضیلت شده انگار اگر مشروب نخوری امل تلقی می شوی و این، از حد تعادلش خارج شده است که محصول فشارهاست و خیلی هم تلخ است. ما دچار یک سکولاریسم افسارگسیخته شدیم که از دل یک سنت افراطی بیرون می آید و این چالش خیلی خطرناکی است. تاکید من این است که در این سبک زندگی یک چیزهایی عادی است که اگر از کنارش عادی بگذری برای تو فاجعه می آفریند.
در زندگی طبقه مرفه خیانت و روابط اینچنینی فاجعه نمی آفریند و بیرون نمی زند اما در خانواده فقیر این اتفاق می افتد. علتش هم این است که در خانواده های مرفه این موضوع با جدایی حل و فصل می شود اما من این تاکید داشتم به خاطر اینکه این ترس را به طبقه متوسط مرفه بدهم که ممکن است فاجعه از همین مسائلی که برای بعضی از شما عادی شده به وجود بیاید.
- همه انتخاب اول من بودند. اولین انتخاب من باران کوثری بود که با او نشستیم و درباره فیلم گفت و گو کردیم و در این گفت و گو به نتایج و انتخاب هایی رسیدیم. حبیب رضایی، فرهاد اصلانی، پانته آ بهرام، هنگامه قاضیانی و امیرحسین آرمان از دل این گفت و گو درآمد.
- هنگامه قاضیانی به باران کوثری می آید و ما می خواستیم که این مادر بودن ملموس باشد و برایمان این موضوع اولویت بیشتری داشت. هنگامه خیلی شبیه باران است و بازیگر خوبی هم هست.
فرهاد اصلانی، خسرو شیکیبایی سینمای ایران شده
از سکانس دیدار آخر بگویید؛ سکانس عجیبی است و به شدت تاثیرگذار.
- این سکانس فی البداهه است و در سناریو نبود. ما وقتی می خواستیم صحنه اعدام را بگیریم با نیروی انتظامی مشورت کردیم. او به ما گفت که این افراد، نزدیک به زمان اعدام معمولا خواسته هایی دارند و اغلب دوست دارند خانواده هایشان را ببینند. ما به این نتیجه رسیدیم که این سکانس را اضافه کنیم اما هیچ دیالوگی برای این صحنه ننوشتیم.
واقعا؟
- بله و من دو برداشت از این سکانس گرفتم. خیلی چیزها ابداع خود بازیگران بود؛ مثل گریه فرهاد اصلانی کنار دیوار که ابداع خودش بود. بعد از فیلمبرداری حال همه شان بد شد. حتی همه ما پشت دوربین به گریه افتادیم و می دانستیم که از بهترین سکانس های فیلم خواهد شد. جالب است که بگویم حبیب رضایی هم با اینکه بازی نداشت در آن سکانس همراه ما پشت صحنه بود و حتی حال او هم بد شد.
- او فوق العاده است در حالی که ما عامدانه این سکانس را لانگ شات گرفتیم او ریزه کاری های نقشش را کاملا رعایت کرد.
او تنها بازیگری بود که پشت فیلم ایستاد و در تحصن شرکت کرد.
- اصلانی شخصیت قابل احترامی دارد. بازیگر بسیار خوبی است. خدا خسرو شکیبایی را بیامرزد، من دو فیلم با او داشتم و به نظرم یکی از استعدادهایی بود که خیلی زود از میان ما رفت و فرهاد اصلانی دارد جای خسرو شکیبایی را می گیرد. یعنی نقش هایی که ما قبلا فکر می کردیم فقط خسرو از پس آن برمی آید را حالا به فرهاد اصلانی می دهیم. او استعداد عالی و غریبی دارد و اگر کسی از من بپرسد که چند بازیگر نام ببر که خیلی روی تو تاثیر گذاشتند حتما به فرهاد اصلانی اشاره می کنم. او نه فقط در کارهای من که در همه کارتها خوب است. در مختارنامه، زندگی خصوصی و حتی یک سریال تلویزیونی هم خوب است. حتی در یه حبه فند هم بد نبود.
بهداد را خیلی دوست دارم
شما که به بازیگری علاقه ای ندارید اما یک آگهی تبلیغاتی دیده ام که شما با حامد بهداد تدریس بازیگری می کنید. درست است؟
- بله، حامد بهداد در سازمان سینمایی فجر که من تدریس می کنم، می آید.
به نظر رابطه خوبی با هم دارید. چرا پس هیچ وقت در فیلم هایتان از بهداد استفاده نکرده اید؟
- در «پارک وی» قرار بود بازی کند که نشد. در «قصه پریا» هم همینطور. او یکی از بهترین بازیگران دیوانه ماست و استعداد غریبی دارد. خیلی هم شخصیت دیوانه اش را دوست دارم.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
شما در سینمای آمریکا هیچ وقت نخواهید دید که قهرمان، الکلی باشد.چرا مثلا فیلم hancock