۸ نکته که در مورد گلادیاتورها نمی دانستید

گلادیاتورهای رومی قهرمانان مردم فرودست روم بودند. مردم کوچه و بازار، آن ها را دوست داشتند، اما اشراف گاهی مسخره شان می کردند.

مجله همشهری دانستنی ها - احسان حاجیان: گلادیاتورهای رومی قهرمانان مردم فرودست روم بودند. مردم کوچه و بازار، آن ها را دوست داشتند، اما اشراف گاهی مسخره شان می کردند.به مدت بیش از ۶۵۰ سال، رومی ها، در گوشه و کنار امپراتوری، در استادیوم ها و میدان ها جمع می شدند تا به جان هم افتادن های خونین این جنگجویان مسلح و به خوبی آموزش دیده را تماشا کنند؛ نمایشی که هم ورزش بود، هم تئاتر و هم آدم کشی. با ما همراه باشید تا در مورد بدنام ترین تفریح رومی ها اطلاعات جالبی بخوانید.

8 نکته که در مورد گلادیاتورها نمی دانستید

۱- گلادیاتورها همیشه برده نبودند

همه گلادیاتورها با غل و زنجیر به استادیوم برده نمی شدند. اگرچه، گلادیاتورهای اولیه، اسیران جنگی یا بردگان مجرم بودند، اما از قرن اول میلادی به بعد افراد آزادی که هیجان نبرد و سر و صدای تماشاگران اغوایشان کرده بود نیز، به امید کسب افتخار و جایزه مالی وارد مدرسه های گلادیاتوری می شدند.

اغلب این جنگجویان سربازان درمانده ای بودند که مهارت جنگیدن داشتند، اما بعضی از آن ها هم اشراف، شوالیه ها و حتی سناتورهایی بودند که مشتاق نشان دادن توانمندی های رزمی خود به همه بودند.

2- نبردهای گلادیاتوری در اصل بخشی از مراسم خاکسپاری بود

مبارزه های بین گلادیاتورها به عنوان آیینی که در مراسم خاکسپاری اشراف ثروتمند برگزار می شد، شروع شد. هنگامی که اشراف زادگان مهم می مردند، خانواده آن ها برای ستایش فضیلت هایی که آن شخص در زمان حیات خود داشت، بین برندگان یا زندانیان مبارزه برگزار می کردند. رومی های اولیه عقیده داشتند ریختن خون انسان به تطهیر روح انسان مرده کمک می کند.

۳- آن ها همیشه تا سرحد مرگ نمی جنگیدند.

برخلاف آنچه در فیلم های هالیوودی و سریال های تلویزیونی نشان داده می شود، بیشتر مبارزه ها تحت قوانین و مقررات عادلانه و سفت و سختی برگزار می شد. مسابقات معمولا بین دو مرد هم اندازه و با مهارت یکسان انجام می شد. داوران به دقت مبارزه را زیر نظر داشتند و به محض این که یکی از شرکت کنندگان صدمه جدی می دید، مبارزه را متوقف می کردند.

به دلیل هزینه های زیاد نگهداری، تغذیه و آموزش گلادیاتورها، صاحبانشان از این که آن ها بی دلیل کشته شوند، بیزار بودند. در صورتی که تماشاگران از مبارزه ای طولانی خسته می شدند، مسابقه حتی با نتیجه مساوی هم تمام می شد.

4- آن ها در گروه ها و دسته های مختلف طبقه بندی می شدند

با شروع به کار «کولوسیوم» در سال ۸۰ میلادی، مسابقات گلادیاتوری از نبردهای تا سرحد مرگ به مسابقات ورزشی سازمان یافته تبدیل شد. حالا جنگجویان براساس نتایج، میزان مهارت، تجربه و تخصص در نوع نبرد و سلاح دسته بندی می شدند. متداول ترین دسته، با شمشیر و زره وارد میدان می شدند، اما دسته های دیگری هم بودند که یا اسب داشتند یا همزمان با دو شمشیر می جنگیدند.

۵- آن ها به ندرت با حیوانات می جنگیدند

در فیلم ها، خیلی وقت ها صحنه نبرد گلادیاتورها با حیوانات نمایش داده می شود، اما در واقع شرکت کردن گلادیاتورها در این نمایش ها رایج نبود. درافتادن با حیوانات مخصوص گروه خاصی از جنگجویان بود که با همه چیز از گوزن و شترمرغ گرفته تا شیر، تمساح، خرس و حتی فیل می جنگیدند. شکار حیوانات، معمولا مسابقه افتتاحیه مراسم بود.

6- زنان هم گلادیاتور بودند

بردگان زن معمولا به همراه همتایان مرد خود وارد استادیوم می شدند، اما تعداد کمی از شهروندان زن با رضایت خود شمشیر به دست می گرفتند. مشخص نیست نخستین بار چه زمانی از زنان گلادیاتور استفاده شد، اما در قرن اول میلادی حضور آن ها به بخش رایجی از مسابقات تبدیل شد.

۷- گلادیاتورها اتحادیه داشتند

هرچند گلادیاتورها مجبور بودند با هم بجنگند و همدیگر را بکشند، اما بین خود رابطه برادری حس می کردند و حتی بعضی جاها در قالب اتحادیه هایی، سازمان می یافتند و رهبر منتخب خود را داشتند. هنگامی که جنگجویی در نبرد کشته می شد، این اتحادیه ها مطمئن می شدند برای دوستشان مراسم خاکسپاری مناسبی برگزار شود و روی سنگ قبرش افتخاراتش در میدان مبارزه نوشته شده باشد و اگر زن و بچه داشت، خانواده اش حتما غرامت دریافت کنند.

۸- چند امپراتور رومی در نبردهای گلادیاتوری شرکت کردند

برای امپراتوران، برگزاری مسابقات گلادیاتوری روش ساده ای برای کسب توجه و علاقه مردم بود، اما تعداد کمی از آن ها در مبارزات شرکت کردند. چندین حکمران از جمله «کالیگولا» و «هادریان» تحت اوضاع به شدت کنترل شده یا با شمشیرهای کند در نبردهای گلادیاتوری جنگیدند و امپراتور «کومودوس» حتی تلاش کرد با کشتن خرس و پلنگ، تماشاگران را به هیجان آورد.