دیبا زاهدی: دخترانی از جنس سایه را خوب می شناسم

هفته نامه جهان سینما - سیما تابیده چی: به نظر می رسد بعد از پوست اندازی سینما در حوزه کارگردانی و حضور تعداد زیادی کارگردان جوان در این پنج ساله اخیر، نسل جدیدی از بازیگران جوان و مستعد وارد سینما شده اند. دیبا زاهدی بازیگر جوان گزیده کار یکی از این بازیگران مستعد است. بازیگر جوان و مستعد سینما در رشته معماری از دانشگاه آزاد فارغ التحصیل شده است. زاهدی بازیگری را در آموزشگاه استاد سمندریان و زیر نظر محمد رحمانیان و مهتاب نصیرپور آموخت و با بازی در فیلم پنج ستاره به کارگردانی مهشید افشارزاده در کنار شهاب حسینی و بهنوش بختیاری فعالیت بازیگریش را در نقش یک دختر نوجوان طبقه متوسط شهری آغاز کرد.

زاهدی در دومین تجربه سینمایش فرصت همکاری با فیلم ساز بزرگی مثل ابراهیم حاتمی کیا را به دست آورد. زاهدی در بادیگارد در نقش یک دختر فهیم و اصیل ایرانی که دختر یکی از بازماندگان دوران دفاع مقدس است، بازی قابل تحسینی از خودش ارائه کرد. زاهدی در فیلم سایه نیز نقش متفاوتی را تجربه می کند. با او درباره حضورش در فیلم سایه و ویژگی های نقشش گفت و گویی انجام داده ایم.

بعد از تجربه موفق بازی در فیلم پرمخاطب «بادیگارد»، همچنان جزو بازیگرانی هستید که به گزیده کاری اعتقاد دارید؟

به عنوان یک بازیگر جوان در عرصه قبول پیشنهادات کاری برای خودم یک حد و مرزی تعیین کردم. بنابراین ترجیح دادم تا در هر کاری بازی نکنم و نخواستم به هر قیمتی و در هر نقشی به بازیگری بپردازم. در این مدت به خصوص در حوزه تله فیلم و سریال های تلویزیونی پیشنهاد زیادی داشتم. اما به نظرم نقش های پیشنهاد کیفیت لازم را نداشت و البته نام و اعتبار کارگردان هم خیلی برایم تعیین کننده بود.

آیا در میان این پیشنهادات به خصوص بعد از بازیتان در «بادیگارد» نقش جذابی وجود نداشت؟

پیشنهاداتی در حد و اندازه فیلم بادیگارد نبود که من را مجاب به انتخابشان کند.

بازی در فیلم «بادیگارد» کارتان را برای ادامه راه سخت کرد؟

تعداد فیلم خوب در طول سال به زحمت به تعداد انگشتان یک دست می رسد و انتظار برای دریافت پیشنهاد بازی در این فیلم ها کارم را سخت کرده است.

این فاصله افتادن بین فیلم هایی که بازی می کنید، این چالش را دارد که از چرخه توجه فیلم سازان دور شوید. چقدر به این مسئله اعتقاد دارید؟

بله، این مسئله هم وجود دارد. اما معتقدم کارنکردن بهتر از بازی در کارهای ضعیف و بدون کیفیت است.

آیا بعدا احساس پشیمانی نداشتید که این پیشنهادات را رد کردید؟

نه، چنین حسی نداشتم و بیشتر این کارها بعد از ساخته شدنم نزدیک به پیش بینی بود و کارهای معمولی بودند.

آموزش هایی که توسط محمد رحمانیان و مهتاب نصیرپور در دوران تحصیلات در آموزشگاه سمندریان دیدید چقدر در انتخاب مسیر راهتان در بازیگری به شما کمک کرد؟

فکر می کنم فراگرفتن این نکات بازیگری و کاری که توسط این بزرگان تدریس می شود برای هر بازیگر جوانی نیاز است و باعث به روز شدن سطح کاری یک بازیگر می شود. البته من سال ها قبل زیر نظر استاد سمندریان شاگردی کردم و چند سال بعدش در کلاس های محمد رحمانیان و مهتاب نصیرپور شرکت کردم.

به نظر می رسید نسل بازیگرانی نظیر پگاه آهنگرانی، باران کوثری و نگار جواهریان که نقش های جوانانه را بازی می کردند با افزایش سنشان و وارد شدن به سنین میانسالی سخت است که این نوع نقش را بازی کنند و سینما در این زمینه و ورود بازیگران جوان به یک دگردیسی احتیاج دارد؟

فیلم سازانی که انتخاب بازیگران فیلم شان برایشان مهم باشد و در ضمن به استفاده صرف از بازیگران چهره و مطرح اعتقاد نداشته باشند و به واقع گرایانه بودن اثرشان توجه داشته باشند، هیچ وقت نمی آیند یک بازیگر سی و پنج ساله را برای ایفای نقش دختر بیست ساله انتخاب کنند.

آیا اعتقاد دارید در سینما جوان گرایی صورت گرفته است؟

بله، این پروسه به تدریج در حال شکل گیری است. خیلی از بازیگران جوان در فیلم های سینمایی حضور اثرگذاری دارند. چون فیلم ها جنبه رئالیستی بیشتری پیدا کرده اند سازندگان فیلم ها از بازیگرانی متناسب با سن و سال شخصیت ها استفاده می کنند. نکته مهم در این بحث کمتر بودن نقش های جوانانه در فیلم نامه های سینمایی در این شش ساله اخیر است.

دلیل بروز چنین مسئله ای چیست؟

به هر حال فیلم نامه های نوشته شده منطبق بر شرایط زمانه است. انگاری الان مضمون فیلم ها بیشتر خانوادگی شده است.

بخش مهمی از مخاطبان سینما را جوانان تشکیل می دهند. آیا اگر فیلم های جوانانه بیشتری تولید شود، باعث افزایش تعداد مخاطبان سینما نمی شود؟

به هر حال این بحث بر می گردد به مسائل کلان تر سینما. البته خیلی از بازیگران هم سن و سالم در حال حاضر مشغول کار کردن هستند و تعداد بازیگران زیاد و تولیدات کم و باید صبوری کرد تا شرایط مناسب فراهم شود. بعد از بازی در پنج ستاره سه سال کار نکردم و این صبرکردن تا قبول پیشنهاد مناسب به بازی ام در بادیگارد و سایه منجر شد.

به نظر می رسد بازی در فیلم «سایه» با بازیتان در «بادیگارد» در فاصله زمانی کمی انجام شد؟

بله، در ابتدای سال 94 سایه را بازی کردم و در تابستانش فیلم بادیگارد را.

فیلم «سایه» چه ویژگی هایی داشت که آن را قبول کردید؟

برای من اولویت اصلی در پیشنهادات کاری، نقش های سینمایی است. زیرا سطح سینما خیلی از تلویزیون بالاتر است. مردم برای فیلم دیدن وقت و پول صرف می کنند. از طرف دیگر نقشم، نقش نخست فیلم در کنار بزرگانی مثل رضا کیانیان و فاطمه گودرزی بود و حضور این دو بازیگر باتجربه به من این اطمینان را می داد که انتخابم درست بوده است. از طرفی معتقدم نباید فاصله زیادی میان بازی هایم وجود داشته باشد.

نکته حائز اهمیت در کارنامه کاریتان همبازی بودن با بزرگان بازیگری مثل شهاب حسینی، مریلا زارعی، پرویز پرستویی و رضا کیانیان است. این مسئله برایتان چه ویژگی هایی دارد؟

برای من دست آوردهای زیادی داشت. تلاش نکردم برای بهتر دیده شدن خودم را به این بازیگران ضمیمه کنم و در قاب در کنارشان باشم. همکاری با این بازیگران درجه یک و حرفه ای باعث شد تا سطح کیفی بازی ام را اتقاء ببخشم. بازیگران حرفه ای طرفداران و مخاطبان زیادی دارند و من هم در کنار این بازیگران بهتر دیده می شود.

در «سایه» بعد از بازی در «بادیگارد» دوباره با پدرام شریفی همبازی شدید. این همکاری مجدد چه ویژگی هایی داشت؟

به هرحال این همبازی شدن مجدد به صورت اتفاقی انجام شد و نکته جالبی بود. شاید اگر این همکاری ادامه پیدا کند، هماهنگی و هارمونی در این بازی دو نفره به وجود بیاید. البته بازیگر حرفه ای باید بتواند با هر بازیگری کار کند و انتخاب بازیگران دست خودشان نیست و به عزم تهیه کننده و کارگردان بستگی دارد.

سایه نقشی که در فیلم «سایه» بازی کردید چقدر برایتان ملموس بود؟

من همدر این شهر زندگی می کنم و درس خوانده ام و در جامعه حضور دارم. دختران این مدلی را خوب می شناسم. دخترانی که پدرانشان روی آن ها تعصب زیادی دارند و در کشورمان دخترها وابستگی زیادی به خانواده دارند.