پتیم خانه خانم پرگرین؛ یک داستان تیم برتونی اما…

وب‌سایت مجله دنیای تصویر - علی فیاضی: فقط با شنیدن اسم داستان رنسون ریگز، خانه خانم پرگرین برای بچه های عجیب و غریب به ذهن می‌رسید که حتما فیلمش را باید تیم برتون بسازد. با کمی اطلاعات درباره خط داستانی هم این حدس قوت می‌گرفت.

طرفداران برتون امیدوار بودند که کارگردان محبوب و خلاقشان پس از سال‌ها بالاخره یک فیلم تیم برتونی اصیل دیگر بسازد. هر چند وقتی که اسم کمپانی فاکس قرن بیستم به میان می‌آید، باید کمی ترسید.

رنسون ریگز خالق خانه خانم پرگرین… پیش از آن که بخواهد دست به نوشتن بزند و از عکس‌های خاصش برای قصه گفتن استفاده کند، به قول خودش طرفدار پرو پاقرص فضای فانتزی و گوتیک آثار تیم برتون بوده. عاشق حال و هوای بیتل جوس و ادوارد دست قیچی، ادوودو پی وی. همان قصه‌ی کاراکتر‌های تنها و طرد شده که قرار است با دنیاهایی ناشناخته آشنا شوند و راه و هویتشان را پیدا کنند. عشقش به این گونه قصه‌ها او را به سمت کتاب‌های نویسندگانی مثل استیون کینگ و سی‌اس لوییس کشاند و بعد‌ها هم به قصه گویی روی آورد.

همین علاقه‌اش از کودکی به برتون باعث شده جنس داستانش نزدیک به همان آثار برتونی شود و بهترین کسی هم که می‌تواند از روی کتاب‌های پر‌فروشش اقتباس کند خود تیم برتون باشد. از طرفی حضور جین گلدمن فیلم‌نامه‌نویس هم امید‌ها را بیشتر می‌‌کرد. چرا که هم تجربه‌‌ی نوشتن فیلمنامه‌های فانتزی و کامیک بوکی مثل کینگزمن و مردان ایکس را داشت و هم ترسناکی مثل زن سیاه‌پوش را نوشته بود. تقریبا همه چیز دست به دست هم داده بود که تیم برتون یک فیلم خوب دیگر بسازد.

داستان ریگز و فیلمنامه خانم گلدمن درباره پسری به نام جیک است که با دنبال کردن داستان‌ها و عکس‌های قدیمی پدربزرگش به خانه‌ای متروک در جزیره‌‌ای دور افتاده نزدیک ولز سفر می‌کند و آن جا با اتفاقاتی عجیب مواجه می‌شود. برداشت رویا‌گونه از اتفاقات در مقابل صرفا قبول واقع‌گرایانه آن، ارجاعات داستان به جنگ جهانی دوم و ترکش‌ها و خاطرات تلخ باقی مانده از آن باعث شده که داستان خانه خانم پرگرین… از یک نگاه صرفا سطحی به هیولاها و وحشت عبور کند و قصه را به لایه‌ای عمیق‌تر ببرد.

انکار دیگران و شک و تردید جیک نسبت به وجود رویا و دنیایی ناشناخته مضمونی است که در اثر درخشان تیم برتون ماهی بزرگبه شکلی وسیع تر شاهد آن بودیم. آن جا هم اختلاف ادوارد بلوم و پسرش باعث شده بود که برتون در زمان حال با اجرایی ساکن، استفاده از رنگ‌هایی سرد و نور‌پردازی مرده و در سکانس‌های قصه گفتن ادوارد بلوم با استفاده از رنگ‌هایی زنده و اجرای پویا‌تر تفاوت واقعیت و رویا را به شکلی تاثیر گذار القا کند.تیم برتون در خانه خانم پرگرین… نیز از چنین تمهیدی به خوبی استفاده کرده و توانسته رابطه‌‌ی جیک و پدربزرگش و عمق انکار و تردید دیگران نسبت به گفته‌های پدربزگ را در هاله‌ای از وحشت و ترس به خوبی بیان کند. اما مشکل از این جا به بعد خودش را نمایان می‌کند.

شتاب‌زدگی در لفافه‌ی ابتدایی فیلم هر چه جلو تر می‌رود سنگین‌تر و گزنده‌تر می‌شود. تدوین سریع فیلم، احتمالا به این دلیل که زمان فیلم از دوساعت بیش تر نشود، باعث صدمات زیادی شده. این موضوع به شکلی چشمگیر از سکانس شام خوردن آغاز و با جلوتر رفتن فیلم خود را بیشتر نشان می‌دهد. از طرفی فیلمنامه گلدمن فاقد ریزه‌کاری های کتاب است و نتوانسته در دو ساعت به خوبی و درست ویژگی‌ها و جزییات جهان منبع اقتباس را توضیح دهد.

تمام این اتفاقات تاثیر منفی روی به ثمر نشستن درام قصه به خصوص پرداخت بدمن بیتل‌جویسی‌اش گذاشته و در انتها اثر از رسیدن به لحن گوتیک کامل که استادش خود برتون است باز مانده. مشکل بزرگ دیگر هم بازی ضعیف آسا باترفیلد در نقش جیک است که هر چند از نظر ظاهری شباهت‌هایی با جانی دپ دارد اما هیچ بویی از تاثیری گذاری دپ آن هم در معمولی ترین نقش‌آفرینی‌هایش نبرده.

در کل خانه خانم پرگرین برای بچه های عجیب و غریب اثری محترم در کارنامه‌ی برتون است و انصافا چند سکانس درست و حسابی دارد که مهر برتون را به پیشانی فیلم می‌زند و آن را بالا می‌کشد. همین برتونی بودن فیلم باعث شده تجربه‌ی تماشای خانه خانم پرگرین…در نهایت جذاب و لذت‌بخش باشد.

یک دسته اسکلت گلادیاتور، هیولاهای خون‌خوار نامرئی که چشم آدمیزاد می‌خورند، دختر کوچولویی که پشت گردنش یک دهان بزرگ وحشتناک دارد و دوقولوهای بامزه‌ای که با برداشتن ماسکشان می‌توانند اتفاقات ترسناکی را رقم بزنند. به هر حال مگر به غیر از فیلم‌های برتون می‌شود جای دیگری را پیدا کرد که همه این‌ها در یک شهر بازی ساحلی به جان هم بیافتند؟!