جیم جارموش از ژاک لوک گدار می‌گوید

نمایش فیلم در فضای بیرون سابقه‌ای دیرینه در تقویم تابستانی نیویورک دارد. امسال ، سرویس فرهنگی سفارت فرانسه از ۱۰ فیلمساز و بازیگر به عنوان مهمان دعوت کرده و از آنها خواسته است تا یک فیلم فرانسوی را برای نمایش در پارک شهر نیویورک انتخاب کنند.

روزنامه بانی فیلم: نمایش فیلم در فضای بیرون سابقه‌ای دیرینه در تقویم تابستانی نیویورک دارد. امسال ، سرویس فرهنگی سفارت فرانسه از ۱۰ فیلمساز و بازیگر به عنوان مهمان دعوت کرده و از آنها خواسته است تا یک فیلم فرانسوی را برای نمایش در پارک شهر نیویورک انتخاب کنند.

به نقل از نیویورک تایمز، جیم جارموش از نیویورک یکی از این افراد بود. در حالی که قرار است فیلم «گوست داگ» او در همین مجموعه در ماه آگوست نمایش داده شود، در پاسخ به سوالی مبنی بر این که فیلم منتخب او چیست، وی فیلم «تحقیر» ساخته ژان لوک گدار در سال ۱۹۶۳ را به عنوان فیلم منتخب خود برگزیده است. این درام با بازی بریژیت باردو قرار است جمعه در پارک بروکلین نمایش داده شود.

جارموش در یک گفت و گویی تلفنی درباره دلیل انتخاب این فیلم و آنچه درباره نمایش فیلم در فضای باز فکر می‌کند صحبت کرد. متن این مصاحبه چنین است:

چرا «تحقیر» را انتخاب کردید؟

به دلایل مختلفی این فیلم را انتخاب کردم. دلیل نخست این که در این فیلم نماهای خارجی زیبایی از کاپری وجود دارد که فکر می‌کنم برای تماشای فیلم در فضای باز جالب باشد. این فیلم را به دلیل رنگی بودن و سینمااسکوپ بودنش دوست دارم و این که فیلم در تابستان گرفته شده است. در ضمن ژانر فیلم‌هایی را که درباره فیلم هستند دوست دارم.

چه چیزی را در گدار به عنوان فیلمساز می‌پسندید؟

او همیشه خیلی مبتکر و نوآور بوده و از همان ابتدای کارش بسیار جسور بود. از فیلم «از نفس افتاده» تا «تعصب» او از جامپ کات استفاده کرده و به همین ترتیب برحسب محتوای فیلم می‌تواند موارد مختلف را در تولید با هم به کار بگیرد.

آیا فیلمسازی شما تحت تاثیر گدار بوده است؟

حتما. «از نفس افتاده» واقعا الهام‌بخش من برای فیلمسازی شد. این در حالی بود که او پول کافی برای ساخت این فیلم با صدا نداشت.همه اینها به دنبال این واقعیت شکل گرفت و اوتوانست به خیابان برود و با سبک چریکی خودش کار کند و از همین جا کارش را شروع کرد. او از جامپ-کات برای تسهیل توانایی تدوین استفاده کرد تا هر چیزی را که گرفته بتواند مورد استفاده قرار دهد.

وقتی من فیلم «عجیب‌تر از بهشت» را ساختم به نتیجه معکوس آن سیدم. من فیلم‌های گرفته شده کمی داشتم و فهمیدم اگر از هر نما یک برداشت داشته باشم، می‌توانم یک فیلم بلند با همه موادی که دارم بسازم. بخشی از این دستاورد از ابداع گدار به دست آمد و این که به خود اجازه بدهی فرم تحت تاثیر محدودیت‌هایی که در هنگام فیلمبردار داری شکل بگیرد.

می شود درباره تجربه‌ای که از نمایش فیلم در فضای باز داشته‌اید بگویید؟

به خاطر می‌آورم که برخی از فیلم‌های هیچکاک را در لوکارنوی سوییس به همین صورت دیدم. «شمال از شمال غربی» و «سرگیجه» را در همین فضا دیدم و با وجود این که طرفدار جدی هیچکاک نیستم، اما از نظر بصری چیزی با طراوت و باشکوه ایجاد شد.

اگرقرار بود یکی از فیلم‌هایتان را برای نمایش در فضای باز انتخاب کنید، کدام فیلمتان را انتخاب می‌کردید؟

من «گل‌های شکسته» را انتخاب می‌کردم زیرا یک گروه بازیگری خیلی دوست‌داشتنی دارد که حول محوربیل موری شکل گرفته‌اند. این فیلم خیلی پرنور است و به نوعی تابستانی و سرگرم کننده است. وقتی دارید فیلمی را در فضای باز تماشا میکنید امکان پرت حواسی زیادی وجود دارد که آن هم می‌تواند جالب باشد، اما بهتر است فیلمی را انتخاب نکنید که نیاز به توجه حیلی زیادی به همه جزییات داشته باشد.

جیم جارموش به عنوان سمبل سینمای مستقل معاصر آمریکا به شمار می رود. ویژگی هایی چون روایت‌پردازی مینی مالیستی و ساده‌گرایانه، تاکید بر ریتم و ساختار، فضای سورئال، ساختار روایی شاعرانه، طنز تلخ، نگاه بدبینانه و در عین حال انسانی به زندگی و تم‌هایی نظیر از خودبیگانگی، تنهایی، عدم درک متقابل، مرگ، سفر و رهایی، کم و بیش در همه فیلم های جارموش حضور دارند. جارموش علاوه بر کارگردانی در فیلم‌های زیادی هم به عنوان بازیگر ایفای نقش کرده است که به گفته خودش هدف او از بازیگری فقط درک حس و حال بازیگران در سمت دیگر دوربین بوده است.

او برای فیلم‌های «عجیب تر از بهشت»، قسمت سوم از مجموعه ۱۱ اپیزودی «قهوه و سیگار» با نام «جایی در کالیفرنیا» و «گل‌های پژمرده» جوایزی از جشنواره کن دریافت کرده است. جارموش در سال ۱۹۷۵ از دانشگاه کلمبیا فارغ التحصیل شد. و پس از مدتی اقامت در پاریس به نیویورک بازگشت و مدتی به عنوان موزیسین فعالیت کرد اما از هم پاشیده شدن گروه و علاقه او به سینما باعث شد که در مدرسه فیلمسازی دانشگاه نیویورک ثبت نام کند.

مدرسه عالی فیلمسازی جایی بود که شرط ورود به آن، داشتن تجربه بازیگری یا ساخت فیلم بود، چیزی که جارموش آن را تجربه نکرده بود اما در کمال ناباوری به جهت نوشته هایی که درباره فیلم داشت در این مدرسه پذیرفته شد. او ۴ سال در آنجا درس خواند و با دانشجویان و همکاران آینده خود چون سارا درایور، هاوارد بروکنر و اسپایک لی آشنا شد. در سال آخر، جارموش به عنوان دستیار کارگردان معروف فیلم نوآر، «نیکلاس ری» انتخاب شد و با او در آخرین فیلمش «آذرخش روی آب» همکاری کرد. وی با ساختن فیلم «تعطیلات همیشگی» به عنوان اولین فیلم خود موفق به کسب جایزه جشنواره فیلم «مانهایم هایدلبرگ» آلمان شد.