دست زنگنه هم مثل دست ظریف نمک ندارد

زنگنه حرف‌های اخیرش با باقی حرف‌هایش فرق داشت، انگار صریح‌تر شده بود و جسورتر. انگار که دیگر نمی‌خواست راجع به توتال و بحث‌های تخصصی از خود دفاع کند چون می‌داند که "میخ آهنین در سنگ فرو نمی‌رود " او در سخنرانی مراسم اکران خصوصی مستند نامه‌های یک جاسوس نفتی، بی‌آنکه حرف‌های دوپهلو و محافظه کارانه بر زبان جاری و ساری کند، به مشکلات ریشه‌ای اشاره کرد.

وی گفت: بنابراین آقای زنگنه حق دارد به عنوان کسی که از زمان برجام تا به حال تلاش‌های بسیاری کرده ولی در تمام این مدت او و IPC‌ها‌ را هو می‌کردند، چنین سخن بگوید.»

این فعال سیاسی گفت: از سویی مخالفین زنگنه و دولت می‌گویند سرمایه‌گذاری خارجی در پسا برجام کم شده است که دولت اعلام می‌کند یازده هزار میلیارد دلار در کشور سرمایه‌گذاری خارجی شده است، اما همین گروه مخالف وقتی سرمایه‌گذاری خارجی مثل توتال در کشور صورت می‌گیرد مانع تراشی می‌کنند، عده‌ای برای خودشان به قدری حق تصمیم‌گیری قائلند که برای وزیر نفت و رئیس‌جمهور هم تعیین تکلیف می‌کنند و همین است که زنگنه را این‌گونه به واکنش وا داشته است.

زنگنه هم امروز همان گلایه‌هایی را دارد که ظریف در این چهار سال داشت اینکه چرا عده‌ای اندیشیدن را برخود حرام کرده‌اند و طوطی وار آنچه را می‌گویند که یا به آنها دیکته شده و یا هیچ منطقی جز تعصب‌های کورکورانه پشت آن نیست. زنگنه حرف‌های اخیرش فرق داشت ... متفاوت با همه سیاستمداران ایران . او اینبار از در راستی و صداقت با مردمش سخن گفت و گلایه‌هایش رنگ و بوی جناحی و سیاسی نمی‌داد بلکه او شکوه‌هایی ملی داشت و یک دغدغه حل نشدنی. زنگنه بیشتر از آنکه به فکر مظلومیت این روزهای خود باشد به فکر مظلومیت کسانی است که خرد از یاد برده‌اند و پرخاش‌های کوته فکرانه می‌کنند.