«کینگزمن: محفل طلایی»؛ فیلمی بیش‌ازحد هیجانی
فیلمسازان اندکی هستند که کارنامه ای به تنوع «متیو وان» داشته باشند. با این حال وان تا پیش از «کینگزمن: حلقه طلایی»، زیر بار ساختن دنباله برای فیلم هایش نرفته بود و «کینگزمن: محفل طلایی» نخستین بازگشت کارگردان به یک فرنچایز است.
روزنامه آسمان آبی - لیدا صدرالعلمایی: فیلمسازان اندکی هستند که کارنامه ای به تنوع «متیو وان» داشته باشند. او کارش را به عنوان تهیه کننده آغاز کرد و فیلم های مقبول متعددی از جمله تریلر جنایی «کیک لایه ای»، فانتزی ماجراجویانه «استار داست»، کمدی سیاه «کیک- اس»، بلاک باستر ابرقهرمانی «مردان ایکس: کلاس اول» و البته «کینگزمن: سرویس مخفی» را کارگردانی کرده است. با این حال وان تا پیش از «کینگزمن: حلقه طلایی»، زیر بار ساختن دنباله برای فیلم هایش نرفته بود و «کینگزمن: محفل طلایی» نخستین بازگشت کارگردان به یک فرنچایز است.
در «کینگزمن: سرویس مخفی» با سازمان جاسوسی مستقل و جهانی رو به رو شدیم که با بالاترین سطح اختیارات، هدف نهایی اش حفظ امنیت در سراسر جهان است. در «محفل طلایی» قهرمانان قسمت اول با چالشی جدید رو به رو می شوند. با تخریب مرکز فرماندهی کینگزمن در قسمت اول، با سازمان جاسوسی دیگری در آمریکا به نام استیت من آشنا می شوند. در ماجراجویی جدیدی این دو سازمان مخفی برای نجات دنیا با هم متحد می شوند تا دشمن مشترک را از بین ببرند.
متیو وان در گفت و گو با «ایندیپندنت»، «ایندی وایر» و «ددلاین» از جزییات ساخت قسمت دوم «کینگزمن»، ترس ادامه دادن قصه قبلی و ساخت یک دنباله، سینمای اکشن و موضع هنر در دنیای تلخ امروز گفته است.
آن چه می خوانید گوشه هایی از روایت او به عنوان نویسنده و کارگردان پروژه ای است که به نظر می رسد کمپانی فاکس قرن بیستم برای تبدیل آن به یک فرنچایز، سرمایه گذاری های زیادی کرده است. موفقیت قسمت دوم هم با آن که تا این جا به پای محبوبیت قسمت اول نرسیده، اما باز هم از تمایل تماشاگران به دنبال کردن سرنوشت شخصیت های کینگزمن خبر می دهد. شخصیت هایی که به گفته خود وان تنها نقطه قوت یک فیلم دنباله دار هستند.
ترس ساختن دنباله فیلم و سندرم آلبوم دوم
برای ساختن دنباله ای برای «کینگزمن: سرویس مخفی» ترس های زیادی داشتم و با اطمینان می گویم که این دشوارترین فیلمی است که ساخته ام. تنها از این جهت که دنباله قسمت قبلی است. به حالتی شبیه به سندرم آلبوم دوم دچار شده بودم و اصلا اطمینان نداشتم که آیا می توانم فیلمی بسازم که در وهله اول خودم از آن راضی باشم.
شخصیت های کینگزمن را خیلی دوست داشتم و می خواستم خط داستانی را با دنبال کردن قصه های هر یک از شخصیت ها دنبال کنم و جهانی که ساخته بودیم را گسترده تر کنم، اما در عین حال می خواستم فیلمی بسازم که ارزش ساخته شدن به عنوان یک فیمل مستقل را داشته باشد نه آن که صرفا یک دنباله باشد.
همه دنباله های موفق و البته ناموفق تاریخ سینما را تماشا کردم و متوجه شدم که فقط دنباله هایی که ادامه قصه قبل بوده اند توانسته اند به موفقیت برسند؛ یعنی بخشی از آن چه در قسمت دوم می بینید باید آشنا باشد؛ ولی در عین حال مسیر هر یک از شخصیت ها ادامه پیدا کند و جهان شان وسیع تر شود؛ چرا که کلید موفقیت یک فرنچایز و منحصر به فرد بودنش در داشتن شخصیت های دوست داشتنی ای است که قصه ای برای گفتن دارند، نه انفجار و استفاده بیش از اندازه از CGI (تولید شخصیت ها و صحنه های کامیپوتری).
بهترین و موفق ترین دنباله هایی که در سینما ساخته شده و در حد و اندازه یک شاهکار ظاهر شده اند، به نظرم چهار فیلم بیشتر نیست: «پدرخوانده ۲»، «امپراتوری ضربه می زند»، «بیگانه ها» و «ترمیناتور ۲»، یکی از لذت بخش ترین تجربه ها برای سینمادوستان این است که در سالن سینما با آن دلهره پیش از تماشای دنباله فیلم محبوب شان بنشینند و بعد از تماشای آن احساس کنند ناامید نشده اند. از طرفی هم فکر می کنم اساسا دنباله را باید فقط برای کسانی ساخت که فیلم اول را دوست داشته اند و جذب مخاطبی که قسمت اول را ندیده، هدر دادن وقت است.
وقتی جهان خوش است، هنر تلخ می شود
وقتی قسمت اول «کینگزمن» را ساختم همه آن را با «آستین پاورز» و «باند» مقایسه کردند، اما کنیگزمن هیچ کدام از این ها نیست. من اگر می خواستم فیلم جیمز باند بسازم خب همان را می ساختم. کینگزمن صرفا فیلمی مفرح و سرگرم کننده است. فیلمی در ستایش سینمای جاسوسی، فرهنگ انگلیسی و همه چیزهایی که شخصا به آن علاقه دارم. صحنه های زیادی در این دو فیلم وجود دارد که حتی موقع فیلمبرداری آن ها نمی توانستم جلوی خنده ام را بگیرم؛ با خودم فکر می کردم تا به حال کسی چنین صحنه هایی نساخته است.
این روزها آنقدر همه چیز در دنیا بیهوده و تکراری است که من به این راضی بودم که فقط چند دقیقه بتوانم مخاطب را بخندانم یا متعجب کنم. در دهه گذشته فیلمسازان تحت تاثیر جهان سینمایی نولان تمایل زیادی به خلق فضاهای تاریک و تلخ پیدا کرده اند. حتی سینمای ابرقهرمانی- ژانری که به تمامی متعلق به شخصیت های کمپ و ماسک پوش بود- هم جدی تر و واقع گراتر شده است.
وقتی نولان- که خودم یکی از طرفداران پر و پا قرص اش هستم- به شهرت رسید یعنی زمانی که «کازینو رویال» اکران شده بود، دنیا وضعیت خوبی داشت. هنر معمولا خلاف جهت اتفاقات روز جهان پیش می رود. وقتی اوضاع و احوال دنیا خوش باشد، هنر جدی و تلخ می شود. وقتی اوضاع دنیا مثل این روزها وخیم شده باشد، هنر سعی می کند موضع مخالف را انتخاب کند. چون انسان به تجدید قوا نیاز دارد. به اندازه کافی به تاریکی و تلخی پرداخته ایم دیگر کافی است.
اکشن می بینیم یا مسابقه فوتبال؟
این روزها هالیوود فیلم های کمتری می سازد، در عین حال تولیداتش پرخرج تر از قبل است و جلوه های ویژه بیشتر و سنگین تری دارد. من وقتی سکانس های اکشن فیلم های جدید را می بینم، احساس می کنم در حال تماشای مسابقه فوتبالم، همه چیز مدیوم شات است و دوربین روی دست این طرف و آن طرف می شود. بعد از مدتی احساس می کنم حوصله ام سر رفته است.
حس کلی صحنه را می گیرم، اما دیگر نمی فهمم توپ کجاست، چه کسی در حال برنده شدن است یا چقدر به پایان کار مانده. بزرگ ترین مشکل سینمای اکشن این روزها به نظر من ناشی از فیلمنامه است. اکشن باید کاملا با روایت پیوند خورده باشد تا بتواند مخاطب را از نظر حسی درگیر کند. گاهی به سادگی با کم کردن سرعت اکشن می توان به تاثیرگذاری بیشتری رسید. کافی است سرعت را کمتر کنیم تا هر حرکت به خوبی دیده شود و بیننده بتواند همه چیز را دنبال کند.
اگر CGI نداشتیم
اگر CGI نداشتیم
با این که در «کینگزمن: محلف طلایی» از CGI و امکاناتی که در اختیار ما می گذاشت استفاده زیادی کردیم و ابزارهای فناوری را وارد داستان فیلم کردیم که تا اندازه ای غیرواقعی است، اما برای من بزرگ ترین نکته مفید CGI پیدا کردن زاویه مناسب و نمای دقیق صحنه های اکشن است. هر وقت که می خواهیم از CGI استفاده کنم اول از خودم می پرسم اگر می خواستیم این صحنه را به شکلی واقعی بسازیم چه سر و شکلی پیدا می کرد.
مرز بین درگیر کردن مخاطب و سر بردن حوصله اش در صحنه های اکشن، نظم است. مثلا یک سکانس اکشن به شما نشان می دهم که 40 ثانیه بیشتر نیست و پر از انفجار و مشت و لگد است ولی احساس می کنید یک سکانس پنج دقیقه ای دیده اید در مقابل ممکن است یک سکانس پنج دقیقه ای ببینید که آنقدر منظم و دقیق چیده شده است و قصه در آن جاری است که احساس می کنید فقط 40 ثانیه طول کشیده است.
موقع ساخت «محفل طلایی» دقیقا همین اتفاق افتاد. وقتی تدوین تمام شد، زمان فیلم به ۱۴۱ دقیقه رسیده بود که به نظرم کمی طولانی بود به همین دلیل برگشتم و ۶ دقیقه از فیلم را حذف کردم. ولی بعد که دوباره آن را تماشا کردم احساس کردم یک فیلم سه ساعته دیده ام. علت این که طولانی تر به نظر می رسید این بود که با حذف شدن آن ۶ دقیقه، همه چیز سردرگم شده بود و بیننده را گیج می کرد. وقتی سردرگم شوید کمتر تحت تاثیر قرار می گیرد. در نتیجه آن ۶ دقیقه را دوباره به فیلم اضافه کردم و متوجه شدم مشکل حل شده است.
جولیان مور فیلم بد ندارد
نقش جولیان مور در «شب های بوگی» الهام بخش من برای انتخاب او برای بازی در «محفل طلایی» بود. نقش آفرینی درخشان او در این فیلم واقعا تاثیرگذار است، از یک زن معتاد به یک مادر دوست داشتنی تبدیل می شود. رابطه اش با آن دو بچه و مارک والبرگ و هدر گراهام خارق العاده است. در آن واحد سرسخت، صمیمی، ضعیف و سرد است. البته که او تا به حال در فیلمی بد بازی نکرده است.
بازی او در «هانیبال» هم به شدت من را تحت تاثیر قرار داد. چه کسی جرئت می کرد بعد از جودی فاستر نقش کلاریس استرلینگ را بازی کند؟ مور به شیوه خودش شخصیت را تغییر داد و به خوبی فاستر در این نقش ظاهر شد. من در «محفل طلایی» به بازیگری نیاز داشتم که هم عجیب و غریب باشد و هم در عین حال ترسناک، سرد و بیمارگونه. نه تنها مور که همه بازیگران فیلم خارج از حد تصور من درخشان بودند.
امکان ساخت قسمت سوم «کینگزمن»
همزمان با نوشتن فیلمنامه قسمت دوم ایده هایی هم برای قسمت سوم به ذهنم می رسید. الان فقط امیدوارم که قسمت دوم به موقعیتی که باید، دست پیدا کند. اگر به پایان بندی قسمت دوم هم توجه کنید، می بینید که امکان ادامه پیدا کردن قصه وجود دارد. در پایان محفل طلایی، همه شخصیت های اصلی قصه در مرز ورود به ماجراجویی جدید و متفاوتی قرار می گیرند.
پایان بندی «امپراتوری ضربه می زند» از این جهت به نظرم بی نظیر است. یادم می آید که وقتی در سینما نشسته بودم و فیلم تمام شد آن قدر سوال بی جواب داشتم که از همان لحظه در انتظار «بازگشت جدایی» بودم. البته می دانم که پایان «محفل طلایی» به خوبی «امپراتوری ضربه می زند» نیست، اما از آن جا که این انتظار به شدت روی من تاثیر گذاشته بود، سعی کردم تا جای ممکن حس دنباله دار بودن و امکان ادامه پیدا کردن قصه را در پایان فیلم بگنجانم.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر