گفت‌وگو با آرش گوران، رهبر ارکستر فیلارمونیک

ببینید ارکستر ما سعی می‌کند در هر کنسرتش دوره جدیدی را زندگی کند و هربار که تمرین‌ها آغاز می‌شود، رپرتوار انتخاب می‌شود و تیم شروع به فعالیت می‌کند، انگار وارد یک مرحله جدید از زندگی می‌شود و یک زندگی جدید را تجربه می‌کند. قطعا برای ارکستری با چنین مختصاتی درآمدی که از گیشه کنسرت عاید می‌شود، حتی نمی‌تواند جبران تمام هزینه‌ها و دستمزد واقعی نوازندگان و تیم اجرائی و خود من را بکند اما شعری است که می‌گوید: «کجا شیدا را قدرت انکار معشوق است؟». عشق به هنر و موسیقی که در بین اعضای فیلارمونیک وجود دارد باعث شده تحمل این رنج آسان شود آن هم به عشق مخاطبان؛ مخاطبانی که فارغ از بحث کمیت، کیفیت فیدبکی که به ما برگردانده‌اند، آن‌قدر بوده که بیشتر خستگی ما را از تن در کند. البته من احساس می‌کنم که درآمد حاصل از کنسرت‌ها برای چنین تیمی حداقل باید ١٠برابر باشد و حقیقتا لایق آن هستند اما می‌گویند که «رنج حقیقی‌ترین عنصر عاشقی است». من معتقدم این عشق باعث می‌شود این اتفاق بیفتد. هرچند یک هنرمند، همیشه عاشق کارش و مردمش است ولی باید اتفاقی بیفتد که یارای ادامه‌دادن راه، تولید اثر جدید، خلق مفهوم و تأثیر جدید را داشته باشد و حداقل جبران هزینه‌هایی را که کرده و زحمتی را که کشیده است با دستمزدی که می‌گیرد داشته باشد؛ همچنین انگیزه ادامه‌دادن را به او بدهد.

در هنر بحث قیاس بحث درستی نیست چون چیزی به‌عنوان بهترین وجود ندارد بلکه بهترین‌ها را داریم اما از نظر سازوکار و سازماندهی یک ارکستر اتفاقا قیاس می‌تواند راهگشا باشد. اینکه شما سالنی مخصوص ارکستر فیلارمونیک تهران داشته باشید، یا برنامه سالانه مدون، یا تبلیغات مشخصی قطعا اتفاق مثبتی است و الگوبرداری از ارکسترهای دیگر هم می‌تواند جواب دهد. ترجمه فیلارمونیک یعنی «انجمن عاشقان موسیقی» که به این معناست که مردم حامی اصلی آن هستند و به عشق وجود و فعالیت چنین ارکستری حاضرند هزینه و سرمایه‌گذاری کنند. در همه جای دنیا حامیان مالی ارکسترهای فیلارمونیک را تأمین می‌کنند، اما در تهران ما باید سازوکاری را فراهم کنیم که مردم بیش‌ازپیش با فعالیت ارکستر آشنا شوند و از آن حمایت کنند.