مرثیه‌ای برای سرخابی‌ها

آی اسپورت: استقلال و پرسپولیس از لیگ قهرمانان آسیا حذف شدند. به همین سادگی می‌توان نوشت، ولی به همین سادگی نمی‌توان از کنار آن گذشت. چرا این دو تیم حتی توان و نای عبور از مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا را ندارند؟ لطفا از تکرار این جملات که ما زمین تمرین مناسب نداریم، برنامه‌ریزی نداریم، بازیکنان از پایه آموزش‌های لازم را ندیده‌اند، داوران سر ما را می‌برند، فوتبال ما فقط عنوان حرفه‌ای را یدک می‌کشد و دیگر جمله‌های تکراری و کسل‌کننده دست بردارید. اگر این جملات می‌توانست دردی از این فوتبال دوا کند که تا به حال افاقه کرده بود. پس معلوم می‌شود که مشکل جای دیگری است.

مجیدی در نشست خبری پس از بازی مقابل الدحیل می‌گوید که تیمش تمرکز لازم را نداشته و گل نزده. چقدر این حرف قابل قبول است؟ مجیدی می‌خواهد توپ را به زمین چه کسی بیندازد؟ اول منشا را «دَک» کرد و الان هم طارق همام را. او می‌خواهد ثابت کند که رییس جدید است و همه باید طبق قوانین نانوشته‌اش پیش بروند. مجیدی در جستجوی کدام مقصر است؟ آنها که استقلال را گذاشته و رفته‌اند یا آنها که در تیم حاضر و آماده هستند و گردن‌کشی می‌کنند؟ پرسپولیسی‌ها هم به دنبال یک خاطی نامرئی خارج از سیستم تیم‌داری می‌گردند.

ولی واقعیت این است که فوتبال در ایران به یک «جنگ فرسایشی» تبدیل شده که از سکوهای ورزشگاه‌ها، رسانه‌ها، مدیریت تیم‌ها، وزارتخانه، کانون‌های هواداری و درگیری‌‎های داخل تیمی به بطن آن تزریق می‌شود. فوتبال دیگر کشش این هجمه سنگین از جنگ و دعوا را ندارد. ناتوان‌تر از این است که بتواند با تمام این مشکلات بجنگد. ناامیدی گسترده که چترش را بر سر جامعه پهن کرده، فوتبال را هم زیر پر و بالش گرفته و تاثیر خودش را بر این ورزش جذاب گذاشته است. اگر در تمام دنیا فوتبال باعث نشاط است، برای ما تنها چند دقیقه، خنده‌ای موقت به لب‌های‌مان می‌آورد. برای سرخابی‌هایی که روزگاری آقایی می‌کردند امروز مرثیه بخوانید.