سختی‌های زندگی گلنوش خسروی، نیمار ایرانی
گلنوش خسروی، بازیکن تیم ملی امید ایران، در ۱۸ سالگی برای کوناک اسپور ترکیه توپ می‌زند. بازیکنی سرعتی، دو پا و گلزن که در هر دو پست هافبک چپ و راست می‌تواند بازی کند. او از ۱۴ سالگی عضو تیم فوتبال ذوب‌آهن اصفهان شد و در رده‌های سنی نونهالان، نوجوانان، جوانان و امید برای تیم ملی ایران به میدان رفته است.
برترین‌ها: لیگ‌های اروپایی پذیرای نزدیک به ۲۰ بازیکن ایرانی‌اند، اما بین آن‌ها فقط یک زن حضور دارد که برخلاف مردان لژیونر، موفقیت‌هایش بازتاب چندانی در رسانه‌های ایران ندارد.
گلنوش خسروی، بازیکن تیم ملی امید ایران، در ۱۸ سالگی برای کوناک اسپور ترکیه توپ می‌زند. بازیکنی سرعتی، دو پا و گلزن که در هر دو پست هافبک چپ و راست می‌تواند بازی کند. او از ۱۴ سالگی عضو تیم فوتبال ذوب‌آهن اصفهان شد و در رده‌های سنی نونهالان، نوجوانان، جوانان و امید برای تیم ملی ایران به میدان رفته است.
درباره مقایسه سبک بازی‌اش با نیمار ستاره فوتبال برزیل به روزنامه همشهری گفته است: «به خاطر اینکه صورتم و بعضی از حرکاتم شبیه اوست این لقب را داده‌اند. الگوی من نیمار نیست، ولی هرچقدر هم حاشیه داشته باشد بازیکن بزرگی است». گلنوش فوتبال را از کوچه‌های شاهین شهر اصفهان آغاز کرد. پا برهنه بازی می‌کرد تا کفشش خراب نشود. حالا با قراردادی دو ساله به تیم کوناک اسپور در ازمیر پیوسته که در جایگاه سوم لیگ ترکیه قرار دارد.
خسروی در شبکه نسیم صداوسیما گفته است: «پدرم فقط ۳۲ ساله بود که به خاطر تصادف از دنیا رفت و نتوانست موفقیت‌هایم را ببیند. تک فرزندم و کسی را جز مادرم ندارم. او یک تنه مرا به این نقطه رسانده. از نظر مالی ضعیفیم، اما با پیشرفتم در فوتبال، همه کار برای مادرم می‌کنم».
در کارنامه ملی گلنوش خسروی چندین گل از جمله دو گل زیبایش به اردن، همچنین گلزنی در برابر قرقیزستان، مالدیو و ... درج شده است. گلنوش درباره مشکلات اقتصادی در مسیر فوتبالش می‌گوید: «در روز‌های بد سرمان پایین بود و جنگیدیم. با خوردن یک بیسکویت مادر، تا آخر شب آن‌قدر بازی می‌کردم تا از هوش بروم. مادرم شغل ثابتی نداشت. برای همین یک بیسکویت به زحمت می‌افتاد، اما به رویم نمی‌آورد. وقتی غذا در خانه نیست، اولین نفری که سیر است مادر است».
او با درخشش در لیگ ترکیه می‌تواند ادامه فوتبالش را در تیم‌های بزرگتر اروپایی پیگیری کند. گلنوش درباره وضعیتش در ترکیه می‌گوید: «تیم ما چند لژیونر دیگر هم از نیجریه و رومانی دارد و هدف‌مان قهرمانی است. گرچه خداحافظی از ذوب آهن برایم سخت بود، اما همه چیز، خیلی بهتر از ایران است. سرمربی‌مان و مدیر تیم خیلی حواس‌شان به من است و مدام می‌پرسند مشکلی نداری».
این شرایط با شیوع ویروس کرونا و تعطیلی کامل رقابت‌های ورزشی دچار تغییر شده و گلنوش خسروی هم در ترکیه ماندگار شده است. او در این باره گفته است: «بازیکنان تیم نزد خانواده‌های‌شان رفتند، اما من در قرنطینه سختی هستم و طبق قانون، زیر ۲۰ ساله‌ها حق خروج از خانه را ندارند. با این حال همچنان آمار قربانیان در ترکیه بالاست».
او ۱۰ ماه از مادرش دور بود و قصد داشت در ایام نوروز برای یک هفته به ایران بیاید، اما موفق نشد.
نظر کاربران
احسنت
نه صورت داره نه دماغ
پاسخ ها
پول داره ترکیه اس من میگیرمت اگه زنم شی گلنوش
آفرین به غیرت دختر ایرانی ، درد و بلاهایت بخورد تو سر کسانی که با شکم سیر توان هیچ کاری را نداشتند و غر زدن ، و من آرزو دارم تمام دختران ایران در زندگیشان موفق و مایه افتخار ما باشند که هستند .درود بر تو دختری که زحمات مادرش را فراموش نمیکند و کمترین توقع و بیشترین آبرو را برای مادرش خریداری کرده هرکجا دنیا هستی تنت سالم