محسن آزرم

خانه‌ی سال‌های بچگی آپارتمانی بود که خیال می‌کردم خیلی بزرگ است. دوتا اتاق داشت و یک پذیرایی. مجتمعی که خانه‌ی ما هم آن‌جا بود حیاط بزرگی داشت. سوار دوچرخه که می‌شدم طوری رکاب می‌زدم که انگار این حیاط نهایت نداشت.