جناب ژوله، آقای کیایی و خانم مقدمی، این چند خط را بخوانید

برترین‌ها _ ایمان عبدلی: برنامه صداتو که این روزها از پلتفرم فیلیمو پخش می‌شود، به جرات یکی از متفاوت‌ترین قالب‌ها را دارد، یعنی حتی از  رئالیتی‌شوهای جاافتاده‌ای مثل مافیا هم تر و تازه و خلاقانه‌تر نشان می‌دهد، صداتو یک برنامه معمایی و استعدادیابی‌ست که ساختاری تازه دارد، شرکت‌کننده‌ای در معرض تصاحب 200میلیون تومان پول قرار می‌گیرد به شرط آن که فرق خواننده واقعی را از خواننده جعلی تشخیص دهد. این آزمون یا مسابقه در قالب آیتم‌هایی مثل لیپسینگ انجام می‌شود، شرکت کننده البته از چهار به اصطلاح داور مسابقه هم کمک می‌گیرد، شبنم مقدمی، امیرمهدی ژوله، محسن شریفیان و محمد بحرانی. درباره صداتو اما نکاتی است که به طور اجمالی در زیر بررسی کردیم، نکاتی که در صورت رفع آن شاید جایگاه خیلی بالاتری هم پیدا کند.

یکم؛ داوران محترم کمی دقت کنید!

امیر مهدی ژوله کلا و ذاتا بامزه است، حضورش در خنداننده شو و شکل حرف زدنش هم غنیمت بود، تر و تمیز و شسته رفته ابراز نظر می‌کند، اما شاید احساسات غلیظش و تعداد دفعاتی که احساساتی می‌شود کمی صداتو را از حرفه‌ای بودن می‌اندازد. شاید رفتار ژوله رفتار گوگوش در آکادمی گوگوش را به ذهن متبادر می‌کند، در همان ایام هم خیلی‌ها این جنس از داوری را نقد می‌کردند، البته ویدیوهای ژوله وایرال می‌شود اما خب لزوما وایرال شدن معنای موفقیت نیست.

شبنم مقدمی انگار برای داوری در این برنامه چیزهایی کم دارد، اتکای دائمی او به شناختش از بازیگری کمی تکراری شده و اصلا عدم قطعیتش در ابراز نظر کمی تیم داوری را ضعیف کرده. شبنم مقدمی هم البته حضور شیرینی دارد، اما مساله اصلی کمک داوران به شرکت کننده‌هاست، اتفاقی که با جنس حضور شبنم مقدمی نخواهد افتاد، مگر این که تغییراتی ایجاد شود. درباره محسن شریفیان و محمد بحرانی البته اوضاع بهتر است، البته که بحرانی نمک تیم داوری هم هست.

محسن کیایی، کاهش وزن، مزه‌اش را هم بُرده

کیایی که اولین تجربه اجرایش را در این برنامه دارد، در ابتدا به دلیل تغییر ظاهرش سوژه شده و بعدتر به واسطه مزه‌هایی که انصافا خیلی نگرفته! انگار آن کیایی بامزه فیلم‌ها چون صرفا مجری متن دیگران است، بامزه به نظر می‌رسد و خودش حتی در قیاس با محمد بحرانی بضاعت آن چنانی برای خلق کمدی ندارد. برای اداره و اجرای چنین برنامه‌هایی مثلا همان موقعیت احسان علیخانی در عصر جدید نیاز به حضور به اندازه و مینی‌مال است، یعنی کوچک‌ترین فرصت‌ها را تبدیل به برگ برنده کرد و حضور سنگینی نداشت، اما کیایی نه که حضور سنگینی داشته باشد، اما نتوانسته موجز رفتار کند.

زنان این شهر، مظلوم‌ترینِ زنده‌گان هستند

این مورد آخر البته خارج از اراده سازندگان صداتو است، مسابقه استعدادیابی مگر بدون خانم‌ها می‌شود؟ کاش اراده‌ای شکل بگیرد که کمی به واقعیت زندگی روزمره نزدیکمان کند، آن چه که در محصولات فرهنگی صداوسیما و پلتفرم‌ها می‌گذرد در واقع کمترین نزدیکی به واقعیت روزمره مردم ندارد، اکسپلور اینستاگرام شاید آن چیز واقعی‌ست. جایی که خیلی از خوانندگان با استعداد ایرانی، مرادم خانم‌هاست، کلی لایک می‌گیرند و همین دیگر.