کنسرت منصور در تهران، مکانیسم ماشه در اروپا را شکست داد

برترین‌ها: در روزهایی که خبرها از افزایش نرخ ارز، قطعی آب و برق و فعال شدن مکانیزم ماشه علیه ایران پر شده، ویدئویی از یک پاساژ در تهرانپارس دست به دست می‌شود که فضای متفاوتی را به تصویر می‌کشد. جمعیت زیادی در میان مغازه‌ها ایستاده‌اند و هم‌صدا با آهنگ قدیمی منصور، «قرارمون یادت نره»، می‌خوانند. این صحنه تنها یک همخوانی ساده نیست؛ بلکه نمایش نوعی انرژی اجتماعی است که برخلاف روایت‌های رسانه‌ای از ناامیدی و اضطراب، نشان می‌دهد مردم هنوز میل به زیستن پررنگ دارند.

آینده‌ای که انگار فقط مردم از آن خبر دارند

در نگاه اول، این همخوانی تنها یک شادی کوتاه به نظر می‌رسد، اما وقتی در بستر شرایط پرتنش کنونی دیده می‌شود، معنای دیگری پیدا می‌کند. گویی مردمی که آنجا ایستاده‌اند، تصویری متفاوت از آینده در ذهن دارند؛ آینده‌ای که تحلیلگران و کارشناسان در گزارش‌ها و میزگردها کمتر به آن اشاره می‌کنند. در حالی که اخبار رسمی از فشارها، تهدیدها و احتمال درگیری سخن می‌گوید، این جمعیت انگار به چیزی فراتر باور دارند؛ به شکلی از رستگاری پس از روزهای سخت.

شاید بتوان گفت که این رفتار جمعی نوعی گواه است بر دانشی نانوشته در دل جامعه؛ در قرائتی خاص شاید همخوانی با ترانه‌ای قدیمی در  دل یک پاساژ، در حقیقت بازنمایی همین حس درونی است: این باور که پایان ماجرا، هرچقدر هم پرتنش باشد، روشن خواهد بود.

وقتی به چهره‌های حاضر در ویدئو نگاه می‌کنیم، انگار آن‌ها آینده را پایان ناامیدی نمی‌بینند. انگار مردم مطمئن‌اند که پشت این پرده از فشارها، تصویری تازه در انتظار است؛ تصویری که ارزشش را دارد تا با صدا و شادی به استقبالش رفت.

از همین رو، بسیاری معتقدند این لحظه جمعی تنها واکنشی به خستگی‌های روزمره نیست، بلکه نشانه‌ای از باوری عمیق‌تر است. باوری که می‌گوید مردم می‌دانند قرار است پس از این بحران‌ها، روزهایی خوش فرا برسد. آن‌ها با صدای بلند می‌خوانند تا این حس را نه فقط برای خودشان، که برای دیگران هم به یادگار بگذارند.

انتشار گسترده این ویدئو نیز همین معنا را تقویت کرد. بسیاری از کاربران با بازنشر آن نوشتند که صحنه برایشان یادآور امیدی پنهان بوده است؛ امیدی که نشان می‌دهد جامعه ایرانی تنها منتظر پایان سختی‌ها نیست، بلکه باور دارد پایانی خوش در راه است. به همین دلیل می‌توان گفت که مردم، در ناخودآگاه جمعی خود، تصویری از آینده دارند؛ تصویری شبیه به رستگاری، شبیه به گشایشی که همه منتظرش هستند.