این ابرشکارچیان حیات وحش، شکار نمی‌شوند!

فرادید: شکارچی راس هرم؛ حیوانی است که در بالاترین مرتبه از شبکه غذایی خود قرار دارد و هیچ شکارچی طبیعی‌ای ندارد، یعنی در موارد نادری شکار می‌شود.این شکارچیان برتر اغلب دارای محدوده بزرگ زیستی و تراکم جمعیت کمی هستند، که به این معنی است که دخالت انسان و تجاوز به زیستگاه می‌تواند تهدیدی جدی برای بقای آن‌ها باشد.

اما شکارچیان راس نقش‌های مهم زیست‌محیطی را ایفا می‌کنند و به تنظیم جمعیت طعمه‌ها و تغییر رفتار طعمه به روش‌هایی که به نفع سایر گونه‌ها باشد کمک می‌کنند.

در این مطلب ۱۶ مورد از وحشی‌ترین شکارچیان راس که در حیات وحش وجود دارند را معرفی کرده و ویژگی‌های منحصر به فردشان را بیان کردیم. تا پایان این گزارش خواندنی و جالب همراه ما باشید:

آیا انسان‌ها شکارچیان رأس هستند؟

تحقیقات اخیر به این نتیجه رسیده است که اجداد پارینه سنگی ما شکارچیان راس بودند تا زمانی که جانوران بزرگی که آن‌ها شکار می‌کردند کم شدند و انسان‌ها شروع به اهلی کردن حیوانات و کشاورزی کردند.

اما برخی از دانشمندان انسان‌های امروزی را به دلیل سرعت کشتن گوشتخواران زمینی (تا حد زیادی) به عنوان ابر شکارچیان توصیف می‌کنند. ۹ برابر بیشتر از شکارچیان طبیعی! استفاده انسان از تکنولوژی، عادت ما به شکار غیرقانونی به دلایلی غیر از تأمین غذا، و تمایل ما به مصرف حیوانات بالغ، ما را به یک نیروی مخرب در قلمرو حیوانات تبدیل می‌کند.

اورکا

اورکا یا نهنگ قاتل (Orcinus orca)، ترکیبی جالب از یک شکارچی ترسناک و پستاندار دریایی کاریزماتیک است. این ماهیان بزرگ سیاه و سفید که از خانواده دلفین‌ها هستند در تمام اقیانوس‌های جهان زندگی می‌کنند. اورکا‌ها که بسیار اجتماعی هستند.

اورکا‌های بالغ تا شش تن وزن دارند و می‌توانند روزانه ۱۰۰ پوند غذا مصرف کنند، از جمله فوک ها، شیر‌های دریایی، نهنگ‌ها و دلفین‌های کوچکتر، ماهی ها، کوسه ها، ماهی مرکب، لاک پشت ها، پرندگان دریایی و سمور‌های دریایی. اورکا‌ها شکارچیانی هماهنگ هستند که به صورت گروهی برای تعقیب و خسته کردن طعمه کار می‌کنند. آن‌ها اغلب بچه‌های نهنگ را هدف قرار می‌دهند و آن‌ها را از مادرشان جدا می‌کنند و می‌کشند.

کوسه سفید بزرگ

به لطف "آرواره ها"، کوسه سفید بزرگ (Carcharodon carcharias) به یک شکارچی بی رحم، اما کم خطر برای انسان شهرت دارد. در واقع، حملات به انسان‌ها نادر است و دانشمندان اکنون می‌دانند که کوسه‌های سفید موجوداتی باهوش، کنجکاو و اجتماعی هستند که از اورکا می‌ترسند.

کوسه‌های سفید گستره وسیعی در اقیانوس‌های سرد معتدل و نیمه گرمسیری دارند. آن‌ها پستانداران دریایی را شکار می‌کنند و همچنین از لاک پشت‌ها و پرندگان دریایی تغذیه می‌کنند. در اواسط قرن بیستم، در مواجهه با فشار‌های انسانی، جمعیت کوسه‌های سفید بزرگ به شدت کاهش یافته است.

ببر

ببر‌ها (Panthera tigris) معمولاً شکارچیان شبانه هستند که انفرادی شکار می‌کنند و برای یافتن طعمه به جای بوییدن، عمدتاً به بینایی و صدا متکی هستند. طعمه‌های غذایی ببر شامل گوزن، بوفالو، بز، پلنگ، خوک وحشی، فیل، تمساح و پرندگان است. ببر‌ها طعمه‌های کوچکتر را با گاز گرفتن پشت گردنش می‌کشند تا طناب نخاعی را بشکنند. طعمه‌های بزرگتر را با گرفتن گلو و له کردن نای خفگه و شکار می‌کنند. زمانی ببر‌ها در سراسر آسیا و بخش‌هایی از خاورمیانه دیده می‌شدند، اما تجاوز و شکار غیرقانونی انسان باعث از بین رفتن جمعیت ببر‌ها شده است.

خرس قطبی

Ursus maritimus به معنای خرس دریایی است و خرس‌های قطبی به ندرت از یخ‌های دریا دور هستند. آن‌ها فوک‌ها و سایر پستانداران کوچک، ماهی‌ها و پرندگان دریایی را شکار می‌کنند و لاشه‌های فوک‌ها، ماهی‌های دریایی و نهنگ‌ها را از بین می‌برند. طعمه ترجیحی آن‌ها فوک حلقه‌ای است.

یک خرس قطبی در کنار شکافی در یخ منتظر می‌ماند تا فوک‌هایی را که به هوا می‌آیند، بگیرد. اگر فوک در حال آبگیری باشد، خرس زیر یخ شنا می‌کند تا با بیرون آمدن از شکاف، آن را غافلگیر کند. از آنجایی که تغییرات آب و هوایی باعث آب شدن یخ‌های دریای قطب شمال می‌شود، خرس‌های قطبی در معرض خطر از دست دادن زیستگاه و مناطق شکار خود هستند.

عقاب طاس

عقاب طاس (Haliaeetus leucocephalus) که به خاطر شکار و آفت کش‌ها تقریباً رو به انقراض است، امروزه یک داستان موفقیت در حفاظت از محیط زیست است.

این پرندگان قدرتمند یکی از بزرگترین شکارچیان در آمریکای شمالی هستند. آن‌ها تمایل دارند برای شکار ماهی در نزدیکی رودخانه ها، دریاچه‌ها و آب‌های اقیانوس زندگی کنند، اما رژیم غذایی متنوعی دارند که شامل پرندگان آبزی و همچنین پستانداران کوچک مانند سنجاب، خرگوش و توله سمور دریایی است.

عقاب‌های طاس از آسمان به دنبال طعمه می‌گردند، و برای گرفتن طعمه از چنگال‌های تیز خود استفاده می‌کنند. عقاب‌های طاس از مُردار حیوانات هم تغذیه می‌کنند و طعمه‌های پرندگان دیگر را می‌دزدند.

تمساح آب شور

بزرگترین خزنده زنده جهان، کروکودیل‌های آب شور (Crocodylus porosus) می‌تواند به طول ۲۱ فوت برسد (ماده‌ها بسیار کوچکتر هستند). آن‌ها در نزدیکی سواحل شمال استرالیا، گینه نو و اندونزی زندگی می‌کنند، اما تا سریلانکا و هند، جنوب شرقی آسیا، بورنئو و فیلیپین رفته اند.

هنگام شکار، تمساح فقط با چشم‌ها و سوراخ‌های بینی‌اش در بالای سطح آب قرار می‌گیرد و در انتظار طعمه‌ای به کوچکی خرچنگ، لاک‌پشت یا پرنده و به بزرگی میمون، بوفالو یا گراز است. می‌تواند با یک ضربه محکم فک‌های بزرگ خود حیوان را بکشد و اغلب طعمه را در زیر آب می‌خورد.

شیر آفریقایی

علاوه بر جنوب صحرای آفریقا، شیر آفریقایی (Panthera leo) زمانی در جنوب غربی آسیا و شمال آفریقا هم زندگی می‌کرد. شیر‌ها در دشت‌ها یا ساوانا زندگی می‌کنند و در زیستگاه‌های جنگلی، نیمه بیابانی و کوهستانی هم دیده شده اند.

معمولاً شیر‌های ماده، با خفه کردن یا شکستن گردن طعمه، آن را شکار می‌کند. طعمه‌ها بر اساس مکان متفاوت است، اما شامل فیل ها، گاومیش ها، زرافه ها، و غزال ها، ایمپالا، هاگ‌ها و موش‌های وحشی می‌شود. اگر طعمه بزرگ‌تری در دسترس نباشد، شیر‌ها پرندگان، جوندگان، ماهی‌ها، تخم شترمرغ، دوزیستان و خزندگان را می‌خورند.

اژد‌های کومودو

اژد‌های کومودو (Varanus komodoensis) از ناحیه کوچک سوندا در اندونزی است که معمولاً در دشت‌های ساوانا استوایی دیده می‌شود. این مارمولک‌های قهوه‌ای تیره می‌توانند ۳۶۰ پوند وزن داشته باشند و طول آن‌ها به ۱۰ فوت برسد.

اگرچه رژیم غذایی آن‌ها معمولا مردارحیوانات است، اما اژدهایان کومودو به طعمه‌های بزرگ از جمله بز، خوک، آهو، گراز وحشی، اسب، گاومیش آبی و حتی اژد‌های کومودو کوچکتر حمله می‌کنند. اژد‌های کومودو در کمین طعمه می‌نشینند، آن‌ها را گاز می‌گیرند و سم قوی تزریق می‌کنند و سپس حیوان را تعقیب می‌کنند تا تسلیم شود. آن‌ها می‌توانند ۸۰ درصد وزن بدن خود را در یک بار شکار کردن بخورند.

پلنگ برفی

پلنگ برفی (Uncia uncia) برای زنده ماندن در برخی از سخت‌ترین شرایط روی زمین در رشته کوه‌های مرتفع آسیای مرکزی، از جمله هیمالیا، و همچنین بوتان، نپال و سیبری تکامل یافته است. دم بسیار بلند آن به تعادل در زمین‌های سنگی شیب دار کمک می‌کند، پا‌های خزدار مانند کفش‌های برفی عمل می‌کنند و پا‌های قدرتمند عقب، آن را قادر می‌سازد چندین برابر طول بدن خود بپرد.

پلنگ‌های برفی انواع پستانداران از جمله بز کوهی، غزال و گز و همچنین پستانداران کوچکتر و پرندگان را شکار می‌کنند. آن‌ها به عنوان طبقه آسیب پذیر حیوانات شناخته می‌شوند، از دست دادن زیستگاه و شکار غیرقانونی تهدید‌های عمده‌ای برای پلنگ‌های برفی هستند.

خرس گریزلی

زمانی که گریزلی‌ها (Ursus arctos horribilis) در سراسر غرب آمریکای شمالی گسترده شده بودند، به عنوان گونه‌های در معرض خطرانقراض ذکر شده اند. امروزه اکوسیستم بزرگ یلوستون و شمال غربی مونتانا تنها مناطق جنوب کانادا هستند که هنوز جمعیت زیادی ازگریزلی‌ها در آنجا زندگی می‌کنند.

گریزلی‌ها همه چیزخوار هستند و از رژیم غذایی فصلی متنوعی از جوندگان، حشرات، گوساله‌های گوزن، آهو، انواع توت ها، ماهی، ریشه ها، آجیل کاج، و علف‌ها استفاده می‌کنند. گریزلی‌ها در طول تابستان و اوایل پاییز زیاد غذا می‌خورند، زیرا آن‌ها برای زنده ماندن در ماه‌های زمستان در حالت گیجی، زمانی که دمای بدن، ضربان قلب، تنفس و متابولیسم آن‌ها کاهش می‌یابد، چربی ذخیره می‌کنند.

دینگو

دینگو (Canis lupus dingo) در دشت‌ها، جنگل‌ها، کوه‌ها و بیابان‌های غرب و مرکز استرالیا زندگی می‌کند، اما شواهد نشان می‌دهد که منشأ آن‌ها در آسیای جنوب شرقی است. مالزی، اندونزی، بورنئو، فیلیپین و گینه نو.

دینگو‌ها تمایل دارند به تنهایی طعمه‌های کوچکی مانند خرگوش، موش صحرایی و پوسوم را شکار کنند، اما در صورت تعقیب طعمه‌های بزرگتر مانند کانگورو، گوسفند و گاو، به صورت جفت و در گروه‌های خانوادگی شکار می‌کنند - اگرچه دام تنها بخش کوچکی از رژیم غذایی اکثر دینگو‌ها را تشکیل می‌دهد. دینگو‌ها پرندگان و خزندگان را نیز می‌خورند و از مُردار هم تغذیه می‌کنند.

شیطان تاسمانی

برخلاف بیشتر شکارچیان راس، شیاطین تاسمانی (Sarcophilus harrisii) کیسه‌دارانی شب‌گرد و مجرد هستند که طعمه‌های بزرگ‌تری از جمله خرگوش‌ها راشکا می‌کنند.

بزرگترین کیسه‌داران جهان پس از انقراض ببر تاسمانی در سال ۱۹۳۶، در معرض خطر انقراض قرار گرفته‌اند و توسط یک سرطان مسری نابود شده‌اند. با این حال، یک برنامه حفاظتی اخیر، شیاطین را پس از ۳۰۰۰ سال دوباره به سرزمین اصلی استرالیا بازگرداند، جایی که امید می‌رود آن‌ها به کنترل جمعیت گربه وحشی و روباه غیر بومی کمک کنند و در عین حال تعداد خود را افزایش دهند.

فوک پلنگی

با آن خال‌هایی که در بدن فوک پلنگی وجود دارد فهمیدن اینکه نام خود را از کجا گرفته است دشوار نیست. بزرگترین فوک در قطب جنوب، فوک پلنگی است که عمدتاً از کریل (سخت پوستی شبیه میگو تغذیه می‌کند. امت پنگوئن، ماهی، گونه‌های دیگر فوک‌ها و ماهی مرکب را هم شکار می‌کند.

فوک پلنگی می‌تواند تا ۲۵ مایل در ساعت شنا کند و در تعقیب طعمه تا اعماق ۲۵۰ فوت شیرجه بزند، و به خاطر این ویژگی‌ها به یک شکارچی مهیب تبدیل شود فوک پنگوئن‌ها را با استفاده از دندان‌های ثنایا خود می‌گیرد و با تکان دادن شدید پوست آن‌ها را می‌کند.

فوسا

بومی ماداگاسکار، فوسا (Cryptoprocta ferox) متعلق به یکی از گروه‌های گوشتخواری است که کمتر مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. این موجود مرموز شبیه یک گربه است. به صورت دسته جمعی، پستانداران کوچک، پرندگان، خزندگان، دوزیستان و حشرات را شکار می‌کند.

در میان طعمه‌های مورد علاقه اش، لمور‌ها هستند که به لطف دم بلند و چنگال‌های جمع شونده اش، با چابکی آن‌ها را در میان درختان تعقیب می‌کند. زیستگاه فوسا که از سال ۲۰۰۰ به عنوان در معرض خطر طبقه بندی شده است، به طور فزاینده‌ای به دلیل جنگل زدایی تکه تکه شده است. آن‌ها همچنین برای ورود به روستا‌ها به دست مردم کشته می‌شوند در جایی که آن‌ها برای طیور و دام‌های کوچک تهدید ایجاد می‌کنند.

عقاب هارپی

عقاب هارپی (Harpia harpyja) چشم‌های سیاه و شگفت‌انگیزی دارد، پر‌های خاکستری کرکی در اطراف صورت، و پر‌های سیاه بلندی در تاج سر دارد که در صورت تهدید به شکلی عجیب بلند می‌شوند. یکی از بزرگترین عقاب‌های جهان است که بیش از سه فوت ارتفاع دارد و طول بال‌های آن نزدیک به هفت فوت است.

گونه‌های جنگل‌های بارانی نو استوایی عمدتاً تنبل‌ها و میمون‌ها را شکار می‌کنند، اگرچه می‌توانند مارمولک‌ها، پرندگان، جوندگان و حتی گوزن‌های کوچک را با استفاده از چنگال‌هایی بلندتر از پنجه‌های خرس گریزلی با خود ببرند. متأسفانه به خاطر جنگل زدایی و شکارغیرقانونی در معرض خطرانقراض است.

پایتون برمه‌ای

آیا گونه‌های مهاجم می‌توانند به شکارچیان راس تبدیل شوند؟ پیتون‌های فراری برمه‌ای (Python molurus bivittatus) در فلوریدا اورگلیدز باعث کاهش شدید برخی از گونه‌های بومی می‌شوند و شبکه غذایی محلی را در اکوسیستمی که قبلاً توسط آلودگی و تغییرات آب و هوایی تهدید شده است، تغییر می‌دهند.

یک مار پیتون برمه‌ای طعمه خود را با چنگ زدن و فشردن آن می‌کشد. به کمک انقباضات شدید، حیوان را از طریق دهان و مری قابل انبساط به معده خود می‌برد، جایی که اسید‌ها و آنزیم‌های قوی طعمه را که حالا غذا شده است تجزیه می‌کنند. پیتون‌ها طعمه‌هایی را چندین برابر اندازه خود شکار می‌کنند، از جمله گوزن و تمساح.