۱۰ اختراع جذاب که همچنان در زندگی بشر استفاده می‌شوند

گجت نیوز: در این متن به معرفی تعدادی اختراع جذاب ناسا می‌پردازیم که ابتدا برای اکتشافات فضایی طراحی شده بودند؛ اما در ادامه به‌طور گسترده در اکثر صنایع نیز به کار رفتند.

اداره کل هوانوردی و فضای آمریکا که به‌اختصار NASA خوانده می‌شود در سال ۱۹۵۸ به‌طور رسمی شروع به کار کرد. این موسسه در ابتدا در پاسخ به ارسال موشک روسی اسوپتنیک به فضا در سال ۱۹۵۷ تاسیس شد. با این وجود، ناسا در ادامه فعالیتش به دستاوردهای تکنولوژیک و مهندسی بزرگی در زمینه‌های مختلف رسید و توانست اختراعات و اکتشافات فراوانی را به بشریت تقدیم کند.

ناسا جایگاهی محکم در تاریخچه علم و فناوری دارد و بسیاری اختراعات آن که پیش‌تر در اکتشافات فضایی مورد استفاده قرار می‌گرفتند، بعدها تبدیل به ابزارهایی کاربردی و کلیدی در زندگی بشر شدند. این اداره برنامه انتقال تکنولوژی جالبی با نام NTTP را طراحی کرده که به‌واسطه آن برخی فناوری‌ها و نرم افزارهای رایگانش را به دیگر ارگان‌ها منتقل کرده و به سایرین اجازه می‌دهد که با خرید لایسنس تکنولوژی‌های NASA از آن‌ها در پروژه‌های تجاری خود استفاده کنند.

برنامه انتقال فناوری، جزو مهمی از ماموریت ناسا به شمار رفته و این اداره حتی مجله‌ای تحت نام Spinoff را هم چاپ کرده که برخی فناوری‌های فضایی اختراع شده‌اش که برای استفاده در سایر زمینه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد را هم معرفی می‌کند. با نگاهی به این مجله می‌توان متوجه شد که بسیاری ابزارهای مورد استفاده روزمره بشر در حقیقت اختراعاتی هستند که ناسا پیش‌تر برای مصارف فضایی طراحی کرده و اکنون، برای استفاده روی سطح زمین بهینه‌سازی شده‌اند.

در ادامه این متن با ما همراه باشید تا نگاهی داشته باشیم به تعدادی اختراع جذاب و خلاقانه ناسا که امروزه کاربردهای فراوانی در زندگی روزمره ما دارند.

۱۰ اختراع ناسا که در زندگی روزمره از آن‌ها استفاده می‌کنیم

اختراعات جذاب و کاربردی ناسا بخش‌های مختلفی از صنعت و فناوری مانند حمل و نقل، ارتباطات، دوربین و بسیاری موارد دیگری را در بر می‌گیرد. انتخاب چند مورد برگزیده از میان دستاوردهای علمی و فناوری ناسا کار آسانی نیست. با این وجود در ادامه به معرفی ۱۰ مورد از دستاوردهای مهم این آژانسی می‌پردازیم.

لامپ‌های LED

باغبانی در فضا مزایای تحقیقاتی و عملیاتی فراوانی دارد. بنابراین در سال‌های گذشته، ناسا بارها احتمال کاشت گیاهان در فضا را بررسی کرده است. یکی از چالش‌های مهم این اداره در مسیر کشت گیاهان و باغبانی در فضا، تامین نور مورد نیاز بوده؛ چرا که برای این کار به دستگاهی سبک و کم‌مصرف نیاز است که فاکتورهای زیادی در طراحی آن دخیل هستند.

از جمله پارامترهای مهم مورد نیاز در استفاده از چراغ‌ها می‌توان به اشغال حداقل فضا و اندازه‌های مختلف برای استفاده در شرایط گوناگون اشاره کرد. علاوه بر این، ساطع کردن حرارت در این لامپ‌ها نیز باید حداقل باشد و توانایی تحمل دماهای بیش از اندازه بالا یا پایین در کنار امکان تولید رنگ‌های مختلف نیز از دیگر قابلیت‌های لامپ‌های مورد نیاز در فضا به شمار می‌رود. این لامپ‌ها همچنین باید در برابر ضربه و ترک‌ها مقاوم باشند؛ چرا که جمع‌آوری تکه‌های مختلف شیشه شکسته در شرایط جاذبه صفر فضا، خود، یک مصیبت تازه است!

فناوری ال ای دی پاسخ ناسا به تمامی این مشکلات بود. برای این کار، ناسا ماژول نورپردازی حالت جامد LED جالبی را توسعه داد و تمامی مشکلات مربوط به نورپردازی در فضا را برطرف نمود. این واحد نوری همچنین از راه دور قابل کنترل بود و امکان پایش و تنظیم نیازهای گیاهان و شرایط دمایی و نوری محیط گلخانه‌ای آن‌ها را  فراهم می‌کرد. در همین راستا، نصب یک سیستم نورپردازی LED در ایستگاه فضایی بین‌المللی کلید خورد و تا سال 2008 به سرانجام رسید.

این نورپردازی علاوه بر گیاهان، فواید متعددی هم برای خود فضانوردان داشت. ضمن توسعه این سیستم نورپردازی برای پرورش گیاهان، گروه تحقیقاتی مستقلی در ناسا متوجه شدند که برخی نورهای تابیده شده قادرند به سیکل خواب فضانوردان کمک کنند. نتایج پژوهش‌های این گروه از محققین نشان‌دهنده این بود که ریتم قلبی تعدادی از فضانوردان در اثر طلوع و غروب خورشید در بازه زمانی ۲۴ ساعته تغییر می‌کرد. ناسا موفق شد این تنظیم ریتم قلبی را از طریق تابش نور با رنگ‌های مختلف هم شبیه‌سازی کند و به نتایج شگفت‌انگیزی در این مسیر برسد که مسیر را برای استفاده گسترده از لامپ‌های ال ای دی هموار کرد.

پتوهای اضطراری

اقلیم ماه سرد، سوزان و خطرناک توصیف شده است. در حقیقت یکی از مهم‌ترین دلایلی که ما امروزه در کلونی‌های مختلف روی کره ماه زندگی نمی‌کنیم، همین دمای عجیب و غریب است که در طول روز به عدد ۱۲۲ درجه سانتیگراد و شب‌ها به منهای ۱۳۳ درجه می‌رسد! این محدوده بسیار بزرگ تغییر دما نیازمند در نظر گرفتن تدابیر مختلف و عایق‌بندی محیط نه تنها برای انسان‌ها، بلکه برای ادوات و تجهیزات آن‌هاست تا عملکرد مناسبی داشته باشند.

ورق‌های مایلار آلومینیومی، فویل‌های بسیار نازکی هستند که به‌عنوان غلاف یا پوشش در بسیاری جاها مورد استفاده قرار می‌گیرند. این ورق‌ها بسیار سبک بوده و ضخامت فوق‌العاده پایینی دارند. علاوه بر این، فویل‌های آلومینیومی قادرند بخش زیادی از اشعه تابیده شده خورشید را بازتاب داده یا درون محفظه نگهداری کنند. در نتیجه، غلاف‌های مورد بحث برای سفرهای فضایی بسیار مناسب به شمار می‌روند.

یکی از مهم‌ترین استفاده‌های این غلاف‌ها روی زمین برای دوندگان و دوچرخه‌سواران است. ورق‌های ساخته شده از این جنس بسیار سبک بوده و حرارت بدن را داخل خود نگه می‌دارند. علاوه بر این، پوشش‌های یاد شده قادرند از برخورد باد با پوست ممانعت کرده و باعث می‌شوند بدن تا جای ممکن گرم باقی بماند.

علاوه بر این، افرادی که روی نقاط مختلف زمین به گشت و گذار و اکتشاف می‌پردازند هم قادرند از این غلاف‌ها به‌عنوان ابزاری برای علامت دادن به دیگران استفاده کرده و موقعیت خود را در زمان‌هایی که در طبیعت گم شده‌اند، به اطلاع سایرین برسانند. همچنین به‌واسطه توانایی حبس کردن حرارت و اشغال فضای ناچیز، این اختراع جذاب ناسا همچنین استفاده‌های گسترده‌ای در طبیعت‌گردی، سفر و موارد اورژانسی پزشکی دارد.

جویستیک

در زمان طراحی پیشمایشگر ماه آپولو، ناسا خلاقیت بسیاری در طراحی سیستم کنترل به خرج داد و برای هدایت، ترمز و شتاب‌گیری دستگاه از یک کنترلر یک‌دستی بهره می‌برد که در داخل پیمایشگر تعبیه شده بود. البته ناسا به هیچ وجه ابداع‌کننده یا مخترع جویستیک نیست. با این وجود تغییرات مثبتی که این اداره در طراحی جویستیک اعمال کرد تا ابد همراه با آن بوده و در موارد متعددی از بازی‌های ویدیویی گرفته تا فرمان خودروها و وسایل نقلیه عجیب و نامتعارف را شامل می‌شود.

در طول سال‌های گذشته، صنعت هوافضا پیشرفت‌های متعددی در بخش‌های متعدد داشته و تغییرات بسیار مثبتی به خود دیده است. با این وجود، جویستیک‌ها بخش ثابتی از این صنعت بوده و به‌طور پیوسته در همه بخش‌های آن حضور داشته‌اند. ناسا به‌تازگی از مدل کوچک‌تری از جویستیک‌هایش نیز در سامانه SAFER خود بهره برده است. این سامانه در حقیقت یک سیستم جت پک اضطراری است که به‌عنوان آخرین راهکار در صورت بروز مشکل در حین اکتشافات فضایی کاربرد دارد.

علاوه بر این، به‌تازگی یکی از فضانوردان سابق ناسا تصمیم گرفته از مهارت خود در فضانوردی و پزشکی برای ساخت جویستیکی همه‌کاره برای پهپادها استفاده کند و در ادامه نیز نمونه‌ای از آن را در عمل‌های رباتیک جراحی به کار گیرد.

در این خصوص همچنین بد نیست بدانید که آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا مدتی است که از دسته کنسول‌های مدرن برای کنترل تعدادی از ربات‌هایش استفاده می‌کند؛ چرا که این دسته‌ها را مقاوم توصیف کرده و استفاده از آن را ساده دانسته است. این مساله البته با توجه به سابقه ناسا در همکاری با سایر استودیوها اصلا دور از انتظار نیست. بنابراین تعجب نکنید اگر به‌زودی فضانوردانی را دیدید که دسته پلی استیشن یا ایکس باکس دست گرفته‌اند!

ابزارآلات بدون سیم

پس از رونمایی از برنامه آپولو در سال ۱۹۶۱، ناسا چندین پروژه گسترده را با هدف رفع برخی مشکلات مرسوم در اکتشافات فضایی کلید زد. در کنار فناوری‌های مربوط به حمل و نقل که مهم‌ترین نیاز اکتشافات فضایی به شمار می‌رود، طراحی ابزارآلات مناسب شرایط سایر کرات نیز از جمله پروژه‌های تحقیقاتی مهم ناسا به شمار می‌رود.

در این زمینه، Black + Decker، ابزارساز مطرح جهانی برای ساخت آچاری با تاثیر صفر که فضانوردان به کمک آن بتوانند در شرایط نبود جاذبه در فضا، بدون چرخیدن اضافی، پیچ‌ها و مهره‌ها را بچرخانند، با ناسا همکاری کرد. کمپانی بلک اند دکر در آن زمان حق ساخت دریل‌های برقی را به‌طور اختصاصی در اختیار داشت و به همین جهت به همکاری با ناسا پرداخت.

در خلال ماموریت‌های آپولو ۱۵ و ۱۶ و ۱۷ که هدف بزرگ آن‌ها استخراج و برداشت نمونه از سنگ و خاک ماه بود، در اختیار داشتن ابزارهای مناسب مساله‌ای ضروری و مهم تلقی می‌شد. البته جمع‌آوری نمونه از سطح خاک ماه در آن زمان امکان‌پذیر بود. با این وجود، استخراج خاک و منابع زیر سطح خاک نیازمند ابزارهایی مخصوص بود که مثل سایر ابزارهای مورد استفاده در فضا باید بسیار جمع و جور و سبک می‌بود! از سوی دیگر، حمل‌پذیری بالا و عدم نیاز به اتصال به برق نیز دیگر ویژگی‌های ضروری ابزارآلات مورد استفاده در فضا بودند.

در همین زمینه بلک اند دکر با همکاری ناسا ابزاری را تولید کرد که بدون نیاز به برق و هیچ‌گونه اتصالات قادر به حفر کردن ماه تا عمق ۱۰ فوتی بود.

نتیجه این همکاری در پایان منجر به تولید ابزاری تحت نام Immortal Dust Buster شد که به‌خاطر مصرف انرژی بسیار پایین و قابل حمل بودن شگفت‌انگیزش معروف است.

هدست‌های بیسیم

حوالی دهه 50 و 60 میلادی بود که که خلبان یک ایرلاین از دوستش برای ساخت یک هدست بیسیم برای جایگزینی دستگاه‌های ارتباطی سنگین و آزاردهنده آن زمان کمک گرفت. نتیجه این همکاری، توسعه سیستمی بود که منجر به تاسیس شرکت Plantronics شد و سرانجام توسط شبکه هوایی United Airlines هم به کار گرفته شد.

در همان زمان، ناسا در اتفاقی ترسناک و هراس‌برانگیز در خلال ماموریت مرکوری-رداستون 4 ارتباطش را با یکی از فضانوردانش از دست داد. البته فضانورد مربوطه سرانجام نجات پیدا کرد. با این وجود بروز همین مشکل و احتمال مفقود شدن فضانورد در نقطه‌ای از کهکشان باعث شد که این اداره تصمیم به بازنگری در سیستم‌های ارتباطی‌اش بگیرد. در آن زمان ناسا این کار را به کمپانی دیگری سپرد که به‌طور اتفاقی از هدست‌های Plantronics در ناوگان ارتباطی خود استفاده می‌کرد.

هدف ناسا این بود که هدست‌ها را در داخل کلاه ایمنی فضانوردی نصب کند و Plantronics موفق شد این کار را با موفقیت انجام داده و سال‌ها تلاش برای پیشرفت سیستم ارتباطی فضانوردی را آغاز کند.‌ نتیجه کار البته بسیار فراتر از اکتشافات فضایی رفت و در نهایت منجر به موفقیت‌های فراوان Plantronics در کاربری‌ها در صنایع گوناگون شد.

این کمپانی بعدها جوایز متعددی را در ساخت هدست‌های بلوتوث به دست آورد و محصولات بیسیم متعددی را برای استفاده‌های مختلف در کسب و کارهای گوناگون، مصارف خانگی و یا دستگاه‌های مخصوص گیمینگ تولید کرد. این کمپانی همچنین هدست‌هایی را نیز برای ایکس باکس اوریجینال تولید کرده است.

فوم حافظه‌دار

یکی از مسائل متعدد موجود در خصوص پرتاب شاتل و سفینه‌ها به فضا که کمتر مورد توجه بسیاری از ما قرار می‌گیرد، چالش‌های موجود در طراحی صندلی است. فضانوردان در طول پرتاب به فضا متحمل فشار و شوک فوق‌العاده بالایی می‌شوند که اگر بخش بزرگی از آن توسط صندلی مهار نشود، می‌توانید آسیب فراوانی به آن‌ها وارد کند! ناسا البته در این خصوص ایده جالبی را به کار برده و با خلاقیت مهندسی مثال‌زدنی، راهکاری باورنکردنی را به کار بسته است.

فوم‌های حافظه‌دار، اختراع ناسا برای حل این مشکل بود که بعدها کاربرد فراوانی در صنایع مختلف پیدا کرد. فوم حافظه‌دار توسط چارلز یوست، مهندس ناسا که پیش‌تر با این اداره در تولید ادوات نجات فضانوردان همکاری داشت، طراحی شد. مسئولیت او ساخت صندلی‌هایی بود که هم توانایی تحمل شوک‌های شدید را داشته باشد و هم بتواند ارتعاشات شدید در حین پرتاب را تاب بیاورد. راهکار پیشنهادی یوست، فوم‌های حافظه‌داری بود که ضمن حفظ کردن نرمی خود در هر شرایط، انرژی را نیز تا حد بسیار خوبی جذب می‌کرد.

یوست پس از همکاری با ناسا و ثبت اختراعش، کمپانی Dynamic Systems را تاسیس کرد و با بهینه‌سازی بیشتر طرح اولیه این فوم‌ها از آن‌ها در صنایع متعددی استفاده کرد. با وجود این که این فوم‌ها بیش از همه در تولید لوازم خواب نظیر تشک یا بالشت به کار می روند؛ اما از دیگر کاربردهای آن نیز می‌توان به استفاده از آن‌ها در صندلی موتور سیکلت‌ها، صندلی‌های پزشکی، اجزای مصنوعی بدن، کلاه‌های ایمنی و هدف‌های تیراندازی اشاره کرد.

کامپیوترهای قابل حمل

دیگر اختراع ناسا که در ابتدا برای اکتشافات فضایی مورد استفاده قرار گرفت و سپس در سایر صنایع هم به‌طور گسترده به کار رفت، کامپیوترهای قابل حمل هستند. در دهه 80 میلادی، دستگاه دیجیتالی جذابی تحت نام قطب نمای GRiD با قیمت اولیه 8000 دلاری روانه بازار شده بود که به‌خاطر گران بودن بیش از حد، برای تمامی کاربران مناسب نبود؛ اما توانست توجه ناسا را به خود جلب کند! دلیل اصلی این اتفاق آن بود که صفحه نمایش پلاسمای به کار رفته در آن بسیار سبک‌تر از صفحه نمایش‌های CRT بود.

در کنار صفحه نمایش جذاب این دستگاه، حافظه‌های جالت جامد موسوم به حافظه حبابی (Bubble Memory) نیز فاقد قطعات مکانیکی بود و در نتیجه در مقایسه با هارد درایوهای معمولی دوام بالاتری داشت. قطب نمای گرید همچنین بر خلاف اکثر محصولات پلاستیکی آن زمان از قابی منیزیمی بهره می‌برد که ظاهر پریمیوم‌تر و مقاوم‌تری به آن بخشیده بود. در همین زمینه همچنین گفته می‌شود که کامپیوتر GRiD حاضر در شاتل چلنجر موفق شد در فاجعه سقوط سال 1986 سالم باقی بماند.

البته برای این که ناسا بتواند GRiD را به فضا بفرستد لازم بود تغییراتی در آن اعمال کند و ابعادش را بسیار کوچک‌تر نماید. به‌عنوان مثال، نصب یک سیم پاور جمع و جور که با شاتل فضایی سازگار باشد در کنار سیستم خنک‌کننده مبتنی بر فن از جمله این تغییرات هستند. از سوی دیگر ناسا همچنین تغییرات بزرگی را هم در بخش نرم افزاری در GRiD ایجاد کرد و پیشرفت‌های بزرگی را در این زمینه رقم زد.

پس از این پیشرفت‌ها، نام کامپیوتر GRiD به SPOC تغییر کرده و در ماموریت کلمبیا در سال 1983 به فضا فرستاده شد. این کامپیوتر از قابلیت مکان‌یابی نرم افزاری گرافیکی استفاده می‌کرد و گزینه‌های بسیاری را در بخش طراحی گرافیکی در اختیار کاربران قرار می‌داد. همچنین یک برنامه پشتیبان نیز در این کامپیوتر به کار رفته بود که در نقش یک راه فرار استفاده می‌شد که در زمان بروز مشکل قابل استفاده بود.

کامپیوتر SPOC تا دهه 1990 در اکثر سفرهای فضایی حضور داشت.

تایرها و جاده‌های بهینه‌سازی شده

طراحی بهینه تایرهایی که امروزه به‌طور گسترده در صنعت لاستیک‌سازی مورد استفاده قرار می‌گیرند نیز اختراع دیگر ناسا برای غلبه بر محدودیت‌های جغرافیایی و آب و هوایی ماه است. در دهه 60 و 70 میلاد، ناسا تایرهایی موسوم به ریک شاو (Rickshaw) را برای ماموریت آپولو 14 طراحی کرد که تابستان‌ها عملکرد قابل قبولی داشت؛ اما در فصول سرد کشش و انعطافش را از دست می‌داد!

برای حل این مشکل، ناسا با همکاری کمپانی Goodyear Tire اقدام به توسعه و ساخت تایرهایی کرد که در دماهای بسیار پایین، نظیر آن‌چه در ماه شاهدش هستیم، هم دوام مناسبی داشته باشد و در دمای حدودی 130- درجه سانتیگراد هم قابل استفاده باشد. این تایرهای لاستیکی در نهایت تبدیل به استانداردی برای طراحی تایرهای مدرن در خودروهای روز زمین شدند!

از سوی دیگر، چالش‌های فراوان مربوط به فرود آمدن شاتل‌های فضایی هم مساله دیگری بود که ناسا در آن زمان باید به حل آن می‌پرداخت! یکی از روش‌های مورد استفاده توسط ناسا در آن سال‌ها، خان‌کشی جاده‌ها با هدف جلوگیری از تجمیع آب بود که انی اداره با تحقیق و آزمایشات فراوان موفق شد سرانجام به توسعه آن پرداخته و در سفرهای فضایی خود از آن استفاده کند. این تکنیک البته مدتی بعد درساخت جاده‌ها نیز مورد استفاده قرار گرفت.

از سوی دیگر، حسگرهای سنجش باد لاستیک که امروزه روی تمامی اتومبیل‌های مدرن حضور دارند نیز نتیجه مستقیم تحقیقات پیشرفته ناسا روی طراحی لاستیک برای شاتل‌ها و سفینه‌های فضایی به شمار می‌روند. بهینه‌سازی لاستیک این خودروها حاصل جمع‌بندی اداره هوانوردی و فضای آمریکا از رخ دادن اتفاقات ناگواری بود که ممکن بود در اثر کم بودن باد لاستیک شاتل‌ها در حین فرود به وجود آیند.

دوربین گوشی های موبایل

تصویربرداری از فضا تا سال‌هایی طولانی یکی از چالش‌های مهم فضانوردان بوده است. با این وجود اختراع فناوری‌های عکسبرداری و تصویربرداری دیجیتال باعث حذف بسیاری مشکلات و چالش‌های اولیه دانشمندان در این زمینه شد. در آن زمان ناسا فناوری جذابی تحت نام CCD را برای تصویربرداری سیار اختراع کرد که به‌عنوان شالوده و اساس دوربین‌های به کار رفته در گوشی‌های موبایل امروز شناخته می‌شود. این فناوری در نهایت توسط یکی از مهندسین ناسا به نام اریک فوسوم بهینه‌سازی شده و با کاهش مصرف انرژی و رفع برخی ایرادات به یک دوریبن ایده‌آل برای گوشی‌های موبایل تبدیل شد.

این تکنولوژی که در نهایت منجر به تولید فناوری CMOS شد، تحت لیسانس کداک، اینتل و AT&T قرار داشت. همچنین فوسوم و همکارانش نیز با ثبت اختراع خود در نهایت از ناسا جدا شده و با تاسیس کمپانی خودشان تحت نام فوتوبیت تحقیقات بیشتر روی سنسورهای CMOS را پیش بردند.

حسگرهای CMOS امروزه به‌طور گسترده در دوربین‌های DSLR، تصاویر اشعه ایکس و گو پرو ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. با این وجود اوج درخشش این سنسورها در گوشی های موبایل بود؛ جایی که کوچک بودن اندازه به‌عنوان یک اصل طراحی مهم مورد توجه قرار دارد! در طراحی گوشی‌های موبایل هم دقیقا مثل اکتشافات فضایی، اندازه کوچک حسگر و مصرف انرژی پایین آن مهم‌ترین پارامترهای طراحی به شمار می‌روند و حسگرهای CMOS هر دو را به بهترین شکل ارائه می‌کنند!

سلول‌های خورشیدی

انرژی خورشیدی مدت‌هاست که در صدر لیست منابع ناسا برای جذب انرژی پاک قرار دارد. در سال‌های گذشته پیشرفت‌هایی باورنکردنی در زمینه جذب انرژی خورشیدی و استفاده از آن ها انجام شده که ناسا تاثیر بسزایی در آن‌ها داشته است.

البته ناسا به هیچ وجه مخترع سلول‌های خورشیدی نیست. با این وجود نیازهای خاص فضانوردان و اکتشافات فضایی به فرم‌های خاصی از انرژی خورشیدی باعث شد که محققین ناسا بارها طرح اولیه ارائه شده برای سلول‌های خورشیدی در سال ۱۹۵۴ را دستکاری کرده و بهینه‌سازی نمایند.

برای مثال، ایستگاه فضایی بین‌المللی از هشت بال بسیار بزرگ ۱۱۴ فوتی تشکیل شده که هریک بیش از ۳۳ هزار سلول خورشیدی را در خود جای داده‌اند. با این وجود علیرغم وزن بسیار زیاد این بال‌ها تنها ۱۴ درصد از انرژی خورشیدی تابیده شده به این پانل‌ها تبدیل به انرژی قابل استفاده می‌شود!

البته فناوری به کار رفته در سلول‌های خورشیدی ایستگاه فضایی بین‌المللی اندکی قدیمی است. سلول‌های خورشیدی مدرن بسیار ارزان‌تر، باریک‌تر و سبک‌تر از نمونه‌های قدیمی هستند و می‌توانند حدود ۹۰ درصد انرژی خورشید را جذب کنند. این دستگاه‌ها امروزه حتی برای مصارف شخصی هم قابل خرید بوده و می‌توان با پرداخت هزینه‌ای نه چندان زیاد نمونه‌هایی از آن را با قیمت حدود ۲۰ دلار برای شارژ گوشی یا سایر دستگاه‌ها خریداری کرد.

همکاری مهندسین ناسا با سایر دانشمندان در دیگر کمپانی‌های دنیا همچنین باعث شده که سلول‌های خورشیدی بهینه‌تر از قبل باشند و عملکرد بهتری ارائه دهند. دیگر اختراع جذاب ناسا در این زمینه استفاده از تکنولوژی نانولوله‌ها در طراحی سلول‌های خورشیدی است که ضمن کاهش نور بازتابیده شده از سطح، مساحت پانل‌های خورشیدی را هم افزایش داده و باعث جذب بیشتر انرژی می‌شود.

در این زمینه ناسا همچنین موفق به اختراع پانل‌های خورشیدی خودتمیزکننده هم شده که با صرف بخشی از انرژی خورشیدی تولید شده، گرد و غبار روی پانل‌ها که باعث کاهش عملکرد دستگاه می‌شود را پاک می‌کند.