ورود بچه‌ها آزاده؛ تهران می‌خواهد نفس بکشد؟

تهران مدتی‌ست آرام و بی‌صدا دارد حرف‌های تازه‌ای می‌زند. اگر گوش بسپارید؛ یا دقیق‌تر بگوییم، اگر فقط چشم‌هایتان را به بیلبوردها بدوزید؛ پیام‌هایی خواهید دید که بیشتر شبیه دعوت‌نامه‌اند تا تبلیغات تجاری. یکی از آن‌ها به‌طرز عجیبی دلگرم‌کننده است: «ورود بچه‌ها آزاده».

عبارتی کوتاه، اما در دل خودش یک اعتراض پنهان هم دارد؛ چون تا چیزی ممنوع نباشد، آزادی‌اش خبر نمی‌شود. «ورود بچه‌ها آزاده» یعنی شاید جایی یا موقعیتی وجود دارد که پیش‌تر چندان برای کودکان طراحی نشده بود. این‌بار اما کسی دارد همه چیز را از نو تعریف می‌کند.

با نگاهی دقیق‌تر، متوجه می‌شویم این بیلبورد تنها یکی از چندین پیام هماهنگ است. «ورود خانواده‌ها آزاده»، «ورود مجردها آزاده»، «عکس‌برداری آزاده»، «فیلم‌برداری آزاده» و «ورود عاشقا آزاده» نیز در شهر دیده می‌شوند. همه این پیام‌ها در فرمی واحد طراحی شده‌اند: شبیه یک کارت دعوتی رنگی، با مهر «شما هم دعوتید» و المان‌هایی مثل ریسه و ستاره.

اما سؤال اصلی این است: از چه چیزی بچه‌ها آزاد شده‌اند؟ به چه فضایی دعوت شده‌اند که تا دیروز حضورشان کم‌رنگ یا غایب بوده؟ یا شاید فقط شوخی با آن عبارت ناراحت‌کننده است که پشت کارت‌ دعوت‌های عروسی می‌نوشتند: «لطفا از آوردن اطفال خودداری کنید»

برخی حدس می‌زنند ما با یک پروژه شهری در حوزه بازآفرینی فضاهای عمومی روبه‌رو هستیم؛ جایی که قرار است فضاهایی برای بازی، حضور و مشارکت واقعی کودکان باز شود.

برخی دیگر می‌گویند این کمپین می‌تواند مربوط به یک نمایشگاه تعاملی، یک فستیوال شهری یا حتی یک اپلیکیشن یا پلتفرم کودک‌محور باشد.

از سوی دیگر، نمی‌توان از کنار تئوری‌های احساسی‌تر عبور کرد: شاید قرار است یک فیلم یا مجموعه نمایشی ساخته شود که کودک و خانواده را در کانون روایت قرار دهد. چیزی در مایه‌های یک داستان نوستالژیک، یک تهران خیالی که در آن همه باهم هستند و جایی برای همه هست.

در هر حال، چیزی در حال آماده‌شدن است؛ نه‌فقط برای بچه‌ها، بلکه برای همه ما. شاید تهران، که سال‌هاست از شلوغی، ترافیک و شتاب خسته است، می‌خواهد برای یک‌بار هم که شده، لبخند بزند.