این موشک‌های ارتش آمریکا بیشترین برد را دارند

گجت نیوز: در عصر نبردهای مدرن، موشک‌ جایگاهی بی‌بدیل در پیکره هر ارتش قدرتمند یافته‌اند. هلیکوپترهای تهاجمی با موشک‌های هوا به سطح مجهز می‌شوند تا تهدیدات زمینی را از بین ببرند و برعکس، سربازان پیاده نیز می‌توانند با موشک‌های دوش‌پرتاب ضدتانک یا ضد هوایی، حتی بالگردهایی چون بلک‌هاوک و آپاچی را هدف قرار دهند. تنوع در اندازه و برد این تسلیحات امکان بهره‌برداری از آن‌ها را در سناریوهای جنگی مختلف، از نبردهای تاکتیکی نزدیک تا درگیری‌های استراتژیک بین‌قاره‌ای فراهم آورده است.

اما پرسش اساسی این است که این سقف برد موشک‌ها تا کجاست و چگونه به ابزاری برای تأمین امنیت یا ایجاد تهدید در ابعاد جهانی بدل شده‌اند؟ با پیشرفت‌های چشمگیر در فناوری ساخت موشک‌ها، این تسلیحات به قدری قدرتمند و دقیق شده‌اند که می‌توان آن‌ها را با دقتی خیره‌کننده، از یک قاره به سوی دشمنی در قاره‌ای دیگر شلیک کرد.

در این میان، ایالات متحده آمریکا به دلیل هزینه‌های بی‌سابقه و سرمایه‌گذاری‌های عظیم در بخش نظامی، پیشگام در توسعه و به کارگیری موشک‌های پیشرفته با برد بلند محسوب می‌شود. آمریکا بیش از هر کشور دیگری در جهان برای ارتش خود بودجه اختصاص می‌دهد و در بودجه سال ۲۰۲۵، حدود ۴۰ درصد از کل این هزینه‌ها به طور مستقیم به موشک‌ها و سامانه‌های مرتبط با آن‌ها تخصیص یافته است. با توجه به این حجم از سرمایه‌گذاری و پیشرفت‌های فناورانه، در این مطلب از رسانه گجت نیوز به ۱۳ مورد از موشک‌هایی که در حال حاضر بیشترین برد را در میان تسلیحات ارتش ایالات متحده دارند نگاهی خواهیم انداخت.

دوربردترین موشک‌های ارتش ایالات متحده آمریکا

در میان تمامی تسلیحات نظامی مدرن، موشک‌ها جایگاهی منحصر به فرد دارند که فراتر از یک مهمات ساده می‌رود. اما در این قلمرو، تمایز قائل شدن میان مفاهیم مشابه مانند موشک و راکت که اغلب به جای یکدیگر به کار می‌روند، اما تفاوت‌های عملیاتی و استراتژیک عمده‌ای دارند، ضروری است.

تمایز کلیدی و حیاتی میان موشک و راکت، در مفهوم «هدایت‌پذیری» نهفته است. راکت‌ها پس از شلیک، مسیر پروازی از پیش تعیین‌شده‌ای را دنبال می‌کنند و هیچ قابلیت اصلاح مسیری ندارند. این ویژگی، دقت آن‌ها را به شدت کاهش می‌دهد و استفاده از آن‌ها را برای اهداف دقیق یا متحرک نامناسب می‌سازد. در مقابل، موشک‌ها به سامانه‌های هدایتی پیشرفته‌ای مجهز هستند که به آن‌ها امکان اصلاح مسیر پرواز در حین حرکت را می‌دهند.

با وجود این تفاوت‌های بنیادی در مکانیزم هدایت و دقت، از نظر برد و قدرت تخریب، موشک‌ها و راکت‌ها می‌توانند هم‌پوشانی‌های قابل توجهی داشته باشند. هر دو نوع تسلیحات قادرند کلاهک‌های جنگی با قدرت تخریب بالا را به فواصل دور حمل کنند؛ از مواد منفجره متعارف گرفته تا کلاهک‌های هسته‌ای در مقیاس‌های بزرگ‌تر. راکت‌های توپخانه‌ای مدرن می‌توانند بردی معادل با برخی موشک‌های کوتاه‌برد داشته باشند و تخریبی گسترده ایجاد کنند. اما موضوع اصلی بحث ما موشک‌های ارتش آمریکا با قابلیت طی کردن بیشترین برد هستند. آگاهی از این تجهیزات می‌تواند به درک بیشتر ما از واقعیت‌های جنگ بیشتر کمک کند.

۱۳- موشک RIM–۱۵۶ Standard Missile ۲

موشک Standard Missile 2 با نام رسمی RIM-156، یکی از ستون‌های اصلی و حیاتی در معماری دفاع هوایی سطح‌به‌هوای نیروی دریایی ایالات متحده و به حق یکی از بهترین موشک‌های ارتش آمریکا محسوب می‌شود. این موشک پیشرفته به عنوان جزئی جدایی‌ناپذیر از سامانه جنگ‌افزاری نمادین AEGIS عمل می‌کند. سامانه AEGIS با قابلیت‌های بی‌نظیر خود در ردیابی، درگیری همزمان با تهدیدات متعدد و هماهنگی اطلاعاتی، این موشک را به ابزاری قدرتمند برای مقابله با هواگردها، موشک‌های کروز و حتی موشک‌های بالستیک در فاز نهایی پرواز تبدیل کرده است. ادغام SM-2 با این سامانه و ناوشکن‌های کلاس Arleigh Burke آن‌ را به یکی از از توانمندترین و پیچیده‌ترین شناورهای جنگی جهان در حوزه دفاع هوایی تبدیل کرده است.

هدایت‌پذیری دقیق موشک RIM-156 به دلیل بهره‌گیری از ترکیبی هوشمندانه از حسگرهای مادون‌قرمز و رادار نیمه‌فعال است. SM-2 در طول زمان، تکامل یافته و در مدل‌های متعددی عرضه شده است: مدل‌های برد متوسط Block III، Block IIIA و Block IIIB که بردی معادل ۱۶۷ کیلومتر را پوشش می‌دهند، و مدل برد بلند Block IV که می‌تواند تا ۳۷۰ کیلومتر (و در برخی منابع تا ۲۴۰ کیلومتر) پرواز کند و حتی برای دفاع محدود در برابر موشک‌های بالستیک در فاز نهایی نیز اصلاح شده بود.

با وجود قابلیت‌های چشمگیر Block IV، تجربه عملی نشان داد که این مدل با چالش‌های برنامه‌ریزی و ناپایداری‌های نرم‌افزاری روبرو است که منجر به تولید محدود تنها ۱۰۰ فروند از آن شد. این مسائل، نیروی دریایی ایالات متحده را بر آن داشت تا به تدریج آن را با نسل جدیدتری از موشک‌ها، از جمله RIM-174 (SM-6) جایگزین کند. هرچند RIM-174 (SM-6) در برخی از جنبه‌ها ممکن است برد کمتری داشته باشد، اما در مقابل دقت، قابلیت اطمینان و توانایی‌های عملیاتی پیشرفته‌تری را ارائه می‌دهد.

۱۲- موشک ATACMS

ATACMS که مخفف “Army Tactical Missile System” یا «سامانه موشکی تاکتیکی ارتش» بوده، یک سامانه تسلیحاتی پیشرفته شامل یک موشک متعارف و سکوی پرتاب اختصاصی آن است. این موشک با تکیه بر هدایت دقیق مبتنی بر سامانه موقعیت‌یاب جهانی (GPS) از دقت بسیار بالایی در اصابت به اهداف برخوردار است، که آن را برای عملیات‌های تاکتیکی حساس ایده‌آل می‌سازد. کلاهک جنگی این موشک وزنی معادل ۲۲۷ کیلوگرم (۵۰۰ پوند) دارد که قدرت تخریبی قابل توجهی را برای انهدام اهداف زمینی فراهم می‌آورد. یکی از نقاط قوت کلیدی ATACMS، سازگاری همه‌جانبه آن با پرتابگرهای متعددی است که در زرادخانه ارتش آمریکا وجود دارد؛ این موشک به راحتی می‌تواند از سامانه پرتاب موشک متحرک با تحرک بالا (HIMARS) و همچنین سامانه M270 MLRS شلیک شود.

علیرغم اینکه ATACMS در دسته‌بندی کلی به عنوان یک موشک بالستیک برد کوتاه طبقه‌بندی می‌شود، این عنوان می‌تواند تا حدی گمراه‌کننده باشد. این دسته‌بندی بر اساس یک تعریف عمومی نظامی است که هر موشک بالستیک با بردی کمتر از ۱۰۰۰ کیلومتر را در این گروه قرار می‌دهد. اما نکته قابل توجه در مورد ATACMS، برد مؤثر آن است که به ۲۹۹ کیلومتر می‌رسد. این برد آن را قادر می‌سازد تا اهداف استراتژیک و تاکتیکی را در عمق میدان نبرد و فراتر از خطوط مقدم مورد اصابت قرار دهد، بدون اینکه وارد محدوده برد متوسط یا بلند شود.

یکی از جنبه‌های فنی برجسته ATACMS که آن را در جمع بهترین موشک‌های ارتش آمریکا قرار داده است، سرعت فوق‌العاده آن در لحظه برخورد با هدف است. این موشک به سرعتی بیش از ۳ ماخ دست پیدا می‌کند، که نه تنها قدرت تخریب آن را به میزان قابل توجهی افزایش می‌دهد، بلکه رهگیری آن را برای سامانه‌های دفاع هوایی دشمن به شدت دشوار می‌کند.

۱۱- موشک AGM-۸۸ HARM

در دنیای پیچیده و پویای نبردهای هوایی مدرن، موشک‌های AGM-88 HARM (High-speed Anti-Radiation Missile) نیروی هوایی ایالات متحده نقش حیاتی ایفا می‌کنند. نام عجیب “HARM” نه تنها مخفف «موشک ضد تشعشع پرسرعت» بوده، بلکه به نوعی بیانگر قابلیت‌های مخرب و دقیق آن در هدف قرار دادن منابع راداری دشمن است. این موشک‌ها، که وظیفه‌ اصلی‌ آن از بین بردن یا سرکوب سامانه‌های پدافند هوایی دشمن است، بلافاصله پس از شلیک، فعالانه به دنبال امواج راداری ساطع شده از سوی دشمن می‌گردند.

این ویژگی هرچند در بسیاری از موشک‌های هدایت‌شونده وجود دارد، اما آنچه HARM را از رقبایش متمایز می‌کند، سطح هوشمندی و استقلال عملیاتی آن در میان سایر موشک‌های ارتش آمریکا است. شرکت ریتون، HARM را به گونه‌ای نیمه‌خودمختار طراحی کرده که نه تنها قادر به تفکیک و انتخاب میان اهداف متعدد راداری است، بلکه می‌تواند برای جلوگیری از آسیب احتمالی به نیروهای خودی، به صورت خودکار عملیات تخریب خود را آغاز کند. این موشک‌ها حتی می‌توانند به اهدافی که در پشت سکوی پرتاب‌کننده قرار دارند حمله کنند.

در طول سال‌ها کمپانی ریتون به طور مداوم بهینه‌سازی‌ها و تغییرات متعددی را در مدل‌های مختلف AGM-88 اعمال کرده است. علی‌رغم تمامی این پیشرفت‌ها، برد عملیاتی موشک‌های HARM تا نسل ششم خود ثابت باقی ماند و حدود ۱۵۰ کیلومتر را پوشش می‌داد. نسل جدید این موشک‌ها، یعنی AGM-88G یا AARGM-ER با بهره‌گیری از یک پیشرانه‌ قدرتمندتر و بهینه‌سازی‌های آیرودینامیکی، قادر است تا ۲۹۹ کیلومتر پرواز کند.

در حال حاضر، وظیفه‌ی حمل این موشک‌های مرگبار بر عهده‌ی جنگنده‌های پیشرفته‌ی F-16C نیروی هوایی ایالات متحده است. آینده‌ این موشک‌های هوشمند نیز همچنان در حال تکامل است؛ به طوری که در نوامبر ۲۰۲۴ نیروی هوایی ایالات متحده فاز آزمایش نسل بعدی این موشک با نام AGM-88J را آغاز کرد.

۱۰- موشک AGM/RGM/UGM-۸۴ Harpoon

موشک‌های هارپون، که با شناسه‌های متنوعی همچون AGM-84 برای پرتاب‌های هوایی، RGM-84 برای شلیک از کشتی‌ها و UGM-84 برای پرتاب از زیردریایی‌ها شناخته می‌شوند، از اواخر دهه‌ی ۱۹۷۰ میلادی به عنوان ستون فقرات توانایی‌های ضدکشتی نیروی دریایی ایالات متحده و متحدانش در خدمت بوده‌اند. این موشک‌ها که توسط شرکت بوئینگ طراحی و تولید شده‌اند، نمادی از انعطاف‌پذیری و کارایی در محیط‌های عملیاتی گوناگون و یکی از بهترین موشک‌های ارتش آمریکا هستند.

یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های موشک‌های هارپون، قابلیت فراتر از افق آن‌هاست. این ویژگی به هارپون اجازه می‌دهد تا اهدافی را که در خارج دید مستقیم یا محدوده‌ راداری پلتفرم پرتاب‌کننده قرار دارند، شناسایی و مورد اصابت قرار دهد. دستیابی به چنین قابلیتی بدون برخورداری از برد عملیاتی قابل‌توجه امکان‌پذیر نبود و همین امر هارپون را به یک ابزار بازدارنده و تهاجمی قدرتمند تبدیل کرده است. برد این موشک‌ها بسته به مدل و پیشرانه‌ به کار رفته در آن متفاوت است و در طول زمان به طور چشمگیری افزایش یافته است.

به عنوان مثال، مدل AGM-84 که از هواپیما پرتاب می‌شود، بردی در حدود ۱۴۰ کیلومتر دارد. در مقابل، مدل UGM-84 که از زیردریایی‌ها شلیک می‌شود، با بردی معادل ۲۱۹ کیلومتر به زیردریایی‌ها امکان می‌دهد تا به صورت پنهانی و از فاصله‌ی دورتری به کشتی‌های سطحی دشمن حمله کنند. با این حال، اوج پیشرفت در قابلیت‌های برد هارپون، در جدیدترین مدل عملیاتی آن یعنی RGM-84F نمایان می‌شود که بردی تا ۲۸۰ کیلومتر را ارائه می‌دهد.

۹- موشک RIM-۱۷۴ Standard ERAM

موشک هدایت‌شونده RIM-174 Standard Missile 6 ERAM به عنوان یک مدافع توانمند و چندمنظوره در آسمان شناخته می‌شود. این موشک، که به اختصار SM-6 نیز نامیده می‌شود، با هدف اصلی رهگیری و انهدام طیف وسیعی از اهداف هوایی، از جمله هواپیماها، موشک‌های کروز و حتی موشک‌های بالستیک طراحی و توسعه یافته است. نام‌گذاری این موشک‌ها نیز خود گویای کاربرد اصلی آن‌هاست: “RIM” مخفف “Ship-Launched, Air Intercept Missile” است، جایی که “R” به معنای پرتاب از کشتی، “I” به معنای رهگیر هوایی و “M” به معنای موشک هدایت‌شونده است.

این موشک‌ها از سامانه‌های پرتاب عمودی کشتی‌های جنگی شلیک می‌شوند و توانایی دفاع در برابر حملات مختلف را برای ناوگان دریایی فراهم می‌کنند. شرکت ریتون (Raytheon) به عنوان طراح و سازنده‌ اصلی، نسخه‌های مختلفی از RIM-174 را برای رفع نیازهای عملیاتی متنوع توسعه داده است؛ از جمله RIM-174B که از قابلیت‌های موقعیت‌یاب جهانی (GPS) داخلی برای ناوبری دقیق‌تر بهره می‌برد، و نیز مدل AIM-174B که قابلیت پرتاب از هواپیما دارد.

یکی از مواردی که موشک SM-6 را در زمره‌ی پیشرفته‌ترین سامانه‌های دفاع هوایی قرار می‌دهد، قابلیت‌های فراتر از دید و برد چشمگیر آن است. می‌دانیم که وزن سرجنگی انفجاری-ترکش‌زای آن ۱۶۳.۵ کیلوگرم است که برای انهدام موثر اهداف هوایی در فاصله مناسب کفایت می‌کند. اما در مورد برد، گزارش‌های اولیه حاکی از بردی حداقل ۲۴۰ کیلومتری برای این موشک بودند. با این حال، منابع معتبر دیگری، برد عملیاتی SM-6 را تا ۴۵۸ کیلومتر نیز تخمین می‌زنند که این ارقام جایگاه آن را به عنوان یک موشک فعال با برد افزایش‌یافته (ERAM) به خوبی توجیه می‌کند. از حیث تکامل برد، برای SM-6 در ابتدا برد برنامه‌ریزی‌شده ۲۴۰ کیلومتر در نظر گرفته شده بود که خود رقم قابل‌توجهی محسوب می‌شد. اما با پیشرفت‌های فناورانه و نیازهای عملیاتی جدید، این برد به بیش از ۳۸۰ کیلومتر ارتقاء یافت.

۸- موشک AGM-۱۵۸C LRASM

در میان زرادخانه‌ پیشرفته‌ تسلیحات نظامی مدرن، موشک ضدکشتی برد بلند AGM-158C LRASM توسعه یافته توسط لاکهید مارتین از اهمیت زیادی برخوردار است. این موشک قادر است از پلتفرم‌های هوایی مختلفی نظیر جنگنده‌های کارآمد F/A-18 Hornet و Super Hornet پرتاب شود و با ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود، معادلات نبرد دریایی را دگرگون کند. ویژگی اصلی LRASM در قابلیت‌های پنهانکاری بی‌نظیر آن نهفته است. این ویژگی به موشک امکان می‌دهد تا در محیط‌های پیچیده و پرتراکم نبرد، بدون شناسایی توسط رادارهای دشمن، در آسمان به پرواز خود ادامه دهد و با دقت فوق‌العاده‌ای به هدف برخورد کند.

طبیعتاً جزئیات دقیق و پیچیده‌ی این فناوری پنهانکارانه، همانند یک راز نظامی بسیار حساس، محرمانه باقی مانده است؛ چرا که اگر قرار بود همه از چند و چون آن باخبر شوند، دیگر نمی‌توانستیم آن را پنهانکار بنامیم. LRASM به یک سیستم هدایت پیشرفته و مقاوم در برابر اخلال مجهز است که از یک سیستم ناوبری ماهواره‌ای (GPS) پیشرفته بهره می‌برد. این بدان معناست که حتی در محیط‌های پرتراکم و اشباع از سامانه‌های اخلالگر الکترونیکی، LRASM قادر است مسیر خود را با دقت تمام بیابد و به سمت هدف پیشروی کند.

LRASM با ترکیب حسگرهای فرکانس رادیویی و حسگرهای تصویربرداری مادون‌قرمز قادر است هدف را در میان ازدحام سیگنال‌ها و فریبنده‌های دشمن شناسایی و قفل کند. بحث در مورد برد عملیاتی LRASM نیز، مانند جزئیات فناوری پنهانکاری آن با هاله‌ای از ابهام همراه است. در حالی که اسناد رسمی تنها به بردی بیش از ۳۷۰ کیلومتر اشاره می‌کنند، اما بر اساس تحلیل‌ها و گمانه‌زنی‌های مؤسسه معتبر نیروی دریایی ایالات متحده برد واقعی این موشک احتمالاً چیزی نزدیک به ۹۲۵ کیلومتر است.

۷- موشک JASSM

موشک مشترک هوا‌به‌سطح برد بلند با نام اختصاری AGM-158 JASSM، یکی از بهترین ساخته‌های شرکت لاکهید مارتین و پایه‌ای برای توسعه‌ موشک ضدکشتی LRASM محسوب می‌شود. این موشک کروز پیشرفته به منظور ارائه‌ قابلیت‌های تهاجم دقیق از فواصل ایمن طراحی شده است تا هواپیماهای پرتاب‌کننده را از خطر سامانه‌های پدافند هوایی دشمن دور نگه دارد.

JASSM و LRASM به یک سرجنگی قدرتمند ۴۵۰ کیلوگرمی (معادل ۱۰۰۰ پوند) مجهز هستند که تضمین می‌کند انرژی عظیم انفجار آن پس از نفوذ به عمق سازه‌های محافظت‌شده مانند پناهگاه‌های زیرزمینی، مراکز فرماندهی مستحکم یا بدنه‌ شناورهای بزرگ، به صورت حداکثری آزاد شود و بیشترین تخریب را به بار آورد.

نیروی هوایی ایالات متحده در حال حاضر از دو نسخه‌ی اصلی این موشک عملیاتی استفاده می‌کند که هر دو نمونه‌ی بارزی از موشک‌های کروز هستند؛ به این معنی که برای حفظ ارتفاع پروازی خود، از نیروی آیرودینامیکی بهره می‌برند و قادرند در ارتفاعات پایین و با سرعت‌های فروصوت، مسیر خود را به سمت هدف طی کنند تا از دید رادارها پنهان بمانند. مدل استاندارد JASSM بردی معادل ۳۷۰ کیلومتر دارد که به هواپیماهای پرتاب‌کننده اجازه می‌دهد تا بدون ورود به محدوده‌ی خطرناک پدافند هوایی میان‌برد دشمن، به اهداف خود حمله کنند. اما نسخه‌ JASSM-ER قادر است تا بردی بالغ بر ۱,۰۰۰ کیلومتر را طی کند.

به دلیل اهمیت در دسته‌بندی موشک‌های ارتش آمریکا و همچنین با وجود برد چشمگیر JASSM-ER، نیاز به بردهای بیشتر و قابلیت‌های تهاجمی وسیع‌تر به ساخت نسخه‌ جدیدی از این خانواده منجر شد. در سال ۲۰۱۸ نیروی هوایی ایالات متحده توسعه‌ مدل JASSM-XR را آغاز کرد که طبق آمار رسمی، حداکثر بردی معادل ۱,۸۰۰ کیلومتر دارد.

۶- موشک AGM-۸۶ ALCM

سری موشک‌های AGM-86 که با عنوان «موشک کروز پرتاب‌شونده از هوا» (ALCM) شناخته می‌شوند، از همان ابتدا به عنوان یک راه‌حل نوآورانه برای افزایش اثربخشی بمب‌افکن‌های دوربرد، به‌ویژه در محیط‌های پدافندی مدرن و پیچیده طراحی شدند. هدف اصلی از توسعه‌ی این موشک‌ها، این بود که بمب‌افکن‌ها دیگر مجبور نباشند برای انجام مأموریت‌های تهاجمی خود وارد فضای هوایی دشمن شوند.

علاوه بر این، یکی از قابلیت‌های کلیدی ALCM در میان سایر موشک‌های ارتش آمریکا، توانایی بمب‌افکن‌ها در حمل تعداد زیادی از آن‌هاست. ین امکان به فرماندهان اجازه می‌دهد تا در صورت نیاز، اقدام به پرتاب همزمان و انبوه موشک‌ها کنند و سامانه‌های دفاعی دشمن را فلج کنند. شاید دشمن بتواند چند موشک را رهگیری و ساقط کند، اما آیا توانایی ساقط کردن ده‌ها موشک کروز ورودی را به طور همزمان دارد؟

در گذشته، نیروی هوایی ایالات متحده مدل‌های AGM-86C و AGM-86D را نیز در زرادخانه‌ی خود داشت. این نسخه‌ها به ترتیب به عنوان ALCM با کلاهک معمولی و ALCM با کلاهک نفوذی شناخته می‌شدند. مدل AGM-86C که به یک کلاهک انفجاری قدرتمند مجهز بود، برای حمله به اهداف سطحی و نقطه‌ای با دقت بالا به کار می‌رفت و مدل AGM-86D، با طراحی خاص کلاهک خود، توانایی نفوذ به سازه‌های مستحکم و پناهگاه‌های زیرزمینی را داشت.

نیروی هوایی آمریکا تصمیم گرفت تا مدل‌های AGM-86C و AGM-86D را به تدریج از خدمت خارج کند. این فرایند بازنشستگی در سال ۲۰۱۹ تکمیل شد. با وجود بازنشستگی، زرادخانه‌ عظیمی از موشک‌های AGM-86B با کلاهک هسته‌ای همچنان وجود دارد. AGM-86B همچنین دارای طولانی‌ترین برد در میان تمام نسخه‌های ALCM است و می‌تواند تا حداکثر ۲,۵۰۰ کیلومتر را طی کند، که به آن امکان می‌دهد تا اهداف بسیار دوردست را از یک منطقه‌ی امن و بسیار فراتر از مرزهای هوایی دشمن مورد تهدید قرار دهد.

۵- RIM-۱۶۱ Standard Missile ۳

طراحی موشک RIM-161 Standard Missile 3 (SM-3)، که توسط غول صنایع دفاعی، شرکت ریتون توسعه یافته است، به خانواده‌ چندمنظوره‌ RIM-156 Standard Missile 2 (SM-2) و به طور خاص، نسخه‌ برد بلندتر آن یعنی ER بازمی‌گردد. این موضوع به SM-3 اجازه داده است که از پلتفرم و قابلیت‌های آیرودینامیکی بدنه‌ SM-2 Block IV ER بهره‌برداری کند، از جمله سیستم پیشرانش اولیه (بوستر) و موتور موشکی مرحله‌ی دوم.

اما آنچه SM-3 را به یک رهگیر فوق‌العاده منحصر به فرد در میان موشک‌های ارتش آمریکا تبدیل می‌کند، مجموعه‌ای از نوآوری‌های حیاتی است که برای مقابله با تهدیدات فراتر از جو زمین طراحی شده‌اند. این نوآوری‌ها شامل یک سیستم ناوبری ماهواره‌ای (GPS) به‌روزرسانی شده با دقت بسیار بالا، یک کلاهک جنبشی بسیار سبک و هوشمند به نام LEAP و اضافه شدن یک مرحله‌ سوم موتور راکتی برای افزایش چشمگیر برد و ارتفاع پروازی می‌شود. ترکیب این فناوری‌ها به SM-3 اجازه می‌دهد تا موشک‌های بالستیک میان‌برد و دوربرد را رهگیری و نابود کند

همانند دیگر اعضای خانواده‌ این موشک، موشک RIM-161 نیز در مدل‌ها و بلوک‌های مختلفی (از RIM-161A تا B، C، و D) عرضه شده است که هر یک بهبودها و قابلیت‌های افزوده را در طول زمان به ارمغان آورده‌اند. اغلب بروزرسانی‌ها در زمینه نرم‌افزار تشخیص تهدید بوده‌اند، اما برخی از آن‌ها برد موشک را نیز افزایش داده‌اند.

یکی از جنبه‌های جالب و گاهی بحث‌برانگیز موشک‌های SM-3، تفاوت در برد عملیاتی مدل‌های مختلف آن است، به خصوص در ارتباط با توانایی ضدماهواره‌ای آن‌ها. تخمین‌ها حاکی از آن است که مدل‌های اولیه (A تا C)، با توجه به توانایی‌های رهگیری و ارتفاع عملیاتی خود می‌توانند به بردی معادل ۱۱,۹۶۶ کیلومتر دست یابند. نکته‌ مهم به نسخه‌ D مربوط می‌شود. این مدل طبق آمار و تخمین‌ها، می‌تواند به بردی در حدود ۲,۵۰۰ کیلومتر دست یابد.

۴- موشک Tomahawk

موشک کروز Tomahawk در سال ۱۹۹۱ به شهرت جهانی رسید و از آن زمان تاکنون به یکی از ابزارهای اصلی قدرت‌نمایی ایالات متحده در درگیری‌های بین‌المللی تبدیل شده است. این موشک که جزو ارزشمندترین موشک‌های ارتش آمریکا محسوب می‌شود، توسط شرکت جنرال داینامیکس توسعه یافته و به دلیل دقت بالا چندمنظوره بودن مورد تحسین قرار گرفته است. قابلیت پرتاب از پلتفرم‌های متنوعی چون کشتی‌های جنگی، زیردریایی‌ها و حتی پرتابگرهای زمینی، انعطاف‌پذیری عملیاتی بی‌نظیری به آن بخشیده است. این ویژگی سبب شده تا موشک تاماهاوک بتواند از فواصل ایمن و خارج از دسترس پدافند هوایی دشمن، اهداف استراتژیک را با دقت بالا مورد اصابت قرار دهد.

در طول دهه‌ها، مهندسان به طور پیوسته این موشک را ارتقاء داده‌اند و نسخه‌های جدیدتری مانند را معرفی کرده‌اند. این به‌روزرسانی‌ها شامل بهبودهایی در سیستم ناوبری، افزایش مقاومت در برابر اقدامات متقابل الکترونیکی، و افزودن قابلیت‌های هوشمندتری شده‌اند. به عنوان مثال، نسخه‌های جدیدتر می‌توانند در حین پرواز به مدت طولانی در منطقه‌ عملیاتی چرخ بزنند و منتظر دستور جدید برای هدف‌گیری باشند یا حتی مسیر خود را برای حمله به اهداف متحرک تغییر دهند.

با وجود تنوع پلتفرم‌های پرتاب، تاماهلوک عمدتاً از طریق لانچرهای عمودی بر روی کشتی‌های جنگی و اژدراندازهای زیردریایی‌ها پرتاب می‌شود. بسته به مدل و پیکربندی، برد موشک‌های تاماهاوک می‌تواند از ۱,۲۵۰ کیلومتر تا ۲,۵۰۰ کیلومتر متغیر باشد. اما آنچه این برد را دوچندان قابل توجه می‌کند، پروفایل پرواز بسیار پایین تاماهوک است. این موشک‌ها در ارتفاعات بسیار پایین پرواز می‌کنند و از عوارض طبیعی زمین و رادارگریزی ذاتی خود بهره می‌برند تا از دید رادارهای دشمن پنهان بمانند.

۳- موشک LRHW

موشک مافوق صوت برد بلند (LRHW) با لقب «Dark Eagle»، یکی از پیشرفته‌ترین و جدیدترین دستاوردهای نظامی ایالات متحده در رقابت تسلیحات مافوق صوت به شمار می‌رود. این سامانه که لاکهید مارتین پیمانکار اصلی آن است، شامل سه جزء کلیدی و حیاتی شامل یک پرتابگر متحرک زمینی که قابلیت تحرک و پنهان‌کاری بالایی دارد، خود موشک پرتاب‌کننده که وظیفه‌ی رساندن کلاهک به سرعت‌های فوق‌العاده را بر عهده دارد، و در نهایت یک بدنه گلاید مافوق صوت است.

لاکهید مارتین اعلام کرده که سرعت این موشک می‌تواند به ۵ ماخ (تقریباً ۶۱۷۴ کیلومتر بر ساعت) یا حتی بیشتر برسد؛ سرعتی که اگرچه هنوز به ۸ ماخ موشک روسی 3M22 Zircon نمی‌رسد، اما به دلیل ترکیب آن با قابلیت مانور بالا و پرواز در ارتفاع پایین‌تر نسبت به موشک‌های بالستیک، رهگیری آن را برای سیستم‌های دفاع موشکی فعلی تقریباً غیرممکن می‌سازد.

برد تخمینی موشک Dark Eagle حدود ۲,۷۷۵ کیلومتر است که آن را در رده موشک‌های برد متوسط تا بلند قرار می‌دهد و امکان هدف‌گیری اهداف استراتژیک در عمق خاک دشمن را فراهم می‌آورد. در ابتدا برنامه‌ریزی شده بود که این موشک‌های پیشرفته بر روی ناوشکن‌های کلاس Zumwalt نیروی دریایی ایالات متحده مستقر شوند، اما پس از لغو پروژه‌ ناوگان کامل Zumwalt و تغییر اولویت‌ها، اکنون تمرکز بر استقرار Dark Eagle بر روی پلتفرم‌های زمینی متحرک است تا انعطاف‌پذیری و پراکندگی عملیاتی بیشتری داشته باشد.

۲- موشک UGM-۱۳۳ Trident II

موشک بالستیک زیردریایی پرتاب UGM-133 Trident II که بیشتر با عنوان Trident D5 شناخته می‌شود، نمایانگر اوج فناوری در زمینه موشک‌های هسته‌ای دریایی است و با هدف افزایش توانمندی‌های بازدارندگی طراحی شد. تفاوت‌های کلیدی و چشمگیری بین Trident D5 و سلف خود Trident I وجود دارد؛ به ویژه در دقت هدف‌گیری، برد عملیاتی و ظرفیت حمل کلاهک. Trident D5 با بهره‌گیری از سیستم‌های ناوبری پیشرفته (از جمله ترکیبی از ناوبری اینرسیایی و ماهواره‌ای) و کنترل پرواز بسیار دقیق، قادر است کلاهک‌های خود را با دقتی بی‌نظیر به اهداف برساند.

همچنین هر یک از این موشک‌ها قابلیت حمل چندین کلاهک مستقل قابل هدف‌گیری مجدد را دارد و می‌تواند تا حداکثر ۸ کلاهک W76 یا W88 را حمل کند، که این کلاهک‌ها قابلیت آزادسازی قدرتی بین ۱۰۰ تا ۴۷۵ کیلوتن دارند. این موشک‌های عظیم‌الجثه که توسط شرکت لاکهید مارتین ساخته شده‌اند، منحصراً در زیردریایی‌های هسته‌ای کلاس اوهایو نیروی دریایی ایالات متحده و زیردریایی‌های کلاس ون‌گارد نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا نگهداری و پرتاب می‌شوند.

برد عملیاتی Trident D5 نیز بسیار چشمگیر است؛ این موشک برای پرتاب ایمن نیاز به حداقل برد ۲,۰۰۰ کیلومتر دارد تا منطقه پرتاب از آسیب احتمالی انفجار کلاهک خودی در امان باشد، اما حداکثر برد آن به ۱۲,۰۰۰ کیلومتر می‌رسد. این برد فوق‌العاده که آن را در رده بهترین موشک‌های ارتش آمریکا نیز قرار داده است، به آن اجازه می‌دهد از تقریباً هر نقطه‌ای در اقیانوس‌های جهان به هر نقطه دلخواه در خشکی برسد، در مقایسه با برد ۷,۴۰۰ کیلومتری Trident I یک پیشرفت عظیم محسوب می‌شود. برای درک بهتر این قابلیت، کافی است اشاره کنیم که عرض اقیانوس اطلس بین ۲,۸۵۰ تا ۴,۸۰۰ کیلومتر متغیر است.

۱- موشک LGM-۳۰ Minuteman III

موشک بالستیک قاره‌پیمای LGM-30G Minuteman III، میراث‌دار خانواده‌ای از موشک‌های Minuteman است که اولین بار در سال ۱۹۶۲ وارد خدمت شدند و از آن زمان تاکنون، با ارتقاءهای مداوم همواره در خط مقدم برترین موشک‌های ارتش آمریکا قرار داشته‌اند. در مقایسه با همتای دریایی خود یعنی Trident II D5 و با وجود وزن کلی حدود ۳۶,۰۳۴ کیلوگرم، در برخی جنبه‌ها به ویژه در برد توانمندی‌های منحصر به فرد خود را به رخ می‌کشد. این موشک سه مرحله‌ای با سوخت جامد، قادر به حمل یک یا چندین کلاهک هسته‌ای W78 یا W87 است که هر کدام می‌توانند قدرتی تا ۴۷۵ کیلوتن را آزاد کنند.

کلاهک W87 که در ابتدا برای موشک M-X Peacekeeper طراحی شده بود، بعدها به Minuteman III منتقل شد و دقت و قدرت تخریبی آن را به طرز چشمگیری افزایش داد. قابلیت حمل کلاهک‌های چندگانه و دقت هدف‌گیری بالای آن، Minuteman III را به ابزاری قدرتمند برای ضربه اول یا دوم علیه اهداف سخت‌شونده دشمن تبدیل کرده است.

یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های Minuteman III، برد عملیاتی خیره‌کننده آن است که می‌تواند به ۱۳,۰۰۰ کیلومتر برسد. این برد اندکی از برد ۱۲,۰۰۰ کیلومتری Trident II D5 بیشتر است و به آن اجازه می‌دهد تا از پایگاه‌های خود در خاک ایالات متحده به هر نقطه‌ای از کره زمین، از جمله عمیق‌ترین نقاط روسیه یا چین، دسترسی پیدا کند. این قابلیت برد بلند به همراه آمادگی عملیاتی بالا، به Minuteman III این امکان را می‌دهد که در صورت لزوم، در مدت زمان بسیار کوتاهی پس از دریافت فرمان به سمت اهداف خود پرتاب شود.