یک ایرانی مشهور صاحب گران‌ترین پراید جهان شد

عصر ایران: ماجرای ساده زیستی سعید جلیلی با بیرون زدن دم خروس ماشین ضدگلوله ابعاد جدیدی پیدا کرده است. ابتدا رشیدی کوچی این موضوع را اعلام کرد و گفت که برای ضد گلوله کردن تیبای او، اندازه دو خودروی بنز هزینه شده است. دفتر جلیلی در واکنش اطلاعیه داد که اولا تیبا نبوده و پراید بوده و ثانیا، در سال ۱۳۸۹ و برای جلوگیری از ترور جلیلی ، آن هم نه به درخواست خودش که با فشار نهادهای نظارتی، فقط با ۸ میلیون تومان ماشین اش را ضد گلوله کرده اند. 

مجتبی ذوالنوزی، نماینده اصولگرای مجلس نیز در این میان گفت که  خودروی موسوم به «پراید ضدگلوله» مورد استفاده او، هزینه‌ای بیشتر از یک خودروی بنز ضدگلوله داشته است. چیزی که بچه‌های حزب اللهی به کله ما می‌زدند این بود که آقای جلیلی پراید سوار می‌شود، بعد می‌گفتند که قالیباف فلان و فلان مسئول فلان است. هزینه پراید ضدگلوله سعید جلیلی، از یک بنز ضدگلوله بیشتر است.  

وی با انتقاد از فضاسازی تبلیغاتی پیرامون استفاده از خودروی ارزان‌قیمت توسط جلیلی افزود: قبول دارم که این پیامی که به جامعه داده می‌شود مبنی بر اینکه مسئولان هم می‌توانند پراید سوار شوند، ارزشمند است اما «اگر واقعا ما پراید سوار شویم».

چند نکته در این باره به ذهن متبادر می شود:

۱ - اگر بخواهیم همانند جلیلی و منتقدانش، صرفاً روی بحث مالی موضوع تمرکز کنیم، می توانیم با خواندن این که فقط ۸ میلیون تومان برای خودروی جلیلی هزینه کرده اند، از کنارش بگذریم ولی وقتی به یاد می آوریم که این ۸ میلیون بی ارزش امروز، در سال ۱۳۸۹ خرج شده، دست به حساب می شویم که ببینیم معادل امروزی اش چقدر است؟ 

در میانه سال ۱۳۸۹ ، هر سکه بهار آزادی حدود ۳۲۰ هزار تومان بود. به عبارت دیگر، با ۸ میلیون تومان می شد ۲۵ سکه تمام بهار آزادی خرید که به قیمت امروز می شود ۳ میلیارد و ۳۵۰ میلیون تومان ناقابل.

بنابراین، اگر به ارزش روز پول نگاه کنیم، ملبغ قابل توجهی معادل حقوق ماهانه حدود ۲۰۰ کارگر می شود. پس نمی شود پشت سر این که پول چندانی خرج نشده، پنهان شد؛ خرج شده، زیاد هم خرج شده؛ این را همین عدد و رقم های مستند می گویند.

۲ - دفتر جلیلی گفته که خود او نمی خواسته ماشین اش ضد گلوله شود ولی نهادهای نظارتی او را تحت فشار گذاشته اند و او هم زیر بار ضد گلوله شدن ماشین رفته است.

گو این که یادشان رفته در آن زمان، سعید جلیلی، دبیر عالی ترین نهاد امنیتی کشور یعنی شورای عالی امنیت ملی بوده است و معلوم نیست کدام نهاد بالاتری توانسته به او فشار بیاورد تا حدی که جلیلی برغم میل باطنی اش، ماشین اش را ضد گلوله کند!

3 - این که مقامات ارشد کشور باید در برابر خطراتی مانند ترور باید محافظت شوند، امری بدیهی است و جلیلی نیز در آن زمان، دبیر شورای عالی امنیت ملی بوده است و باید از او حراست می شد. 

سوال اینجاست که چرا از خودروهای ضدگلوله موجود استفاده نشده و از بین همه خودروها، پراید را برای ضدگلوله سازی محل هزینه جدید کرده اند؟ 

جواب جز این می تواند باشد؟: "هیچ خودرویی مانند پراید نمی تواند یک مقام مسوول را مردمی و ساده زیست نشان دهد ولو آن که معادل حقوق 18 سال یک کارگر را خرج تغییرات در داخل آن کنند (بر اساس برابری قیمت سکه در روز جاری و حقوق پایه کارگر متاهل در ایران). 

4 - اصل موضوع اما میزان هزینه نیست ؛ اصلاً این اعداد و ارقامی که درباره اش صحبت می کنیم در برابر سرمایه سوزی هایی که جلیلی و امثال او در این سال ها کرده اند، چیزی نیست. اصل سخن بر سر ریاکاری نهادینه شده در نظام حکمرانی است؛ طرف سال های سال با ماشین پرایدش پُز ساده زیستی داده و به عالم و آدم القا کرده که من مدیری هستم که به بیت المال دسترسی دارم ولی دست درازی نمی کنم و دارم یک پراید معمولی سوار می شوم، درست مانند تویِ کارگر (شما بخوانید رأی دهنده)! اما نگو که صدها برابر حقوق ماهانه او را خرج درون همین ماشین به ظاهر ساده و غلط انداز کرده است.

اگر جلیلی، به عنوان دبیر شورای عالی امنیت ملی، بنز ضد گلوله سوار می شد، کسی بر او خرده نمی گرفت اما این که ظاهر ماشین اش مردم را بفریبد و داخلش چیز دیگری باشد، مصداق بارز گندم نمایی و جو فروشی است. این چیز است که مردم را آزار می دهد، نه سوار شدن او و امثالش بر مرکب مدرن و برخورداری از همه مواهب مجاز مدیریتی.

مردم می گویند: ای کاش مسوولان ما در بهترین خانه ها سکونت داشته باشند، بهترین خودروها را سوار شوند، شیک ترین لباس ها را بپوشند، بهترین امکانات را برای خانواده هایشان فراهم کنند اما در عین حال، بهترین تصمیم ها را برای کشور بگیرند و بهترین کارکردها را برای توسعه کشور و رونق سفره مردم داشته باشند. این که سوار پراید شوی و کشور با به چاه تحریم ها بیندازی، چه دردی از مردم دوا می کند؟ حال بماند که بعداً معلوم شود که آن پراید هم چندان پراید نبود!

5 - پراید ضد گلوله هم وارد ادبیات سیاسی ایران شد و شاید از این پس درباره هر مسوولی که تظاهر می کند ولی چون به خلوت می رود آن کار دیگر می کند، بتوان گفت: باورش نکنید، پرایدش ضد گلوله است!

6 - راستی! این خودروی پراید که با پول بیت المال ضد گلوله شده، مال شخص جلیلی است؟ اگر برای خود اوست که چرا باید خودروی شخصی را با هزینه بیت المال ضد گلوله کنند و اگر برای دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی است، الان کجاست؟ و این که تیبایی که سوار می شود هم ضدگلوله شده یا خطر ترور رفع شده است؟

7 - و پایان این بحث که چندان به شخص جلیلی مربوط نیست ولی بی ارتباط با قصه حاضر هم نیست این که چرا باید مردم کشور ثروتمند ایران به حدی از نداری رسیده باشند که پراید و تیبا - که هیچ جای استانداردی در دنیای مدرن خودروها ندارند - بشود خودروی عموم مردم و دولتمردان هم برای مردمی نشان دادن خود، از این ها سوار شوند؟! غم انگیز است که حتی خودرو را هم تبدیل کرده اند به حسرت!

در نظری متفاوت احمد زیدآبادی (روزنامه‌نگار) نوشت: 

 اگر فردی طبق استانداردهای حرفه‌ای و بر اساس لیاقت و شایستگی خود عهده‌دار مسئولیت دولتی شود، جر و بحث بر سر کیفیت خودروی مورد استفادۀ او عینِ عوام‌زدگی است! 

اینکه یک مسئول حکومتی از چه خودرویی استفاده می‌کند، اولویت درجۀ دهم هم ندارد! اولویت درجۀ اول میزان تخصص و لیاقت و شایستگی حرفه‌ای اوست! 

از این رو، جدالی که بر سر خودروی مورد استفادۀ سعید جلیلی به راه افتاده است، بیشتر جنبۀ سرگرمی و منحرف کردن افکار عمومی دارد. مشکل آقای جلیلی نوع خودرو او نیست، سطح فهم و بینش و میزان تخصصش در حوزۀ مسئولیت اوست.

او اگر دانش و علم و تخصص لازم در حوزۀ مسئولیت خود داشت، با بنز و بی‌ام‌و هم اگر رفت و آمد می‌کرد، جای هیچ ایراد و اشکالی نبود، ولی با این سطح از تخصص و بینش سیاسی در مسئولیتی خطیر، اگر پرایدش نیز ضدگلوله نباشد و حتی قراضه‌ترین پراید عالم باشد، هیچ فضیلتی ندارد! 

روزی در بحثی دوستانه، عملکرد دولتمردی به میان آمد. یکی از حاضران او را ستود و گفت؛ ناهارش معمولاً آبگوشت است! گفتم کاش به جای اینکه آبگوشت بخورد، از گوشت همان آبگوشت کبابِ برگ تهیه می‌کرد و با چلو می‌خورد اما به سود مملکت تصمیم می‌گرفت! مگر مشکل و مسئلۀ مملکت ما این است که یک مسئول یا مقام حکومتی، با گوشت، آبگوشت درست می‌کند یا کباب برگ؟