چرا خانه مجردی؟
اين روزها به گفته كارشناسان با افزايش تعداد دانشجوياني مواجه شده‌ايم كه از سرناچاري و مايوس از دريافت خوابگاه به خانه‌هاي مجردي روي مي‌آورند.
اين روزها به گفته كارشناسان با افزايش تعداد دانشجوياني مواجه شده‌ايم كه از سرناچاري و مايوس از دريافت خوابگاه به خانه‌هاي مجردي روي مي‌آورند.
يك اتاق ۲۵ متري با موكت قهوه‌اي رنگ و رو‌رفته، يك آشپزخانه كوچك با دو رديف كابينت، توالت و حمام مشترك، يك تختخواب فلزي و تلي از كتاب‌ها و جزوه‌هايي كه هر روز ورق مي‌خورد و با بي‌حوصلگي به گوشه‌اي پرت مي‌شود؛ اينجا يك خانه مجردي است اما نه خانه‌اي كه نيروي انتظامي به جمع‌آوري آنها قول داده بود.
براساس آمارهاي رسمي ۲۷ درصد جوانان دختر و پسر خانه مجردي دارند، اين رقم انبوهي از دانشجوياني كه هر سال نااميد از دريافت خوابگاه، بنگاه‌هاي معاملات ملكي را زير پا مي‌گذارند دربر نمي‌گيرد، به همين دليل تشخيص و برخورد با آسيب خانه‌هاي مجردي براي نيروي انتظامي دشوار شده است.
پژمان.م دانشجوي سال اول حقوق است، از تبريز به تهران آمده، اما دانشگاه از ابتدا اتمام‌حجت كرده كه خوابگاه بي‌خوابگاه، به همين دليل اتاق كوچكي با كمترين امكانات حوالي ميدان فردوسي تهران با ماهي ۳۵۰ هزار تومان اجاره كرده است.
او مي‌گويد: پدر و مادرم خيلي نگران من هستند، اما چاره‌اي نداشتيم، با وجودي كه صاحبخانه آدم مطمئني است اما خانواده‌ام روزي پنج بار با من تلفني تماس مي‌گيرند.
آمنه كيان هم دانشجوي سال سوم زيست‌شناسي است، او هم با وجودي كه ترم اول، خوابگاه دريافت كرده اما حاضر به زندگي در آنجا نشده است.
او مي‌گويد: ابتدا خانواده‌ام زيربار نمي‌رفتند تا برايم خانه اجاره كنند اما زندگي در اتاق ۱۲متري با چهار هم‌اتاقي برايم فاجعه بود، شب‌ها هركدام يك ساعت مي‌خوابيدند كه با بقيه متفاوت بود و هر وقت مي‌خواستند، بيدار مي‌شدند.
روحيه‌ها و فرهنگ‌ها خيلي باهم فرق مي‌كرد وضعيت تحصيلي من در ترم اول بشدت افت كرد، دائم گريه مي‌كردم حتي به فكر ترك تحصيل افتادم تا بالاخره پدرم با اجاره يك سوئيت به شرط داشتن يك هم اتاقي مطمئن موافقت كرد.
حسنعلي.م هم دانشجوي دانشگاه تهران است كه نداشتن خوابگاه را مهم‌ترين نگراني‌اش مي‌داند و مي‌گويد: من براي يك اتاق انتهاي خيابان فخر رازي ماهي ۲۳۰ هزار تومان اجاره مي‌دهم، ترجمه مي‌كنم، تايپ مي‌كنم، كار تحقيقي انجام مي‌دهم و... تا بتوانم تا آنجا كه امكان دارد از خانواده‌ام پول نگيرم.
اين دانشجو درباره علت افزايش خانه‌هاي مجردي مي‌گويد: بهتر است اسم اين خانه‌ها را دانشجويي بگذاريد، چون خانه مجردي معني خوبي ندارد، چون اگر دانشگاه‌ها خوابگاه مناسب بدهند، هيچ دانشجويي حاضر نيست به خود و خانواده‌اش فشار مالي و رواني وارد كند.
خانه‌هايي نه چندان امن
خانواده‌ها معمولا ترجيح مي‌دهند فرزندانشان در خوابگاه زندگي كنند، اما كمبود امكانات خوابگاهي با توجه به رشد تعداد دانشجويان ورودي در هر سال، مانع اعطاي امكانات رفاهي به دانشجويان تازه‌وارد است و هر سال شمار بيشتري از دايره دريافت اين خدمات بيرون مي‌مانند.
حتي دانشگاه‌هاي مادر نيز كه تا چند سال پيش اغلب به تعداد مورد نياز خوابگاه در اختيار داشتند، اكنون با مشكل ارائه خوابگاه مواجه شده‌اند و تعداد خوابگاه‌هاي خودگردان با نظارت دانشگاه نيز نتوانسته همه متقاضيان را پوشش دهد.
اين مطلب را وزير بهداشت و درمان نيز تاييد مي‌كند و مي‌گويد: در حال حاضر در مورد دانشگاه علوم پزشكي تهران بايد گفت دانشگاه هر ساختماني را كه امكان‌پذير بوده و وسعش رسيده به عنوان خوابگاه اجاره كرده است.
هم مديريت اين ساختمان‌ها كه تكه‌تكه در اطراف شهر قرار دارد، سخت است و هم اعتبارات كافي براي اداره آنها وجود ندارد.
به گفته او، متاسفانه در تهران هم افزايش اعتبار ديده نشده است و تعداد زيادي دانشجو در تهران زندگي مي‌كنند. البته اين‌كه دانشجويان در كنار پدر و مادر خود بمانند و از نظر مسائل فرهنگي و تربيتي دچار مشكل نشوند، حتما به نفع آنهاست، اما اگر علاقه‌مند باشند به تهران بيايند، بايد بدانند كه خوابگاه وجود ندارد و خوابگاه را هم نمي‌توان يك‌شبه ساخت و نياز به اعتبار، بودجه و امكانات دارد.
اما تاكنون اين اتمام‌حجت وزير بهداشت در كنار ساير التيماتوم‌هاي دانشگاه‌ها مبني بر كمبود خوابگاه دانشجويي هيچ مشكلي را حل نكرده و هر روز بر شمار دانشجوياني كه در خانه‌ها و اتاق‌هاي مستقل زندگي مي‌كنند و در سنين ابتدايي جواني دور از خانواده به سر مي‌برند، اضافه مي‌شود.
منبع: جام جم آنلاین
يك اتاق ۲۵ متري با موكت قهوه‌اي رنگ و رو‌رفته، يك آشپزخانه كوچك با دو رديف كابينت، توالت و حمام مشترك، يك تختخواب فلزي و تلي از كتاب‌ها و جزوه‌هايي كه هر روز ورق مي‌خورد و با بي‌حوصلگي به گوشه‌اي پرت مي‌شود؛ اينجا يك خانه مجردي است اما نه خانه‌اي كه نيروي انتظامي به جمع‌آوري آنها قول داده بود.
براساس آمارهاي رسمي ۲۷ درصد جوانان دختر و پسر خانه مجردي دارند، اين رقم انبوهي از دانشجوياني كه هر سال نااميد از دريافت خوابگاه، بنگاه‌هاي معاملات ملكي را زير پا مي‌گذارند دربر نمي‌گيرد، به همين دليل تشخيص و برخورد با آسيب خانه‌هاي مجردي براي نيروي انتظامي دشوار شده است.
پژمان.م دانشجوي سال اول حقوق است، از تبريز به تهران آمده، اما دانشگاه از ابتدا اتمام‌حجت كرده كه خوابگاه بي‌خوابگاه، به همين دليل اتاق كوچكي با كمترين امكانات حوالي ميدان فردوسي تهران با ماهي ۳۵۰ هزار تومان اجاره كرده است.
او مي‌گويد: پدر و مادرم خيلي نگران من هستند، اما چاره‌اي نداشتيم، با وجودي كه صاحبخانه آدم مطمئني است اما خانواده‌ام روزي پنج بار با من تلفني تماس مي‌گيرند.
آمنه كيان هم دانشجوي سال سوم زيست‌شناسي است، او هم با وجودي كه ترم اول، خوابگاه دريافت كرده اما حاضر به زندگي در آنجا نشده است.
او مي‌گويد: ابتدا خانواده‌ام زيربار نمي‌رفتند تا برايم خانه اجاره كنند اما زندگي در اتاق ۱۲متري با چهار هم‌اتاقي برايم فاجعه بود، شب‌ها هركدام يك ساعت مي‌خوابيدند كه با بقيه متفاوت بود و هر وقت مي‌خواستند، بيدار مي‌شدند.
روحيه‌ها و فرهنگ‌ها خيلي باهم فرق مي‌كرد وضعيت تحصيلي من در ترم اول بشدت افت كرد، دائم گريه مي‌كردم حتي به فكر ترك تحصيل افتادم تا بالاخره پدرم با اجاره يك سوئيت به شرط داشتن يك هم اتاقي مطمئن موافقت كرد.
حسنعلي.م هم دانشجوي دانشگاه تهران است كه نداشتن خوابگاه را مهم‌ترين نگراني‌اش مي‌داند و مي‌گويد: من براي يك اتاق انتهاي خيابان فخر رازي ماهي ۲۳۰ هزار تومان اجاره مي‌دهم، ترجمه مي‌كنم، تايپ مي‌كنم، كار تحقيقي انجام مي‌دهم و... تا بتوانم تا آنجا كه امكان دارد از خانواده‌ام پول نگيرم.
اين دانشجو درباره علت افزايش خانه‌هاي مجردي مي‌گويد: بهتر است اسم اين خانه‌ها را دانشجويي بگذاريد، چون خانه مجردي معني خوبي ندارد، چون اگر دانشگاه‌ها خوابگاه مناسب بدهند، هيچ دانشجويي حاضر نيست به خود و خانواده‌اش فشار مالي و رواني وارد كند.
خانه‌هايي نه چندان امن
خانواده‌ها معمولا ترجيح مي‌دهند فرزندانشان در خوابگاه زندگي كنند، اما كمبود امكانات خوابگاهي با توجه به رشد تعداد دانشجويان ورودي در هر سال، مانع اعطاي امكانات رفاهي به دانشجويان تازه‌وارد است و هر سال شمار بيشتري از دايره دريافت اين خدمات بيرون مي‌مانند.
حتي دانشگاه‌هاي مادر نيز كه تا چند سال پيش اغلب به تعداد مورد نياز خوابگاه در اختيار داشتند، اكنون با مشكل ارائه خوابگاه مواجه شده‌اند و تعداد خوابگاه‌هاي خودگردان با نظارت دانشگاه نيز نتوانسته همه متقاضيان را پوشش دهد.
اين مطلب را وزير بهداشت و درمان نيز تاييد مي‌كند و مي‌گويد: در حال حاضر در مورد دانشگاه علوم پزشكي تهران بايد گفت دانشگاه هر ساختماني را كه امكان‌پذير بوده و وسعش رسيده به عنوان خوابگاه اجاره كرده است.
هم مديريت اين ساختمان‌ها كه تكه‌تكه در اطراف شهر قرار دارد، سخت است و هم اعتبارات كافي براي اداره آنها وجود ندارد.
به گفته او، متاسفانه در تهران هم افزايش اعتبار ديده نشده است و تعداد زيادي دانشجو در تهران زندگي مي‌كنند. البته اين‌كه دانشجويان در كنار پدر و مادر خود بمانند و از نظر مسائل فرهنگي و تربيتي دچار مشكل نشوند، حتما به نفع آنهاست، اما اگر علاقه‌مند باشند به تهران بيايند، بايد بدانند كه خوابگاه وجود ندارد و خوابگاه را هم نمي‌توان يك‌شبه ساخت و نياز به اعتبار، بودجه و امكانات دارد.
اما تاكنون اين اتمام‌حجت وزير بهداشت در كنار ساير التيماتوم‌هاي دانشگاه‌ها مبني بر كمبود خوابگاه دانشجويي هيچ مشكلي را حل نكرده و هر روز بر شمار دانشجوياني كه در خانه‌ها و اتاق‌هاي مستقل زندگي مي‌كنند و در سنين ابتدايي جواني دور از خانواده به سر مي‌برند، اضافه مي‌شود.
منبع: جام جم آنلاین
باز نشر: مجله اینترنتی Bartarinha.ir
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر