جهانگیری و روحانی، ژست اپوزیسیون نگیرند

آيا مردان اقتصادي موجود در دولت كم سابقه مديريتي و انتخاب مديران بنگاه‌هاي بزرگ را داشته و دارند؟همچنين بايد از ايشان و مردان اقتصادي دولت پرسيد آيا ژست اپوزيسيوني مي‌تواند وعده‌هاي اقتصادي را محقق كند يا بايد واقعاً به فكر مديريت جدي و با پشتكار و باسابقه بود؟!

جوان نوشت: برخلاف جريان و بدنه کارشناسي دولت در حوزه اقتصاد که راه‌حل همگرايي همه‌جانبه نيروهاي موجود در کشور را براي خروج از بحران‌هاي آتي (اجتماعي - امنيتي) ارائه مي‌دهد، اما استراتژي مردان اصلي کابينه پرسشگري به جاي پاسخگويي و يافتن مقصري خارج از دولت و تلاش براي بي‌انگيزه کردن نهادهاي ديگر در حوزه اقتصادي است که در سخنان ديروز جهانگيري و توئيت وي نيز مشهود بود.

نگاهي به مسير سخنراني‌هاي اخير رياست جمهوري و جريان پيروز انتخابات نشان مي‌دهد ظاهراً اين موضوع مطرح شده از سوي مشاور آقاي رئيس‌جمهور كه به خوبي اقتصاد ايران و بحران‌هاي موجودش را مي‌شناسد، بيشتر شبيه تاكتيك است تا شبيه استراتژي دولت پيروز انتخاباتي!زيرا اين گفتمان حداقل بايد در بخش كارشناسي و منطقي دولت و حاميان وي مورد استقبال قرار مي‌گرفت. هر چند جهانگيري معاون اول نيز روز گذشته در ميان انتقادات و متلك‌هاي رؤساي خانه صنعت و معدن و اتاق بازرگاني گريزي به اين تاكتيك زد و گفت: «دعواي داخلي و اوج گرفتن آنها به ضرر فعالان بنگاه‌هاي اقتصادي كشور است و اين دعواها و نقدها قبل از انتخابات طبيعي است اما بعد از انتخابات هر كس كه كشور را دوست دارد بايد در سازندگي‌ها حضوري پررنگ داشته و مانع دعواي داخلي شود.»

اظهارات آقاي جهانگيري در همايش روز گذشته و اظهارات مكرر آقاي روحاني بيانگر موضوعي ديگر است كه مي‌توان به عنوان استراتژي اصلي دولت، دست‌كم در سال جاري متصور شد كه مي‌توان اين راهكار موقتي را در دسته‌بندي‌هاي سياسي گنجاند نه راهكارهاي اقتصادي!

به عبارت ديگر دولت مي‌داند كه رأي مردم، بيشتر بر اساس احساسات و نگراني بدتر شدن اوضاع توصيف شده در آن ايام (در صورت تغيير دولت) بوده و لذا به زودي اين شور و هيجان حمايتي به مطالبه جدي و دست‌كم براي تحقق وعده‌هاي قابل ملموس تبديل خواهد شد؛ وعده‌هايي كه در رأس آنها در‌خواست‌هايي چون ايجاد رونق و اشتغال است، از اين رو نگران مطالبه‌گري از دولت با بالا رفتن عمر جريان حاكم بر قوه مجريه است و به جاي اينكه به دنبال راه‌حل جدي‌تر و كمك گرفتن از تمام نيروهاي موجود در جريان انقلابي و در حوزه اقتصاد باشد، ژست اپوزيسيون سياسي و اقتصادي را به خود گرفته تا در صورت لزوم، مفري براي «نمي‌توانم» ايجاد كرده و تقصير را بر گردن ساير نهادهاي مؤثر در اقتصاد كه هم اكنون كار خود را مي‌كنند، بيندازد و در اين مسير نيز بي‌ترديد تا حدودي موفق بوده است.

نگاهي به محور‌هاي سخنراني دكتر روحاني از ابتداي ماه رمضان تا كنون و حمله به نهادهاي مختلف از يك سو وصحبت‌هاي دكتر جهانگيري در مراسم روز صنعت كه تقصير ناكارآمدي بنگاه‌هاي بزرگ را بر گردن مديران سفارشي مي‌اندازد و واكنش‌هايي كه در دفاع از اين سخنراني‌ها صورت گرفته، نشانه‌هايي واضح از غلتيدن مسئولان قوه مجريه از يك نهاد پاسخگو به يك دستگاه پرسشگر است.

نكته قابل تأمل، افتادن در اين دام از سوي كساني است كه به هر دليل منتسب به جريان باخته انتخابات شده‌اند و استراتژي مطرح شده درست مانند ايام انتخابات دولت را براي مدت‌ها به جاي دولت پاسخگو به دولت پرسشگر بدل خواهد كرد و ديگران نيز با نگاهي سياسي به پاسخگويي خواهند پرداخت. در حالي كه نگارنده پيشتر نيز در قالب يادداشتي اشاره كرده بود كه سهم اقتصاد در اختيار دولت براي ايجاد تحول كم نيست و چنانچه اراده‌اي براي بهبود شرايط، ايجاد اشتغال و خروج از ركود وجود داشته باشد، آنقدر قدرت در اختيار قوه مجريه هست كه تحول را از خود شروع كند.

به عنوان نمونه در همين اظهارات اخير آقاي جهانگيري بايد از خود ايشان سؤال شود: شما كه مي‌دانيد اشكال اصلي در مديريت است و بنا بر اظهارات خود اختيارات ويژه‌اي براي نظارت بر بنگاه‌هاي بزرگ اقتصادي بر اساس رياست ستاد ويژه اقتصاد مقاومتي به شما تفويض شده است، چرا با اين نوع انتسابات مقابله نكرده و نمي‌كنيد؟ چه كسي يا چه نهادي بايد مانع تحميل نمايندگان مجلس ادوار يا معاونان و مشاوران وزير بر اين بنگاه شود؟ آيا مردان اقتصادي موجود در دولت كم سابقه مديريتي و انتخاب مديران بنگاه‌هاي بزرگ را داشته و دارند؟
همچنين بايد از ايشان و مردان اقتصادي دولت پرسيد آيا ژست اپوزيسيوني مي‌تواند وعده‌هاي اقتصادي را محقق كند يا بايد واقعاً به فكر مديريت جدي و با پشتكار و باسابقه بود؟!