آمریکا از پالرمو چه می‌خواهد؟
از ابتدای دهه ۱۹۹۰ میلادی یعنی زمانی که آمریکا پیروز جنگ سرد شد این کشور، راهبردی تحت عنوان مدیریت کنوانسیونی دنیا در پیش گرفت به این معنی که در قالب کنوانسیون و مقررات بین‌المللی به دنبال مدیریت دنیا به گونه‌ای هستند که هژمونی آمریکا همچنان حفظ شود.
حشمت فلاحت پیشه در جام جم نوشت: از ابتدای دهه ۱۹۹۰ میلادی یعنی زمانی که آمریکا پیروز جنگ سرد شد این کشور، راهبردی تحت عنوان مدیریت کنوانسیونی دنیا در پیش گرفت به این معنی که در قالب کنوانسیون و مقررات بین‌المللی به دنبال مدیریت دنیا به گونه‌ای هستند که هژمونی آمریکا همچنان حفظ شود. به این ترتیب بسیاری از مسائلی که خلاف نقض حاکمیت ملی کشورها بود در قالب کنوانسیون‌های مختلف مطرح شد، مانند مقابله با جرایم بین‌المللی و تروریسم که ادامه یافت تا این‌که در انتهای سال ۱۹۹۰ بعد از هشت سال و در دوران حکومت کلینتون شرایطی تحت عنوان افول هژمونی آمریکا مطرح شد.
نئومحافظه کاران آمریکایی تاکید کردند نباید هژمونی آمریکا افول کند. در مقابل آنها، افرادی مانند ژوزف نای دنیا را شطرنج سه‌بعدی تعریف کرد و گفت اگر بخواهیم هژمونی آمریکا را به نیابت از غرب داشته باشیم، باید این شطرنج را در نظر داشته باشیم. بعد اول این شطرنج نظامی است و معتقد است آمریکا، ناتو و هم پیمانانش همچنان قدرت اول هستند. ژوزف نای بعد دوم را اقتصادی در نظر گرفت و معتقد بود رقبایی از راه می‌رسند که هژمونی اقتصادی آمریکا را تهدید می‌کنند از جمله کشور و گروه‌هایی مانند چین و گروه بریکس.
لایه زیرین به اعتقاد ژوزف نای، هژمونی‌ناپذیر است. به این معنی که این لایه ـ که دنیای تروریست ها، هکرها، پولشویی و جرایم سازمان یافته بین‌المللی و... است ـ دنیای هژمونی‌ناپذیر است و نباید آمریکا راسا هزینه مقابله با جرایم سازمان یافته، تروریسم و... را به عهده بگیرد، به همین جهت آمریکا راهبردی تحت عنوان ایجاد مقررات بین‌المللی و سهیم کردن کشورهای دیگر را در مورد آفات آن در نظر گرفت.
بنابراین سلسله موافقت‌نامه‌ها و کنوانسیون‌هایی که تا کنون به مجلس آمده در این قالب است که از نیمه دوم دهه ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۰ میلادی بتدریج در دنیا فراگیر شده است. به همین جهت مجلس باید دقت نظر بیشتری در ارتباط با بررسی کنوانسیون‌ها بویژه کنوانسیون پالرمو که اخیرا تصویب شده، داشته باشد. در ضمن باید به این موضوع توجه داشت که هیچ‌کدام از کشورهای دنیا به اندازه ایران بر سر تعیین مصادیق بندهای کنوانسیون پالرمو با آمریکا چالش ندارند.
برای غرب و آمریکا غالب کردن ادبیاتشان در دنیا مهم است، آنها استثنائاتی را در مورد کنوانسیون پالرمو خواهند پذیرفت، اما در آینده همین مجموعه، کشورهایی را که عضو کنوانسیون شده‌اند به عنوان ابزار زور مورد استفاده قرار خواهند داد، به این معنی که کشوری مانند ایران را در اقلیت قرار می‌دهند و بعد از آن موضوع اصلاح کنوانسیون را در دستور کار قرار داده و سعی می‌کنند مصادیق خود را تحمیل کنند. بنابراین مجلس باید با دقت بیشتری این کنوانسیون را مورد بررسی
قرار دهد.
نظر کاربران
چرا دقت نکردید؟