دورهمی یاران موسوی و محمد خاتمی در یک حزب

روزنامه همدلی نوشت: مجمع ایثارگران اصلاح طلب پس از نشست‌ها و گمانه‌زنی‌های بسیار سرانجام پا به عرصه سیاسی کشور گذاشت. حزبی متشکل از چهره‌های برجسته و موثر سیاسی در ایران که با توجه به وزن آنان ایثارگران اصلاح طلب در آن نمود بیشتری دارند، می‌توان شاهد حضور پررنگ اعضای آن در عرصه پر مناقشه سیاسی ایران باشیم.

تشکیل این حزب به ستاد ایثارگران مهندس میرحسین موسوی باز می‌گردد که جمعی از رزمندگان دفاع مقدس را گرد هم آورده بود. ارتباط این افراد بعد از انتخابات حفظ شد و جمعی از این سرداران سابق دفاع مقدس نیز در دوران بعد از انتخابات ۸۸ متحمل هزینه‌های سنگینی شدند که موجب شهرت آن‌ها و ارتباط بیشتر با فعالان سیاسی اصلاح طلب شد.

بعد از انتخاب روحانی، دیدار این افراد با سید محمد خاتمی با حضور محمد سلامتی برگزار شد. بعد از آن به مرور تلاش‌هایی برای تاسیس حزب صورت گرفت. برخی اصولگرایان این طور مطرح کردند که این حزب ادامه دهنده راه سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی است.

سرانجام مجوز اولیه تاسیس این حزب صادر شد و کنگره این حزب با پیام خاتمی و سخنرانی سیدحسن خمینی برگزار شد. خمینی در ابتدای سخنرانی برای آزادی میرحسین موسوی و مهدی کروبی و زهرا رهنورد دعا کرده بود.

برگزاری کنگره اول، وزن بالای این حزب را نشان داد. جمعی از اعضای سابق سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی (جوادامام، غلامرضا ظریفیان، محسن ترکاشوند و حسین لقمانیان) جمعی از فرماندهان دفاع مقدس (مهدی کیانی، غلامعلی رجایی، محمد پروازی) و جمعی از چهره‌های جوان (محسن عربی، مینو خالقی و سعید صادقی) در جمع اعضای شورای مرکزی این حزب حضور دارند.

بخش‌هایی از متن اطلاعیه اعلام موجودیت حزب ایثارگران اصلاح طلب به شرح زیر است:

مردم فهیم و آزاده ایران

می‌دانیم که از مهمترین رویدادهای تاریخ ایران در اواخر قرن بیستم، تحول عظیم سیاسی فرهنگی با زیرساخت معارف آزادیخواهانه و معنویت‌گرا بوده که با تحقق انقلاب اسلامی نصیب ایرانیان شد. آنچه در این میان نقشی شگرف و در برپایی و بقای این تحول جایگاه ویژه‌ای را دارا بوده، استقلال، آزادی و جمهوریت کشورمان ایران بوده است.

ضرورت شناخت و آگاهی

اکنون نیز شما که ضمن باور به آرمان‌های برآمده از آموزه‌های دینی و پذیرش کرامت ذاتی انسان، می‌کوشید تا واقع‌بین بوده و خواسته‌های خود را با درک امکان‌ها و تنگناهای موجود دنبال کنید، یکبار دیگر در برابر آزمونی تاریخی قرار گرفته اید. آزمونی که گذر موفقیت‌آمیز از آن مستلزم هوشیاری و ایثار است. ایثاری که همانند هر نگرش دیگری حاوی اجزا بوده که از اجزای آن است «شناخت و آگاهی» است.

جزء دیگر ایثار «عاطفی» است. یعنی گرایش و تمایل مثبت نسبت به مردم، مستقل از جنس و قومیت و دین و مذهب آنها. گرایش به سرزمینی که ایران نامیده می‌شود و خاستگاه بسیاری از دانش‌ها و ارزش‌ها بوده است.

صدای بی صدایان

با شناختی که از ایران و آرمان‌های مردمش داریم و عشقی که نسبت به آنها داریم، اراده کرده‌ایم که صدای کسانی باشیم که صدایی ندارند و پرچمدار ارزش‌هایی باشیم که به‌خاطر طمع و جهل و ترس به فراموشی سپرده شده‌اند. ایثارگری مبنایی است برای نوعی خودآگاهی و شکل‌دهی به گفتمانی برای تعالی ایران و دین و جمهوریت.

مشکلات ناشی از ناکارآمدی

میهن عزیز ما روزهای دشواری را می‌گذراند. ضعف‌ها و نقصان‌های موجود در نظام اداره عمومی کشور موجب ناکارآمدی آن در حل مشکلات عمومی و تبدیل این مشکلات به معضل و بحران شده است.

روندهای نادرستی که پیموده شده باعث گردیده تا کشور در برابر فشارهای خارجی سخت، آسیب‌پذیر شود. ترکیب این عوامل موجب پیدایش نارضایتی فراگیر و شکل‌گیری جامعه‌ای ناشاد، فاقد آرامش و ناامید شده است. حفظ میهن و دستاوردهای ناشی از تلاش و فداکاری مردمانش، مستلزم حضور آگاهانه، سازمان‌یافته و فداکارانه فرزندان ایران در عرصه‌های مختلف است.

سهم از قدرت در اولویت نیست

اگر چه تمایل به سهیم شدن در قدرت و اعمال آن را خواسته‌ای مشروع می‌دانیم اما آن را اولویت خود نمی‌دانیم. ما متشکل شده‌ایم تا از «ارزش‌ها و آرمان‌ها»یی دفاع کنیم که حفظ آنها برتر از آسایش، حفظ سلامت و جان خود می‌دانیم. اگر خود را ایثارگر می‌نامیم به معنای منت بر دیگران یا خودبرتربینی نیست. می‌خواهیم نماینده گفتمانی باشیم که تلاش بدون توقع و پرتوان و همراه با فدا کردن منافع شخصی برای خدمت به مردم و ارتقای میهن را ترویج می‌کند.

عوامل متعددی کشور را به وضعیت کنونی رسانده‌اند. عواملی که کم و بیش بر همگان آشکار شده است: حذف شایستگان و جذب افراد فاقد صلاحیت به دلیل نظارت استصوابی و ویژه‌گزینی، نامتناسب بودن اختیارات و مسئولیت‌ها در نهادهای قدرت، سیاست خارجی تقابلی و توسعه‌گریز، دخالت‌های برخی نظامیان در امور غیرنظامی، نهادینه شدن فساد و مقابله با انسجام و سامان‌یابی نیروهای سیاسی از جمله این عوامل هستند.

ضرورت اجماع ملی

حل مسائل ایران به نوعی اجماع ملی نیاز دارد و باید پشت سر اقدامات اصلاحی، اعتماد عمومی و حمایت عمومی شکل گیرد. هر راه‌حلی باید متکی به شهروندان ایرانی باشد و به هیچ قدرت خارجی متکی و وابسته نباشد. وظیفه همه ماست که با صراحت و صداقت خطیر بودن وضعیت کنونی را به مسئولان کشور گوشزد کنیم، شاید از خواب غفلت برخیزند و برای نجات میهن اقدام کنند.

نخستین گام، آزادی بیان و رسانه و گردش آزاد اطلاعات است. کاری که به هیچ وجه با وضعیت صدا و سیما به عنوان یک رسانه جناحی و مروج قهر ملی سازگار نیست.

گام دیگر اصلاح ساختاری در قوه قضائیه است. قوه قضائیه مستقل از جناح‌بندی‌ها، برخوردار از تعهد و تخصص حقوقی و دل‌مشغولی اجرای عدالت، نیاز همه جریان‌های سیاسی و در همه زمان‌هاست.