نمایی از ویترین سینمای ایران در سال آینده

خبرگزاری ایسنا: جشنواره‌ی فیلم فجر که خیلی از سینماگران و مدیران آن را ویترین سینمای ایران می‌دانند، برای سال آینده‌ی سینما فیلم‌هایی عاشقانه، ترسناک و نیز پر از خشم پیشکش کرده است.

در چند دوره گذشته، جشنواره فیلم فجر هر سال ناخواسته صاحب یک تم شده که سوژه بیشتر فیلم‌ها حول آن می‌چرخید، مثل خیانت که چند سال قبل حسابی در سینما باب شده بود و اعتراض‌های زیادی هم به آن وارد می‌شد.

امسال در سی‌وهشتمین جشنواره فیلم فجر این اتفاق باز هم به شکلی دیگر تکرار شد و تقریبا در ۹۰ درصد فیلم‌ها رد خون و جنایت و قتل و زندان و خشونتِ زیاد دیده می‌شود که البته نقطه اوجش شاید همان فیلم افتتاحیه جشنواره باشد.

فیلم «سه کام حبس» سامان سالور چنان تا دقایق آخر، تماشاگرش‌ را زیر فشار قرار می‌دهد که در لحظات زیادی نفس آدم را می‌گیرد، اما شاید مشکل اصلی در نمایش این فیلم، به عنوان فیلم افتتاحیه‌ی جشنواره باشد؛ موقعیتی که برخلاف فستیوال‌های بزرگ دنیا که فیلم افتتاحیه و اختتامیه را به عنوان خبرهای مهم و مجزا معرفی می‌کنند، اینجا تقریبا همه از آن فراری هستند چون بیشتر فیلمسازان و شاید اغراق نباشد اگر بگوییم همه آن‌ها هیچ علاقه‌ای ندارند که فیلم‌شان اولین فیلم جدول نمایش کاخ جشنواره یا همان سینمای رسانه باشد. همین هم باعث شده ابراهیم داروغه‌زاده در این سه دوره دبیری‌اش بهانه‌ای برای اعتراض دست کسی ندهد تا جدول نمایش با قرعه کشی بسته شود.

البته او به عنوان دبیر چندان نقشی در موضوع فیلم‌های جشنواره و تلخی آن‌ها ندارد چرا که شاید بتوان گفت خیلی از این فیلم‌ها بازتاب شرایط جامعه هستند ولی با این حال این حجم از فیلم‌های تلخ در یک جشنواره و خسته کردن مخاطب در جای خود قابل تامل است.

تعداد این فیلم‌های خشونت بار در سه چهار روز اول جشنواره که در واقع بیش از ۹ سانس متوالی می‌شدند خیلی از مخاطبان سینمای رسانه را در جشنواره خسته و عصبی کرد و اکثریت منتظر دیدن یک فیلم کمی شاد یا کمدی بودند تا تلخی‌ فیلم‌های اول جشنواره را از بین ببرد؛ اتفاقی که البته خیلی محقق نشد و به جایش یکی دو نشست شاد و مفرح با حضور چند کودک تلافی همه را درآورد.

در بسیاری از فیلم‌های امسال دعوا و قتل پای ثابت فیلم‌ها بود و سیگار کشیدن هم که تقریبا ‌در تمام ‌فیلم‌ها عنصری جدایی‌ناپذیر از شخصیت‌ها بوده که البته زیاد شدن زنان سیگاری در فیلم‌ها را هم باید به این بخش اضافه کرد.

اما در کنار این ویژگی‌ خاص فیلم‌های امسال یک نکته‌ قابل توجه به چشم می‌آید ‌که آن هم تعداد نسبتا زیاد فیلم‌های غیرآپارتمانی بود.‌ در این دوره فیلم‌هایی مثل «خروج»، «درخت گردو»، «پوست» و «آتابای» که کلا از تهران خارج شده بودند و لوکیشن‌هایی چشم نواز و زیبا را به تصویر کشیدند.

علاوه بر این ویژگی مثبت چند فیلم متفاوت هم در جشنواره امسال بودند که نوید اتفاق‌هایی تازه را در سینمای ایران می‌دهند، فیلم‌هایی که به نوعی می‌شد آن‌ها را در ژانر وحشت دید مثل «پوست» به کارگردانی برادران ارک که پس از «شب بیست‌ ‌ونهم» یکی از بهترین فیلم‌های نسبتا ترسناک سینما بر اساس طلسم و افسانه و خرافات است.

همچنین فیلم «آن شب» کورش آهاری هم با کمی ارفاق میتواند نمونه‌ای تازه در این گونه باشد گرچه سازندگانش تاکید دارند که این فیلم در ژانر وحشت نیست.

و در آخر به فیلم عاشقانه و ترکی نیکی کریمی باید اشاره کرد که هم تصویر سینمایی تازه‌ای است و هم تجربه‌ای متفاوت در کارنامه کارگردانی این بازیگر که بسیاری از منتقدان در جشنواره آن را بهترین فیلم نیکی کریمی در مقام کارگردان دانستند.