ستاره یا خرید منطقی؛ یحیی باید تصمیم بگیرد

روزنامه همشهری: پرسپولیس مدافع عنوان قهرمانی لیگ برتر، در این فصل رقابت برای کسب این عنوان ارزشمند را به استقلال واگذار کرد. این تیم که تا چهار هفته مانده به پایان رقابت‌های فصل جاری هم هنوز امید داشت که بتواند جام را از چنگ رقیب دیرینه دربیاورد، نهایتا با از دست دادن امتیازات یکی، دو بازی مهم و البته انسجام مثال‌زدنی استقلال، در فاصله سه هفته مانده به پایان تسلیم شد.

درباره علل ناکامی پرسپولیس در فصل جاری، البته برای کسب عنوان قهرمانی، می‌توان صحبت زیادی کرد ولی شاید عمده دلیل ناکامی این تیم را بشود در خریدهای ضعیف این باشگاه به جای بازیکنان جداشده کلیدی دانست. یحیی برخلاف کاری که فرهاد مجیدی در استقلال کرد، هرگز نتوانست خریدهای مؤثری داشته باشد و نتیجه شد آنکه این تیم برای رسیدن به عنوان نایب‌قهرمانی باید با سپاهان مبارزه کند.

حالا در شرایطی که هنوز رقابت‌های فصل جاری تمام نشده، خبر رسیده که پرسپولیس عزمش را جزم کرده تا تابستانی داغ در نقل‌وانتقالات فوتبال ایران داشته باشد. از هفته‌ها قبل هم شایعات زیادی در این مورد به گوش می‌رسید و حتی عنوان شده که این باشگاه در اولین خرید به سراغ مرتضی پورعلی‌گنجی، مدافع سابق تیم ملی رفته و با او قرارداد بسته است.

در مورد اسامی‌ای که به پرسپولیس لینک می‌شوند هم شایعه زیاد است ولی وجه اشتراک همه آنها این است که نامی برای خودشان دست‌وپا کرده و در زمره ستاره‌های فوتبال ایران، کم وبیش، محسوب می‌شوند. علیرضا بیرانوند، موسی کولیبالی، امید نورافکن، دانیال اسماعیلی‌فر، سروش رفیعی، سجاد شهباززاده، احمد نوراللهی، گادوین منشا، سعید صادقی، کاوه رضایی و... افرادی هستند که این روزها نامشان اطراف باشگاه پرسپولیس شنیده می‌شود.

ناگفته پیداست که تعدادی از این اسامی برای بازارگرمی است و بیش از آنکه حقیقی باشد، می‌تواند بر پایه حدس و گمان باشد. با این حال، مسئله نگران‌کننده درباره فهرست و اسامی مشابهی که حول این باشگاه به گوش می‌رسد، این است که از قرار یحیی و مجموعه مدیریت پرسپولیس در تلاش برای ساختن تیمی کهکشانی برای فصل پیش‌رو هستند؛ تیمی که پر از ستاره است و تک‌تک آنها می‌توانند مهره‌های ارزشمندی باشند. این موضوع می‌تواند اولین خطری باشد که پرسپولیس را برای فصل آینده تهدید می‌کند. نه اینکه بازیکنان مذکور مهره‌های بدی باشند بلکه مسئله مدیریت ستاره‌ها در رختکن و البته فلسفه مربی برای بازی‌گرفتن از آنهاست.

تجربه نشان داده ساختن تیمی کهکشانی در فرهنگ فوتبالی ایران راهی به قهرمانی ندارد و حاشیه بر متن غلبه می‌کند. از این مورد گذشته، شاید یحیی اسیر هیجان شده و با از‌دست‌دادن عنوان قهرمانی در تصمیمی احساسی در پی آوردن ستاره‌های نامی به تیمش باشد ولی این کار او برخلاف اصلی است که پرسپولیس دارد. تیمی که قاعدتا باید پایه‌ای قوی داشته باشد و با ساختار به فکر برنامه‌های بلندمدت باشد، خطر تبدیل‌شدن به تیم مصرف‌کننده را دارد. مثال بارز برای موفقیت در این زمینه می‌تواند همین فرهاد مجیدی باشد. او با ازدست‌دادن ستاره‌های استقلال به جای آنکه به فکر خریدن نام باشد، به سراغ بازیکنانی رفت که به درد سیستمش بخورند.

بعید است یحیی بتواند به ستاره‌ای جوان همچون حسین‌زاده در ترکیبش بازی دهد یا بتواند به سراغ مهره‌ای فراموش‌شده به اسم جعفر سلمانی برود. فرهاد ولی چنین کاری را کرد و مزدش را هم گرفت. تک‌تک بازیکنانی که او به استقلال آورد، حتی همان آرمان رمضانی که یحیی نتوانست از توانایی‌هایش بهره ببرد، در موقعیت‌های سخت و دشوار به درد استقلال خوردند. به عبارت ساده‌تر، فرهاد مجیدی تیم را به فرد ترجیح داد و جام را به دست آورد.