شیر دلِ پرتغالی در میدانِ مین استقلال

 فرهیختگان: پس از صد‌و‌شصت روز بلاتکلیفی، استقلال بالاخره به نقطه‌ای رسید که نام «ریکاردو ساپینتو» دوباره بر سر زبان‌ها افتاد؛ این‌بار اما، نه به عنوان گزینه‌ای روی میز، بلکه به‌عنوان مرد اصلی نیمکت، در دل بحران. بسیاری همچنان این پرسش را در سر دارند که آیا این انتخاب، انتخابی ایده‌آل برای استقلالِ بحرانی امروز است؟

نگاهی به کارنامه ساپینتو، آن هم پس از تجربه فصل پرحادثه‌اش در ایران، شگفتی چندانی ندارد: مربی‌ای پرانرژی و با جسارت که دست‌کم برای اهالی قدیمی و جدید جایگاه آزادی، جذابیت‌های کم‌رنگ و پررنگ دارد. رفتار و انگیزه‌اش همیشه موضوع بحث بوده است؛ کسی که نه از چالش می‌ترسد و نه از فضای ملتهب رختکن ایران.

اما شاید آنچه این بار ساپینتو را به انتخابی متفاوت بدل می‌کند، نه رزومه یا سوابق فوتبالی او، بلکه همین تصمیم ساده است: قبول کردن مسئولیت استقلال درست وقتی که باشگاه پشت درهای بسته، در میانه بحران مالی، زیر سایه تهدیدهای جنگ و محرومیت، هر مربی دیگری را به عقب‌نشینی وادار می‌کرد. ساپینتو حتی حاضر شد مسیر زمینی را برای آغاز کارش انتخاب کند؛ مسیری که بسیاری برای عبور از آن تردید داشتند.

او به خوبی می‌داند مشکلات نقل‌وانتقالات و سقف‌شکسته استقلال ممکن است دست او را از هر خرید خارجی کوتاه کند. اما شور و عطش این بازگشت، نشان از میل به جنگیدن دارد؛ همان ویژگی که از نگاه قدیمی‌های استقلال، مهم‌ترین خصوصیت مربی این تیم است.

آیا ساپینتو، این شیر دل جنجالی با سیم‌پیچی‌های عصبی خاص خودش، خواهد توانست در چنین شرایطی استقلال را به ساحل آرامش برساند، یا این میدان مین، تجربه‌ای دیگر بر کارنامه پرنوسانش می‌افزاید؟ جواب، جایی میان اضطراب انتظار و ضربان نامنظم نیمکت آبی‌ها پنهان مانده است.