ملی‌پوش قهرمانی که از بی‌تفاوتی‌ها رنج می‌برد
ضرب‌المثل معروفی داریم که می‌گوید پهلوان زنده را عشق است. حکایت حال و روز ورزشکارانی است که اگر مدال‌آوری کنند و روی سکو قرار بگیرند، قطعا در قاب عکس مسئولان جای می‌گیرند، اما همین که نتوانند مدالی کسب کنند و یا به هر علتی از دنیای قهرمانی کنار بروند، دیگر کسی احوال آن‌ها را جویا نمی‌شود و به مرور به فراموشی سپرده می‌شوند.
روزنامه خراسان: ضرب‌المثل معروفی داریم که می‌گوید پهلوان زنده را عشق است. حکایت حال و روز ورزشکارانی است که اگر مدال‌آوری کنند و روی سکو قرار بگیرند، قطعا در قاب عکس مسئولان جای می‌گیرند اما همین که نتوانند مدالی کسب کنند و یا به هر علتی از دنیای قهرمانی کنار بروند، دیگر کسی احوال آن‌ها را جویا نمی‌شود و به مرور به فراموشی سپرده می‌شوند.
در سال‌های گذشته نمونه‌های زیادی را به عینه دیده‌ایم که حتی رسانه‌ها هم بارها به چنین اتفاقات تلخ اشاره کرده‌اند اما هنوز هیچ ساز و کاری از سوی متولیان مربوطه در این زمینه فراهم نشده و به تبع آن خیلی از قهرمانان و ملی‌پوشان به خاطر بی‌توجهی و کم‌کاری‌ها از دنیای قهرمانی خداحافظی کرده‌اند؛ ورزشکارانی که عمر و جوانی خود را در ورزش حرفه‌ای گذاشته‌اند و با یک آسیب‌دیدگی فراموش می‌شوند. این غم‌نامه برای خیلی از ورزشکارانی است که در فصول سرد و گرم با سختی تمرین می‌کنند تا در رویدادهای بین‌المللی برای کشورشان افتخار کسب کنند اما مدیران ورزشی که همیشه با آمار مدال‌های ورزشکاران پز می‌دهند و عکس یادگاری می‌گیرند، در مواقع لزوم دیده نمی‌شوند.
حالا این سرنوشت تلخ برای یک قهرمانی رقم خورده که بیش از ۱۰ سال پیراهن تیم ملی را در رشته‌های جودو و کوراش بر تن کرده و جزو نفرات شناخته‌شده در سطح آسیاست که متاسفانه این روزها با مصدومیت مواجه شده و هنوز هیچ عزم راسخی برای کمک به این ورزشکار سنگین‌وزن وجود ندارد. جعفر پهلوانی، ورزشکار سنگین‌وزن رشته جودو و کوراش است که سال گذشته در رقابت‌های بین‌المللی از ناحیه زانو آسیب دید و این روزها نیازمند کمک است تا بتواند پایش را تحت عمل جراحی قرار دهد و به میادین قهرمانی برگردد.
بی‌انگیزگی جوانان
سنگین‌وزن کوراش کشورمان دل پردردی از بی‌مهری‌های مسئولان دارد. وی مدت زیادی است که با آسیب‌دیدگی مواجه شده و هنوز نتوانسته پایش را جراحی کند. این در حالی است که به تیم ملی کوراش هم دعوت شده و جزو نفرات برتر در سنگین‌وزن تیم ملی محسوب می‌شود اما تاکنون به خوبی حمایت نشده و توان پرداخت هزینه‌های جراحی پایش را ندارد. وی در این باره می‌گوید: «متاسفانه اواخر سال گذشته با مصدومیت مواجه شدم و زانویم باید تحت عمل جراحی قرار بگیرد که تا الان انجام نشده چراکه این جراحی حدود ۴۰، ۵۰میلیون تومان هزینه دارد که در توان من نیست.
متاسفانه تاکنون هم به عنوان یک ملی‌پوش آنچنان که باید حمایت نشده‌ام و این برای ورزشکاری که نفر اول تیم ملی است، تاسف‌آور است. این نشان می‌دهد مسئولان موقعی به قهرمانان نیاز دارند که برای‌شان مدال‌آوری کنند، همین که از میادین دور و خانه‌نشین شوند، دیگر برای‌شان اهمیتی ندارند و به مرور هم فراموش می‌شوند. این اتفاقات می‌تواند باعث بی‌انگیزگی خیلی از جوانان ورزشکار شود.»
حکایت ورزشکاران خانه‌نشین
جعفر پهلوانی در ۱۰ سال اخیر که به عنوان ملی‌پوش در جودو و کوراش فعالیت می‌کند، با سختی‌های زیادی روبه‌رو شده اما در شان و جایگاه او تقدیر و تجلیل به عمل نیامده است. این در حالی است که این ورزشکار شغل و درآمد ماهیانه ثابتی ندارد و تمام عمر خود را در ورزش حرفه‌ای گذرانده و حالا نیازمند توجه بیشتر مسئولان است تا بتواند هر چه زودتر آسیب‌دیدگی‌اش را بهبود بخشد و به میادین قهرمانی برگردد.
وی با ابراز گلایه از این‌که چرا ورزشکاران حرفه‌ای وقتی مصدوم می‌شوند، حمایت نمی‌شوند، می‌افزاید: «نمی‌دانم چه تعداد ملی‌پوش در سطح خراسان رضوی داریم اما همین تعداد ورزشکار در فصول مختلف سال برای شهرشان مدال‌آوری می‌کنند و جزو اعتبار و آبروی ورزش استان محسوب می‌شوند. بارها پرچم کشورمان را در رقابت‌های بین‌المللی به اهتزار درآورده‌ایم اما وقتی خانه‌نشین می‌شویم و دست کمک دراز می‌کنیم، کسی صدای ما را نمی‌شنود.
این کم‌لطفی در حق ورزشکارانی است که عمر و زندگی خود را در ورزش حرفه‌ای گذاشته‌اند. شاید امثال من ملی‌پوشان دیگری هم باشند که نیاز به کمک داشته باشند. این باید در بین مدیران نهادینه شود که قهرمانان فقط در موقع مدال‌آوری نیستند بلکه مواقعی که آسیب می‌بینند و خانه‌نشین هم می‌شوند، باید دیده شوند. در حال حاضر حدود ۲ ماه است که پیگیر عمل جراحی زانوی آسیب‌دیده‌ام هستم ولی در نامه‌نگاری‌ها بین اداره‌ها پاسکاری می‌شوم. نمی‌گویم مسئولان استان هیچ کمکی به من نکرده‌اند.
حمایت‌هایی تاکنون بوده ولی الان به حمایت صددرصدی نیاز دارم. تنها درآمد ما ورزشکاران در مسابقات است که الان مدت یک سال است هیچ فعالیتی نداشته‌ایم و انتظار داریم در چنین شرایطی مسئولان به کمک ما بیایند. در این شرایط به من گفته‌اند عمل کنم و فاکتور را بیاورم تا هزینه آن را دریافت کنم. این در حالی است که حدود ۷، ۸ سال است که هزینه‌های رفت و برگشت به اردوهای تیم ملی و مسابقات را شخصا پرداخت کرده‌ام ولی هنوز یک ریال از آن هزینه‌ها برگشت داده نشده است.»
این نمونه وضعیت یک ملی‌پوش خراسانی است که به چنین شرایطی دچار شده است. قطعا در برهه‌های مختلف ورزشکاران دیگر رشته‌های ورزشی هم وجود داشتند که به چنین سرنوشتی دچار شده‌اند. حتی مواردی بوده که از دنیای قهرمانی خداحافظی کرده‌اند اما هنوز هیچ سازوکاری در هیئت و فدراسیون‌های ورزشی و حتی اداره کل ورزش‌وجوانان فراهم نشده که کمیته‌ای در این زمینه تشکیل شود تا پیگیر مشکلات ورزشکاران ملی‌پوش باشند.
این خلأ به شدت احساس می‌شود و متاسفانه هیئت‌های ورزشی هم در این زمینه ضعیف عمل می‌کنند. مدیران ورزشی فقط مسابقات و مدال‌آوری ورزشکاران را می‌بینند ولی سختی‌ها و درد‌های ناشی از آسیب‌ها را متوجه نمی‌شوند. اگر بی‌تفاوتی‌ها ادامه‌دار باشد، قطعا شاهد خداحافظی زودهنگام و یا مهاجرت قهرمانان خواهیم بود که نیاز به تدبیر از سوی مسئولان ورزشی دارد تا شرایطی را فراهم کنند که قهرمانان خانه‌نشین هم به خوبی دیده شوند.
ارسال نظر