با اراده ترین انسان‌های جهان را بشناسید!

برترین ها: اسكار پیستوریوس معروف به سریع‌ترین انسان بدون پا، دونده دوی سرعت آفریقای جنوبی است. پیستوریوس كه از هر دو پا معلول است، مدال طلای دوی ۲۰۰ متر و مدال برنز دوی ۱۰۰ متر پارالمپیك آتن در گروه معلولان از یك پا را به‌دست آورده‌است و بارها ركوردهای جهانی دوهای ۱۰۰ متر، ۲۰۰ متر و ۴۰۰ متر پارالمپیك را شكست.


هر دو پای او از زانو به پایین، نازك‌نی (استخوان نازك میان مفصل زانو و پاشنه پا) نداشتند. اسكار در كودكی به پدرش گفته‌بود، روزی در سوپر ۱۴ (لیگ حرفه‌ای راگبی در زلاند نو، استرالیا و آفریقای جنوبی) شركت خواهد كرد. او با پاهای مصنوعی علاوه بر راگبی، در مسابقات واترپلو و تنیس آموزشگاه‌های آفریقای جنوبی هم شركت كرد. پیستوریوس از بوئرهای آفریقای جنوبی است و یك‌چهارم از طرف مادربزرگش ایتالیایی است. هم‌اكنون دانشجوی رشته علوم ورزشی و مدیریت بازرگانی در دانشگاه پرتوریاست و یك برادر بزرگ​تر به نام «كارل» و یك خواهر كوچك​تر به نام «اِمی» دارد.


تنها دونده‌ بدون پای جهان در روز ۲۲ نوامبر سال ۱۹۸۶ میلادی در بخش سندتون شهر ژوهانسبورگ در آفریقای جنوبی به دنیا ‌آمد. ۱۱ ماهه بود كه هِنكه و شِیلا پدر و مادرش تصمیم هراس‌آور و شجاعانه خود را عملی كردند و در یك عمل جراحی پاهای اسكار از زانو به پایین قطع شد و او راه رفتن با پای مصنوعی را آموخت. البته اسكار كوچك‌تر از آن بود كه بتواند این خاطره‌ تلخ را به یاد داشته باشد یا حتی لذت قدم برداشتن با دو پا را به خاطر بیاورد.

به هر حال او با این شرایط ویژه به مدرسه رفت و از همان ابتدا نشان داد نمی‌خواهد با قطع عضو خاصی كه دارد، گوشه‌ای بنشیند.در مدرسه ۱۱ ساله بود كه راگبی بازی می‌كرد و با تیغه‌هایی مصنوعی كه به جای پا برایش طراحی شده بود، می‌دوید. پس از آن، در رشته‌هایی مانند واترپلو یا تنیس هم شركت می‌كرد و عضو تیم منتخب مدرسه‌ بود. او حتی در این رشته‌ها به عضویت تیم استانی نیز درآمد. پس از آن به عضویت باشگاه كشتی المپیك درآمد. اسكار پس از یك آسیب‌دیدگی جدی از ناحیه زانو حین راگبی، از سال ۲۰۰۴ به صورت جدی و حرفه‌ای دویدن را آغاز كرد.


پیستوریوس درحالی از ورزش جدا نمی‌شد كه در كودكی پدرش و در ۱۵ سالگی مادرش را ازدست داده بود. زمان از دست دادن مادرش بود كه روی بازویش تاریخ تولد و وفات مادرش را خالكوبی كرد.

اسكار خاطره‌های شیرینی از مادرش دارد: «مادرم تنها كسی بود كه باعث رشد من شد. من بدون او به جایی نمی‌رسیدم. او ۳ سال پیش از اینكه دویدن را شروع كنم از دنیا رفت. مادرم ۳ هفته پیش از مرگش، نامه‌ای برایم نوشت و به من گفت، به پاهایت نگاه كن كه امروز با سرعت می‌دوند. به تمرین‌ها و تلاشت ادامه بده، اما به خودت زیاد فشار نیاور. او زن عاقلی بود و درس نوع‌دوستی و محبت را به من آموخت. با وجود این سختی‌ها اكنون دویدن بخشی از زندگی من است كه زندگی را برایم آسان‌تر كرده است.»



در عین نقص عضوداشتن ورزش جزئی از زندگی پیستوریوس بوده است؛ اما نخستین رقابت مهم ورزشی اسكار در سال ۲۰۰۴ بود، وقتی كه برای نخستین بار در بازی‌های پارالمپیك آتن شركت كرد. او در ۱۰۰ متر، سوم شد اما ‌ كسب عنوان قهرمانی در ۲۰۰ متر این شكست را جبران كرد. او با ۲۱ ثانیه و ۹۷ صدم ثانیه حتی ركورد این ماده را هم شكست.

پیستوریوس در سال ۲۰۰۵ برای نخستین بار در رقابت‌های دوندگان سالم، در آفریقای جنوبی دوید و پس از آن در رقابت‌های جهانی دوندگان معمول عنوان‌های قهرمانی ۱۰۰ و ۲۰۰ متر را كسب كرد. البته این افتخارها را به شكستن ركورد جهانی اضافه كنید. این روند در سال ۲۰۰۷ هم ادامه پیدا كرد و سال ۲۰۰۷ سال ویژه‌ای برای او بود.

2 سال پیش از سوی اتحادیه بین‌المللی فدراسیون‌های دوومیدانی (IAAF) از پیستوریوس دعوت شده بود تا در رقابت‌های جهانی هلسینكی در سال ۲۰۰۵ شركت كند؛ اما او برای نخستین بار در سال ۲۰۰۷ در رقابت‌های لیگ طلایی دوومیدانی در رم با دوندگان سالم دوید. او در گروه خودش با زمان ۴۶ ثانیه و ۹۰ صدم ثانیه دوم شد. اسكار خودش را با این مسابقه گرم كرد تا بتواند در رقابت‌های بین‌المللی «نورویج یونیون» انگلستان شركت كند. اما در آن رقابت بسیار مهم كه «جرمی وارینر» قهرمان جهان و المپیك در آن اول شد، اسكار چندان موفق نبود و با زمان ۴۷ ثانیه و ۶۵صدم ثانیه در گروه 8 نفره خود، هفتم شد.




هدف اصلی پیستوریوس در سال ۲۰۰۷ این بود كه بتواند جواز حضور در بازی‌های المپیك پكن را كسب كند، نه بازی‌های پارالمپیك پكن. زیرا می‌خواست همراه با افراد سالم در المپیك بدود، هدفی كه برای رسیدن به آن مشكلات فراوانی وجود داشت. سرعت و توانایی بالایی كه او در سال ۲۰۰۷ از خود نشان داد، موج جدیدی را در دوومیدانی دنیا به وجود آورد. موفقیت‌های شگفت‌آور او و رقابتش با افراد سالم دهان به دهان می‌گشت و او به سرعت از جمله معروف‌ترین ورزشكاران دنیا شد. این شرایط تا جایی ادامه پیدا كرد كه اتحادیه بین‌المللی فدراسیون‌های دوومیدانی را بر آن داشت تا مجوز حضور و رقابت او در كنار افراد سالم را لغو كند.



با اینكه این مجوز جدید برای پیستوریوس موفقیت‌آمیز بود، اما هنوز یك مشكل دیگر برای حضور او در بازی‌های المپیك باقی مانده بود. اسكار ۴۰۰متر را كه رشته تخصصی‌اش بود، در زمان ۴۵ ثانیه و ۹۵ صدم ثانیه می‌دوید تا به سهمیه گروه B المپیك دست پیدا كند. البته او برای كسب سهمیه A المپیك باید به زمان ۴۵ ثانیه و ۵۵ صدم ثانیه می‌رسید. البته یك شانس دیگر هم داشت كه به عنوان عضو تیم ۴ در ۴۰۰ متر آفریقای جنوبی در پكن بدود. اما، این همه شانس چندان زیادی برای او نداشت.

نخستین تلاش اسكار برای كسب سهمیه المپیك در روز دوم ژوئن سال ۲۰۰۸ ناامیدكننده بود. او در میلان با زمان ۴۷ ثانیه و ۷۸ صدم ثانیه چهارم شد. اسكار ۹ روز بعد در رقابت بسیار معتبر شهر رم دوید و به زمان ۴۶ ثانیه و ۶۲ صدم ثانیه رسید. ركوردی كه هنوز با سهمیه B المپیك فاصله‌ زیادی داشت. 4 روز پس از این مسابقه هم فهمید كه كمیته المپیك آفریقای جنوبی تیم ۴ در ۴۰۰ متر این كشور را انتخاب كرده و به دلیل حفظ سلامت پیستوریوس از دعوت او در این تیم صرف نظر كرده‌اند. او باز هم از پا ننشست و در رقابت‌های بین‌المللی بلژیك دوید و به زمان ۴۶ ثانیه و ۲۵ صدم ثانیه رسید. او هنوز با كسب سهمیه المپیك فاصله داشت.




IAAF پس از یك دوره آزمایش ویژه در پایان سال ۲۰۰۷ روی پیستوریوس اعلام كرد، تیغه‌های فلزی زیر زانوی او كه به جای پا عمل می‌كند، حالت فنری و ارتجاعی داشته و باعث غیرطبیعی بودن دویدن او می‌شود. بنابر‌این تصمیم بحث‌برانگیزاسكار نمی‌توانست در رقابت‌های المپیك پكن شركت كند و یكباره همه‌ آرزوهایش نقش برآب شده بود. او برای حضور در پكن این بار نباید در زمین ورزش تلاش می‌كرد، زیرا جبهه‌ جنگ جدیدی برای این دونده قطع عضو آفریقای جنوبی ایجاد شده بود. او در مقابل این تصمیم ساكت ننشست و شكایتش را در مورد اعلامیه جدید اتحادیه بین‌المللی فدراسیون‌های دوومیدانی، به دادگاه عالی ورزش (CAS) برد. این دادگاه نیز در روز شانزدهم ماه می سال ۲۰۰۸، شكایت پیستوریوس را وارد دانسته و به او اجازه داد تا با ورزشكاران سالم رقابت كند. راهی سخت و طولانی طی شد، اما اسكار اینك مجاز به رقابت با ورزشكاران سالم شده بود.



این دونده باز هم برای آخرین شانس طی درخواستی از IAAF تقاضا كرد تا یك سهمیه به عنوان «وایلد» كارت در اختیارش قرار دهند تا به عنوان نخستین انسان قطع عضو در بازی‌های المپیك شركت كند. اما IAAF با این درخواست او موافقت نكرد تا باز هم در بازی‌های پارالمپیك پكن شركت كند. او در پكن 2 مدال ۲۰۰ و ۴۰۰ متر معلولان را كسب كرد. اسكار با این امید پكن را ترك كرد كه در بازی‌های المپیك لندن در كنار دوندگان سالم بدود. به طور حتم او نخستین انسان سالم كره زمین است كه می‌خواهد و به احتمال فراوان می‌تواند در بازی‌های المپیك شركت كند. اسكار پیستوریوس هم اكنون سمبل تلاش و مقاومت در میان ورزشكاران معلول است.