طنز؛ حادثه پاریس و دغدغه‌های ما
آیدین سیارسریع در وبسایت چیزنا نوشت:
حملاتی که در نقاط مختلف پاریس صورت گرفته دردناک و تاسف‌آوره ولی من هنوز نمی‌دونم با فاجعک (!) هایی که همیشه در کنار این فاجعه‌های بزرگ رخ می‌ده چه جوری باید کنار اومد. بعد از این جور وقایع تلخ معمولا یه سری هستن که با تمام احترامی که برای خدا قائلن جای حق نشستن و با وجود مشغله فراوان قبول زحمت کردن که حق رو به حق دار برسونن. هنوز زمانی که معلوم نشده ترورها کار کی بوده و برای چی این اتفاق‌ها افتاده سریعا طی واکنشی قاطع اعلام می‌کنند که اینا حقشون بود. حالا اگه این بنده خدا تو اروپا هدف تروریسم قرار گرفته باشه حقشه چون یقینا خودش این داعش رو ساخته بعد با پررویی گفته ما پناهجو نمی‌پذیریم. اگه قربانی تروریسم تو خاورمیانه باشه که خب بی‌دلیل حقشه. بعد از این عزیزان می‌پرسی مگه شما فعال حقوق بشر نیستی؟ با افتخار می‌گن هستیم! بعد که می‌پرسی پس چرا می‌گی خاورمیانه‌ای حقشه؟ خیلی ریلکس، منطقی و قانع‌کننده می‌گن: خب اونا که آدم نیستن اصلا. واقعا چرا به فکر خودمون نرسیده بود؟ عموجان دستت درد نکنه که کنار فعالیت برای حقوق بشر، زحمت تشخیص بشر رو هم می‌کشی. خدا قوت. راضی نبودیم به خدا.
حالا می‌گیم اینا هیچی، الان با اون عزیزانی که احتمالا به زودی می‌آن و می‌گن این تیراندازی‌هایی که در کنسرت‌های فرانسه شده عاقبت برگزاری کنسرت مختلط بوده چیکار کنیم؟ یا با اون دوست عزیزی که دو دقیقه بعد حادثه میاد تو فیس‌بوکش می‌نویسه «من حالم خوبه، لطفا کسی نگران نشه» چیکار کنیم که علیرغم همه دقتی که کرده یادش رفته لوکیشنش رو از کرج به پاریس تغییر بده؟ با اینایی که بحث‌های تئولوژیک‌شون تو فیس‌بوک و توئیتر معمولا بیشتر از خود حادثه تلفات می‌ده چیکار کنیم؟ با رئیس‌جمهور چیکار کنیم که می‌خواست بره فرانسه؟ الان ما یه دغدغه دیگه هم پیدا کردیم. این که تعداد افرادی که بعد از این حادثه تو ایران نگران عزیزانشون شدن بیشتر از تعداد خود فرانسوی‌هاست. این وسط با خودمون چیکار کنیم!؟ جا داره دستان پرتوان مسئولین رو بابت این میزان کیش دادن ملت به خارج از کشور بفشاریم.
به‌هرحال امیدواریم فرانسه بعد از این که یه سر و سامونی به سیستم امنیتی‌اش که با روش «خدا بزرگه» و «مرگ حقه» کار می‌کنه داد به این سوالات و دغدغه‌های ما هم جواب درخور توجهی بده، وگرنه مرگ بر فرانسه.
حملاتی که در نقاط مختلف پاریس صورت گرفته دردناک و تاسف‌آوره ولی من هنوز نمی‌دونم با فاجعک (!) هایی که همیشه در کنار این فاجعه‌های بزرگ رخ می‌ده چه جوری باید کنار اومد. بعد از این جور وقایع تلخ معمولا یه سری هستن که با تمام احترامی که برای خدا قائلن جای حق نشستن و با وجود مشغله فراوان قبول زحمت کردن که حق رو به حق دار برسونن. هنوز زمانی که معلوم نشده ترورها کار کی بوده و برای چی این اتفاق‌ها افتاده سریعا طی واکنشی قاطع اعلام می‌کنند که اینا حقشون بود. حالا اگه این بنده خدا تو اروپا هدف تروریسم قرار گرفته باشه حقشه چون یقینا خودش این داعش رو ساخته بعد با پررویی گفته ما پناهجو نمی‌پذیریم. اگه قربانی تروریسم تو خاورمیانه باشه که خب بی‌دلیل حقشه. بعد از این عزیزان می‌پرسی مگه شما فعال حقوق بشر نیستی؟ با افتخار می‌گن هستیم! بعد که می‌پرسی پس چرا می‌گی خاورمیانه‌ای حقشه؟ خیلی ریلکس، منطقی و قانع‌کننده می‌گن: خب اونا که آدم نیستن اصلا. واقعا چرا به فکر خودمون نرسیده بود؟ عموجان دستت درد نکنه که کنار فعالیت برای حقوق بشر، زحمت تشخیص بشر رو هم می‌کشی. خدا قوت. راضی نبودیم به خدا.
حالا می‌گیم اینا هیچی، الان با اون عزیزانی که احتمالا به زودی می‌آن و می‌گن این تیراندازی‌هایی که در کنسرت‌های فرانسه شده عاقبت برگزاری کنسرت مختلط بوده چیکار کنیم؟ یا با اون دوست عزیزی که دو دقیقه بعد حادثه میاد تو فیس‌بوکش می‌نویسه «من حالم خوبه، لطفا کسی نگران نشه» چیکار کنیم که علیرغم همه دقتی که کرده یادش رفته لوکیشنش رو از کرج به پاریس تغییر بده؟ با اینایی که بحث‌های تئولوژیک‌شون تو فیس‌بوک و توئیتر معمولا بیشتر از خود حادثه تلفات می‌ده چیکار کنیم؟ با رئیس‌جمهور چیکار کنیم که می‌خواست بره فرانسه؟ الان ما یه دغدغه دیگه هم پیدا کردیم. این که تعداد افرادی که بعد از این حادثه تو ایران نگران عزیزانشون شدن بیشتر از تعداد خود فرانسوی‌هاست. این وسط با خودمون چیکار کنیم!؟ جا داره دستان پرتوان مسئولین رو بابت این میزان کیش دادن ملت به خارج از کشور بفشاریم.
به‌هرحال امیدواریم فرانسه بعد از این که یه سر و سامونی به سیستم امنیتی‌اش که با روش «خدا بزرگه» و «مرگ حقه» کار می‌کنه داد به این سوالات و دغدغه‌های ما هم جواب درخور توجهی بده، وگرنه مرگ بر فرانسه.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر