روح این ستارگان به دام افتاد +عکس
دانشمندان در حال انتشار تصاویر سه روح ستاره‌ای هستند که در نور مادون قرمز تلسکوپ فضایی اسپیتزر به دام افتاده‌اند.
ایسنا: دانشمندان در حال انتشار تصاویر سه روح ستاره‌ای هستند که در نور مادون قرمز تلسکوپ فضایی اسپیتزر به دام افتاده‌اند.
تمامی این سه سازه که «سحابی‌های سیارهای» نامیده می‌شوند، در واقع، ماده‌ای هستند که از ستاره‌های در حال مرگ ساطع می‌شوند. زمانی که مرگ ستارگان فرا رسید، این اجرام در شکل قطعاتی به فضای خارج منفجر شدند.
دانشمندان تصاویر به دست آمده را با هدف مطالعه تاریخ از دست دادن جرم ستارگان و چگونگی تکامل آن‌ها طی گذر زمان بررسی می‌کنند. تمامی ستارگانی که جرم آن‌ها با جرم خورشید برابری می‌کند، دارای مرگ‌های آسمانی هستند.
زمانی که عمر ستارگان خورشیدمانند بالا می‌رود (میلیاردها سال پس از تولدشان)، سوختشان را در هسته از دست می‌دهند و به شکل ستارگان عظیم و قرمزرنگ منفجر می‌شوند و این ستارگان «غول‌های سرخرنگ» خوانده می‌شوند.
این ستارگان در نهایت لایه‌های خارجی‌شان را از دست می‌دهند و زمانی که نور مافوق بنفش از هسته یک ستاره در حال مرگ لایه‌های خارجی را انرژی می‌بخشد، ماده مواج می‌درخشد و اشکال زیبای آن‌ها را در معرض نور قرار می‌دهد.
این اشیا در رنج مرگ نهایی‌شان به دلیل شباهتشان به سیارات، در سال ۱۷۸۵ توسط ویلیام هرشل به اشتباه «سحابی سیارهای» نامگذاری شدند. آن‌ها در آرایه‌ای از اشکال ظاهر می‌شوند و در تصاویر مادون قرمز اسپیتزر هم به همان ترتیب دیده می‌شوند.
ماده روح‌مانند فقط اندک هزاران سال و پیش از غیب‌شدن نهایی در تاریکی، دوام خواهد داشت. یکی از این اجرام مغزمانند بوده و دانشمندان به آن لقب «سحابی Exposed Cranium» داده‌اند.
این سحابی سیارهای تقربیا پنج هزار سال نوری از زمین فاصله دارد و در صور فلکی «ولا» قرار دارد.
این جرم آسمانی که نام اصلی آن PMR ۱ گزارش شده، میزبان یک ستاره در حال مرگ عظیم و داغ است که به سرعت تجزیه شده و جرمش را از دست می‌دهد.
درون این سحابی که در تصویر ارائه شده قرمزرنگ به نظر می‌رسد، از گاز یونیزه‌شده تشکیل شده، در حالی که پوسته سبز بیرونی خنک‌تر بوده و از مولکول‌های هیدروژن جرقه‌زننده تشکیل شده است.
دیگر جرم کشف‌شده «روح ژوپیتر» لقب گرفته و در واقع، NGC ۳۲۴۲ نام دارد.
این شیء تقریبا در فاصله هزار و ۴۰۰ سال نوری از زمین و در صورفلکلی «هیدرا» واقع شده است. نمای مادون قرمز اسپیتزر هاله بیرونی‌تر و خنک‌تر از این ستاره در حال مرگ را به نمایش می‌گذارد که در تصویر ارائه شده به رنگ قرمز است. سحابی سیارهای دیگر ملقب به «دمبل کوچک» است، حدود دو هزار و ۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله و در صور فلکی Perseus قرار دارد.
برخلاف دیگر سحابی‌های کروی، این شیء که NGC ۶۵۰ نام دارد، دارای شکل دو قطبی یا پروانه‌واری است و این امر به دلیل وجود دیسک ماده ضخیم آن است. بادهای سریع ماده را از ستاره و در بخش بالایی و پایینی این دیسک غبارین دور می‌کنند.
ابرهای قرمز و سبزرنگ این جرم کیهانی ناشی از مولکول‌های هیدروژن درخشان هستند که در این جا ناحیه سبز داغ‌تر از ناحیه قرمزرنگ است.
تمامی این سه سازه که «سحابی‌های سیارهای» نامیده می‌شوند، در واقع، ماده‌ای هستند که از ستاره‌های در حال مرگ ساطع می‌شوند. زمانی که مرگ ستارگان فرا رسید، این اجرام در شکل قطعاتی به فضای خارج منفجر شدند.
دانشمندان تصاویر به دست آمده را با هدف مطالعه تاریخ از دست دادن جرم ستارگان و چگونگی تکامل آن‌ها طی گذر زمان بررسی می‌کنند. تمامی ستارگانی که جرم آن‌ها با جرم خورشید برابری می‌کند، دارای مرگ‌های آسمانی هستند.
زمانی که عمر ستارگان خورشیدمانند بالا می‌رود (میلیاردها سال پس از تولدشان)، سوختشان را در هسته از دست می‌دهند و به شکل ستارگان عظیم و قرمزرنگ منفجر می‌شوند و این ستارگان «غول‌های سرخرنگ» خوانده می‌شوند.
این ستارگان در نهایت لایه‌های خارجی‌شان را از دست می‌دهند و زمانی که نور مافوق بنفش از هسته یک ستاره در حال مرگ لایه‌های خارجی را انرژی می‌بخشد، ماده مواج می‌درخشد و اشکال زیبای آن‌ها را در معرض نور قرار می‌دهد.
این اشیا در رنج مرگ نهایی‌شان به دلیل شباهتشان به سیارات، در سال ۱۷۸۵ توسط ویلیام هرشل به اشتباه «سحابی سیارهای» نامگذاری شدند. آن‌ها در آرایه‌ای از اشکال ظاهر می‌شوند و در تصاویر مادون قرمز اسپیتزر هم به همان ترتیب دیده می‌شوند.
ماده روح‌مانند فقط اندک هزاران سال و پیش از غیب‌شدن نهایی در تاریکی، دوام خواهد داشت. یکی از این اجرام مغزمانند بوده و دانشمندان به آن لقب «سحابی Exposed Cranium» داده‌اند.
این سحابی سیارهای تقربیا پنج هزار سال نوری از زمین فاصله دارد و در صور فلکی «ولا» قرار دارد.
این جرم آسمانی که نام اصلی آن PMR ۱ گزارش شده، میزبان یک ستاره در حال مرگ عظیم و داغ است که به سرعت تجزیه شده و جرمش را از دست می‌دهد.
درون این سحابی که در تصویر ارائه شده قرمزرنگ به نظر می‌رسد، از گاز یونیزه‌شده تشکیل شده، در حالی که پوسته سبز بیرونی خنک‌تر بوده و از مولکول‌های هیدروژن جرقه‌زننده تشکیل شده است.
دیگر جرم کشف‌شده «روح ژوپیتر» لقب گرفته و در واقع، NGC ۳۲۴۲ نام دارد.
این شیء تقریبا در فاصله هزار و ۴۰۰ سال نوری از زمین و در صورفلکلی «هیدرا» واقع شده است. نمای مادون قرمز اسپیتزر هاله بیرونی‌تر و خنک‌تر از این ستاره در حال مرگ را به نمایش می‌گذارد که در تصویر ارائه شده به رنگ قرمز است. سحابی سیارهای دیگر ملقب به «دمبل کوچک» است، حدود دو هزار و ۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله و در صور فلکی Perseus قرار دارد.
برخلاف دیگر سحابی‌های کروی، این شیء که NGC ۶۵۰ نام دارد، دارای شکل دو قطبی یا پروانه‌واری است و این امر به دلیل وجود دیسک ماده ضخیم آن است. بادهای سریع ماده را از ستاره و در بخش بالایی و پایینی این دیسک غبارین دور می‌کنند.
ابرهای قرمز و سبزرنگ این جرم کیهانی ناشی از مولکول‌های هیدروژن درخشان هستند که در این جا ناحیه سبز داغ‌تر از ناحیه قرمزرنگ است.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر