درد پریود با درد حمله قلبی برابری می‌کند؟

دویچه‌وله: بله، درست خواندید. درد پریود می‌تواند به بدی درد حمله قلبی باشد. اما در این مطلب حقایقی وجود دارد که می‌تواند رحم دردناک‌تان را ملتهب‌تر کند. در تقویم سلامت جهانی، ۲۸ ماه می (۷ خرداد) به نام روز جهانی «بهداشت قاعدگی» نامگذاری شده‌است. گرچه دوره‌های عادت‌ماهانه روند طبیعی و البته ضروری در زمینه سلامت بانوان است، این مساله هنوز هم در بسیاری از جوامع به‌عنوان تابو شناخته می‌شود و عدم‌آگاهی راجع به اهمیت بهداشت و مراقبت‌های فردی در این دوران به سلامت دختران و زنان آسیب می‌رساند، دردی که فقط زنان از آن آگاهی دارند و متاسفانه در بیشتر جوامع اهمیتی به آن داده نمی‌شود.

ما تقریبا در مسیر عبور از تابوی پریود هستیم و اکنون با عبور از دوران آگاهی‌رسانی درباره «فقر پریود» و بهبود تکنولوژی‌های مرتبط با پریود، بیشتر درباره این مساله صحبت می‌کنیم. اما یک جنبه از پریود همچنان مغفول مانده است و ما باید بیشتر درباره‌اش اطلاع‌رسانی کنیم: درد.

۸۰ درصد از زنان دیسمنوریا یا پریود دردناک را تجربه می‌کنند. این سندرم، طیفی از تجربه احساس ناراحتی تا دردی طاقت فرساست. اگر تجربه درد‌های شدید پریود را داشته باشید، احتمالا این مساله را تایید می‌کنید. این درد را که بر اثر تغییرات ترکیبات شبه هورمونی به نام پروستاگلاندین‌ها ایجاد می‌شود، دیسمنوره اسپاسمی می‌نامند. زیرا رحم به معنای واقعی کلمه منقبض می‌شود تا خون و لخته‌ها را خارج کند. چه جذاب!

مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۹ نشان داده که ۱۴ درصد از زنانی که پریود دردناک داشته‌اند از مدرسه یا محل کار خود مرخصی گرفته‌اند. در عین حال ۸۰ درصد از این زنان که به‌خاطر پریود مرخصی نگرفته‌اند رنج این درد را تحمل کرده‌اند و چندان هم در محل کار خود کارایی نداشته‌اند. این نتایج با یافته‌های سال ۲۰۱۸ جان گیلاباد، پروفسور برجسته تنظیم خانواده و بهداشت باروری دانشگاه یوسی‌ال منطبق بوده‌اند.

جان می‌گوید:‌ «این گرفتگی‌ها باعث ایسکمی می‌شود. ایسکمی ناشی از کمبود جریان اندومتر یا همان غشای مخاطی داخل رحم است. دردی که احساس می‌کنید ناشی از جریان خون کم است. درحقیقت این بسیار مشابه مکانیزم درد ناشی از حمله قلبی است. حمله قلبی نیز بر اثر ایسکمی به وجود می‌آید.»

تا همینجا هم درد پریود ترسناک به نظر می‌آید، اما موضوعات ترسناک دیگری هم وجود دارد. میزان دردی که زنان احساس می‌کنند در مقابل درمانی که دریافت می‌کنند از نظر آماری قابل مقایسه نیست. تازه این در صورتی است که پزشکان این درد را باور کنند. در اینجا حقایقی وجود دارد که می‌تواند رحم دردناک‌تان را ملتهب‌تر کند.

یک مطالعه در سال ۲۰۰۸ نشان داده است که زنان در مقایسه با مردان با احتمال کمتری مسکن‌های قوی دریافت می‌کنند و باید برای دریافت آن مدت زمان بیشتری صبر کنند. در مطالعه دیگری در سال ۲۰۱۴ در سوئد مشخص شد که مشکلات زنان به طور چشمگیری کمتر به عنوان موارد اضطراری طبقه‌بندی می‌شوند. استر چان، پزشک آمریکایی نیز در سال ۲۰۱۸ به بی‌بی‌سی گفته که درد زنان معمولا «جیناکولوژیکال» تصور می‌شود و بنابراین بسیاری از پزشکان مسکن قوی تجویز نمی‌کنند. این پزشک همچنین تاکید کرد که درد پریود اغلب دردی روان‌شناختی و نه جسمی تلقی می‌شود.

همچنین، یک تحقیق پیشگام در سال ۲۰۰۱ با عنوان «دختری که از درد گریه می‌کرد» در آمریکا انجام شد. این تحقیق نشان می‌داد با اینکه زنان نسبت به مردان درد شدیدتر، طولانی‌تر و مکرری را گزارش می‌دهند، ولی کمتر تحت درمان قرار می‌گیرند. گویا زنان باید «اثبات» کنند که به اندازه بیماران مرد درد می‌کشند. بر اساس یافته‌های این تحقیق در واقع هیچ کاری برای درمان یا جلوگیری از درد پریود انجام نشده است و بودجه‌های کافی برای تحقیقات بیشتر نیز وجود ندارد. زنان مورد بررسی در این مطالعه معتقد بودند که جدی گرفته نمی‌شوند و احساس تبعیض می‌کنند.

ایموژن والتر، ۳۱ ساله و دچار آندومتریوز است. این یک بیماری با درد مزمن است که بر اثر رشد بافت داخل رحم در خارج از این اندام اتفاق می‌افتد. زنان می‌توانند چنین دردی را خفیف یا به شکل ایموژن بسیار شدید تجربه کنند. بعضی از زنان دردی فلج کننده را تجربه می‌کنند تا حدی که مثلا زنی ترجیح می‌دهد که رحمش را بردارد. وقتی ایموژن برای اولین بار این علائم را به پزشک اعلام کرد به دیوار ناباوری آن‌ها برخورد.

او می‌گوید: «به گمانم ناخودآگاه پیش‌فرضی وجود داشت مبنی بر اینکه نمی‌توان به درک من از بدنم و تجربیاتم اتکا کرد. به نظر پزشکان من یا اغراق می‌کردم و یا اطلاعات اشتباهی می‌دادم.»

درد‌های او فورا با عنوان «پریود است» نادیده گرفته شد.

البته ما خودمان این مساله را که «درد دوران پریود بخشی از زنانگی ماست»، تبلیغ می‌کنیم. چقدر این احساس ناخوشایند ناشی از واقعیت ناعادلانه زن بودن را پذیرفته‌ایم؟ این ایده که درد در هر حال با زنانگی در ارتباط است درک دقیق متخصصان پزشکی از درد زنان را مخدوش می‌کند. اگر ما درد خود را تقلیل بدهیم یا نادیده بگیریم پزشکان نیز همین کار را خواهند کرد.

النی ماوریدس، مشاور زنان و زایمان در بیمارستان پورتلند می‌گوید: «درد پریود به دفعات نادیده انگاشته می‌شود. چون زنان همواره این درد را داشته‌اند اینگونه تصور می‌شود که باید این درد را تحمل کنند. درد موضوعی فردی است، اما خونریزی در زمان پریود مساله‌ای ملموس است. خونریزی وضعیتی سیاه و سفید است و می‌دانید که اتفاق افتاده است، اما درد یک مساله کاملا شخصی است.»

النی ماوریدس با زنان زیادی مانند ایموژن کار کرده است؛ زنانی که از اندومتریوز رنج می‌برند. حدود ۱۰ درصد از زنان در بریتانیا دچار اندومتریوز هستند، اما تشخیص این مساله هفت سال طول می‌کشد.

او می‌گوید: «بسیاری از پزشکان هنوز درک درستی از اندومتریوز ندارند. تشخیص آن نیز دشوار است، زیرا علائم آن با بسیاری از بیماری‌ها مشترک است.»

ایموژن اکنون به دلیل جراحی اندومتریوز درد‌های مزمن متفاوتی دارد. اما هنوز هم نسبت به دریافت درمان موثر احساس ترس دارد.

او توضیح می‌دهد: «احساس می‌کنم پزشکان چنین فرض می‌کنند که بدن من همواره و همانند اکنون درد خواهد کشید. این دلسردکننده و دلهره‌آور است. آیا پزشکان شرایط را فعالانه می‌سنجند و آن را درمان می‌کنند یا به نظرشان درد ناچیز و بی اهمیتی است که من باید با آن زندگی کنم؟»

جان گیلاباد معتقد است: «اگرچه درک کامل درد شخصی دیگر امری دشوار است، اما در اینجا مشخصا تبعیض جنسیتی مشاهده می‌شود. درد دشوار است، زیرا توسط بیمار احساس می‌شود نه پزشک یا محقق و بنابراین نمی‌توان آن را اندازه گرفت. من به عنوان مرد آگاه درباره این مساله صحبت می‌کنم. اما مردان زیادی وجود دارند که نمی‌توانند همدردی کنند. زیرا این معضل زنان است. چنین نگرشی حتی گاهی در میان پزشکان زن نیز دیده می‌شود. زیرا به دلیل فقدان روش تشخیصی واضح پزشکان گمان می‌کنند این درد روانشناختی است که البته این تصوری اشتباه است.» واقعیت این است که برای تحقیق در زمینه مشکلات زنان بودجه چندانی وجود ندارد.

النی ماوریدس تاکید می‌کند: هرچند کم‌توجهی به درد پریود و اندومتریوز ناشی از نگاه مردسالارانه در صنعت پزشکی است، اما چون این درد کشنده و تهدید برای زندگی نیست در اولویت قرار نمی‌گیرد.»

جان گیلاباد نیز با این قضیه موافق است. او می‌گوید: «این درد هرچند شدید باشد، اما شرایط خطرناکی نیست» این استدلال قابل درک است، اما این حقیقت را که درد زنان و درد مردان به شیوه‌های متفاوتی درمان می‌شوند تغییر نمی‌دهد. این بسیار وحشتناک است که سرویس بهداشت ملی انگلیس در سال ۲۰۱۷ کارزاری با نام «زنان را باور کنید» برای پزشکان به راه بیندازد. برای اطلاع شما از دیگر شرایط غیرکشنده باید بگوییم مطالعات مربوط به اختلال نعوذ پنج برابر بیشتر از تحقیقات مربوط به سندرم پیش از قاعدگی است. این درحالی است که ۹۰ درصد از زنان در سندرم قاعدگی علائم ناتوان‌کننده دارند و فقط ۱۹ درصد از مردان از اختلال نعوذ رنج می‌برند.

اگر تامپون‌هایمان را در هوا با افتخار تکان می‌دهیم و برای دسترسی به محصولات مرتبط با پریود کارزار به راه می‌اندازیم، باید درد خود را هم فریاد بکشیم. اما درد کشیدن نباید واقعیت زندگی تمام زنان باشد و هر زنی حق دارد شنیده شود به ویژه درباره بدنش.