بهترین‌ و به یادماندنی ترین فیلم های جانی دپ

بانی فیلم - وصال روحانی: جانی دپ که نام کاملش جان کریستوف دپ است و در ایام نوروز امسال فیلم «توریست» (گردشگر) او از تلویزیون ایران پخش شد و چهارگانه پر حادثه «دزدان دریایی کاراییب» وی نیز به کرات از شبکه‌های مختلف تلویزیون کشورمان به نمایش در آمده، در ۵۲ سالگی به نوعی بازنگری در کارهایش نیاز دارد زیرا به رغم جوان ماندن چهره‌اش و به تبع آن قابلیت برای ادامه بازی در فیلم‌های پرحادثه‌ای از همین دست (وی به واقع بازی در قسمت پنجم «دزدان دریایی کاراییب» را تازه به پایان رسانده است) سرانجام باید نقش‌های مهمتر و غنی‌تر را بجوید.

البته او پیشینه بازی در ۸ فیلم تیم برتون را که بسیار غیرمتعارف‌اند دارد و به قولی نمادی از خود برتون در قصه‌های عجیب و غریب اوست. کار مشترک آخر آنها به نام «سایه‌های تاریک» (۲۰۱۳) شکست تجاری خورد و استقبال هنری هم از آن نشد و این تکرار اتفاقی بود که برای لون رنجر همکاری مجدد او با گور وربینسکی هم رخ داده بود. با این حال کارنامه ۳۱ ساله بازیگری جانی دپ آمریکایی سرشار از فیلم‌های موفق و جالبی همچون کارهای ذیل است که الگوبرداری از روی آنها می‌تواند لااقل یک مقطع ۱۰ ساله موفق بعدی را هم برای او رقم بزند.

کابوس در خیابان الم (۱۹۸۴)

کمتر کسی متوجه شده است که یک جانی دپ بسیار جوان (۲۱ ساله) در این فیلم ترسناک کلاسیک شده وس کری ون که به حدود ۱۵ بازسازی کشیده شد و هیچیک با همین فیلم اول برابری نکردند، حضور داشته است. دپ که به توصیه نیکولاس کیج وارد کار بازیگری شده بود، در این فیلم رل همسر نانسی را که قهرمان زن قصه است، ایفا می‌کند و طبعاً توسط کاراکتر منفی معروف داستان یعنی فردی کروگر مثل صدها طعمه دیگر این مخلوق دفرمه شده کشته می‌شود.

بچه ننه (۱۹۸۸)

همکاری به یاد ماندنی جانی دپ با یکی از هنرمندان محبوبش جان واترز که در آن ایام در دوران اوجش به سر می‌برد، حضور دپ را در فیلمی موجب شد که به لطف کارگردانی هوشمندانه و حسی واترز تبدیل به یکی از کالت‌ کلاسیک‌های رده سنی جوانان شده است. مشتی جوان بی‌مسئولیت در یک دهه سرشار از بحران‌های اجتماعی و به هم ریختگی رفتاری در آمریکا فقط بر مشکلات خود و اطرافیان‌شان می‌افزایند و دپ در رل یکی از آنها بارزتر از سایرین نشان می‌دهد.

ادوارد دست قیچی (۱۹۹۰)


در شاهکار تیم برتون که یکی از بهترین‌ فیلم‌های دوران معاصر است، ادوارد (دپ) موجودی غیر متعارف است که به سبب مرگ نابهنگام خالقش (وینسنت پرایس) ناقص شده و خلقت‌اش ناتمام مانده و در نتیجه به جای دست، قیچی بر مچ‌های او سوار شده است. زنی که وی را از غار تنهایی‌اش نجات داده و به خانه مسکونی‌اش در شهری ماکت مانند (و تیم برتونی) آورده، وی را در معرض دید بیرحمانه آدم‌هایی قرار می‌دهد که او را به چشم جانوری نایاب می‌بینند و ادوارد که به دختر این زن دلبستگی پیدا کرده، از دست انسان‌های بیرحم می‌گریزد و به همان غار تنهایی خود پناه می‌برد.

چه چیزی گیلبرت گریپ را می‌خورد؟(۱۹۹۳)

در این فیلم ویژه و دیدنی لاسه هالستروم، گیلبرت (دپ) مجبور است به وضعیت آرنی برادر کوچک عقب افتاده‌اش (لئوناردو دی کاپریو) رسیدگی کند زیرا مادرشان (دارلین کیتس) از فرط چاقی قادر به ترک کردن مزرعه‌شان نیست و این قیمومیت غیر رسمی برای دپ به سبب ناملایمات روحی آرنی بسیار سخت است. در این فیلم کمی تلخ و قسمتی شیرین، مری استین برگن و جولی یت لوییس هم حضور دارند.

ادوود (۱۹۹۴)

ادوود خالق فیلم‌هایی چون «نقشه ۹ از فضا» به درست یا غلط بدترین فیلمساز تمام دوران‌ها نامیده شده و دپ رل او را در فیلم دیگری از تیم برتون بازی می‌کند. در این فیلم سیاه و سفید، ادوود را در شرایطی می‌بینیم که برای این فیلم تدارک می‌بیند و می‌خواهد از بلا لوگوسی (مارتین لاندو) اولین ایفاگر رل دراکولا که دیگر پیر شده است، در نقش اصلی استفاده کند و این مقدمه‌ای برای شکل گیری اتفاقاتی عجیب در محیطی محدود و سر بر آوردن سایر دوستان غیر عادی ادوود شامل بانی برکمین ریچ (بیل موری) به ماجرا است، بازی عالی لاندو و گریم حرفه‌ای روی چهره او و سایرین دو جایزه اسکار را نصیب این فیلم و همکاری دپ و برتون را تحکیم و تثبیت کرد.

دانی براسکو (۱۹۹۷)

در این فیلم ساخته شده توسط مایک نیوول، جانی دپ یک مامور مخفی اف.بی.آی با نام دانی براسکو است که مامور دوستی با یکی از اعضای ارشد مافیا (ال پاچینو) می‌شود تا از رازهای وی و سازمانش سر در بیاورد و آنها را گرفتار قانون کند اما چنان به این مرد ارادت پیدا می‌کند که شغل خود و موقعیت خانواده‌اش را به خطر می‌اندازد. مایکل مدسن، برونو کربی و آن هچ (در رل همسر براسکو) دیگر بازیگران عمده این فیلم که وقایع آن در اواخر دهه ۱۹۷۰ روی می‌دهد، هستند.

شجاع (۱۹۹۷)

اولین تجربه کارگردانی دپ فیلمی با ریتمی کند ولی کاری است که به آرامی شکل می‌گیرد. دپ سناریو را نیز به اتفاق برادرش و پل مک کاون نوشت و در داستان آنها رافائل (دپ) که یک سرخپوست آمریکایی است چون راه دیگری برای امرار معاش ندارد رضایت می‌دهد در فیلمی بازی کند که در پایان آن کشته می‌شود. خوشحالی و رضایت اصلی دپ در این فیلم همبازی شدن مجدد با بازیگر محبوبش مارلون براندوی معروف بعد از همکاری قبلی‌شان در فیلم «دون ژوان دی مارکو» محصول ۱۹۹۵ بود.

اسلیپی هالو (۱۹۹۹)

ضد قهرمان سوار کار و بدون سر (دپ) این فیلم به هر چیزی می‌تازد الا اهدافی که او را در همکاری دیگری بین دپ و تیم برتون به امنیت و فرجامی روشن برساند. این شاید تندترین فیلم برتون نباشد اما موهوم‌ترین کاراکتر دپ با طراحی وی و حتی از کاراکتر ادوارد دست قیچی او نیز عجیب‌تر است و اصولا گله‌ای ندارد که قیافه‌اش در بسیاری از دقایق دیده شود ولی پیوند سیما و روحیات دپ با این کاراکتر غیر قابل انکار است.

دزدان دریایی کاراییب: نفرین مروارید سیاه (۲۰۰۳)

در اولین و بهترین فیلم از چهار گانه «دزدان دریایی کاراییب» که به زودی با پخش قسمت پنجم تبدیل به یک پنجگانه می‌شود، جانی دپ در رل کاپیتان جک اسپارو (یا جک گنجشکه) دست به کاری مهم می‌زند زیرا در حالی به ستاره فیلم تبدیل می‌شود و گوی سبقت را از سایرین می‌رباید که نقش اول مرد فیلم برای اورلاندو بلوم در نظر گرفته شده بود. فرجام این جابجایی ستاره‌ها، حاکم شدن بیش از پیش این وضعیت در چهار قسمت بعدی است، به طوری که در آن فیلم‌ها دپ با آن ظاهر ویژه و موهای آشفته و سربندی که چهره حقیقی او را پنهان‌تر می‌سازد و چشم‌هایی که از آن شیطنت می‌بارد، بر علیه دزد دریایی‌ای از قبیل خود اما پیرتر از خویش به نام باربوسا (جفری راش) و دهها موجود انسان نما و دهها انسان جانور نما قیام می‌کند و سپس هر چیز دیگری را هم می‌دزدد!

پیدا کردن ناکجا آباد (۲۰۰۴)

این داستان آشنایی جی ام بری، رمان نویس معروف (دپ) با یک زن جوان و سپردن وی است که پایه گذار نوشته شدن قصه معروف پیترپن توسط او می‌شود. کیت وینسلت، داستین هافمن و جولی کریستی دیگر بازیگران فیلمی هستند که دپ برای بازی در آن نامزد جایزه اسکار شد و مثل دو مورد دیگر به این جایزه نرسید (دو مورد دیگر برای قسمت اول «دزدان دریایی کاراییب» و «سویینی تاد: آرایشگر شیطانی خیابان فلیت» بوده است).

چارلی و کارخانه شکلات (۲۰۰۴)

داستان ویژه کودکانی که در سال ۱۹۷۱ نیز با بازی جین وایلدر فقید در رل اصلی به یک فیلم سینمایی تبدیل شده بود، در ورسیونی که برتون ۳۳ سال بعد از آن ساخت، همان قدر بازیگوش و جذاب است. تصاویر پررنگ و سرشار از لعاب و جلوه فیلم چشمگیر اما باور پذیر شدن این فانتزی محض توسط دپ از آن هم جالب‌تر است.

سویینی تاد: آرایشگر شیطانی خیابان فلیت (۲۰۰۷)

در تندترین و خون بارترین فیلم تیم برتون هر چند قرار است همه چیز فانتزی صرف و قصه یک کابوس مسخره باشد، جنایت‌های مکرر یک زن (هله نا بونهام کارتر) و آرایشگر دیوانه‌ای که مغازه‌ای مخوف در خیابان فلیت دارد (دپ)، جدی را بر شوخی غالب می‌کند. از همه جالب‌تر سر بریدن‌های دپ و بونهام کارتر از مردم بینوایی است که در دام این دیوانگان می‌افتند و برتون آنها را قربانیان زندگی‌های یک عصر بدون تاریخ و فرهنگ نامیده است.

دشمنان مردم (۲۰۰۹)

در این اپیک گانگستری مایکل مان، دپ حد نهایت آرزوی هر بازیگری است که می‌خواهد سر دسته تبهکاران در یک شیکاگوی همیشه بحرانی و یا نیویورک پوشالی و در عصر الیوت نس‌ها و ال کاپون‌ها باشد و با این که کار «مان» آن قدر که تصور می‌شد کم نقص و عالی نشده، اما دپ جان و روح فیلمی است که او را در قالبی ۱۸۰ درجه متفاوت با جک گنجشکه قرار می‌دهد و طبعا بر جدیت و خطیر بودن او و مرگ محتومش در پایان قصه می‌افزاید.