عکاسانی که به تصاویر ایران آبرو بخشیدند!
هفته آخر آذرماه مراسمي با عنوان ۱۰ روز با عكاسان ايران در خانه هنرمندان برگزار شد كه سيف‌الله صمديان آن را جشن تولد دوباره عكاسي ايران ناميد، زيرا براي اولين بار عكاسي با گستردگي در جمع دوستداران، راه خود را باز كرد.
ایران نیوز: بهترين عكس از نظر ويلم فلوسر عكسي است كه اراده و روح انساني بتواند بر دوربين و برنامه پيشي گيرد، هفته آخر آذرماه مراسمي با عنوان ۱۰ روز با عكاسان ايران در خانه هنرمندان برگزار شد كه سيف‌الله صمديان آن را جشن تولد دوباره عكاسي ايران ناميد، زيرا براي اولين بار عكاسي با گستردگي در جمع دوستداران، راه خود را باز كرد. اين مراسم بهانه‌اي شد تا انجمن عكاسان ايران از نيكول فريدني، نيكول فريدني، قاسم فارسي، كاوه گلستان، بهمن جلالي، اساتيد فقيد عكاسي و يحيي ذكا، پژوهشگر فقيد در حوزه عكس تجليل كنند، عكاساني كه تأثير عميقي بر فضاي عكاسي حرفه‌اي ايران گذاشتند و آثار به جا مانده از آنها مسير عكاسي اين كشور را تغيير داد. اين جشن تولد و بزرگداشت بهانه‌اي شد تا مروري بر زندگي اين افراد داشته باشيم.
نيكول، وطن را به ما نشان داد
طبيعت نگار ارمني در ۱۳۱۴ هجري در شيراز به دنيا آمد و ۱۳۸۶ دار فاني را وداع گفت. ۱۴ ساله بود كه دوربين به دست گرفت.
نخستين بار با دوربين «زايس ايكون ۶ در ۶» و فيلم «ارتوكروماتيك گورت» از ابرها در آسماني آبي عكاسي كرد اما به دليل استفاده از فيلتر قرمز كل فيلم خراب شد زيرا نمي‌دانست ارتوكروماتيك در مقابل نور قرمز حساسيت ندارد.
نيكول فريدني طبيعت ايران را با چشمي تيزبين در بهترين ساعات روز به ثبت رسانده است. خودش مي‌گفت: «آن قدر عكس گرفتم و چاپ كردم تا ياد گرفتم.»
شخصيت كاري نيكول فريدني در ايران‌شناسي و طبيعت‌گرايي، او را جزو پيشگامان كرده بود، فخرالدين فخرالديني، هنرمند عكاس و چهره‌نگار پيشگام ايران درباره او گفته «براي طبيعت و شناسايي ايران گام‌هاي مهم و تأثيرگذاري برداشته است اگر امثال فريدني‌ها را داشتيم، طبيعت‌گرايي بهتر از اين مي‌شد، اما متأسفانه امثال اين‌ها انگشت شمارند.»
شخصيت نيكول در فرم طبيعت قرار گرفته بود، به‌گونه‌اي كه چه او را مستندنگار و چه طبيعت‌نگار اطلاق كنيم، درست است. به‌واقع او يكي از پيشگامان بزرگ طبيعت‌گرايي ايران بود.»
نصرالله كسراييان هنرمند عكاس نيز فريدني را هنرمند خوب و پركاري مي‌داند كه كارش را بلد بوده است و گفته فريدني ده‌ها سال در بيابان‌ها مي‌گشت و عكاسي مي‌كرد. از آن عكاس‌هايي نبود كه با چهار تا عكس راضي شود و خيلي كار كرده است.
عباس جعفري از عكاسان برجسته كشور درمورد نيكول معتقد است «او در عكس هايش سمتي راز‌آميز و ناپيدا از وطن را به تماشا مي‌كشاند. همان سمتي كه ما آن را ناديده انگاشته و آسان از كنار آن گذشته و مي‌گذريم. راز كار در اين است كه نيكول وطن ما را به ما نشان مي‌دهد.» (۱)
او اگرچه به عكاس طبيعت معروف بود اما عكس‌هاي بسياري با موضوعات ديگر نيز داشت كه از آن جمله مي‌توان به مجموعه عكس‌هاي تهران، قم و مشهد او اشاره كرد. (۲)
از نيكول فريدني علاوه بر عكس‌هاي منحصر به فردي كه از طبيعت در قاب خاطرات به يادگار نشانده، چندين كتاب نيز چاپ شده است كه از ميان آنها مي‌توان به خورشيد مشرق و چشم‌اندازهاي ايران اشاره كرد.
فارسي بي‌خودي عكس نگرفت
در ۷ دوره از بازي‌هاي المپيك و ۷ دوره از بازي‌هاي آسيايي حضور داشت و حتي در المپيك سيدني و بازي‌هاي آسيايي بوسان نيز كاروان ايران را همراهي كرد و متولد ۱۲۹۹ بود و ۱۳۸۲ درگذشت.
قاسم فارسي با دوربين‌هاي قطع بزرگ عكس‌هايي در تاريخ ثبت كرد كه همگي جاودانه شدند، معلم ورزش و نهايت كلمه، عكاس ورزشي و يك هنرمند بود.
اولين عكس‌هاي خود را با يك دوربين اماني ثبت كرد. در سال ۱۳۲۱ فعاليت خود را به عنوان خبرنگار و عكاس آغاز كرد، فارسي در خاطرات خود نوشته بود «معلم بودن در حوزه ورزش باعث شد تا اين موضوع بهترين راهنمايم در عكاسي ورزشي شود. هيچ وقت بي‌خودي عكس نگرفتم.» (۳)
فارسي را نخستين عكاس ورزشي ايران مي‌دانند، منوچهر زندي دبير سابق انجمن نويسندگان و عكاسان ورزشي درباره او گفته «فارسي علم و دانش عكاسي را با علم و دانش ورزش تلفيق كرد و صحه بر اين گذاشت بايد عكاسي ورزشي تخصصي شود. اگر ما نتوانستيم به عنوان روزنامه‌نگاران كاري در ورزش جهاني كنيم، اما جهان عكس‌هاي او را ديدند.» (۴)
بي‌معنايي سكوت براي بهمن
1322 در تهران به‌دنيا آمد و در 1388 از ميان ما رفت. نقش مؤثري در نسل تازه عكاسان در حوزه عكاسي مستند، مطبوعاتي و هنري ايران داشت.
بهمن جلالي كسي بود كه براي هر موضوعي در حوزه تخصصي خود با مستندات و دلايل بسيار حرفي براي گفتن داشت. نگراني جلالي از ديده نشدن بيش از ۱۶۵ سال تاريخ عكاسي در اين مملكت ناشي مي‌شد. او معتقد بود در حالي‌كه كشورهاي ديگر از حداقل‌ها تاريخ و سابقه‌اي براي خود ساخته‌اند و هنوز هم مي‌سازند ما با گنجي كه در اختيار داريم دچار نوعي كم‌كاري نابخشودني هستيم.
از مواردي كه از جلالي چهره‌اي مؤثر در عكاسي ايران ساخته بود حضور پررنگ و موضعگيري‌هاي آشكار و صريح او در تمام حوزه‌هاي مرتبط با عكاسي بود. سكوت و بي‌اعتنايي براي او معنايي نداشت و حضورش در تمام عرصه‌هاي عكاسي هميشگي بود. (5)
به عكاسي مستند علاقه‌مند بود. جلالي همواره علاقه داشت كار خود را به سبك عكاسي آماتور نزديك كرده و از سبك‌ها و قواعد عكاسي حرفه‌اي دوري كند. عكاسي را تجربي آموخت.
سال 1357 سال جلالي بود، با به تصوير كشيدن روزهاي انقلاب اسلامي ناب‌ترين لحظات تاريخ معاصر ايران را به ثبت رساند. او بعدها در مورد آن روزها گفت: «اتفاقي جلوي چشم‌مان مي‌افتاد كه فقط در كتاب‌ها در مورد آن خوانده بوديم، چيزهايي مثل انقلاب اكتبر يا انقلاب كوبا، انقلاب ايران به قدري عجيب و جذاب بود كه مي‌خواستيم هر تكه آن را بخوريم. براي ما كه در دوره خود هيچ اتفاقي را نديده بوديم خيلي تازه بود. عكاسي از اين اتفاقات هم لذت داشت. حتي از خطري هم كه وجود داشت لذت مي‌برديم. دوست داشتيم جلوتر از همه باشيم و هميشه فكر مي‌كرديم كه ممكن است همه افراد تير بخورند ولي چون ما عكاسي مي‌كرديم تير نمي‌خوريم. همه عكاس‌ها اين جوري فكر مي‌كردند.» (6)
در سال ۸۶ نمايشگاهي بزرگ از آثار جلالي در بنياد تاپيس شهر بارسلون اسپانيا برگزار شد كه مورد توجه قرار گرفت. جلالي اين نمايشگاه را مهمترين اتفاق زندگي خود پس از چهل سال عكاسي مي‌دانست.
بيش از ۵۰ نمايشگاه عكس در ايران، فرانسه، آلمان، مجارستان، چكسلواكي سابق، فنلاند، اسپانيا، استراليا و ساير كشورها برگزار كرد. (۷)
از جلالي كتاب‌هاي «هنر آفريقاي سياه»، «روزهاي خون، روزهاي آتش»، «آبادان كه مي‌جنگد»، «خرمشهر» و غيره چاپ شده است.
كاوه عاقبت عكس جنگ شد
او هميشه مي‌گفت «بايد دقيق‌تر نگاه كرد، نافذ و تيز». كاوه گلستان ۱۳۲۲ در آبادان به دنيا آمد و ۱۳ فروردين ۱۳۸۲ در سليمانيه عراق روي مين رفت. نام او با عكاسي مستند اجتماعي، رويدادهاي سال ۵۷ و جنگ‌هاي ايران و عراق، امريكا و افغانستان گره خورده است.
عكس‌هاي او از رويدادهاي انقلاب و جنگ عكس‌هاي ماندگاري هستند، علاوه بر آن پيش از انقلاب عكس‌هاي او از زنان قرباني فقر و معلولان گواهي بر اين است كه او در زمان خود به اندازه يك نسل از عكاسان خود جلوتر بود. (۸)
محمد فرنود از دوستان گلستان در مورد او گفته «كاوه اعتقاد داشت كه عكاس جنگي بايد خطر كند، اما بايد خودش زنده بماند تا عكس‌هايش را منتشر كند؛ اما خودش به اين اصل پايبند نبود. او جانش را فداي نظم و تعهد روزانه‌اش كرد. بعد از حادثه وقتي او را به بيمارستان بردند تنهايي براي خداحافظي رفتم، ياد جمله شانديز افتادم كه مي‌گفت كه ما هر روز داريم از شهدا عكس مي‌گيريم روزي هم كسي پيدا مي‌شود از جنازه ما عكس بگيرد. در پايان كاوه نيز يكي از عكس‌هاي جنگ شد.»
كاوه معتقد بود: «انسان چشم دارد كه ببيند؛ تا با ديدن بر فهم و شعور و شناختن خود از اين جهان و زندگي بيفزايد.» و مي‌گفت: «اين چشمان، چشمان من، شاهدي بوده‌اند؛ شاهدي بر مشقت زندگي در سرزمينم، در اينجا، واقعيت رنج كشيدن انسان‌هاست، اما در واقعيت اين حقيقت است كه رنج مي‌برد.» (۹)
عكس‌هاي مربوط به دو جنگ خليج فارس، حمله شيميايي صدام به حلبچه و عكس‌هايي از ورود امام خميني(ره) به ايران پس از انقلاب ۱۳۵۷ از آثار منحصر به فرد اين هنرمند عكاس به شمار مي‌آيند.
تصوير خوب نمايانگر واقعي تاريخ
ايرانشناس و پژوهشگر تاريخ هنر ايران ۱۳۰۲ در تبريز چشم به جهان گشود. او بيش از هر محققي به عكس و تصوير در كتاب «تاريخ عكاسي و عكاسان پيشگام» توجه نشان داده است، كتابي كه نخستين اثر درباره تحولات عكاسي در ايران است. يحيي ذكاء ۱۳۷۹ در تهران درگذشت.
«تاريخ عكاسي و عكاسان پيشگام» نخستين اثر مستقل و مشروح در تاريخ عكاسي ايران است و تا اندازه‌اي تحولات تاريخي و هنري عكاسي را در ۱۵۰ سال اخير در كشور را مي‌نماياند اما ذكاء خود معترف است كه «اين اثر نمي‌تواند يك كار تحقيقي كافي و وافي به شمار آيد و بر پژوهندگان جوان ايران است كه در آينده، دنباله كار را بگيرند و با بررسي‌هاي دقيق‌تر و فني‌تر در آثار و احوال عكاسان پيشين، سهم هر يك را در پيشبرد اين رشته از هنر و فن، ارزيابي كنند.
گاه يك عكس يا تصوير خوب و روشن، بيش از ده‌ها برگ نوشته مي‌تواند به آساني روشنگر و گوياي حادثه‌اي باشد و گوشه‌هاي تاريك زندگاني آدميان را باز نمايد.
از سوي ديگر، امروزه عكاسي از مراحل تفنني و نمايشي و تفريحي گذشته وارد مراحل بسيار دقيق و ظريف علمي و فني گرديده و در همه زمينه‌ها به پيشرفت‌هاي شگرف دست يافته است و هم‌اكنون در همه شئون بويژه پژوهش‌هاي پزشكي و فضايي و محيط‌شناسي و جغرافيايي و غيره نفوذ فوق العاده يافته و نتيجه‌هاي نيكو و شگفت آور، به بار آورده است.»(۱۰)
ذكاء از كارشناسان آثار هنري بود و آثار بسياري از موزه‌هاي ايران از جمله كاخ گلستان، آبگينه، فرش، رضا عباسي، هنرهاي تزئيني و نگارستان با همت او گردآوري و كارشناسي شد و رساله‌اي نيز با همكاري محمدحسين سمسار به نام موزه‌هاي ايران تأليف و منتشر كرد. وي در بازيافت يكي از ارزنده‌ترين آثار هنري ايران، يعني شاهنامه طهماسبي، نقشي ارزنده داشت. در هنگامي كه هاتن امريكايي دارنده شاهنامه طهماسبي قصد كرد آن نسخه را بفروشد و به ايران پيشنهاد فروش كرد، ذكاء يكي از دو نفري بود كه از جانب نخست‌وزيري مأموريت يافت تا به ايالات متحده سفر كند و به ارزشيابي نسخه بپردازد. (۱۱)
طبيعت نگار ارمني در ۱۳۱۴ هجري در شيراز به دنيا آمد و ۱۳۸۶ دار فاني را وداع گفت. ۱۴ ساله بود كه دوربين به دست گرفت.
نخستين بار با دوربين «زايس ايكون ۶ در ۶» و فيلم «ارتوكروماتيك گورت» از ابرها در آسماني آبي عكاسي كرد اما به دليل استفاده از فيلتر قرمز كل فيلم خراب شد زيرا نمي‌دانست ارتوكروماتيك در مقابل نور قرمز حساسيت ندارد.
نيكول فريدني طبيعت ايران را با چشمي تيزبين در بهترين ساعات روز به ثبت رسانده است. خودش مي‌گفت: «آن قدر عكس گرفتم و چاپ كردم تا ياد گرفتم.»
شخصيت كاري نيكول فريدني در ايران‌شناسي و طبيعت‌گرايي، او را جزو پيشگامان كرده بود، فخرالدين فخرالديني، هنرمند عكاس و چهره‌نگار پيشگام ايران درباره او گفته «براي طبيعت و شناسايي ايران گام‌هاي مهم و تأثيرگذاري برداشته است اگر امثال فريدني‌ها را داشتيم، طبيعت‌گرايي بهتر از اين مي‌شد، اما متأسفانه امثال اين‌ها انگشت شمارند.»
شخصيت نيكول در فرم طبيعت قرار گرفته بود، به‌گونه‌اي كه چه او را مستندنگار و چه طبيعت‌نگار اطلاق كنيم، درست است. به‌واقع او يكي از پيشگامان بزرگ طبيعت‌گرايي ايران بود.»
نصرالله كسراييان هنرمند عكاس نيز فريدني را هنرمند خوب و پركاري مي‌داند كه كارش را بلد بوده است و گفته فريدني ده‌ها سال در بيابان‌ها مي‌گشت و عكاسي مي‌كرد. از آن عكاس‌هايي نبود كه با چهار تا عكس راضي شود و خيلي كار كرده است.
عباس جعفري از عكاسان برجسته كشور درمورد نيكول معتقد است «او در عكس هايش سمتي راز‌آميز و ناپيدا از وطن را به تماشا مي‌كشاند. همان سمتي كه ما آن را ناديده انگاشته و آسان از كنار آن گذشته و مي‌گذريم. راز كار در اين است كه نيكول وطن ما را به ما نشان مي‌دهد.» (۱)
او اگرچه به عكاس طبيعت معروف بود اما عكس‌هاي بسياري با موضوعات ديگر نيز داشت كه از آن جمله مي‌توان به مجموعه عكس‌هاي تهران، قم و مشهد او اشاره كرد. (۲)
از نيكول فريدني علاوه بر عكس‌هاي منحصر به فردي كه از طبيعت در قاب خاطرات به يادگار نشانده، چندين كتاب نيز چاپ شده است كه از ميان آنها مي‌توان به خورشيد مشرق و چشم‌اندازهاي ايران اشاره كرد.
فارسي بي‌خودي عكس نگرفت
در ۷ دوره از بازي‌هاي المپيك و ۷ دوره از بازي‌هاي آسيايي حضور داشت و حتي در المپيك سيدني و بازي‌هاي آسيايي بوسان نيز كاروان ايران را همراهي كرد و متولد ۱۲۹۹ بود و ۱۳۸۲ درگذشت.
قاسم فارسي با دوربين‌هاي قطع بزرگ عكس‌هايي در تاريخ ثبت كرد كه همگي جاودانه شدند، معلم ورزش و نهايت كلمه، عكاس ورزشي و يك هنرمند بود.
اولين عكس‌هاي خود را با يك دوربين اماني ثبت كرد. در سال ۱۳۲۱ فعاليت خود را به عنوان خبرنگار و عكاس آغاز كرد، فارسي در خاطرات خود نوشته بود «معلم بودن در حوزه ورزش باعث شد تا اين موضوع بهترين راهنمايم در عكاسي ورزشي شود. هيچ وقت بي‌خودي عكس نگرفتم.» (۳)
فارسي را نخستين عكاس ورزشي ايران مي‌دانند، منوچهر زندي دبير سابق انجمن نويسندگان و عكاسان ورزشي درباره او گفته «فارسي علم و دانش عكاسي را با علم و دانش ورزش تلفيق كرد و صحه بر اين گذاشت بايد عكاسي ورزشي تخصصي شود. اگر ما نتوانستيم به عنوان روزنامه‌نگاران كاري در ورزش جهاني كنيم، اما جهان عكس‌هاي او را ديدند.» (۴)
بي‌معنايي سكوت براي بهمن
بهمن جلالي كسي بود كه براي هر موضوعي در حوزه تخصصي خود با مستندات و دلايل بسيار حرفي براي گفتن داشت. نگراني جلالي از ديده نشدن بيش از ۱۶۵ سال تاريخ عكاسي در اين مملكت ناشي مي‌شد. او معتقد بود در حالي‌كه كشورهاي ديگر از حداقل‌ها تاريخ و سابقه‌اي براي خود ساخته‌اند و هنوز هم مي‌سازند ما با گنجي كه در اختيار داريم دچار نوعي كم‌كاري نابخشودني هستيم.
از مواردي كه از جلالي چهره‌اي مؤثر در عكاسي ايران ساخته بود حضور پررنگ و موضعگيري‌هاي آشكار و صريح او در تمام حوزه‌هاي مرتبط با عكاسي بود. سكوت و بي‌اعتنايي براي او معنايي نداشت و حضورش در تمام عرصه‌هاي عكاسي هميشگي بود. (5)
به عكاسي مستند علاقه‌مند بود. جلالي همواره علاقه داشت كار خود را به سبك عكاسي آماتور نزديك كرده و از سبك‌ها و قواعد عكاسي حرفه‌اي دوري كند. عكاسي را تجربي آموخت.
سال 1357 سال جلالي بود، با به تصوير كشيدن روزهاي انقلاب اسلامي ناب‌ترين لحظات تاريخ معاصر ايران را به ثبت رساند. او بعدها در مورد آن روزها گفت: «اتفاقي جلوي چشم‌مان مي‌افتاد كه فقط در كتاب‌ها در مورد آن خوانده بوديم، چيزهايي مثل انقلاب اكتبر يا انقلاب كوبا، انقلاب ايران به قدري عجيب و جذاب بود كه مي‌خواستيم هر تكه آن را بخوريم. براي ما كه در دوره خود هيچ اتفاقي را نديده بوديم خيلي تازه بود. عكاسي از اين اتفاقات هم لذت داشت. حتي از خطري هم كه وجود داشت لذت مي‌برديم. دوست داشتيم جلوتر از همه باشيم و هميشه فكر مي‌كرديم كه ممكن است همه افراد تير بخورند ولي چون ما عكاسي مي‌كرديم تير نمي‌خوريم. همه عكاس‌ها اين جوري فكر مي‌كردند.» (6)
در سال ۸۶ نمايشگاهي بزرگ از آثار جلالي در بنياد تاپيس شهر بارسلون اسپانيا برگزار شد كه مورد توجه قرار گرفت. جلالي اين نمايشگاه را مهمترين اتفاق زندگي خود پس از چهل سال عكاسي مي‌دانست.
بيش از ۵۰ نمايشگاه عكس در ايران، فرانسه، آلمان، مجارستان، چكسلواكي سابق، فنلاند، اسپانيا، استراليا و ساير كشورها برگزار كرد. (۷)
از جلالي كتاب‌هاي «هنر آفريقاي سياه»، «روزهاي خون، روزهاي آتش»، «آبادان كه مي‌جنگد»، «خرمشهر» و غيره چاپ شده است.
كاوه عاقبت عكس جنگ شد
عكس‌هاي او از رويدادهاي انقلاب و جنگ عكس‌هاي ماندگاري هستند، علاوه بر آن پيش از انقلاب عكس‌هاي او از زنان قرباني فقر و معلولان گواهي بر اين است كه او در زمان خود به اندازه يك نسل از عكاسان خود جلوتر بود. (۸)
محمد فرنود از دوستان گلستان در مورد او گفته «كاوه اعتقاد داشت كه عكاس جنگي بايد خطر كند، اما بايد خودش زنده بماند تا عكس‌هايش را منتشر كند؛ اما خودش به اين اصل پايبند نبود. او جانش را فداي نظم و تعهد روزانه‌اش كرد. بعد از حادثه وقتي او را به بيمارستان بردند تنهايي براي خداحافظي رفتم، ياد جمله شانديز افتادم كه مي‌گفت كه ما هر روز داريم از شهدا عكس مي‌گيريم روزي هم كسي پيدا مي‌شود از جنازه ما عكس بگيرد. در پايان كاوه نيز يكي از عكس‌هاي جنگ شد.»
كاوه معتقد بود: «انسان چشم دارد كه ببيند؛ تا با ديدن بر فهم و شعور و شناختن خود از اين جهان و زندگي بيفزايد.» و مي‌گفت: «اين چشمان، چشمان من، شاهدي بوده‌اند؛ شاهدي بر مشقت زندگي در سرزمينم، در اينجا، واقعيت رنج كشيدن انسان‌هاست، اما در واقعيت اين حقيقت است كه رنج مي‌برد.» (۹)
عكس‌هاي مربوط به دو جنگ خليج فارس، حمله شيميايي صدام به حلبچه و عكس‌هايي از ورود امام خميني(ره) به ايران پس از انقلاب ۱۳۵۷ از آثار منحصر به فرد اين هنرمند عكاس به شمار مي‌آيند.
تصوير خوب نمايانگر واقعي تاريخ
ايرانشناس و پژوهشگر تاريخ هنر ايران ۱۳۰۲ در تبريز چشم به جهان گشود. او بيش از هر محققي به عكس و تصوير در كتاب «تاريخ عكاسي و عكاسان پيشگام» توجه نشان داده است، كتابي كه نخستين اثر درباره تحولات عكاسي در ايران است. يحيي ذكاء ۱۳۷۹ در تهران درگذشت.
«تاريخ عكاسي و عكاسان پيشگام» نخستين اثر مستقل و مشروح در تاريخ عكاسي ايران است و تا اندازه‌اي تحولات تاريخي و هنري عكاسي را در ۱۵۰ سال اخير در كشور را مي‌نماياند اما ذكاء خود معترف است كه «اين اثر نمي‌تواند يك كار تحقيقي كافي و وافي به شمار آيد و بر پژوهندگان جوان ايران است كه در آينده، دنباله كار را بگيرند و با بررسي‌هاي دقيق‌تر و فني‌تر در آثار و احوال عكاسان پيشين، سهم هر يك را در پيشبرد اين رشته از هنر و فن، ارزيابي كنند.
گاه يك عكس يا تصوير خوب و روشن، بيش از ده‌ها برگ نوشته مي‌تواند به آساني روشنگر و گوياي حادثه‌اي باشد و گوشه‌هاي تاريك زندگاني آدميان را باز نمايد.
از سوي ديگر، امروزه عكاسي از مراحل تفنني و نمايشي و تفريحي گذشته وارد مراحل بسيار دقيق و ظريف علمي و فني گرديده و در همه زمينه‌ها به پيشرفت‌هاي شگرف دست يافته است و هم‌اكنون در همه شئون بويژه پژوهش‌هاي پزشكي و فضايي و محيط‌شناسي و جغرافيايي و غيره نفوذ فوق العاده يافته و نتيجه‌هاي نيكو و شگفت آور، به بار آورده است.»(۱۰)
ذكاء از كارشناسان آثار هنري بود و آثار بسياري از موزه‌هاي ايران از جمله كاخ گلستان، آبگينه، فرش، رضا عباسي، هنرهاي تزئيني و نگارستان با همت او گردآوري و كارشناسي شد و رساله‌اي نيز با همكاري محمدحسين سمسار به نام موزه‌هاي ايران تأليف و منتشر كرد. وي در بازيافت يكي از ارزنده‌ترين آثار هنري ايران، يعني شاهنامه طهماسبي، نقشي ارزنده داشت. در هنگامي كه هاتن امريكايي دارنده شاهنامه طهماسبي قصد كرد آن نسخه را بفروشد و به ايران پيشنهاد فروش كرد، ذكاء يكي از دو نفري بود كه از جانب نخست‌وزيري مأموريت يافت تا به ايالات متحده سفر كند و به ارزشيابي نسخه بپردازد. (۱۱)
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر