شروع روز‌های سخت فینالیست آسیا

روزنامه ایران ورزشی: «مهم این است که یک امتیاز گرفتیم و نباختیم» یا «دو امتیاز حساس از دست دادیم که آخر فصل افسوسش را می‌خوریم» دو نوع نگاه به بازی پرسپولیس و نساجی است. چیزی مثل همان کلیشه نیمه پر و نیمه خالی لیوان. پرسپولیس بعد از شکست دردناک در فینال لیگ قهرمانان آسیا به لیگ برگشت. با استراحتی اندک بعد از فشاری خردکننده. آن هم در زمینی که بیشتر به شالیزار و استخر شبیه بود تا چمن! از این منظر قرمزها باید خوشحال باشند که مصدوم ندادند یا کسی غرق نشد.

نیمه پر لیوان می‌گوید تیم در این زمین فاجعه هم عالی بازی کرد. هشت موقعیت ساخت، وقتی در زمین حریف عقب بود پا پس نکشید، روی زمین، هوا و شوت از راه دور بختش را آزمایش کرد. بدشانس بود که تیر دروازه مانع از گل دوم آنها شد. بازیکنان با اشتیاق و ولع بازی کردند. تیمی که چهار بار قهرمان لیگ داخلی شده و دو بار در فینال لیگ قهرمانان حاضر شده قاعدتاً باید کمی اشباع شده باشد اما زیر باران شدید و در استخر، قرمزها با تمام وجود جنگیدند و تا آخرین ثانیه یورش بردند. صحنه‌ای که سیدجلال خودش را با صورت جلوی شوت بازیکن نساجی پرتاب کرد را مرور کنید. آنها در لیگ ایران شکست ناپذیرند و کسب یک امتیاز در این شرایط روحی و جوی نمایشی قهرمانانه بود.

نیمه خالی اما به فقدان تمام کنندگی در این تیم اشاره می‌کند. اینکه مهدی عبدی کماکان دارد در لیگ فرصت سوزی می‌کند. او تا همین امروز دست‌کم هفت موقعیت مسلم را از دست داده است. تیم از کرنرها و ضربات کاشته استفاده نمی‌کند. آنها در فینال لیگ قهرمانان هم ۸ بار صاحب کرنر شدند اما حتی یک ضربه خطرناک به سمت دروازه حریف نزدند. روی گل نساجی معلوم نشد چرا مجتبی بیژن یارگیری نشد و در نفوذ از کناره‌ها مدافعان پرسپولیس باج می‌دهند. مهدی شیری برای تیم یک تهدید است و امید عالیشاه سرگردان و بی‌اثر بازی می‌کند و...

کسانی هم البته دست به نقد یحیی گل‌محمدی زده‌اند که اصرار دارد به همان شیوه‌ای که نتوانست به نفت مسجدسلیمان و اولسان گل بزند با همان سبک مقابل نساجی ایستاد. ارسال توپ‌های بلند و کج و کوله از سوی هافبک‌هایی که هرچه بلد باشند سانتر کردن بلد نیستند. منصفانه نیست این دیدار را از منظر فنی نقد کرد. در زمینی که بازیکن باید دنبال یک وجب چمن خشک بگردد و مواظب باشد پایش توی باتلاق فرو نرود حرف زدن از موضوعات فنی شاید سختگیرانه باشد.

قرمزها در سی دقیقه نخست مالک زمین بودند اما باز هم در خلق موقعیت مشکل داشتند و اتفاقاً با اولین حمله حریف گل خوردند. آنها همین معضل را در چمن مخملی آزادی هم داشتند، در قطر هم داشتند، با رفتن بشار رسن به نظر می‌رسد یحیی باید به فکر یک بازیکن فانتزی باز پشت سر مهاجمان باشد.

کسی که هم موقعیت بسازد و هم در لحظات حساس خودش در بسته را باز کند. همان کاری که مهدی ترابی می‌کرد و با رفتنش کمر تیم شکست. جدایی بشار رسن این مشکل را مضاعف کرده است و احسان پهلوان هم به کناره‌ها تمایل دارد، درست مثل وحید امیری که اگر چه تکنیک لازم برای بازی جلوی احمد نوراللهی و سرلک را دارد اما تا توپ را می‌گیرد ناخودآگاه به سمت گوشه‌ها حرکت می‌کند.

شاید سعید حسین‌پور بتواند در نقشی متفاوت ظاهر شود. چیزی شبیه یک گره‌گشا یا در بازکن. هافبک جوان و خوش تکنیکی که احتمالاً یحیی کم‌کم به او میدان بیشتری بدهد.