معادلات متفاوت نقل‌وانتقالاتی در فوتبال ایران
تیم‌های فوتبال در ایران در شرایطی که همیشه در نقل و انتقالات بازیکنان متضرر می‌شوند، علاقه زیادی هم به تفاوت معادلات نقل و انتقالات دارند.
خبرگزاری تسنیم: تیم‌های فوتبال در ایران در شرایطی که همیشه در نقل و انتقالات بازیکنان متضرر می‌شوند، علاقه زیادی هم به تفاوت معادلات نقل و انتقالات دارند.
مدت‌هاست که در فصل نقل و انتقال بازیکنان در فوتبال ایران، اتفاقات عجیب و غریب رخ می‌دهد. از بازیکنان بی‌کیفیت خارجی که وارد فوتبال ایران می‌شدند تا بازیکنان ایرانی که با اتفاقات عجیب و غریب و گاهی با روابط پشت پرده عضو باشگاه‌های مطرح لیگ برتری می‌شوند.
فدراسیون فوتبال در تمام این سال‌ها سعی کرده مقابل برخی اتفاقات عجیب در نقل و انتقالات را با قوانینی که گاهی موفق و گاهی ناموفق بوده بگیرد، اما همیشه راهی برای ضربه زدن به بدنه فوتبال در نقل و انتقالات وجود دارد. علت اصلی آن هم پول بسیار زیادی است که در نقل و انتقالات جابه‌جا می‌شود و عمدتاً مدیر برنامه‌ها در این مسئله نقش پررنگی دارند.
به طور مثال از ابتدای این فصل، فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ سعی کردند با ممنوع کردن ورود بازیکنان و مربیان خارجی، مقابل دلالی‌های ارزی را بگیرند. مسئله‌ای که پرونده‌های بین‌المللی زیادی را علیه باشگاه‌های ایرانی و حتی فدراسیون فوتبال باز کرده و همین موضوع فوتبال ایران را در فیفا زبانزد کرده است. فوتبالی که قرارداد می‌بندد، به تعهداتش عمل نمی‌کند و در نهایت با رأی فیفا مجبور به پرداخت پول همراه به جریمه می‌شود.
حالا در شرایطی که باشگاه‌های ایرانی نمی‌توانند بازیکن خارجی بگیرند، اما راه‌های دیگری جایگزین شده تا جابه‌جایی پول‌های بزرگ در نقل و انتقالات انجام شود. یکی از راه‌ها افزایش قرارداد بازیکنان در میانه قرارداد جاری است. بسیاری از بازیکنان با وجود اینکه با باشگاه متبوع خود قرارداد داشتند، اما به یک باره درخواست دادند که قراردادشان دو، سه و حتی چهار برابر شود. مسئله‌ای که در بسیاری از مواقع با موافقت مدیران باشگاه‌ها نیز مواجه می‌شود و همین مسئله می‌تواند در فصل‌های آینده ضربات جبران ناپذیر دیگری را به پیکره باشگاه‌ها وارد کند.
این راه فقط یکی از تغییر معادلات در نقل و انتقالات فوتبال ایران است. مدتی است که بازیکنان ایرانی راهی فوتبال اروپا می‌شوند که عمدتاً مقصد آنها لیگ‌ها و تیم‌های درجه سه تا درجه پنج است و پس از گذشت مدتی کوتاه از قرارداد، با رقمی سنگین به فوتبال ایران باز می‌گردند. این شاید یکی از ترفندهای جدیدی است که بازار نقل و انتقالات را دچار تحولات مالی سنگین کند که نمونه آن در هیچ کجای دنیا دیده نمی‌شود.
نقل و انتقال بازیکنان در فوتبال دنیا، یکسری قوانین قطعی دارد که فیفا دو طرف قرارداد را ملزم به آن می‌کند و یکسری قوانین هم توافقی میان بازیکن و مربی با کارفرما یا میان دو کارفرما (دو باشگاه برای انتقال قرضی یا قطعی بازیکن یا مربی) است. آن چیزی که این روزها در فوتبال ایران شاهد آن هستیم اتفاقی نادر در فوتبال دنیاست؛ به این صورت که بازیکن به صورت قرضی به باشگاه‌های ایرانی می‌آید و بابت انتقال او پول رضایتنامه پرداخت می‌شود.
در پنجره‌های نقل و انتقالاتی اخیر فوتبال ایران، بازیکنانی داخلی زیادی بوده‌اند که قراردادهای بلند مدت با باشگاه‌های اروپایی امضا کرده، اما با حضوری کوتاه و شاید حتی بدون انجام مسابقه به ایران بازگشته‌اند. بازگشت آنها هم همراه با هزینه بسیار بالایی برای باشگاه خواهان است و شاید گاهی چند برابر قرارداد بازیکن، باشگاه‌های ایرانی پولی را به نام رضایتنامه می‌دهند تا بازیکن مدنظرشان را به صورت قرضی بگیرند.
اگر نام این پول رضایتنامه است، پس انتقال قرضی چه معنایی دارد؟ رضایتنامه مجوزی برای جدایی قطعی بازیکن است و در صورت پرداخت این پول، باشگاه می‌تواند بازیکن مورد نظرش را به صورت قطعی جذب کند. آیا مسئله پشت پرده‌ای در پس ماجرا وجود دارد؟
در فوتبال اروپا می‌بینیم که گرت بیل از رئال مادرید به تاتنهام منتقل می‌شود، اما این باشگاه انگلیسی و متمول پولی بابت رضایتنامه بیل به رئال مادرید پرداخت نمی‌کند. فقط توافقی صورت می‌گیرد که 50 درصد دستمزد بیل توسط تاتنهام پرداخت شود و مابقی پرداختی باید از سوی رئال مادرید صورت بگیرد.
در بیشتر مواقع هم انتقال‌های قرضی به این صورت است که کارفرمای اصلی تمام حقوق بازیکن را پرداخت می‌کند و بازیکن به باشگاه دیگری می‌رود که این شکل انتقال هم دلایل خاص خودش را دارد. شاید بازیکنی برای انجام بازی بیشتر، کسب تجربه و شاید به این دلیل که جایی در تفکر سرمربی ندارد به تیمی قرض داده می‌شود تا دوباره به باشگاه خود برگردد یا در صورت بازی کردن و پیدا شدن مشتری، به فروش قطعی برسد.
حالا کدام بازیکنان داخلی ایرانی قابل مقایسه با ابعاد کیفی، ارزشی و حتی تبلیغاتی گرت بیل هستند؟ آیا رئال مادرید وقتی تاتنهام را خواهان ستاره‌اش می‌دید، نمی‌توانست درخواست پول بابت رضایتنامه کند؟ پس چگونه است که حتی نیمی از دستمزد او را پرداخت می‌کند تا این بازیکن در تاتنهام توپ بزند؟ پس بازیکنان ایرانی تحت چه شرایطی به تیم‌های درجه چندم اروپایی می‌روند و هنگام بازگشت به فوتبال ایران، قراردادشان قرضی است که بابت این انتقال هم پول رضایتنامه پرداخت می‌شود و هم به بازیکن دستمزد پرداخت می‌شود آن هم دستمزدهای میلیاردی که گوش شنونده از شنیدنش سوت می‌کشد؟
آیا می‌توان خوشبین بود که پای برخی مدیر برنامه‌ها در اینگونه انتقال‌ها باز نشده است؟ آیا می‌توان خوشبین بود که این شیوه‌ای جدید برای رسیدن به پول بیشتر و جابجایی پول‌های بزرگ نیست؟ چگونه است که باشگاه‌های ایرانی هم پول رضایتنامه می‌دهند، هم دستمزد پرداخت می‌کنند و هم بازیکن را به صورت قرضی می‌گیرند؟
یعنی بازیکنان ایرانی تبدیل به کیسه‌هایی شده‌اند که باشگاه‌های اروپایی آنها را برای دریافت پول از باشگاه‌های ایرانی دوخته‌اند؟ چرا باید بازیکنانی با حداقل کیفیت راهی فوتبال اروپا شوند و بدون کمترین حضور در ترکیب با قیمتی چند برابری به فوتبال ایران برگردند و حتی قراردادشان هم قرضی باشد. به این دلیل که باشگاه‌های ایرانی مجبور باشند هر سال بابت پول رضایتنامه پولی پرداخت کنند. این سؤال به صورت مشخص مطرح است که چرا معادلات نقل و انتقالاتی در فوتبال ایران متفاوت است؟
ارسال نظر