پرسپولیس، سلطان ریتم؛ آن‌ها مدیریت می‌کنند

ورزش سه: جریان بازی با آلومینیوم اراک به خوبی آنچه یحیی گل محمدی انتظار داشت پیش رفت. زدن دو گل در نیمه اول آن هم مقابل تیم علیرضا منصوریان که هر از زمان بازی بگذرد و دروازه‌اش باز نشود،گل زدن به آن سخت‌تر هم می‌شود.

غلبه بر سازمان دفاعی تیم علیرضا منصوریان کار ساده‌ای نیست. این مربی نشان داده که بلد است مقابل تیم‌های قوی‌تر از خود، که توپ بیشتر در اختیار حریف است، چگونه موقعیت زیادی به حریف ندهد. اما شاگردان یحیی گل‌محمدی با توانی که در دادن پاس‌های سریع و تک‌ضرب پیدا کرده‌اند توانستند خیلی زود و قبل از آنکه نیاز به زدن زور اضافی در نیمه دوم داشته باشند پیروزی‌ خود مقابل آلومینیوم را قطعی کنند. توانی که پرسپولیس پیدا کرده همین است که آنها ریتم و ضرباهنگ بازی را به دلخواه خود به دست می‌گیرند. کلید برتری بر آلومینیوم در دادن پاس‌های سرعتی و تک‌ضرب و پرهیز از بازی پرحوصله با پاس‌های زیاد در عرض بود که پرسپولیس به خوبی آن را اجرا کرد.

تجربه نشان داده که بازی باحوصله که همراه با پاس‌های زیاد اما خنثی و غیرموثر در پشت لایه‌های دفاعی حریفی با سازمان دفاعی مناسب باشد، لزوما به گل زدن منجر نمی‌شود. گاهی لازم است تا فرصت لازم برای شکل گرفتن سازمان دفاعی را به حریف نداد و لازمه این موضوع دادن سرعت به بازی است. هنر پرسپولیس در بازی با آلومینیوم همین بود که اجازه نداد جریان بازی طبق آنچه مورد پسند منصوریان است شکل بگیرد. سرعت دادن به بازی با کم کردن ضربات اضافی به توپ از سوی بازیکنان و گذاشتن توانی بیشتر از آنچه معمولا بازیکنان پرسپولیس در بیست دقیقه ابتدایی بازی‌های خود می‌گذارند باعث شد تا پاس‌های تک‌ضرب به همراه جابجایی‌های سریع بازیکنان، باز شدن دفاع آلومینیوم را راحت کند. پرسپولیس ترجیح داد به جای دادن پاس‌های عرضی زیاد اما باحوصله، پاس‌های سرعتی را چاشنی کارش کند.

زدن دو گل در نیمه اول، اتفاق خوبی برای گل‌محمدی محسوب می‌شد تا بتواند با خیال راحت نیمه دوم را به دلخواه خود و با نگاه به بازی بعدی‌اش مقابل استقلال پیش ببرد. بدین ترتیب تیمی که نیمه اول بار خود را بسته بود، نیمه دوم بازی را اداره کرد تا زیاد از بازیکنانش انرژی نگیرد و ریکاوری برای دربی را ساده‌تر کند. در نیمه دوم پرسپولیس عامدانه و به دستور مربیان خود عقب آمد. بازیکنان سرعتی این تیم در نیمه دوم خیزی برای زدن استارت‌های سریع برنداشتند و انرژی زیادی هم برای پرسینگ در نیمه زمین حریف صرف نکردند. اجازه دادند آلومینیوم توپ را در دست بگیرد و برای گرفتن توپ از آنها عجله‌ای به خرج ندادند و در زمین خود ماندند. نگاه مربیان پرسپولیس احتمالا به دربی پنجشنبه مقابل استقلال بود تا در فاصله چهار روزه تا آن بازی زمان کمتری صرف ریکاوری بازیکنان خود کنند.

تعویض امید عالیشاه و مهدی ترابی که بیشترین نقش را در دادن ریتم و سرعت به بازی پرسپولیس دارند نیز در همین راستا بود. استراحت به دو بازیکنی که شاید مهمترین ابزار یحیی برای آزار خط دفاع استقلال در دربی و عقب نگه داشتن هافبک‌های کناری استقلال باشند هوشمندانه و به لطف دو گل نیمه اول انجام شد. از آن طرف انتقال وحید امیری به خط حمله در راستای کم کردن برخوردهای فیزیکی این بازیکن در خط دفاع و در نتیجه صرف انرژی کمتر از سوی او بود. هر چند امیری به محض رفتن در خط حمله رو به همان بازی همیشگی خود با دوندگی زیاد و پرسینگ مدافعان آورد اما او نیز زود متوجه شد که نیازی به این کار نیست. هر چند در توان بدنی او به نحوی است که فاصله چهار روزه تا دربی برای ریکاوری بدنی او کافی و چه بسا زیاد هم باشد!

بدین طریق پرسپولیس نیمه دوم را مدیریت کرد تا با صرف انرژی کمتر در این نیمه خود را برای دربی آماده کند.

متخصصان ریتم و ضرباهنگ در لیگ برتر، یک نیمه را با پاس‌های تک‌ضرب و جابجایی‌های سریع، حریف را سردرگم کردند و یک نیمه هم بیشتر استراحت کردند و هوشمندانه کمتر دویدند. این شاید مهمترین قابلیت تیم گل‌محمدی است که می‌تواند بسته به جریان بازی و شرایط آن، بازی را مدیریت کند. به وقتش بدود و سریع باشد تا به گل برسد و به وقتش با صرف انرژی کمتر، بازی را مدیریت کند اما موقعیتی هم به حریف ندهد.