هانری بنویسید، آرسنال بخوانید!

طرفداری: شاید برای یک هوادار فوتبال ایتالیا، فوتبال فرانسه در اواخر دهه نود و البته اوایل دهه قبل، یادآور خاطرات تلخی باشد اما بیایید برای لحظاتی آن اتفاقات را فراموش کنیم(اگر می توانید) و ذهن خود را معطوف جواهری فرانسوی کنیم که قلب همه ما را ربود و تاریخ فوتبال جهان را با فریادهای طرفدارانش ورق زد.


تیری هانری برای من داستان های متفاوتی دارد. او در یوونتوسِ ایتالیا، تیمی که بهشت بازیکنان فرانسویست، موفق نبود اما با گرفتن بلیط لندن، تاریخ فوتبال در این شهر را برای همیشه تغییر داد. ده سال قبل در چنین روزهایی، آن موقع ها که زورم به خانواده نمی رسید، برای خرید میوه و ...، با پدر و مادر راهی تره بار محله شدم. در انگلیس طرفدار چلسی، دیگر تیم شهر لندن بودم. در یکی از سبزی فروشی های شلوغ میدان، تلویزیونی قرار داده بودند که افرادی که در صف هستند، حداقل حوصله شان سر نرود.


یکی از بازی های داغ فوتبال جزیره بود. از آن بازی ها که نور آفتاب ۲۲ بازیکن حاضر در زمین را کور می کند. حتی گزارشگر بازی هم خوابش می آمد. اما تیری اعتقاد دیگری داشت. او به حدی تماشاگران را مقهور حرکاتش کرد که صف سبزی فروشی کُند پیش می رفت، زیرا هم مشتریان و هم صاحب مغازه، مشغول تماشای بازی شده بودند. من که درگیر رقابت حساس چلسی و آرسنال در آن فصل بودم، در لحظه ای همه چیز را فراموش کردم و همانجا ایستاده، فارغ از اینکه پدر و مادرم رفتند و باید ۴۵ دقیقه تا خانه پیاده بروم، درگیر جادوی بازیکنی شدم که طوری شادی می کرد که انگار گل زدن، آسان ترین کار دنیاست. (به حق که برای او، چنین بود.)

آرسنال ونگر در آن فصل طوری بازی کرد، طوری علاقه مندان به فوتبال را تحت تاثیر قرار داد که حتی اگر توپچی ها بیست سال دیگر هم در لیگ چهارم شوند، همه آنها را یک مدعی مهم حساب می کنند.


فصل ۰۴-۲۰۰۳، فصلی که آنها بدون شکست قهرمان لیگ قدرتمند انگلستان شدند، ینس لمن، اشلی کول، پاتریک ویرا، رابرت پیرس، فردریک لیونبرگ، خوزه آنتونیو ریس، دنیس برگکمپ، سیلوین ویلتورد، سول کمپل، ادو، خاطرات گلزنی های تیری در آن استادیوم هایبوری لعنتی که من هنوز معتقدم بخشی از قدرت آرسنال در آنجا نهفته بود، تمام آن نسل طلایی، حالا با خداحافظی تیری دنیل هانری، به تاریخ می پیوندد و ما می مانیم و یادآوری آن لحظات به فرزندانمان...