نان بازو برای بازیکنی که هیچ گاه متوقف نشد

طرفداری: بعضی بازیکنان جوان ویژگی های خاص و منحصر به فردی دارند که از همان ابتدا ستاره شدنشان را «فریاد» می زند. کریستیانو رونالدو در اوج جوانی و در اوج بی تجربگی برای من چنین بازیکنی به شمار می رفت. وقتی برای اولین بار در یک بعد از ظهر آرام در چمن الدترافورد رخ نمایی کرد، می شد استعداد ناب و ویژگی هایی منحصر به فرد را در چشمان، ساق ها و شخصیتش جست و جو کرد. با این حال رسانه های بدبین انگلیس در آن روزهای اول چندان به آینده کریستیانو خوش بین نبودند. البته آن ها حق هم داشتند. جوان پرتغالی بسیار خام، بی تجربه و «گنگ» به نظر می رسید. ضعف های زیادی در بازیش به چشم می خورد. گام هایش لرزان بود، تعادل فیزیکی خوبی در حین دویدن نداشت، بازی خوانی اش افتضاح بودو اعتقادی هم به واژه «پاس» نداشت. با این حال بزرگ ترین خوش شانسی وی حضور فردی بر روی نیمکت بود که سابقه درخشانی در پرورش بازیکنان و زندگی با آن ها داشت. بی دلیل نیست که کریستیانو اعتقاد دارد سر آلکس پدر معنوی او محسوب می شود.


داستان «رونالدو» شدن رفته رفته شکل گرفت. جوان پرتغالی زیر نظر سر آلکس تعلیم می دید و رفته رفته توانست تبدیل به بازیکن بهتر و «شخصیت» قدرتمند تری شود. فوتبالش هر روز پیشرفت می کرد اما نکته مهم تر قدرتمند تر شدن «شخصیتش» بود. به نظر شما کریستیانو، «رونالدو» شدندش را مدیون هنرهای فوتبالی اش است؟ قطعا پاسخ به این سوال مثبت است اما اگر از من بپرسید به شما خواهم گفت که فراتر از ابعاد فنی، این «شخصیت» قدرتمند رونالدو است که توانسته او را به این جایگاه رفیع، تاریخی و رشک برانگیز برساند. در واقع پیشرفت فوتبال رونالدو نیز از همین «شخصیت» قدرتمندش سرچشمه می گیرد. این فعل خواستن و «نیروی رویا» بود که توانست جوان پرتغالی را از آن بازیکن فوق العاده آماتور مقابل بولتون در اولین حضور در تئاتر رویاها، به بازیکنی تبدیل کند که توانسته برای بار سوم توپ طلای فوتبال را تصاحب کند.


کریستیانو برای من «تطبیق پذیر ترین» بازیکن فعلی دنیا محسوب می شود. این مساله نیز مجددا به همان شخصیت فوق العاده محکم وی برمی گردد. شما این روزها ممکن است تنها کریستیانو را بازیکنی «تمام کننده» و داخل محوطه جریمه تصور کنید اما من روزهایی را به یاد دارم که او از باکس خودی در الدترافورد استارت می زد و به باکس حریف می رسید. این که می گویم تطبیق پذیرترین، دقیقا همین نکته است. کریستیانو رونالدو " این در ۳۰ سالگی به اوج رسیدنش " را مدیون همین تطبیق پذیری و برنامه ریزی درست است. جایی که پس از حضور در لالیگا و بالا رفتن سن، دریافت که باید تغییراتی در شیوه بازی اش ایجاد کند. البته سرمربیان رئال از جمله مورینیو یا آنچلوتی نیز در این تغییر سبک بی تاثیر نبوده اند.

رونالدو دقایقی پیش برای سومین بار برنده توپ طلا فوتبال شد. سومین توپ طلا و دومین توپ طلای پیاپی برای او و طرفدارانش معنای متفاوتی دارد. رونالدو بازیکنی است که از صفر، دقیقا از صفر توانست خودش را به چنین جایگاهی برساند. آن جوانی که برای اولین بار در الدترافورد برابر بولتون صاحب توپ شد، مشکلات فوق العاده زیاد فنی، روحی، روانی و شخصیتی داشت اما امروز توانسته برای سومین بار فاتح توپ طلا شود. رونالدو یک «الگوی» واقعی برای افرادی است که تصور می کنند رسیدن به رویاها و آرزوهایشان محال به نظر می رسد. قطعا شنیده اید که می گویند " طرف نون بازویش را می خورد!! " حکایت کریستیانو رونالدو نیز دقیقا همین گونه است.