منصوريان و مگویان: تدبیر یا گاف؟

آي‌اسپورت: تصميم منصوريان براي كنارگذاشتن بهنام برزاي از استقلال، هنوز هم براي هواداران باشگاه تعجب‌آور به نظر مي‌رسد. برزاي يكي از اصلي‌ترين دلايل ماندگاري اين مربي روي نيمكت آبي‌ها در فصل گذشته بود اما در تابستان، با بي‌رحمي باورنكردني اين مربي روبرو شد. عليمنصور مي‌توانست به جاي برزاي جوان و هيجان‌انگيز، با يك فوتباليست معمولي مثل جابر انصاري يا يك بازيكن هميشه مصدوم مثل محسن كريمي وداع كند، مي‌توانست به جاي در اختيار داشتن سه مهاجم نوك، از برزاي به عنوان يك بازيكن انعطاف‌پذير در چند پست مختلف بهره ببرد، مي‌توانست قيد تمديد قرارداد با يعقوب كريمي را بزند اما هيچكدام از اين كارها را انجام نداد و جوهر قلم قرمز را براي حذف بهنام به كار گرفت.

درباره پروژه عبور از مهاجم جوان جنوبي، اعتراضات زيادي مطرح شد اما استقلال عليمنصور يك خروجي مهم ديگر داشت كه در آن زمان، كمتر كسي درباره‌اش حرف زد. سرمربي استقلال در عين سالمندسازي تركيب تيم با جباري و جپاروف، مگويان را به بهانه بالارفتن سن كنار گذاشت. هراير قبل از ورود پژمان، بهترين دفاع مياني آبي‌ها به شمار مي‌رفت. به مراتب كم‌اشتباه‌تر از پادواني و باتجربه‌تر از مجيد حسيني. عليمنصور لابه‌لاي نطق‌هاي جنجالي‌اش در نود، به اين موضوع اشاره كرد كه هراير را به خاطر هراس از بدهي‌هاي خارجي كنار گذاشته اما روند حذف اين بازيكن، به ميزان بدهي‌هاي خارجي باشگاه اضافه كرد. استقلال به جاي فسخ توافقي قرارداد با بازيكن ملي‌پوش ارمنستاني قبل از شروع فصل، قرارداد اين بازیکن را بعد از شروع فصل به صورت یک‌طرفه فسخ کرد تا ناچار شود همه مبلغ قرارداد این بازیکن را پرداخت کند. در غیاب مگویان، پادوانی و حسینی وظیفه‌ای به جز شراکت در قتل سرمربی تیم نداشتند. کشف عظیم گوک نیز، اساسا نمی‌توانست ربطی به زمان حال داشته باشد و این مدافع بااستعداد، برای یک فصل پرفشار آماده به نظر می‌رسید. فکری که مگویان را کنار گذاشت، در حال تدبیرکردن نبود. این نقشه، نقشه رنج استقلال بود. به جای آن‌که آن‌ها را به نقشه گنج نزدیک کند.