برانکو و ژن خوبش

آی اسپورت: «نیاز را می‌توان برآورده کرد، ولی آز را هرگز.» پرمودا باتر

برانکو و رفقایش صیدهای بسیار خوبی را در این گیر‌و‌دار نقل‌و‌انتقالاتی تیم جذب کرده‌اند. از آن طرف می‌بینیم که کسی با پتک آز و طمع به جان‌شان نیافتاده‌است و با وجود محرومیت‌ها و چالش‌ها آن‌ها را بخت اصلی قهرمانی فصل آینده لیگ‌ می‌دانند. حالا این جمله‌ها را مثل تکه‌های این پازل را کنار هم قرار دهید. تبریک می‌گویم؛ شما رمز موفقیت سرمربی کروات سرخپوشان را کشف کردید.

شاید بخواهید بدانید چرا اصلاً به او می‌گویند پروفسور؟ برای مدرک عالی تربیت بدنی‌اش؟ فکر نکنم. او یک پروفسور واقعی است چون در هر زمانی می‌داند چه می‌خواهد و چه نمی‌خواهد. چه کار باید بکند و چه‌ نکند. چه وقت به کی‌روش انتقاد کند و کی سکوت را ترجیح دهد. به عنوان مثال توجه کنید در باب انتقادهای شدیدی که نسبت به سیستم ۲-۴-۴ خطی او که بعد از فاجعه الهلال پدید آمد. اما بعدش این پروفسور بود که حسابی با نتایجش از خجالت‌ منتقدین-من جمله خود بنده- درآمد.

این ژن خوب برانکو در فصول نقل‌و‌انتقالات خیلی بیشتر چشم می‌آید. چشم و هم چشمی را کنار می‌گذارد و براساس داشته‌هایش تصمیم می‌گیرد. او می‌داند آن کسی که نصف شب‌ها قهرمان بازی درمی‌آورد، فقط بتمن است! الباقی که چنین ادعایی دارند، افسانه‌ای می‌گویند و بالاخره در خواب می‌شوند. آرزوی هر مربی است که بازیکنی مثل مهدی ترابی را داشته‌باشد. جنگنده، بانجیب و خلاصه همه چیز تمام! اما خودتان را قاضی کنید؛ اگر فرشاد احمدزاده هوس اروپا به کله‌اش نمی‌زد بازهم برانکو با آن شدت دنبال ستاره سایپا می‌رفت؟ زمانی که رامین رضاییان قصد بازگشت را داشت چه پاسخی دریافت کرد؟ مگر غیر از آن بود که عذرش را خواستند و گفتند که بازیکن به اندازه کافی داریم.

کادرفنی پرسپولیس سعی در حفظ شاکله تیم قهرمان داشت. با جدایی موشک کوچک، بهترین پاسور و پسربرانکو ماموریت جایگزینی به‌طور جدی کلید خورد. جذب بازیکنانی مثل شیری، ترابی و رفیعی به عنوان جایگزین از نان شب هم برای تیم واجب بود. خصوصاً آن که هر کدام از بازیکنان مذکور در تیم سابق‌شان جز ستاره‌ها بوده‌اند. گرچه نمی‌شود کتمان کرد جای خالی محسن مسلمان و احمدزاده که سال‌ها با رنگ‌ و روی تیم خو گرفته‌بودند و همدیگر را مثل کف دست می‌شناختند، حالا حالاها حس خواهد شد.

غول حال حاضر آسیا بی‌شک الدحیل یا لخویا سابق است. سرمربی لخویا با وحود انحلال و ادغام، سعی در حفظ شاکله تیم خود داشت. نکته‌ای که بنابر ادعای خود AFC عامل موفقیت آن‌ها در فصل کنونی لیگ قهرمان آسیا است. آن‌ها به خوبی هم را در زمین درک می‌کنند، دست هم را راحت می‌خوانند و یک روح در چند بدن هستند. این همان اصلی است که برانکو در پیاده‌سازی آن اهتمام جدی دارد. ژن پیروزی و قناعت در روح و جان او رخنه کرده‌است. یادم است یکبار مستقیماً در تمرین تیم از او پرسیدم که اردوگاه حریفان جشن و پایکوبی است، شما چه برنامه‌ای دارید؟ با لبخندی که خشم از سر و رویش می‌بارید گفت نیازی به تغییرات زیاد در تیم قهرمان نیست. چیزی که زیاد است مصالح و چیزی که کم است بنای زبردست!