محسن صفایی فراهانی: از فوتبال رفتم، چون...

هفته نامه تماشاگران امروز - سیامک رحمانی، هیوا یوسفی: نزدیک به ۱۴ سال گذشته از روزی که صفایی فراهانی از ریاست فدراسیون فوتبال استعفا داد. جمله ای که در آخرین کنفرانس خبری اش گفت، تاریخی بود: «می روم و فوتبال را به نامادری اش می سپارم.»

صفایی فراهانی، در آستانه جام جهانی ۱۹۹۸ فدراسیونی بی در و پیکر را تحویل گرفت و چهار سال بعد یکی از مدرن ترین سازمان های تاریخ ورزش ایران را تحویل داد و رفت.

او چند سالی هم عضو هیات اجرایی کنفدراسیون فوتبال آسیا بود اما همه ارتباطش با فوتبال، سال ۱۳۸۸ با بازداشتش قطع شد. در ادامه گف و گوی ما را با او میخوانید.


شما گفتید نمی خواهید در مورد گذشته خیلی صحبت کنید اما هر وقت اسم شما می آید همه می گویند در دوره شما اتفاقات خوبی در فوتبال افتاده. البته می دانیم که الان خیلی فوتبال را پیگیری نمی کنید ولی اگر بخواهید دو سه کار ضروری را که باید در فوتبال اتفاق بیفتد نام ببرید، چه چیزهایی هستند؟

- اصلا فوتبال یا هر ورزش دیگری که در ایران دنبال می کنیم - فرق نمی کند - خاستگاه آنها باشگاه است و وقتی باشگاهداری به عنوان یک کار جدی از طرف دولت سیاستگذاری نشود و حمایت های دولت نباشد، ورزش اصلا نمی تواند رشد. کند. شما امروز هر تولیدی در دنیا بخواهید داشته باشید، محل تولید آن کالا مکانی است که آن کالا می تواند در یک بستر مناسب رشد کند. امکان ندارد بگویید من می خواهم یک اتومبیل تولید کنم ولی می خواهم آن را در خیابان تولید کنم.

این نمی شود. باید کارخانه، ماشین آلات، سیستم ها و مهندسان مورد نیاز را فراهم کنید. بعد دولت هم با فلان مکانیزم از شما حمایت کند. بعد سرمایه گذار به پشتوانه این حمایت برود و اتومبیل تولید کند. ورزش هم از این قضیه مستثنی نیست. یعنی شما امروز در هیچ جای دنیا نمی بینید که ورزش خوب داشته باشد ولی باشگاه نداشته باشد. پس باید بستر را فراهم کنید. اگر می بینید در فوتبال ترکیه تحولی اتفاق افتاده به این دلیل است که بسترها فراهم شده.

من این را بارها در مصاحبه هایم گفته ام. باید از باشگاهداری حمایت شود. یکی از دلایلی که من رفتم همین بود؛ چون هر چه زور زدم نتوانستم این حرف را عملی کنم. باشگاه باید مورد حمایت قرار بگیرد. سازمان تربیت بدنی اصلا نباید پول خرج کند. باید بگوید من این پول را به صورت اعتبار یا وام کم بهره در اختیار کسی که باشگاه بزند می گذارم.

آن وقت می تواند برای این باشگاه یک تعریف بگذارد که مثلا باید این تعداد مربی داشته باشد، آکادمی داشته باشد و ... یا مثلا اگر آدم های بیشتری برای آکادمی جذب کند سرویس و امکانات بیشتری می دهیم و ... آن زمان شما می توانی خاطر جمع باشی که حکومت به جایگاه این تولید احترام گذاشته چون من ورزش را تولید می دانستم.

می گفتم از این تولید باید پول درآورد. شاید شما هنوز هم باورتان نشود که می توان از فوتبال پول درآورد. اعتقاد من این بود که از فوتبال می توان پول درآورد و درمی آوردم. من تمام پولی را که فدراسیون فوتبال نیاز داشت، از خود فوتبال به دست می آوردم.

این کارها خیلی مهم هستند ولی ساختاری که شما درست کردید، مثلا گفتید لیگ باید اینطور باشد یا تیم ملی باید یک شخصیتی داشته باشد...

- من خودم هیچ کاری نمی کردم، اینها ناشی از یک کار جمعی بود. اول از همه آیین نامه های شان را می نوشتیم...

فدراسیونی که شما گرفته بودید به نظر شبیه همین دولتی بود که آقای روحانی از آقای احمدی نزاد تحویل گرفت.

- وقتی به فدراسیون رفتم، فدراسیون هیچی نداشت. حتی یک آیین نامه درست و حسابی هم نداشت. داستان گرفتن ۱۴ کلاس را بگویم می خندید. آمدم دیدم اول دوره آقای مصطفوی ایشان یک کلاس مربیگری B برگزار کرده بود. گفتم این مملکت با این همه گستردگی و این همه متقاضی فقط یک کلاس آن هم فقط با ۱۴ فراغ التحصیل دارد. به همین دلیل با کمیته گسترش فیفا صحبت کردم و دیدم دوره های C، B، A و یک دوره مافوق اینها پروفشنال دارند.

شرایط برگزاری این کلاس ها را پرسیدم، گفتند شما باید این امکانات را داشته باشید. درست زمانی بود که قرار بود جام جهانی ۹۸ شروع شود. معمولا در این زمانه دو سه جلسه هماهنگی بین تیم ها می گذارند.

در یکی از جلساتی که خودم بودم، به کمیته آموزش فیفا رفتم و گفتم برای سال بعد کلاس آموزشی می خواهم. گفت درخواست بدهید. بعد درخواست من را نگاه کرد و گفت ۱۴ کلاس؟ گفتم بله، گفت شما یک کلاس برگزار کرده اید، گزارشش را بگیر بخوان! گفتم خودم گزارشش را دارم.

گفت گزارشش را خوانده ای و حالا درخواست ۱۴ کلاس می دهی؟ گفتم بله. در آن گزارش نوشته شده بود اینها از حداقل امکانات برای برگزاری این کلاس که یک ویدئو پروژکتور و یک وایت بورد باشد، برخوردار نبوده اند و ما بدون این امکانات با مکافات این کلاس ها را برگزار کرده ایم. گفت حالا چی؟

گفتم من با شما یک قرار می گذارم. شما دو کلاس اول تان را C برگزار کنید، اگر کلاس های C با استانداردهایتان برگزار شد، بقیه کلاس ها هم در تقویم بماند ولی اگر برگزار نشد من همینجا می نویسم که بقیه کلاس ها هم کنسل شود. گفت من بروم صحبت کنم.


آن زمان هنوز بلاتر به عنوان رییس انتخاب نشده بود و دبیر کل بود. با ایشان صحبت کرد و ایشان هم گفته بود چون این شرط را خودشان قبول دارند، طبق شرط خودشان برایشان برگزار کنید. من به ایران آمدم و با کمیته ملی المپیک صحبت کردم. گفتم دو کلاس خوبت را به من بده، خودم تجهیزش می کنم. دو کلاس را گرفتم. وایت برد و ویدئوپروژکتور و صندلی خریدم و زمین چمن باشگاه انقلاب را هم اجاره کردم.

وقتی مدرس ها از فیفا آمدند دیدند همه چیز مهیاست. یعنی کنار کلاس، زمین فوتبال هست، کلاس ها ویدئوپروژکتور و وایت برد و ... دارند و خلاصه همه تجهیزات کامل است؛ بنابراین با گزارشی که به فیفا فرستادند ما آن سال توانستیم همه ۱۴ کلاس را برگزار کنیم. فکر می کنید سال بعد چند کلاس برگزار کردیم؟

بیست و پنج کلاس؟

- ۸۰ کلاس! من ۸۰ کلاس درخواست کردم. وقتی به آنجا رفتم یک نگاه به من کردند گفتند جوک است. آقای بلاتر دیگر آن زمان رییس فیفا شده بود. از خود ایشان وقت گرفتم و گفتم شما خودتان را مسئول توسعه فوتبال در دنیا می دانید؟ گفت شک نکن! گفتم ولی فکر نمی کنم همکاران تان تصوری از این مسئولیت داشته باشند.

گفت استدلالت برای این حرف چیست؟ گفتم من ۸۰ کلاس خواسته ام و آنها نمی دهند. گفت ۸۰ کلاس؟ گفتم بله؛ شما ببینید از سال ۸۸ تا ۹۸ ما ۱۵ کلاس برگزار کردیم. ۱۴ کلاس پارسال و یک کلاس هم قبل از آن. شما فکر کنید در یک کشوری که انقلاب شده، هشت سال جنگ را پشت سر گذاشته و مشکلات زیادی داشته و بالای ۶۰ میلیون جمعیت دارد، من چطور باید در این کشور فوتبال را توسعه بدهم؟ بالاخره اگر کمک شما نباشد من نمی توانم کاری کنم.

یک نگاه به من کرد و گفت حالا اگر ما کمک کنیم خودت می توانی این تعداد کلاس را برگزار کنی؟ گفتم مگر آن ۱۴ کلاس را برگزار نکردم؟ آن زمان هم شما دبیر کل بودید. من این شرط را گذاشتم و دو کلاس شد ۱۴ تا؛ الان هم می گویم ۸۰ کلاس را برگزار می کنم. همانجا زنگ زد و گفت اجازه بدهید این تعداد کلاس را برگزار کنند.

شما اگر به گزارش های فیفا رجوع کنید می بینید که سال بعد از آن، فدراسیون ایران به عنوان تنها فدراسیونی که مسئله آموزش، اولویت اول آن است انتخاب شده و من همه آن کلاس ها را برگزار کردم. منتها وسط کلاس ها یک دبه درآوردم و سراغ آقای بلاتر رفتم و گفتم شما خودتان را مسئول می دانید؟ من تا الان ۲۲ تا از این کلاس ها را برگزار کرده ام، سهم شما چیه؟ گفت چه سهمی؟ گفتم شما می گویید مدرس می فرستم درس بدهد.

مگر من یک نفر مسئول فوتبال ایران هستم؟ شما هم سهم دارید. گفت خب؟ گفتم هر کدام از این کلاس ها برای من ۴۰۰ هزار دلار خرج برمی دارد. نصفش را من می دهم نصفش را شما بدهید. کمی فکر کرد و گفت ایرادی ندارد. بعد از آن هم آمدم با همان ۲۰۰ هزار دلاری که از فیفا گرفتم همه کلاس ها را برگزار کردم و اصلا هزینه دیگری نمی کردم. اینها همه خودش درآمدزایی بود.

یک مثال دیگر بزنم. تیم ملی جوانان می خواست به آرژانتین برود. در یک فرصتی که در فدراسیون بودم، رییس فدراسیون اسپانیا را دیدم. گفتم تو این همه ادعا می کنی با ما رفیق هستی هیچ کمکی به ما نمی کنی. گفت چه کمکی؟

گفتم تیم من می خواهد به آرژانتین برود، من می خواهم ۱۵ روز بیاید و در کمپ شما با تیم ملی شما تمرین کند. گفت بگذار یک زنگ بزنم صحبت کنم. زنگ زد و گفت عیب ندارد. دقیقا تیم ما ۱۵ روز در کمپ ملی اسپانیا تمرین کرد و از آنجا هم به آرژانتین رفت.

در حقیقت اگر شما با دنیا مراوده داشته باشی و از طرفی هم بپذیری که می خواهی کار کنی اسباب آن فراهم می شود. منتها ما یک تیم بودیم؛ آقای دکتر غفاری یا خبیری را هم می فرستادم فرق نمی کرد، انگار خودم رفته ام. می دانستم همان حرفی را که بهشان می گویم یا به هر جمع بندی که می رسیم، آن را پیاده می کنند.

واقعیت این است که الان مدیریت ورزش ایران سال هاست در ید مدیران سنتی است که به روز نیستند و ارتباطات به روز ندارند. مثل آقایان افشارزاده یا کفاشیان یا فتح الله زاده و ... شاید آدم های خوبی باشند و بتوانند کمک کنند ولی چه بسا مشکل ورزش ما تغییر مدیریت باشد.

یعنی نیاز به حضور مدیرهای جوان و کاربلد که ارتباطات به روزی داشته باشند و ... اصلا امکانش هست مدیر اینطوری داشته باشیم؟ الان تا بحث فوتبال می شود همه می گویند شما یا مثلا آقای دادکان باید مدیر باشید، کسی نمی گوید باید مدیر جدید یا کسی که مدیریت روز را بلد باشد بیاید. خود شما هم گفتید مدیر باید به روز باشد.

- این بحث را قبول دارم. امروز هر کس بخواهد در مدیریت موفق باشد، با دانش بیست سال پیش یا حتی ده سال پیش هم نمی تواند موفق باشد چون آنقدر سیستم های مدیریت متحول می شود و روش های نو می آید که شما اصلا نمی توانی با مکانیزم بیست سال پیش، امروز مدیریت کنی. امروز می بینید مثلا در بحث حسابداری آنقدر نرم افزارهای مناسب هست که اصلا تعداد به کارگیری آدم ها را به حداقل می رساند. پس باید کاربرد آنها را بلد باشی و بگویی من از این ابزار به روز استفاده می کنم.


امروز مدیریت کردن، ابزارهای خودش را می خواهد؛ نمی توانی برای ورزش از مدیرانی استفاده کنی که مسائل مدیریت روز دنیا را ندانند. باید بدانی واقعا مدیریت فوتبال دنیا یک علم است و هیچ فرقی با کارخانه داری نمی کند. من هم در فوتبال مدیریت کرده ام، هم در کارخانه؛ هیچ فرقی با هم ندارندت و احساسم در مورد هر دو یک یاست. همان رفتاری که در کارخانه داشته ام، در فوتبال هم همان رفتار را داشته ام و فکر می کردم در فوتبال هم باید تولید داشته باشیم. من به عنوان یک مدیر باید به همه اینها فکر کنم و اگر فکر نکنم، نمی شود.

باور کنید آن زمان یک مطالعه ای راجع به این داشتم که چرا فوتبال انگلیس این تعداد بینده دارد و چرا این تعداد بیننده را در ایتالیا نمی بینید؟ اگر توجه کنید می بینید اینها فوتبال را از بعد جامعه شناسی، روانشناسی ورزشی و ... مطالعه کرده اند و به یک جمع بندی هایی رسیده اند که دائما آن را به روز می کنند.

آلمان در این دو دهه اخیر روی این مسئله خیلی کار کرده.

- شما استادیوم دورتموند را ببینید. حتی وقتی تیمش در صدر نیست هم استادیوم پر است.

البته در مورد جمعیت تماشاگر مثلا انگلیس درست تر است؛ منچستر در ۱۰ سال اخیر یک بازی نداشته که یک صندلی خالی داشته باشد، تمام بلیت ها یک فصل قبل به فروش می رسد.

- یک چیز به شما بگویم باور نمی کنید. زمانی که در فدراسیون فوتبال بودم، در یک سفر، اتفاقی با مدیر تیم کریستال پالاس آشنا شدم. از ایشان در این باره سوال کردم. آن زمان گفت نود درصد صندلی های استادیوم ما برای فصل بعد فروخته شده است. همان موقع هم من در یک مصاحبه گفتم شما فکر کنید وقتی نود درصد صندلی های یک استادیوم حتی اگر سی هزار نفر جمعیت هم داشته باشد فروخته شده باشد و به عنوان مدیر باشگاه این منابع در اختیارت باشد چقدر بهتر است تا اینکه هر هفته بخواهی این پول را جمع کنی؟

به عنوان یک کاسب ببینید چقدر این دو فرق دارد. مثل این است که یک کاسب نود درصد جنسش را پیش فروش کند و همه پولش یکباره دستش باشد. قطعا خیلی بهتر است. در مورد باشگاه ها هم اگر این اتفاق برای هر باشگاهی بیفتد، مدیریت خیلی اقدامات موثرتری برای باشگاه می تواند انجام دهد، تا اینکه چهل، چهل و دو هفته لیگ بخواهد برگزار شود و مدیر به انتظار بنشیند که آیا بلیت ها فروخته می شود یا خیر و هفته به هفته به این پول برسد.

فوتبال هم مثل همه حوزه های دیگر گیرهای خودش را دارد. آن زمان شما برای اینکه مدیریت فوتبال دست فدراسیون باشد خیلی می جنگیدید، یعنی حتی در بحث امنیت ورزشگاه می گفتید باید دست شما باشد که البته بعد از رفتن شما، دیگر این مبارزه نشد و این فکر وجود نداشت؛ در نتیجه اتفاقی که می افتد این است که بحث ورود تماشاچی، زمان برگزاری و ... دست فوتبال نیست.

- مدیریت کردن یعنی همین. وقتی شما می گویید مدیریت باید به روز باشد، یعنی باید شرایط ایران را ببینید و با این شرایط، خوب تدارک ببینید و درست مدیریت کنید. شما که نمی توانید بگویید من در ایران کار می کنم، نمی گذارند کار کنم! بله یک یاز مشکلات کار در ایران این است که نمی گذارند کار کنید و باید بپذیرید که موانع را از سر راه بردارید؛ پس باید به دنبال این بروید که راه آن را پیدا کنید.

یک مثال ساده بزنم. اگر دقت کرده باشید شاید در بحث های ورزشی خیلی به این موضوع برخورد کرده باشید که مثلا تیم های جوانان و نوجوانان مشکل سربازی دارند. این مشکل برای ما هم بود. من تحقیق می کردم که مجوز گرفتن برای پروسه سربازی چقدر طول می شد. بعد به مربی می گفتم ۴۵ نفر اسم به من بده که می دانی نفرات نهایی هستند و می خواهی از بین آنها بیست، بیست و دو نفر را انتخاب کنی. برای همه آن ۴۵ نفر مجوز سربازی می گرفتم. در این صورت اگر فرد انتخاب می شد، تمام بود و اگر هم نمی شد هم مهم نبود.

یا یک مثال دیگر می زنم؛ زمانی که با عراق بازی داشتیم چون عراق پرواز ممنوع بود کنفدراسیون به من گفت شما مختارید بگویید در عراق بازی می کنید یا اردن یا در هر کدام از کشورهای حوزه خلیج فارس که می خواهید. من گفتم در عراق بازی می کنیم. دوستان در فدراسیون گفتند چطور می خواهی این کار را بکنی، گفتم با هواپیما می رویم.

در این مورد باور کنید که از هیچ نفوذ دولتی هم استفاده نکردم. یک نامه به نماینده سازمان ملل در تهران نوشتم و گفتم برای پیشبرد صلح تصمیم گرفته ایم که در عراق بازی کنیم، با توجه به اینکه شما باید برای پرواز در منطقه پرواز ممنوع مجوز بدهید، من می خواهم در فلان تاریخ بازیکنانم را با یک پرواز به عراق ببرم و برگردانم.

پیگیری این مسئله تقریبا دو ماه طول کشید تا بالاخره از آنها مجوز گرفتم. بعد با سازمان هواپیمایی کشوری صحبت کردم گفتم مجوز سازمان ملل را گرفته ام که هیچ حمله ای به ما نمی کنند. آنها از پرواز ما مطلع هستند و فقط قرار است شمار پروازمان را به آنها بدهیم و ساعت و تاریخ و نوع هواپیما را به آنها اعلام کنیم. همه این کارها را کردیم و رفتیم و برگشتیم؛ هیچ اتفاقی هم نیفتاد.


چه اصراری داشتید که بازی حتما در عراق برگزار شود و مثلا در اردن نباشد.

- اصرارم برای این بود که بگویم کار نشدنی را می شود کرد و نشان دادم که می شود.

الان هم خیلی کشورها مشکل دارند و حتی بازی بعضی از آنها در ایران برگزار می شود.

- وقتی می بینید در یک کشوری هستید که مشکل دارید، خودتان باید برنامه ریزی کنید و این مشکلات را حل کنید.

یکی از مسائلی که شما اولین نفر به جنگش رفتید و به جاهای خوبی هم رسیدید اختلاف با تلویزیون بر سر حق پخش بود ولی در نهایت نتیجه ای نداشت و الان هم اوضاع خیلی بدتر شده.

- من پول تمام بازی های خارجی را از تلویزیون می گرفتم. اولا اگر یادتان باشد من برای تیم ملی بازی های خیلی کمی در تهران می گذاشتم. بیشتر بازی ها در خارج از کشور مثلا در آمریکا، کانادا، ژاپن، کره، اروپا و ... بود. تقریبا حق پخش همه بازی ها را هم به خودشان می فروختم. بنابراین تلویزیون مجبور بود حق پخش بازی ها را بخرد. یعنی تقریبا پول همه بازی های خارجی را که برای تیم ملی برگزار می کردم از تلویزیون می گرفتم.

یک بار برای یک بازی مقاومت کردند و می خواستند پخشش نکنند.

- و آخر هم مجبور شدند پخش کنند.

و لیگ؟

- خیلی تلاش کردم حق پخش بازی های لیگ را هم از صدا و سیما بگیرم. خود آقایان صاحبان باشگاه اذیت کردند. آن زمان که نماینده مجلس بودم، وقتی دیدم تلویزیون توجهی به حرف ما نمی کند یک طرح امضا کردیم و در صحن علنی بردیم و تصویب هم شد ولی به دلیل نفوذی که صدا و سیما داشت، طرح پنج بار در شورای نگهبان رد شد.

آخر هم به مجمع تشخیص مصلحت رفت.

- بله؛ در آن مجمع من توضیحاتم را دادم. لاریجانی (رییس وقت سازمان صدا و سیما) هم توضیحات خودش را داد. تنها اشکالی که پیش آمد این بود که به آخر وقت خورد و رأی گیری انجام نشد. قرار شد جلسه بعد رأی گیری شود. آنها هم هفته ای یا دو هفته ای یک بار جلسه تشکیل می دادند. در آن فاصله دوستان صدا و سیما توانستند یک کاری انجام بدهند. آنها مدیرعامل باشگاه استقلال و پرسپولیس را خواستند و با آنها یک تفاهمنامه نوشتند که ما اصلا هیچ مشکلی با تلویزیون نداریم و همیشه هم پول گرفته ایم و الان هم قرارداد داریم. روزی که قرار بود جلسه برگزار شود، آقای لاریجانی این مدرک را رو کردند و گفتند اصلا قانون نیاز ندارد. ما همین الان داریم این پول را می دهیم، این هم توافق نامه با دو باشگاه معروف مملکت! اصلا من ماندم چی باید می گفتم؟ گفتم اگر باشگاه ها خودشان قبول دارند که پول می گیرند پس دیگر قانون نیاز ندارد.

الان همچنان این داستان هست و درست هم نمی شود چون اراده ای برای این مسئله وجود ندارد.

- اراده نیست برای اینکه آن طرفش مشخص است. اساسنامه فدراسیون فوتبال که مصوبه دولت است در یکی از بندها صراحت دارد که در دولت تصویب شده حق پخش رادیو و تلویزیون متعلق به فوتبال است و هر کسی می خواهد استفاده کند باید آن را بپردازد. نپرداختن آن هم مثل این است که شما یک قانون را زیر پا گذاشته ای.

ولی الان صدا و سیما می گوید ما هیچ مصوبه قانونی برای انجام این کار نداریم.

- صدا و سیما اگر بخواهد یک فیلم سینمایی را از کارگردان یا تهیه کننده بگیرد پخش کند، مصوبه قانونی می خواهد؟ پول می دهد می خرد. حق پخش بازی ها هم برای باشگاه هاست.

البته مورد هم بوده تلویزیون بدون اجازه پخش کرده.

- قانون نمی خواهد. مگر صدا و سیما برای برنامه ای که می سازد قانون می گذارد؟ شما سال هاست ورزشی نویس هستید. صدا و سیما بازی های المپیک و جام جهانی را پخش نمی کند؟ شما یک بار دیده اید مثلا برای پخش اینها بروند یک قانون جدا وضع کنند؟

البته این مسئله یک نکته دیگری دارد؛ اینها می گویند از این جیب به آن جیب است. یک بار هم ما گفتیم چرا وقتی آگهی بانک های دولتی را پخش می کند و پولش را می گیرد، نمی گوید از این جیب به آن جیب است؟

- از کدام جیب به کدام جیب؟


به هر حال می گویند هر دو برای دولت است.

- مگر در همان فاصله که دارد بازی را پخش می کند، تبلیغ یک بانک را هم زیرنویس می رود، از آن بانک پول نمی گیرد؟ می گوید چون از این جیب به آن جیب است تو هم برو عشق کن!

از دولت فقط ۵۰۰ میلیون وام گرفتم

یک وام ۵۰۰ میلیون تومانی برای بازی های ۹۸ از دولت گرفتم. چون آن زمان که من آدم همه چیز روی هوا بود، ضمن اینکه تا بازی های ۹۸ هم هشت نه ماه بیشتر نمانده بود. تنها کاری که کردم از دولت خواستم به من وام بدهد و قسطی پس بدهم.

همین کار را هم کردم. یک وام ۵۰۰ میلیون تومانی گرفتم در حالی که فدراسیون زمان خود من سالی سه میلیارد تومان خرج داشت. من چطور آن پول را در می آوردم؟ چطور مربی خارجی می آوردم؟ اگر یادتان باشد برای تیم امید و جوانان و فوتسال هم مربی خارجی می آوردم. چطور این کار را می کردم؟ با پول چه کسی؟ کمیته ملی المپیک گفت هیچ کمکی برای بازی های آسیایی به تو نمی کنیم و می خواهیم ناظر هم برایت بگذاریم.

هم بوسان و هم ۹۸ هر دو دوره قهرمان شد و هر دو دوره هم خودم رییس بودم. تیمی هم که برای مسابقات به دادکان دادم ببرد خودم رییس فدراسیون بودم و ایشان به عنوان سرپرست، تیم را برد.

همین آقای فردوسی پور به من گفت این تیمی که برانکو انتخاب کرده همان دور اول اوت می شود، بعد که برگشتند گفت من ماندم این بازیکن ها را چطور انتخاب کرد، ما اینها را نمی شناختیم و برانکو برای تیم امید آورد. شما بروید بشمارید. من برای تیم جوانان هفده هجده بازی تدارکاتی برگزار کردم. چطور این کار را می کردم؟ چطوری با این کشورها ارتباط برقرار می کردم؟