نگاهی عاشقانه به هنری اعلا

نسیم ادبی؛ بازیگر تئاتر، تلویزیون و سینما در یادداشتی در روزنامه آرمان نوشت: امروز دقیقا یک سال از درگذشت بانو هما روستا از اساتید بازیگری در سینما و تئاتر کشورمان می‌گذرد و هرقدر روزها به سر می‌شوند، جای خالی ایشان بیش از پیش احساس می‌شود.

بانو هما روستا در یکی از ماندگارترین فیلم‌های سینما ما به نام«از کرخه تا راین» هنر بازیگری خود را مقابل دوربین سینما به نمایش گذاشتند اما کیست که نداند نقش اصلی و محوری که ایشان و همسر مرحومشان استاد حمید سمندریان در تئاتر ایران زمین ایفا کرده‌اند تا چه اندازه مفید و راهگشا بوده است.

یکی از بزرگ‌ترین افتخارات بنده در تمام این سال‌ها همکاری در دو نمایش زیرنظر خانم هما روستا بوده است. سال ۱۳۸۳ این افتخار را داشتم که در تئاترشهر و سالن چهارسو در نمایش«زمستان» و در یک سال بعد یعنی در سال ۱۳۸۴ در نمایش«سانتاکروز» در همان سالن چهارسو به روی صحنه بروم و بدون شک حضور در این دو نمایش بزرگ‌ترین افتخار بنده در تئاتر است.خانم هما روستا انسانی باسواد، تحصیلکرده، عاشق هنر و یک آموزگار تمام عیار و دلسوز بودند.

برای ایشان و مرحوم سمندریان، تئاتر یک شغل یا حرفه نبود بلکه یک عشق ارزشمند بود که همواره با احترام به آن نگاه می‌کردند. آنها تئاتر را یک هنر اعلا می‌دیدند و نگاه کاسبکارانه به هنر نمایش نداشتند، چیزی که متاسفانه امروز در میان اهالی تئاتر به شدت کمرنگ شده است. نگاهی که آنها به تئاتر داشتند درست ترین و زیباترین نگاهی است که در تمام این سال‌ها شاهد آن بوده‌ام.

هنرمندانی که اخلاق کاری آنها مثال زدنی بود و تنها به منافع شخصی خود نگاه نمی‌کردند، بلکه تئاتر را به مثابه یک خانواده دیده و سعی داشتند به دیگر اعضای خانواده کمک کنند. خاطرم هست زمانی که قرار بود در نمایش«من از کجا عشق از کجا» به کارگردانی خانم پری صابری در تالار اصلی تئاتر شهر به ایفای نقش بپردازم، خانم روستا و مرحوم سمندریان کمک‌های فراوانی به بنده کردند و به بازیگران به چشم یک نماینده تئاتر روی صحنه نگاه می‌کردند.

راهنمایی‌ها و دلسوزی‌های آنان بود که نسل ما را در تئاتر پرورش داد. بی‌تردید هما روستا یکی از زنان نمونه در تاریخ هنر کشور ماست و نام و یادشان هرگز فراموش نخواهد شد و انرژی‌ای که در طول سال‌های فعالیتشان به جوانان دادند، رمز موفقیت نسل جوان و جاودان ماندن ایشان شد.