آقای پورعلی گنجی چرا همیشه طلبکارید؟

فرهیختگان: تصمیم بیرو برای فسخ قرارداد با پرسپولیس، تصمیمی شخصی است که می‌توان از زوایای مختلفی تحلیل‌اش کرد. با این حال غم‌نامه‌ای که مرتضی پورعلی‌گنجی در توجه تصمیم این بازیکن و در رثای مظلومیت فوتبالیست‌های ایرانی نوشته، نمی‌تواند و نباید به یک فرهنگ در فوتبال ایران تبدیل شود. بیرانوند تصمیم مهمی گرفته و از این تصمیم مطمئن بوده است اما جدایی او از باشگاه، هیچ ارتباطی به شرایط فوتبالیست‌های ایرانی ندارد.

 ظاهرا مرتضی باز هم مرتکب یک اشتباه محاسباتی شده و همانند روزی رفتار کرده که در میانه‌های فصل، از ترک پرسپولیس صحبت می‌کرد و انتظار داشت مورد حمایت هوادارها قرار بگیرد. رفتاری که آن روز با این مدافع شد، نشان داد باشگاهی مثل پرسپولیس جای این اظهارنظرهای شتاب‌زده نیست. حالا عجیب به نظر می‌رسد که بازیکن باتجربه‌ای مثل پورعلی‌گنجی، این چنین گذشته را از یاد برده باشد.

 فوتبالیست‌ها زحمت می‌کشند و حق‌شان است که درآمد زیادی هم داشته باشند اما مرتضی از کدام عدالت حرف می‌زند؟ چرا وقتی او با وجود غیبت در مرحله مقدماتی جام جهانی، پاداش صعود دریافت کرد، نگران عدالت نبود؟

 ایا پورعلی‌گنجی حاضر است برای جاری شدن عدالت، حواله خودروی لوکس‌اش را به افرادی بدهد که با وجود درخشیدن در مقدماتی جام جهانی، به قطر نرفتند؟ این مدافع  بعد از دعوت و حتی فیکس‌شدن ناگهان در جام جهانی در بدترین فرم شخصی، نگرانی خاصی از بابت عدالت نداشت اما حالا باور دارد که هر تیمی بردهای بیشتری به دست آورده، باید پول بیشتری هم بگیرد!

 اصلا این تئوری از کجا آمده است؟ مگر باشگاه بابت قهرمانی لیگ درآمد خاصی دارد؟ اگر فدراسیون برای تیم قهرمان پاداش میلیاردی درنظر می‌گرفت و یا حداقل اسپانسرها سر کیسه را شل می‌کردند، حق با مرتضی و امثال او بود اما باشگاهی که از قهرمانی لیگ یک ریال هم درآمد اضافی ندارد، چرا باید برای بازیکنان سفره پاداش پهن کند؟ 

 اصلا مگر شما قرارداد نمی‌بندید که تیم را قهرمان کنید؟ چرا توقع دارید انجام وظیفه مترادف دریافت پاداش سنگین باشد؟ مگر معماری که برای طراحی یک ساختمان قرارداد می‌بندد، برای فرو نریختن آن ساختمان هر سال پاداش جداگانه‌ای می‌گیرد؟