پنج خوراکی بدمزه‌ای که در اینستاگرام خوشمزه هستند!

برترین‌ها- آرمان رمضانی: بخواهیم یا نخواهیم و راضی باشیم یا نباشیم حالا سال‌هاست که شبکه‌های اجتماعی و به ویژه اینستاگرام سلیقه ما را در اغلب موضوعات تعیین می‌کند. حالا سال‌هاست که اینستاگرام به ما می‌گوید که پوشیدن چه لباسی ما را خوشتیپ می‌کند، انجام چه ورزشی باکلاس است و حتی راه رفتن با چه ادا و اطوار و حرف زدن با چه لحنی باعث می‌شود ما حسابی جذاب شویم. اینستاگرام و شبکه‌های اجتماعی همچنین سال‌هاست که برای ما مشخص می‌کند لذت بردن از کدام خوراکی مخصوص کدام نقطه از دنیا باعث می‌شود که ما خوش‌سلیقه محسوب شویم.

در این مقاله سراغ 5 خوراکی به شدت محبوب این روزها در کشورمان رفته‌ایم و قرار است همراه هم بررسی کنیم که آیا واقعا این خوراکی‌ها خوشمزه هستند یا نه؟ خوراکی‌هایی که ممکن نیست در اینستاگرام فعالیت کنید و بارها و بارها در روز چشمتان به آن‌ها نیفتد و خوراکی‌هایی که اجازه دارید خوردن یا نوشیدنشان را فراموش کنید اما حق ندارید عکس گرفتن از آن‌ها و پست کردنش را از یاد ببرید.

*تذکر: البته نویسنده این مقاله متوجه این موضوع هست که هر آدمی سلیقه و طبع منحصربفردی دارد و همچنین این موضوع را می‌داند که حق ندارد به جای بقیه تصمیم بگیرد و تجربه‌های شخصی خودش را به تمام ایرانی‌ها تعمیم بدهد. این مقاله با لحنی طنز نوشته شده و مطمئن هستیم که بسیاری از شما از بسیاری از این خوراکی‌ها از ته دل و بدون ادا و تظاهر لذت می‌برید.

سوشی

غذای متفاوت و خوشمزه‌ای از شرق دور که هرچند بسیار دیرتر از دیگر نقاط دنیا اما بالاخره راهش را به رستوران‌های ایران هم باز کرد و این باز کردن راه از قضا نه از راه‌های معمول بلکه از طریق شبکه‌های اجتماعی و اینستاگرام اتفاق افتاد. خوراکی که زمانی به عنوان ماهی خام پیچیده شده در جلبک شناخته می‌شد حالا در بین کاربران ایرانی شبکه‌های اجتماعی مانند یک ارز نامرئی برای بالا رفتن منزلت شما دیده می‌شود.

چه اهمیتی دارد که اغلب ما ایرانی‌ها به خاطر طبعمان در غذا و رابطه متفاوتمان با ماهی در تنهایی از طعم و بافت این غذا متنفر هستیم و برای چه کسی مهم است که  بر خلاف ژاپنی‌ها نیگیری و ساشیمی در دهانمان یک طعم را دارد؟ راستش داستان اصلا درباره مزه نیست(به نظر بسیاری از ما ایرانی‌ها سوشی مزه برنج بی‌کیفیتِ سرد و اندکی پشیمانی می‌دهد)، داستان درباره کلنجار رفتن با چاپ‌اِستیک در یک کافه باکلاس و تظاهر به لذت بردن از غذایی است که در دل آرزو می‌کنیم از همان راهی که پایین رفته به بالا برنگردد. شاید زیاده‌روی باشد اما سوشی در ایران  دستکم در حال حاضر نه یک غذا بلکه یک اکسسوری برای سبکی خاص از زندگی است.

ماچا

راستش ماچا نه به عنوان یک مزه یا نوشیدنی بلکه به عنوان یک فیلتر وارد ایران شده، فیلتری سبز و دانه‌دانه که می‌تواند با حضور در عکس هر انسانی، او را به فردی فوتوژنیک‌تر تبدیل کند. نوشیدنی که توسط اینفلوئنسرها و کارشناسانِ خودخوانده سلامتی به عنوان یک سوپرغذا معرفی می‌شد و خیلی زود به عنوان یک مهمان ناخوانده هم در فنجان لته حاضر بود، هم روی کیک‌ها ریخته می‌شد و هم همراه یک عالمه چیز دیگر وارد روتین‌های پوستی شد، هرچند به وضوح مزه علف جویده شده می‌داد.

اغلب ما ایرانی‌ها به ماچا با یک خوشبینی فزاینده نزدیک می‌شویم و تقریبا بعد از اولین جرعه یک فکر مشترک در ذهن همه ما شکل می‌گیرد: احتمالا دهان بز همیشه همین مزه را می‌دهد! این موضوع البته باعث نمی‌شود در استوری‌ها و ریلزها همراه آن خودنمایی نکنیم، ترجیحا همراه یک کتاب خاص و یک شاخه گل خشک. ماچا مزه خوبی ندارد اما به عنوان یک نوشیدنی این حس را به شما می‌دهد که در حال پاکسازی بدنتان از سموم هستید و این پاکسازی از قضا بسیار هم باکلاس اتفاق می‌افتد و دیگر از یک فنجان نوشیدنی سبز چه انتظاری دارید؟

موچی

موچی هم با آن بافت عجیبش از طریق شبکه‌های اجتماعی و به طور خاص اینستاگرام وارد ایران شد و خیلی سریع باعث تعجب آرواره و دندان‌های ما شد که به دسرهای دیگری با بافت‌هایی متفاوت عادت داشتند. از حق نگذریم این خوراکی ساخته شده از خمیر برنج با آن رنگ شبیه به پاستیل و شکل‌های بامزه برای عکس گرفتن ساخته شده به خصوص اگر حواستان جمع باشد و یک فنجان ماچا یا یک لیوان چای(لیوان باید سرامیکی باشد) در کنارش قرار دهید. البته باید به شما هشدار بدهم که گاز زدن موچی تا حد زیادی شبیه به گاز زدن یکی از آن توپ‌های مخصوص استرس است.

راستش ما ایرانی‌ها که سال‌ها و نسل‌ها با تردی زولبیا و شهد به شدت شیرین بامیه خو گرفته‌ایم بعد از خوردن اولین گاز از موچی چندان مطمئن نیستیم باید با این خوراکی بیمزه و لاستیکی چه رفتاری داشته باشیم. احتمالا اگر پدرهایمان را مجبور به خوردن موچی کنیم(با مخفی کردن قیمت) اولین سوالشان این خواهد بود که این دسر است یا خمیر بازی؟ حقیقت این است که موچی به دهان اغلب ما خوشمزه نمی‌آید اما این خوراکی بدون تعارف برای عکس گرفتن ساخته شده و هرچند خوردنش لذت خاصی تولید نمی‌کند اما پست کردن عکس‌هایش داستان دیگری است.

چیزکیک ژاپنی

چیزکیک‌های ژاپنی مانند ابری که پر از پف و وقار بود وارد ایران شد و برای مایی که تازه داشتیم به طعم خوشمزه چیزکیک‌های غربی عادت می‌کردیم یک آلترناتیو سبک‌تر و البته محبوب‌تر در شبکه‌های اجتماعی ساخت. مطابق انتظار کاربران اینستاگرام به زمان زیادی نیاز نداشتند تا یک دل نه صد دل عاشق این خوراکی بامزه شوند، عاشق ظاهر پف‌آلود و لرزان،عاشق زردی رنگ‌پریده و البته مهم‌تر از همه عاشق بافت سبک و به طرز عجیبی پر از هوایش و این‌ها همه البته تا قبل از آن است که واقعا یک چیزکیک ژاپنی را مزه کنید.

به محض اینکه چیزکیک ژاپنی را مزه می‌کنید به این نتیجه می‌رسید که بعضی چیزها را نباید بر اساس ظاهرشان قضاوت کرد.  طعم چیزکیک ژاپنی شبیه به اسفنجی است که تمام سعیش را کرده تا به یک پنیر تبدیل شود. نمی‌دانم شاید خیلی از شما نظر متفاوتی داشته باشید و از قضا بسیار هم طعم این خوراکی زیبا را دوست داشته باشید اما برای ما ایرانی‌ها که به دسرهایی مملو از زعفران اعلاء و گلاب درجه یک و البته چند سطل شکر عادت کرده‌ایم چیزکیک ژاپنی نمی‌تواند سلول‌های چشایی دهانمان را از خواب بیدار کند. در نهایت هرچند طعم چیزکیک ژاپنی شاید در خاطرتان نماند اما تماشا کردن ویدئوهایی از لرزیدن این خوراکی بامزه در حالت اسلوموشن حتما در خاطرتان خواهد ماند.

مارشمالوی کبابی

مارشمالوی حرارت‌دیده روی آتش برخلاف خوراکی‌های بالا نه از طریق استوری‌ها و ریلزهای اینستاگرامی بلکه از راه عکس‌های زیبا و بی‌نقص پینترست وارد کشورمان شد و خیلی زود اگر می‌خواستی اینفلوئنسر به حساب بیایی باید با دوستانت دور آتش می‌نشستی و مارشمالو کباب می‌کردی و انگار همه ما خیلی زود فراموش کردیم که ما ملت کباب درست کردن روی آتش هستیم نه مارشمالو. ایده این خوراکی خوشمزه البته فوق‌العاده است، مارشمالوهای طلایی و برشته و در حال آب شدن بر سر یک تکه چوب روی یک آتش واقعی به خودی خود حس نوستالژی و یاد دوران کودکی را در خود دارد(البته نه لزوما دوران کودکی ما).

اگر بخواهم صادق باشم برای اینکه این خوراکی را خوشمزه حساب کنید احتمالا باید مثل من حسابی عاشق طعم شیرینی باشید وگرنه بعد از اولین گاز و به محض اینکه با بافت جالب پوسته کاراملی و داخل شبیه به مواد مذابش کنار آمدید از خود می‌پرسید واقعا آمریکایی‌ها این را دسر حساب می‌کنند؟ باید بگویم اگر این خوراکی و هرکدام از دیگر خوراکی‌های این مقاله را امتحان کردید و از طعم آن خوشتان نیامد(مثلا به این نتیجه رسیدید که مارشمالوی کبابی مزه پلاستیک سوخته می‌دهد) فراموش نکنید که هدف اصلی مزه نیست. هدف اصلی  کسب یک پیروزی در دنیای شبکه‌های اجتماعی و اینستاگرام است و همچنان فراموش نکنید که همیشه می‌شود تظاهر کرد.