روزی که قلب فوتبال ایران در تبریز شکست

روزنامه گل: اگر در گوشه و کنار دنیای فوتبال مخصوصاً در کشورهایی که ادعای فوتبال حرفه‌ای دارند کنکاش بکنیم متوجه می‌شویم با وجود اینکه در همه جای دنیا و لیگ های شان مسائل حاشیه‌ای و حتی تنش‌های آنچنانی گاهاً به وجود می‌آید اما در اکثر این لیگهای(حرفه ای) در اوج تنش‌ها هم مراقب هستند تا توهینی به سرمایه‌های فوتبال ملی‌شان و چهره‌های محبوب و خاص کشورشان نشود و این فرهنگ سازی حتی در میان برخی از همان تماشاگرنماهای آنها هم جا افتاده است! نتیجه آن هم اینکه ما به ندرت شاهد حرمت شکنی از جانب هواداران بر علیه برخی از چهره‌های محبوب و خاص فوتبالی‌شان می‌شویم و به قول معروف وقتی حرمت مسجد و کلیسا(در اینجا بخوانید ورزشگاهها) را متولیان آن حفظ می کنند دیگر طبیعتا سایرین با احترام ویژه و بالاتری از ایشان یاد میکنند حتی اگر آنها هر از گاهی اعتراضی به آن چهره‌های خاص هم داشته باشند شعارهای منتقدانه اما محترمانه می‌دهند و به هیچ عنوان حرمت شکنی در کار نخواهد بود حال بپردازیم به معضل این روزهای فوتبال مان که به راحتی آب خوردن بر علیه بزرگان فوتبال و سرمایه‌های فوتبالی کشورمان می‌تازند و بی دلیل یا با دلیل بر علیه آنها شعار می‌دهند و حتی فحاشی های رکیکی می‌کنند در عین ناباوری این بار قرعه به نام مرد سر به زیر فوتبال ایران که هیچ حاشیه‌ای ندارد و همیشه خودش باعث شده است که حرمتش در هر شرایطی در همه جا حفظ شود ؛ افتاد...

عجیب‌تر از این اتفاق تاسف بار و باورنکردنی این بود که در شهر خودش و سرزمین مادری اش حرمت پدر و مادرش نگاه داشته نشد و عده ای تماشاگر نما بدترین الفاظ را نثار او کردند!اتفاق عجیب و دور از انتظار دیگر کنار این اتفاق تلخ این بود که هیچ عزمی برای کنترل و خاموش کردن این شعله‌های آتش به وجود آمده ، دیده نشد در حالی که حداقل انتظار این بود که از جانب برخی از مسئولان تیم رقیب که البته در بین آنها هم تیمی سابق و دوست قدیمی‌اش هم به چشم می‌خوردند حرکت‌هایی برای جلوگیری از این شعارهای گوش خراش و زشت شاهد نبودیم! گریزی می‌زنیم به سالهای نسبتا دور فوتبال و لیگمان که یکی دیگر از اسطوره‌های فوتبالمان یعنی علی دایی (سرمربی وقت پرسپولیس) در همان شهر خودش مورد تهاجم و فحاشی تعدادی از هواداران همشهری‌اش قرار گرفت و یادمان می‌آید که در یک مصاحبه پر از گله و شاکیانه از آنها انتقاد کرد و گفت که شما در همین شهر باید عزت و حرمت بزرگان فوتبال که اتفاقا همشهری خودتان هم هستند را حفظ کنید و به رخ دیگران بکشید نه اینکه در شهر خودی مورد تهاجم و فحاشی قرار بگیریم ، شماهایی که اسامی اسطوره های تان را روی کوچه خیابانهای شهرتان میگذارید چرا به راحتی حرمت شکنی میکنید و...

امثال علی دایی‌ها و کریم باقری‌ها نه ان نامگذاری خیابان‌ها را می‌خواهند و نه انتظار ساختن مجسمه‌شان در شهر خودی را دارند؛ از طرفی این گونه فحاشی‌ها و بی مهری‌ها را هم بر نمی‌تابند و حداقل انتظار به حق آنها حفظ حرمتشان و قدرشناسی از طرف طرفداران و مخصوصاً همشهریانشان است .

ای کاش روزی برسد که فرهنگ سازی در فوتبال ما به طور واقعی و در عمل جا بیفتد تا دیگر شاهد این زشتی‌ها در فوتبال نباشیم زشتی‌هایی که در این سال‌های اخیر کم نبوده: از کور شدن یکی از سربازان مظلوم و در هنگام خدمت در ورزشگاه تا سنگ پرانی و خونین و مالین شدن عده‌ای از تماشاگران در استادیوم‌ها و یا حرکت غیرانسانی یعنی پرتاب ناباورانه کیسه‌های ادرار از سمت تماشاگران به همدیگر! گرفته تا این اواخر هم که فحاشی و توهین به اسطوره‌های مملکتمان که هر کدامشان محکومند و تاسف بار.. ای کاش روزی به جای اسطوره کشی حرمت‌هایشان را حفظ کنیم و قدردان آنها باشیم.نکته آخر اینکه همین کریم باقری که اخیرا در یکی از برنامه‌های تلویزیونی حاضر شد، وقتی مجری برنامه (ویژه شب یلدا) از او راجع به مچ بند ایرانش سوال کرد؛ در پاسخ گفت سالیان سال است که به عشق مملکتم آن را در دست دارم و هرکس آن را به یادگار از من خواسته ، مخالفت کردم و آن را با خود نگه داشتم چون برای من خیلی عزیز است.

پس ای کاش که همه هواداران فوتبال هم متقابلاً این گونه چهره‌های خاص و محبوب را عزیز و محترم بدارند و قلبشان را اینگونه نشکنند چرا که آنها روزگاری قلب تپنده تیم ملی فوتبال بودند و الان هم هستند و نتیجه این دل شکستن این می‌شود که قلب فوتبال ایران هم می‌شکند و به لرزه در می‌آید!

فراموش نکنیم که غریبه‌ها (لیگهای خارجی) که امثال کریم باقری برای لیگ آنها بازی کرده چگونه قدردان او و استعدادش هستند( لیگ معتبر بوندسلیگا) و به پاس آن گل چشم نواز دیدنی اش در بوندسلیگا لوگوی بوندسلیگا را از روی گل کریم باقری طراحی کردند که این برای ایرانی‌ها مایه افتخار است.پس ما باید بیشتر از اینها مراقب سرمایه‌های فوتبالی و ورزشی مان باشیم .