گفتگو با کرار جاسم؛ از نذری تاسوعا تا شکار گرگ

هفته نامه تماشاگران امروز - هیوا یوسفی - فرهاد عشوندی: ستاره عراقی استقلال می گوید به خاطر اعتقادات اسلامی و راحتی خانواده اش پیشنهاد بازی در رئال مادرید را رد کرده است و بازی در استقلال را به بازی در اروپا و در کنار ستارگانی چون رونالدو ترجیح داده است!

محترمانه احوالپرسی می کند اما تقریبا مثل همه فوتبالیست ها نسبت به خبرنگارانی که نمی شناسدشان، کمی گارد دارد. این گارد، پرسیدن سوال های انتقادی را کمی سخت می کند.



قهرمانی عراق در سال ۲۰۰۷ چقدر در تغییر روحیه مردم که سال ها سخت جنگ و ویرانی را پشت سر گذاشته بودند، تاثیر داشت؟

- قبل از قهرمانی ما، بین شیعه و سنی در عراق درگیری بود. بمب گذاری و کشتار وجود داشت اما از زمانی که قهرمان شدیم در جشن قهرمانی، شیعه و سنی همه در کنار یکدیگر به شادی پرداختند و با هم آشتی کردند. در تیم ملی هم بازیکنان شیعه و سنی در کنار یکدیگر بودند، مثلا ۱۰ بازیکن شیعه، ۶ بازیکن سنی و تقریبا ۷ بازیکن کرد داشتیم. همین همدل بودن در تیم ملی، روی آشتی جامعه هم تاثیر گذاشت.

اما الان اختلاف طوری شده که حتی فوتبال هم نمی تواند باعث آشتی شیعه و سنی شود.

- آن موقع یک مشکل بین شیعه و سنی بود که خدا خواست از آن طریق و با آن قهرمانی حل شد اما الان مشکلات عراق یکی دوتا نیست که به این راحتی ها برطرف شود.

الان به جغرافیای عراق که نگاه می کنی، آن بخشی که مثلا به تصرف داعش درآمده را هم جزو کشورت می دانی؟ نگاهت به عراق مثل قبل است؟

- آن موقع خیلی بهتر بود. الان نه دشمنت را می شناسی نه دوستت را. نه می فهمی چه کسی داعشی است و نه متوجه می شوی چه کسی غیر داعشی است. مردم در وضعیت بدی زندگی می کنند. اصلا متوجه نمی شوی داعش کیست. شاید در خانواده ات هم داعشی داشته باشی اما خبر نداشته باشی. اگر عراق مثل ایران اینقدر خوب و آرام بود شاید بهترین کشور دنیا می شد.

دوستی داشتیم که می گفت مردم عراق الان بیشتر از هر چیزی تشنه امنیت هستند. می گفت حتی خیلی ها حسرت دوران صدام را می خورند. واقعا کسی هست که دوست داشته باشد دوران صدام تکرار شود؟

- زمان صدام هم خیلی مشکل داشتیم. حتی موبایل هم نمی توانستیم استفاده کنیم اما امنیت بود، حتی اگر شب در خیابان می خوابیدی هم می دانستی خطری تهدیدت نمی کند اما الان همه چیز مثل موبایل و ماشین شیک و ... هست اما امنیت نیست.


خودت نگران خانواده ات نیستی؟

- نه، خدا را شکر در نجف امنیت وجود دارد.

در خانواده خودت کسی عضو این گروه های مدافع نجف مثل سپاه بدر و المهدی و مبارزان آنها نیست؟

- آن موقعی که ما تازه فصل را شروع کرده بودیم و اردو داشتیم، می گفتند داعش قرار است به سمت نجف بیاید. آن زمان تمام اعضای خانواده ما اسلحه به دست، سنگر گرفته بودیم تا داعش بیاید و بجنگیم.

شنیدیم که پدرت گفته بوده که باید برگردی و بجنگی.

- اگر او هم نمی گفت خودم باید این کار را می کردم. اگر دشمن وارد نجف یا وارد حرم امام علی شود انگار وارد خانه من شده. همین الان هم ما آماده باش هستیم و اگر بدانم داعش دارد به نجف نزدیک می شود، همه چیز را ول می کنم و می روم برای دفاع. اسلام می گوید به خاطر سرزمین، خانواده، ناموس و دینت باید شهید شوی.

الان از بچه های تیم ملی عراق کسی هست که در مناطقی که تحت تصرف داعش درآمده، حضور داشته باشد؟ می توانند به اردوی تیم ملی بیایند؟

- در عراق هیچ وقت اردوی تیم ملی برگزار نمی شود، این اردوها در کشورهایی مثل اردن انجام می شود. اکثر فوتبالیست های ما در اربیل و بغداد هستند.

برای هیچ کدام اتفاقی نیفتاده؟

- مرگ و زندگی دست خداست. یک خیابانی در کربلا هست که در روز سه بار در آن بمب گذاری می شود. من به آنجا رفتم و ماشینم را در مکانی پارک کردم که خادمین حرم آمدند گفتند اینجا نگذار چون مدام بمب گذاری می شود. من گفتم هر چه خواست خداست همان انجام می شود. من برای زیارت امام حسین آمده ام و اگر هم قرار باشد شهید شوم این اتفاق در راه زیارت امام حسین برایم می افتد. رفتم و آمدم هیچ اتفاقی هم نیفتاد.


هیچ وقت تصمیم نگرفتی که بروی قطر یا مثلا برای همیشه بیایی در ایران زندگی کنی؟

- هیچ کجا را دوست ندارم به جز عراق. فوتبال، کار و حرفه من است اما برای زندگی، عراق را خیلی دوست دارم.

در زمین کشاورزی ات چه چیزهایی می کاری؟

- هر چیزی که فصلش باشد را می کاریم. هم به خاطر خانواده ام است و هم برای خودم یک تفریح به حساب می آید.

تو درشهر و کشورت چهره یک قهرمان را داری؟ با توجه به اینکه فضای شهرت خیلی مذهبی است، آیا تو را به عنوان یک ستاره فوتبال می شناسند، چون معمولا فضای مذهب از ورزش و فوتبال دور است.

- آنجا اتفاقا مرا خیلی می شناسند، اگر پیاده بروم مردم می ریزند دور و برم و سراغم می آیند. به زیارت هم که می روم سعی می کنم یواشکی بروم چون آنجا می خواهم در اختیار خودم باشم. خب بالاخره من را از طریق تلویزیون در بازی ها می بینند و وقتی در خیابان هم متوجه می شوند من هستم دلشان می خواهد با من حرف بزنند یا عکس بگیرند.

یک روز من در ایران در حالی که با ماشین داشتم می رفتم، یک رفتگری آمد جلوی ماشینم و گفت آقا جاسم م یتوانم یک عکس با تو بگیرم؟ گفتم بله حتما. بعد او گفت لباس های من کثیف است. اشکالی ندارد کنار شما بایستم؟ گفتم نه چه اشکالی دارد. برای من افتخار است که با تو عکس بگیرم.

می گویند مردم نجف کلا آدم های بامعرفتی هستند و جوانمردی در رگ و ریشه شان است؟ اینکه زیر بار حرف زور نروند و ...

- در خانواده ما (و کل مردم) در نجف رسم است که هر مشکلی برایمان پیش بیاید با هم مشورت می کنیم و به هم کمک می کنیم. مثلا من که اینجا هستم هم اگر مشکلی پیش بیاید با من تماس می گیرند و نظرم را می پرسند. همه با هم توافق داریم؛ تک نفره تصمیم نمی گیریم.

منظورمان این نبود. ما آشنایی داریم که پدرش در نجف درس خوانده. بعضی وقت ها که در زمین خشن بازی می کنی و دعوا می کنی، می گوید کرار چون بچه دم حرم نجف است زیر بار حرف زور نمی رود.

- پدر خودم وقتی می بیند که کسی روی پای من تکل بد می رود به شدت ناراحت و عصبی می شود.

امیر قلعه نویی تو را خیلی دوست دارد. امسال هم که تو را آورد ابتدا خیلی ها انتقاد کردند که فوتبال کرار جاسم دیگر تمام شده اما نشان دادی که می توانی بهترین بازیکن تیم امیر باشی؛ این علاقه دوطرفه است؟

- همانطور که امیرخان دنبال این بود که من را به تیم خودش بیاورد، من هم دوست داشتم با یک مربی بزرگ در یک تیم بزرگ کار کنم، به همین خاطر برای امیرخان و تیم استقلال آمدم چون هواداران این تیم را واقعا دوست دارم و برایشان هر چه در توان داشته باشیم مایه می گذارم اما من با باشگاه مشکل دارم.

هنوز هم؟

- بله، همین الان هم با باشگاه مشکل دارم اما این مشکل را با کارم قاطی نمی کنم و به امیرخان و هواداران ربط نمی دهم. امیرخان با من صحبت کرد و گفت حتی اگر هیچ پولی هم به تو ندادند هیچ حرفی نزن و سرت را پایین بینداز و فوتبالت را بازی کن، مشکلت هم با باشگاه بالاخره حل می شود.

این چیزها در فوتبال ایران برایت عادی شده؟

- عادی؟ من یک بازیکن حرفه ای هستم و برای پول بازی می کنم. می توانستم به قطر یا امارات یا کشورهای دیگر بروم. من هر وقت با طرف قرارداد صحبت می کنم همان ابتدا می گویم اینقدر می خواهم و اینقدر ماهیانه می گیرم و وقتی دو طرف قرارداد را امضا می کنند یعنی اینکه باید به آن متعهد باشند اما اینجا یک طرف کم می آورد. حتی روزی که داشتم قرارداد می بستم گفتم آقای فلانی اگر نمی توانی به من بگو ولی طرف می گفت: «نه بابا پول زیاده، نه بابا پول زیاده!» من ایران را خیلی دوست دارم و آن را به قطر و امارات و کشورهای عربی ترجیح می دهم.


هم آب و هوایش را، هم مردمش را، هم شیعه بودنش را و کلا در ایران احساس غریبی نمی کنم و خانواده ام هم اینجا را دوست دارند اما می خواهم طبق قراردادی که با من بسته اند عمل کنند. از این ناراحتم که آن چیزی را که باید به من بدهند را نمی دهند و این تنها چیزی است که گاهی عصبانی ام می کند. حالا باشگاه خودش را بگذارد جای من، یعنی جایمان را با هم عوض کنیم. فرض کنید من اسپانسر باشگاه بودم و به تعهدات مالی ام نسبت به باشگاه عمل نمی کردم؛ در اینصورت آنها چه کار می کردند؟ ناراحت نمی شدند؟ مسلما یقه من را می گرفتند. من اینجا زن و بچه و خانواده دارم و به مشکل مالی برمی خورم.

یک سری شایعات هم در مورد مسئله مالیات تو ساخته شد، از شنیدن آنها ناراحت نمی شدی؟

- ناراحت که شدم ولی از نظر قانونی هم درست نبود. مثال می زنم؛ من الان مسئول خانواده هستم، باید بروم بازار خرید کنم، زنم هم غذا بپزد که خوراک بچه ها تامین شود. هر کسی وظیفه خودش را دارد. این یک مثال بود. باشگاه هم درون خودش قوانینی دارد. مالیات سال ۹۰ را نمی دهند. وقتی از آنها می پرسی یک کارمند می گوید وظیفه آن یکی بوده، آن یکی می اندازد گردن دیگری، یکی می گوید تقصیر مدیرعامل قبلی بوده و ... یعنی سلسله مراتب نباید رعایت شود؟

تراکتور چی؟ مشکلی با آنها نداشتی؟

- نه، با تراتور هیچ مشکلی نداشتم. تا به حال مدیرعاملی مثل شفق در زندگی ام ندیده ام. از اول فصل پول من را کامل دادند. من گفتم ۵۰ درصد را اول می خواهم و ۵۰ درصد بقیه را هم ماهیانه می خواهم.

در تبریز هنوز هم خیلی محبوب هستی. وقتی دیدی آنطور برایت راهپیمایی کردند، وسوسه نشدی برگردی؟

- خیلی دوست داشتم آنجا بازی کنم و خداحافظی ام هم در تراکتور باشد. هنوز هم با یکسری از تماشاگرانشان در اینستاگرام و شبکه های دیگر در ارتباطم. تبریز را به این خاطر دوست داشتم که در خیابان، از کوچک و بزرگ و زن و مرد همه مرا دوست داشتند و به من احترام می گذاشتند. در بازی با پرسپولیس اخراج شدم و آنها در اثر عصبانیت صندلی ها را کندند و بعد در بازی بعدی آمدند گفتند ما صندلی ها را می خریم و جبران می کنیم اما کرار را ببخشید. اینجا جایی بود که خیلی از مردم تبریز خوشم آمد. شخصی که مرا خیلی دوست داشت و می گذاشت راحت بازی کنم، فراز کمالوند بود.

ترکی هم چیزی یاد گرفته ای؟

- چندتا کلمه... یوخ، یاخچیدی، عیبی یوخ! یعنی عیب نداره (با خنده)

یک خاطره بد هم در استقلال با مجتبی جباری داشتی، سر یک ضربه کاشته بحث تا شد، بعد مجبور شدی از استقلال بروی. بعد از آن داستان شاید خیلی ها فکر می کردند اگر دوباره تو را بخواهند، به این تیم برنمی گردی.

- من استقلال را دوست دارم، با جباری مشکل نداشتم، با باشگاه مشکل داشتم. ۲۰۰۵ آمدم و با استقلال هم قرارداد بستم اما مسئولان باشگاه نجف در آن موقع به من رضایتنامه ندادند. استقلال تیم بزرگی است و هواداران زیادی دارد. من نمی گویم استقلال مشکل دارد اما همین که پول به موقع نمی دهند و به تعهدات شان عمل نمی کنند برای باشگاه مشکل ایجاد می شود.


تراکتورسازی همیشه پول ها را به موقع می دهد و کسی پشت سرشان حرف نمی زند و از مشکل آنها چیزی نمی گوید. باشگاه و هواداران دوست دارند تو بازی خوب انجام دهی و قهرمان شوی، هوادار که نمی داند چه خبر است اما باشگاه که می داند مشکلات چیست نمی آید بگوید این بازیکنان که زحمت می کشند، پول شان را به موقع بدهیم.

امسال قهرمان می شوید با همه این اوصاف؟

- از نظر نفراتی که داریم می توانیم قهرمان شویم. خدا کند که این تیم به قهرمانی برسد.

انگار در مورد قهرمانی شک و تردید داری؟

- من همیشه در صحبت هایم یک مثالی می زنم. شما یک ماشین ۲۰۶ داری اما می خواهی لکسوس بخری. جایی هم که کار می کنی آنقدر پول درنمی آوری که بتوانی لکسوس بخری. آیا خرید این ماشین گرانقیمت در این شرایط امکانپذیر است؟ شما از ما قهرمانی می خواهید اما ما از فصل قبل هنوز از این باشگاه پول می خواهیم.

من هر وقت می روم داخل زمین مسائل مالی را فراموش می کنم و شروع می کنم به جنگیدن درون زمین ولی همین که بیرون می آیی دوباره فکرت درگیر می شود چون پول نداری و خانواده و بچه هایت چیزهایی می خواهند که تو نمی توانی برآورده کنی. وقتی من بهشان می گویم باشگاه به ما پول نداده، همسرم و بچه هایم می گویند باشگاه به ما چه؟

با همه این داستان ها بعد از فوتبال دوست داری مربی شوی، یا می روی سمت شکار و کشاورزی و ...؟

- آن هم به وقتش. نمی دانم تا آن موقع زنده هستم یا مرده ام. عجله ای هم ندارم، هر چیزی به وقتش خوب است. ممکن است یک مربی عصبی بشوم، شاید هم بعد از خداحافظی دیگر در فوتبال نباشم و مثلا راننده اتوبوس شوم. (با خنده)

اگر مربی بشوی دلت می خواهد بازیکنی مثل کرار جاسم در تیمت داشته باشی؟ از نظر اخلاقی کنار آمدن با چنین بازیکنی سخت است یا آسان؟

- هر بازیکنی یک معایبی دارد. هیچ بازیکنی نیست که همه چیزش کامل باشد. من هم دوست دارم اگر بازیکنی مثل خودم در تیمم بود، تجربیاتی که در همه این سال ها به دست آورده ام را به او منتقل کنم.

در این چند سال از فوتبال چه کسی بیشتر از همه خوشت آمده؟

- در ایران؟

بله.

- علی کریمی، باقری و مهدوی کیا.

همه شان که پرسپولیسی شدند! مجتبی جباری چطور؟

- من قبلا هم گفته ام که مجتبی، آندرس اینیستای فوتبال ایران است اما یک مقدار متکبر و مغرور است.

در فوتبال دنیا کدام بازیکن را دوست داری؟

- رونالدوی برزیلی.


فکر می کنی در جام ملت ها دوباره تیم ملی کشورت می تواند کاری کند که کمی از درد و رنج مردم بکاهد؟

- امیدوارم. من چند وقت پیش برای دو بازی دوستانه ای که عراق داشت دعوت شده بودم اما بابت مشکل مالیاتی که داشتم ممنوع الخروج شدم و نتوانستم از ایران خارج شوم؛ بعد به من گفتند هر وقت تو را دعوت می کنیم نمی آیی، بنابراین شاید دیگر دعوتت نکنیم.

این دفعه پس چطوری رفتی و آمدی؟

- خودم پول دادم و رفتم.