طنز؛ یک مطلب کاملا علمی

پوریا عالمی در روزنامه شرق نوشت:

ببینید ما در شرایط عجیب و کثیفی به‌سر می‌بریم، عرض می‌کنم چرا. سیاه‌نمایی نمی‌کنیم اما درباره سیاهی حرف می‌زنیم، عرض می‌کنم چرا. کف دستانتان را نگاه کنید. سیاه نیست؟ سیاه‌نمایی نمی‌کنیم داریم گزارش می‌دهیم، عرض می‌کنم چرا. الان به مرحله عجیبی از کثیفی رسیدیم. ما می‌گوییم کثیف اما در اخبار رسمی بهش می‌گویند آلوده. بیایید یک‌بار مرور کنیم چه چیزهایی کثیف و آلوده است:

١- هوا آلوده است.
٢- آب شُرب آلوده است.
٣- شیر پالم دارد پس آلوده است.
٤- لبنیات پالم دارد پس آلوده است.
٥- گوشت‌های وارداتی آلوده است.
٦- سبزیجات با فاضلاب آبیاری می‌شود پس آلوده است.
٧- صیفی‌جات با فاضلاب آبیاری می‌شود پس آلوده است.
٨- فضای سیاسی با تخریب چهره‌ها پیش می‌رود و نگران حال جامعه نیست پس آلوده است.
٩- فضای اینترنت با تخریب چهره‌ها پیش می‌رود پس آلوده است.
١٠- فضای اقتصادی با تخریب تولید داخلی و براساس واردات پیش می‌رود پس آلوده است.
١١- فضای مطبوعات با فروختن تیتر پیش می‌رود پس آلوده است.
١٢- و ... .

یعنی آلودگی این‌قدر زیاد شده که رویمان آن‌قدر سیاه است که نمی‌توانیم با سیلی سرخش کنیم.

ببینید با این‌همه کثیفی به نظر ما حیف صابون است که دستمان را بشوییم یا حیف شامپو است که حمام برویم یا حیف پودر است که لباسمان را بشوییم. یعنی تا بشوییم، دوباره باید آب بکشیم. بنابراین ما پیشنهاد می‌دهیم ظاهر و باطنمان را یکی کنیم تا جامعه یک‌دست شود و حتی بین این‌همه آلودگی دیگر مسواک هم نزنیم و خلاص. آیا ما امسال کاندیدای نوبل خواهیم شد؟ ما نمی‌دانیم.