قرار بود «بهمن‌آقا» به وزنه‌برداری برگردد

روزنامه شرق: کاروان ورزش پارالمپیکی ایران این روزها در حالی با فوت بهمن گلبارنژاد در شوک عظیمی فرو رفته که غم رفتن دوچرخه‌سوار جانباز کشورمان بیشتر از همه، در دل سیامند رحمان سنگینی می‌کند. کسی که روزگاری شاگردی گلبارنژاد را کرد تا قوی‌ترین وزنه‌بردار جهان شود. دو روز هم از بازگشت سیامند از ریو نگذشته بود که این خبر تلخ را شنید. انگارنه‌انگار تا سه چهار روز پیش، در دهکده بازی‌ها با هم بودند و اتاق‌هایشان چسبیده به هم بود! وزنه‌بردار همیشه خندان اشنویه‌ای دیروز، آن‌قدر ناراحت بود که دیگر خبری از خنده‌ها و ریسه‌رفتن‌هایش پشت تلفن نبود. حتی نای حرف‌زدن درباره مسابقه حیرت‌انگیزش در پارالمپیک ٢٠١٦ ریو را هم نداشت.

‌آقای رحمان از پارالمپیک و کار بزرگی که کردید، شروع کنید. چطور بود؟

راستش اول از همه باید به خانواده ورزش ایران تسلیت بگویم که قهرمان بزرگی را مانند بهمن گلبارنژاد از دست داده است. آن‌قدر در شوک هستم که هنوز مرگ او را باور نمی‌کنم. تمام این‌مدت در دهکده بازی‌ها مدام با هم بودیم. حتی اتاق‌هایمان هم چسبیده به هم بود. واقعا این اتفاق خیلی برایم دردناک است.

‌چطور این‌قدر با هم صمیمی بودید؟

به خاطر اینکه ایشان مربی من بودند. اصلا حرفه اصلی بهمن آقا، وزنه‌برداری بود و بعدا به دوچرخه‌سواری روی آورد. حتی تصمیمش این بود بعد از بازی‌های پارا دوباره به تیم ملی وزنه‌برداری بیاید. هنوز دو روز هم از خداحافظی‌ام با او نگذشته بود که خبر مرگش را شنیدم. الان فقط تمام خاطراتی که با او در مسابقات جهانی و آسیایی داشتم، جلوی چشمم می‌آید. عمر آدمیزاد همین است. ‌ای‌کاش تا زنده هستیم، قدر همدیگر را بدانیم.

‌یک مقدار از این فضا فاصله بگیریمو برگردیم به مسابقات. بدون شک مطمئن بودید مدال طلا مال شماست، نه؟

ببینید به نظر من هیچ وقت نباید گفت مدال طلا مال من است. مثلا من برای همین بازی‌ها یک سال‌ونیم تمرین کرده بودم و واقعا بدن آماده‌ای داشتم. اختلاف رکوردی‌ام هم با رقیبانم زیاد بود؛ اما با توجه به جوی که از مسابقات دیدم، اصلا نگفتم من قهرمان می‌شوم. داوران در این دوره از رقابت‌ها، آن‌قدر سخت‌گیری می‌کردند که به همه چراغ قرمز می‌دانند. در اکثر دسته‌ها، وزنه‌بردارانی که قهرمان بودند، اوت شدند. برای همین من چون نمی‌خواستم از داوران چراغ قرمز بگیرم، اول مدال طلایم را قطعی کردم؛ بعد برای رکوردشکنی اقدام کردم. البته سخت‌گیری داوران نصیب من هم شد و یک چراغ قرمز گرفتم.

‌ شما گفته بودید به رکورد ٣٠٠ کیلو حمله می‌کنید؛ اما کاری که کردید، واقعا استثنایی بود.

بله، گفته بودم می‌خواهم وزنه ٣٠٠ کیلویی را بزنم که خدا را شکر تا ٣١٠ کیلو هم زدم. البته این توانایی را داشتم که تا نزدیک ٣٢٠ هم بزنم؛ اما نزدم.

‌چرا نزدید؟

به خاطر داوران. دوست نداشتم از من خطا بگیرند. کمااینکه از همین رکوردهایی هم که زدم، رضایت کافی را داشتم.

‌ شما بعد از قهرمانی‌تان بار دیگر از مسئولان صندوق حمایت از ورزشکاران گلایه کردید که بین ورزشکاران سالم و معلول تبعیض قائل می‌شوند. فکر می‌کنید این گلایه‌ها اثری داشته باشد؟

همه‌جا نگاه‌ها برابر است. متأسفانه در این بخش است که توجهی به ما نمی‌کنند. من دو مدال طلای پارالمپیک دارم؛ نمی‌دانم چرا باید فرقی با قهرمانان بازی‌های المپیک داشته باشم. همان‌طورکه آنها شب و روز در اردوها هستند، ما هم هستیم. ماه‌ها می‌شود که من خانواده‌ام را نمی‌بینم. این در حالی است که من ماهانه ٩٠٠ ‌هزار تومن حقوق می‌گیرم؛ اما یک قهرمان المپیکی، دو‌میلیون‌و ٥٠٠ ‌هزار تومان. امیدوارم این بار رسیدگی شود.

‌برنامه بعدی‌تان چیست؟

فعلا که دلم می‌خواهد یک استراحت طولانی داشته باشم. چون واقعا خیلی خسته‌ام. ان‌شاءالله تا بعدا اردوها شروع شود و دوباره به تیم ملی برگردیم.

‌و حرف آخرتان... .

از همه مردم تشکر می‌کنم که در فضای مجازی این‌قدر به من لطف داشتند. چه خارجی‌ها و چه ایرانی‌ها. یک موج سراسر مثبت را در دنیا به راه انداختند. خوشحالم با مدال من از تلخی ناداوری‌ای که در حق بهداد سلیمی کردند، کم شد.