«ونیز» به زیر آب می‌رود؟
زمستان هرسال در تلویزیون و رسانه‌ها میدان "سنت مارک" را می‌بینیم که شبیه به یک دریاچه است و مردم به‌سختی در میان آب راه می‌روند. برخی از تصاویر به‌گونه‌ای است که گویی ونیز دارد به‌سرعت غرق می‌شود.
وبسایت فرادید: زمستان هرسال در تلویزیون و رسانه‌ها میدان "سنت مارک" را می‌بینیم که شبیه به یک دریاچه است و مردم به‌سختی در میان آب راه می‌روند. برخی از تصاویر به‌گونه‌ای است که گویی ونیز دارد به‌سرعت غرق می‌شود.
اما تصاویر گمراه‌کننده‌اند. هرسال ممکن است بیش از ده بار میدان "سنت مارک" را آب بگیرد، اما باز هم نود درصد شهر بالای آب باقی می‌ماند. بااینکه ساختمان‌های زیادی در ونیز در حال نشست هستند، اما باز هم کل شهر در حال فرورفتن در آب نیست. تنها بخش‌هایی از شهر در آب فرو می‌رود.
ونیز بین سال های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۳، بالاترین میزان سیل در ۵۰ سال گذشته را تجربه کرد. این سیل ها به دلیل بالا رفتن سطح آب دریا نبود؛ بلکه به دلیل تغییر در نحوه مدیریت تالاب ها است.
بدون شک سیل‌های عظیم بسیار مخرب هستند. اگر همان‌طور که پیش‌بینی می‌شود بر اثر گرمایش زمین سطح آب دریاها بالا رود، شرایط در ونیز بسیار بد می‌شود. تالاب‌های ونیز عمق کمی دارند (اندکی بیشتر از یک متر) و در برابر تغییرات آب‌وهوا بسیار آسیب‌پذیر هستند.
دسامبر ۲۰۰۸، میدان "سنت مارک"
برای همین از دیدگاه بسیاری از مردم ساخت سدی متحرک در ورودی تالاب آشکارترین راه برای جلوگیری از فاجعه است. این سد به Mose معروف است و قرار است 80 تکه فولاد بزرگ داشته باشد و در بستر تالاب قرار بگیرد. بااینکه این سد راه‌حل خوبی برای بحران ونیز به نظر می‌رسد، اما بسیاری از ونیزی‌ها امیدی به آن ندارند.
یکی از دلایل این است که پروژه بسیار عقب است. بیست سال پس از تصویب طرح در دولت مرکزی، پروژه رسماً در سال 2003 آغاز شد و هنوز کامل نشده است. فساد دلیل اصلی تأخیر پروژه است. در سال 2014، شهردار وقت ونیز، جورجیو اورسونی به دلیل اتهامات مرتبط به دست‌کاری در بودجه سد دستگیر شد. تخمین زده شد حدود یک میلیارد یورو به دخمه پرپیچ‌وخم معاملات مشکوک فرورفته است. اکنون گفته می‌شود سد بالاخره سال آینده به بهره‌برداری می‌رسد.
مشکل دیگری نیز وجود دارد که به فرسایش‌ها دامن می‌زند. در دو دهه گذشته، حجم ترافیک در کانال‌های ونیز دو برابر شده است. پایه‌های بیش از ۶۰ درصد ساختمان‌ها در کانال گراند به دلیل تردد اتوبوس‌های آبی و قایق‌های موتوری آسیب‌دیده است. از وقتی ونیز به یکی از بزرگ‌ترین بندرها دریای مدیترانه برای کشتی‌های کروز تبدیل شد، مشکل دوچندان شده است. این هیولاهای بزرگ به یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های این شهر تبدیل‌شده‌اند. ارزیابی دقیقی از آسیب‌هایی که ایجاد کرده‌اند در دست نیست، اما تلاطمی که این کشتی‌ها ایجاد می‌کنند، ساعت‌ها پس از عبورشان در کانال همچنان باقی می‌ماند.
تظاهرات بر ضد تاثیرات منفی کشتی های کروز در ژانویه ۲۰۱۲
در سال 2015، تردد کشتی‌های بزرگ در کانال Guidecca ممنوع شد که خبر خوبی محسوب می‌شد. اما این ممنوعیت تنها برای کشتی‌های سنگین‌تر از 95 هزار تن بود. حتی تایتانیک هم به این سنگینی نبود. بنابراین قانون ممنوعیت خیلی سریع لغو شد.
متأسفانه شهردار جدید ونیز، این مسئله را جزو یکی از مشکلات شهر نمی‌داند. او از طرحی حمایت می‌کند که کشتی‌های بزرگ بتوانند از تالاب جنوبی به سمت اسکله بروند. منتقدان اعتقاددارند این طرح بیش از گذشته به اکوسیستم آسیب خواهد زد.
اما تصاویر گمراه‌کننده‌اند. هرسال ممکن است بیش از ده بار میدان "سنت مارک" را آب بگیرد، اما باز هم نود درصد شهر بالای آب باقی می‌ماند. بااینکه ساختمان‌های زیادی در ونیز در حال نشست هستند، اما باز هم کل شهر در حال فرورفتن در آب نیست. تنها بخش‌هایی از شهر در آب فرو می‌رود.
ونیز بین سال های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۳، بالاترین میزان سیل در ۵۰ سال گذشته را تجربه کرد. این سیل ها به دلیل بالا رفتن سطح آب دریا نبود؛ بلکه به دلیل تغییر در نحوه مدیریت تالاب ها است.
بدون شک سیل‌های عظیم بسیار مخرب هستند. اگر همان‌طور که پیش‌بینی می‌شود بر اثر گرمایش زمین سطح آب دریاها بالا رود، شرایط در ونیز بسیار بد می‌شود. تالاب‌های ونیز عمق کمی دارند (اندکی بیشتر از یک متر) و در برابر تغییرات آب‌وهوا بسیار آسیب‌پذیر هستند.
دسامبر ۲۰۰۸، میدان "سنت مارک"
برای همین از دیدگاه بسیاری از مردم ساخت سدی متحرک در ورودی تالاب آشکارترین راه برای جلوگیری از فاجعه است. این سد به Mose معروف است و قرار است 80 تکه فولاد بزرگ داشته باشد و در بستر تالاب قرار بگیرد. بااینکه این سد راه‌حل خوبی برای بحران ونیز به نظر می‌رسد، اما بسیاری از ونیزی‌ها امیدی به آن ندارند.
یکی از دلایل این است که پروژه بسیار عقب است. بیست سال پس از تصویب طرح در دولت مرکزی، پروژه رسماً در سال 2003 آغاز شد و هنوز کامل نشده است. فساد دلیل اصلی تأخیر پروژه است. در سال 2014، شهردار وقت ونیز، جورجیو اورسونی به دلیل اتهامات مرتبط به دست‌کاری در بودجه سد دستگیر شد. تخمین زده شد حدود یک میلیارد یورو به دخمه پرپیچ‌وخم معاملات مشکوک فرورفته است. اکنون گفته می‌شود سد بالاخره سال آینده به بهره‌برداری می‌رسد.
مشکل دیگری نیز وجود دارد که به فرسایش‌ها دامن می‌زند. در دو دهه گذشته، حجم ترافیک در کانال‌های ونیز دو برابر شده است. پایه‌های بیش از ۶۰ درصد ساختمان‌ها در کانال گراند به دلیل تردد اتوبوس‌های آبی و قایق‌های موتوری آسیب‌دیده است. از وقتی ونیز به یکی از بزرگ‌ترین بندرها دریای مدیترانه برای کشتی‌های کروز تبدیل شد، مشکل دوچندان شده است. این هیولاهای بزرگ به یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های این شهر تبدیل‌شده‌اند. ارزیابی دقیقی از آسیب‌هایی که ایجاد کرده‌اند در دست نیست، اما تلاطمی که این کشتی‌ها ایجاد می‌کنند، ساعت‌ها پس از عبورشان در کانال همچنان باقی می‌ماند.
تظاهرات بر ضد تاثیرات منفی کشتی های کروز در ژانویه ۲۰۱۲
در سال 2015، تردد کشتی‌های بزرگ در کانال Guidecca ممنوع شد که خبر خوبی محسوب می‌شد. اما این ممنوعیت تنها برای کشتی‌های سنگین‌تر از 95 هزار تن بود. حتی تایتانیک هم به این سنگینی نبود. بنابراین قانون ممنوعیت خیلی سریع لغو شد.
متأسفانه شهردار جدید ونیز، این مسئله را جزو یکی از مشکلات شهر نمی‌داند. او از طرحی حمایت می‌کند که کشتی‌های بزرگ بتوانند از تالاب جنوبی به سمت اسکله بروند. منتقدان اعتقاددارند این طرح بیش از گذشته به اکوسیستم آسیب خواهد زد.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر