طنز؛ شبی که سنتی و صنعتی به هم آمیخته شد...

ایران بهشت اهل دل است! این را یک بار یک عدد راننده به من گفت. بعد هم گفت: «آبجی! ما شنیدیم توی مملکت شما همه نشئه جات آزاده و توی هر سوپرمارکتی، یک راهرو واسه فروش علف ملف هست! اینجا اون جور که فکر کنی نیست، ولی ما به خودکفایی رسیدیم.»

ماهنامه خط خطی - پری سا شمس: ایران بهشت اهل دل است! این را یک بار یک عدد راننده به من گفت. بعد هم گفت: «آبجی! ما شنیدیم توی مملکت شما همه نشئه جات آزاده و توی هر سوپرمارکتی، یک راهرو واسه فروش علف ملف هست! اینجا اون جور که فکر کنی نیست، ولی ما به خودکفایی رسیدیم.»

پرسیدم یعنی چه؟ توضیح داد که همه رقم مواد لازم واسه فضانوردی را می تواند ظرف مدت سه سوت برایم با نازل ترین قیمت و بهترین کیفیت فراهم کند. حتی اصرار خاصی روی ارگانیک بودن شیشه و علفی که از داشبورد بیرون کشیده بود و نشانم می داد داشت. می گفت اگر در ارائه محصولاتش آزاد بود، حتما می توانست برند «اسی سگ دست» را، در زمینه تولید مواد مخدر، جهانی کند.

آنجا بود که من فهمیدم در ایران به تعداد افراد روی زمین راه هست برای رفتن روی هوا. تنوع محصولات شگفت انگیز بود. بعضی از محصولات همان هایی بود که در کشورهای دیگر اسمشان را شنیده بودم، اما محصولات دیگری هم بود که از جوشاندن مواد سنتی و تبدیلش به نوعی جنس صنعتی به دست می آمد، مثل همان شربت بوگندویی که پدربزرگ نغمه هر روز صبح سر می کشید و به من می گفت اکسیر جوانی است.

یک روز، مادر نغمه رفته بود که واحد پدربزرگ را نظافت کند و ما هم همراهش رفتیم. من دیدم زیر بالش پدربزرگ، که همیشه نزدیک شومینه روی زمین است، یک کیسه پلاستیکی افتاده که تویش آشغال خرده است و بنابراین کیسه را داخل سطل انداختم. آن شب، پدربزرگ نغمه تا نزدیک صبح، در خانه، بین وسایل همه را گشت، یکی یکی ما را بازرسی بدنی کرد و حتی مجبورمان کرد که بین زباله ها را بگردیم تا کیسه سوخته هایش را پیدا کنیم.

سر آخر هم بابت حادثه پیش آمده همه افراد را نفری ده هزار تومن بابت سهل انگاری در نگهداری اموال بزرگ خاندان و نفری سه هزار و پانصد تومان بابت خسارت تحمل خماری خودش جریمه کرد. البته من مجبور شدم صد و سی دلار جریمه به پدربزرگ بدهم؛ پدربزرگ نغمه به دلار علاقه خاصی دارد.

بعدا نغمه به من فگت که پدر و عمویش هم گاهی همراه پدربزرگ یک دود می گیرند. عموزاده ها هم در خانه در گلدان های مینیاتوری در کنار بنفشه آفریقایی و لاله واژگون علف پرورش می دادند، البته برای مصرف شخصی. من متوجه شدم که ایرانی ها شخصا میلی به استفاده از مواد ندارند، بلکه این پزشکان هستند که آن ها را وادار به مصرف می کنند. مثلا پدربزرگ می گوید: «دکتر گفته تریاک بکشم که قند خونم کنترل بشه، وگرنه من همه عمرم ورزشکار بودم.»

پدر نغمه می گفت دکتر به او گفته گهگاه برای اعصابش ترامادول بخورد، که البته منظورش از گهگاه هر روز بود. عمومی نغمه می گفت دکتر گفته برای افتادگی دریچه قلبش خیلی خوب است که هفته ای یکی دو بار تزریق انجام دهد. پسرعموی نغمه هم، که خودش دانشجوی پزشکی بود، به تشخیص خودش علف می کشید که بتواند بهتر درس بخواند، ولی عجیب ترین مورد مربوط به دخترعمو بود که شیشه مصرف می کرد. می گفت: «دکتر گفته برای اینکه اندامت روی فرم بماند این بهترین روش است.»

البته خوبی ایرانی ها این است که نسبت به معتادان نگاه توجیه گری ندارند و معتقدند که جامعه باید افرادمعتاد را طرد کند. یک بار در اخبار داشت گزارشی را از معتادان کارتن خواب نشان می داد که پدربزرگ فریاد زد: «خاک توی سر انگلشون کنم!» پدر و عموی نغمه هم تایید کردند و بعد بحث مفصلی درگرفت.

در نهایت، خاندان نغمه به این نتیجه رسیدند که یک کمپین علیه این معتادان ارتن خواب راه بیندازند و از دولت بخواهند که آن ها را با کشتی به دریای پر از کوسه برده و بعد کشتی را غرق کنند... اسم کمپین هم بود #به_حلق_کوسه_بروید!

البته یک کمپین دیگر، هم زمان با کمپین کوسه، راه افتاد به نام کمپین اره برقی، که آن کمپین توانست از کمپین خانواده نغمه پیشی بگیرد و همه مردم مجازی به آن پیوستند. این شکست باعث شد که تمام افراد خانواده اعصابشان خرد شود و در یک اتفاق کم نظیر همه با هم دور یک منقل نشستند و هر که هر چه داشت ریخت وسط و آن ها از ترکیب سنتی و صنعتی به آرامشی رسیدند که توانستند جریان شکست خوردن طرح مبارزه با معتادان را به فراموشی بسپارند.